"น้ำหวาน" เมื่อเอ่ยนามนี้แล้วทำให้นึกถึงน้ำแข็งใส่น้ำหวาน เย็นชื่นใจ และหอมหวานเสียนี่กระไร แต่น้ำหวานที่ว่านี้ ไม่ได้หวานสมชื่อ เพราะเป็นลูกสุนัขพันธุ์ผสม ขนปุกปุย สีขาวครีมๆ ดูน่ารัก แต่อุปนิสัย ตรงกันข้ามกันเลยก็ว่าได้ อาจเป็นเพราะเหตุที่น้ำหวาน เกิดมาก็พลัดพรากจากแม่ตั้งแต่เล็กๆ น้ำหวานต้องออกจากบ้าน มาอยู่กับคุณป้าประนอม โตแดง ที่ อ.เมือง จ.สมุทรปราการ ตั้งแต่อายุไม่ถึงเดือน
คุณป้าประนอมเป็นคนที่มีจิตใจเมตตากรุณา ไม่รังเกียจน้ำหวานทั้งๆ ที่ตอนนั้น น้ำหวานเป็นตุ่มขึ้นเต็มตัว เป็นน้ำเหลือง ดูน่าเกลียดมาก คุณป้าดูแลน้ำหวานอย่างดี ซื้อนมมา ชงให้ดื่ม และพาไปหาสัตวแพทย์ แต่ก็ไม่หาย คุณป้าก็เลยรักษาเอง โดยใช้แป้งเด็กโรยตามตัว อาบน้ำทำความสะอาด ร่างกายทุกๆ วัน จนน้ำหวาน อาการดีขึ้นเป็นลำดับ และ หายดีในที่สุด น้ำหวานน่ารักมาก ช่างประจบ และติดคุณป้า เวลาที่คุณป้าอยู่ตรงไหน ก็จะคอยนั่งอยู่ด้วย ติดตามไม่ห่างเลย
น้ำหวานอยู่บ้านหลังนี้
อย่างมีความสุข จวบจนอายุล่วงเลยมาถึง ๒ ขวบ ด้วยความรักและความ ผูกพันในตัวเจ้าของ
หากใครก็ตามที่เข้ามา ในอาณาเขต
บ้าน มันจะไม่พอใจ
ใครก็ตาม ที่เข้ามาใกล้ชิดกับคุณป้า
หรือแม้แต่เหยียบเท้าเข้ามา
ในบริเวณรั้วบ้าน
ก็จะถูกเจ้าน้ำหวานเห่า และกัดอย่างมันเขี้ยว
มันกัดไม่เลือกว่า ใครเป็นใคร จนคุณป้าต้องออกปากขอโทษเขาอยู่ร่ำไป และคอยเตือนทุกคนที่เข้ามาในบ้าน ให้ระวังสุนัขตัวนี้ เพราะมันหวงเจ้าของ และดุมาก บ่อยครั้ง ที่คุณป้า จำเป็นต้องตีเจ้าน้ำหวาน เพื่อให้มันกลัว และเข็ดหลาบไม่ทำอีก แต่เจ้าน้ำหวาน ก็ไม่เคยหลาบจำ กลับกัดคนเป็นว่าเล่น เหมือนเป็นเกมกีฬาชนิดหนึ่ง
เมื่อประมาณเดือนกรกฎาคม พ.ศ.๒๕๔๒ น้องขวัญ เด็กชายวัย ๑ ขวบ ๑๐ เดือน ลูกชายของคุณปวีณา ก็ได้เข้ามาอยู่ในความดูแลของคุณป้า คุณแม่ปวีณาและน้องขวัญ ได้รู้จัก กับคุณป้าประนอม ที่วัดพระธรรมกาย ในวันงานบวชอุบาสกแก้ว และได้ติดต่อกันมาตลอด ตั้งแต่วันนั้นจนถึงปัจจุบัน และเมื่อคุณแม่ปวีณา ประสบปัญหาครอบครัวแตกแยก คุณพ่อ-คุณแม่ของน้องขวัญ จำเป็นต้องแยกทางกัน ด้วยเหตุบางประการ คุณแม่ปวีณาจึงฝากน้องขวัญไว้กับคุณป้า ซึ่งเธอคิดว่า เป็นบุคคลที่จะพึ่งได้ในยามยากเช่นนี้
คุณแม่ปวีณาเห็นว่าคุณป้าประนอมเป็นคนใจดี อยู่ในศีลในธรรม คุณป้าทำทานมิได้ขาด และยังปฏิบัติธรรมภาวนา อย่างสม่ำเสมอ พอถึงวันพระ คุณป้าจะไปนอนที่วัดใกล้ๆ บ้าน เพื่อรักษาศีล ให้บริสุทธิ์บริบูรณ์ บางครั้ง ก็จะมาปฏิบัติธรรมธุดงค์แก้ว ที่วัดพระธรรมกาย เมื่อคุณป้าเปิดบ้านกัลยาณมิตร คุณป้าพูดว่า มีความสุขที่ทุกคน ได้ปฏิบัติธรรม ร่วมกัน คุณลุงสนิท (สามี) ก็ชอบสวดมนต์ คุณลุงสวดมนต์ทุกเช้า-เย็น ที่บ้านมีความสุข มีความสงบ
