Dit sfeervolle stadje. op 2120m hoogte in de deelstaat Chiapas, ligt in een landelijke omgeving en heeft een regionale functie voor de in de omliggende dorpen wonende Tzeltal- en Tzotzilindianen, afstammelingen van de Maya's.

Elke stam heeft een kenmerkende traditionele dracht met een eigen patroon, zoals je kunt zien op de markt bij de Santo Domingo-kerk.

San Jolobil (het huis van de weefsters), is een coöperatie, gevestigd in het voormalige klooster, waar indiaanse vrouwen uit de diverse dorpjes rondom San Cristóbal traditioneel textiel weven en verkopen

San Juan Chamula

Èèn van deze dorpjes buiten San Cristobál is San Juan Chamula, een autonoom dorp met eigen regels, eigen rechtspraak en rechters en zelfs een eigen gevangenis. De inwoners staan niet bekent als bijzonder gastvrij en zijn allergisch voor fotocamera's.
Het gemeenschapsleven is het belangrijkste: er is één partij en één kerk. Chamula's die protestant zijn geworden, zijn uit de gemeenschap verstoten en wonen nu noodgedwongen in de grotere steden, zoals San Cristobal. Mannen van buiten worden niet toegestaan in het dorp te wonen. Vrouwen wel, maar alleen door te trouwen met een Chamula. Trouwen gebeurt overigens via eenjaarscontracten waarbij het de gewoonste zaak van de wereld is dat mannen meerdere vrouwen hebben. Wanneer een contract niet vernieuwd wordt, blijven de kinderen automatisch bij de moeder.

Ook aan de kleding van de vrouwen is te zien dat eenheid hoog in het vaandel staat. Zonder uitzondering wordt een dikke lap van zwarte, geweven ruwe wol gebruikt als rok. De lap wordt bij elkaar gehouden met een roze-rode band die om hun middel is gebonden.

Een kerk, die er aan de buitenkant uitziet als zovelen, heeft binnenin duidelijk andere gewoonten en gebruiken.

Wanneer je de kerk betreed, stap je een andere wereld binnen: een mix van Maya-rituelen en christelijke tradities.
Kerkbanken zijn er niet en de vloer ligt bezaaid met dennetakjes. Het volgende dat opvalt zijn de vele smalle witte kaarsen die in keurige, perfecte rijtjes brandend op de betegelde vloer staan. Bij ieder rijtje kaarsen staan, zitten of zijn groepjes mensen geknield aan het bidden, meestal hardop. De onderkant van een volgende kaars wordt even in de vlam gehouden en dan, onder het gemummel van wat gebeden, op de grond geplakt. Ook worden er rijen kaarsen geplaatst bij de beelden van heiligen, die in vitrinekasten langs de muren van de kerk zijn te vinden. Vrijwel alle beelden hebben kleine spiegeltjes (maximaal drie) omgehangen gekregen, zodat kwade geesten gereflecteerd worden. Bij het bidden tot een heilige worden er niet alleen kaarsen geplaatst, maar wordt er vaak ook een pot met brandende wierook langs de vitrinekast gehaald.

In de kerk worden ook zuiveringsrituelen uitgevoerd om bijvoorbeeld zieke mensen beter te maken. We zien een plaatselijke medicijnman, met een levende kip bewegingen maken om het lichaam van een jongetje. Op deze manier wordt zijn lichaam geschoond en gaan de kwade geesten over in de kip. Daarna wordt de kip, zonder pardon, de nek omgedraaid. Soms wordt er met een ei om het lichaam bewogen, dat daarna stukgegooid wordt. Aan de vorm van de dooier kan de medicijnman zien wat er aan de hand is. Ook is Coca cola prominent aanwezig in de kerk, deze koolzuurhoudende drank wordt gebruikt om flink te kunnen boeren. Ook een manier om kwade geesten het lichaam uit te krijgen.

Net als in Chamula vullen de vrouwen hier hun dagen met weven, koken en kinderen baren.

Zinacantán

Zinacantán is wat ‘moderner’ dorp in de omgeving. De vrouwen worden met meer respect behandeld. Hier mag je maar één vrouw hebben. Het nadeel is wel dat je niet met haar mag praten voordat je met haar getrouwd bent. In tegenstelling tot Chamula, zijn de mannen hier harde werkers. In Chiapas is het respect voor deze dorpelingen daarom een stuk groter dan voor die uit Chamula.

Canón del Sumirido

Een andere trekpleister in de bergen van Chiapas is de Canón del Sumidero.

Volgens de legende stortten honderden indianen zich hier in het midden van de 16° eeuw naar beneden, liever dan zich te onderwerpen aan het Spaanse beleg.

Het is een spectaculair diepe en 20 km lange kloof met 1000 m hoge rotswanden. Aardbevingen en aardverschuivingen veroorzaakten dit natuurspektakel miljoenen jaren geleden.

Tussen de begroeide rotswanden perst zich de Rio Grijalva, die van Guatemala naar de Golf van Mexico loopt.

De Canón del Sumirido bekeken vanaf het water, de onmetelijke hoge rotswanden,
de grillige vormen, watervalletjes en grotten, een reiservaring die in het geheugen gegrift blijft.

Handen binnenboord!