เป็นความสงบที่เกิดขึ้นภายในจิตใจแผ่ขยายสู่บรรยากาศในครอบครัว ทำให้ครอบครัวอยู่เย็นเป็นสุข สิ่งเหล่านี้คุณป้าบอกว่า ถึงจะมีเงินร้อยล้านพันล้าน ก็ไม่อาจจะซื้อหามาได้ เป็นความสงบสุขภายใน ที่เกิดขึ้นกับตัวเราเอง เป็นบุญกุศลที่เราแสวงหาได้ ด้วยตัวของเราเอง
คุณปวีณาได้ประจักษ์ต่อสายตาตัวเอง
ถึงการประพฤติปฏิบัติอย่างสม่ำเสมอ
ของคุณป้า ทำให้เธอมั่นใจว่า
หากฝากลูกไว้กับคุณป้า จะทำให้หาย
ห่วง และคลายกังวลใจ
เพราะ ลูกได้อยู่กับผู้มีคุณธรรม
เขาจะได้ซึมซับสิ่งที่ดีงาม คุณปวีณาจึงฝากลูกชายที่รักมาก
ไว้กับคุณป้า และตัดสินใจ ออก ทำงาน ซึ่งเป็นงานที่ต้องออกต่างจังหวัดตลอด
แต่ด้วยจิต สำนึก ของความเป็นแม่
เธอจึงนำองค์พระมหาสิริราชธาตุ
รุ่นพิชิตมาร มาเลี่ยม กรอบ
คล้องคอให้ลูก
เพื่อความอุ่นใจว่า
ลูกมีคุณพระคุ้มครองอยู่
เธอต้องเก็บเงินเพื่อส่งเสียให้ลูกชาย ได้อยู่อย่างสุขสบาย ไม่ปล่อยลูกไปตามยถากรรม เพื่อลูกน้อยจะได้ไม่ลำบาก เธอส่งเงินมาให้คุณป้าประนอม ดูแล และเก็บเงินเพื่ออนาคต ของ ลูกน้อย
วันแรกที่น้องขวัญมาอยู่ที่บ้านคุณป้าประนอม ก็ตกอยู่ในสายตาคู่หนึ่ง ที่จ้องมองน้องขวัญ เหมือนคนแปลกหน้า และเมื่อคุณป้าคอยดูแล น้อง ขวัญ บางครั้ง ก็เล่นกับน้องขวัญ และลูบหัวด้วยความเอ็นดู น้ำหวานมองดูด้วยความรู้สึก เหมือนถูกแย่งความรัก และอิจฉาน้องขวัญ ที่แย่งความ รักไปจากเธอ น้ำหวาน ชักไม่ค่อยชอบหน้าน้องขวัญ จนเก็บ ความรู้สึกนี้ไม่อยู่ ความอิจฉา ทำให้น้ำหวานโกรธน้องขวัญ ทั้งๆ ที่น้องขวัญ ไม่ได้ทำ อะไร ให้เธอเลย น้องขวัญก็เล่นตามประสาเด็กๆ ไม่รู้เรื่องอะไร
และแล้ววันนั้นก็มาถึง ขณะที่น้องขวัญกำลังเล่นเพลินอยู่นั้น น้ำหวานก็พุ่งเข้าใส่ พร้อมกับแยกเขี้ยว งับเข้าที่มือน้องขวัญอย่างแรง น้องขวัญตกใจ สุดขีด ร้องไห้จ้า ด้วยความ เจ็บปวด คุณป้ารีบวิ่งเข้าไปดู ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ คิดว่าน้ำหวานคงเล่นกับน้องขวัญ ก็แค่แทะๆ เล็มๆ คงเป็น เพราะน้องขวัญ ยังไม่คุ้นเคย ก็เลยร้องไห้ตกใจ
บางวันเวลาคุณป้าเผลอ น้องขวัญจะล้มลงไป และร้องไห้ใกล้ๆ กับน้ำหวาน เพราะโดนน้ำหวาน กัดเข้าที่ขา คุณป้าก็ไม่ทราบสาเหตุ อนิจจา...น้องขวัญผู้น่าสงสาร คงถูกน้ำหวาน กัด หลายครั้งหลายหน แต่คุณป้าไม่นึกเฉลียวใจ สักนิดเดียว คิดว่าคงเล่นกันเฉยๆ เพราะไม่เห็นมีบาดแผลอะไร
วันหนึ่งคุณป้าพาน้องชวน มาเที่ยวที่บ้าน คิดว่าน้องขวัญจะได้มีเพื่อนเล่น กลัวน้องขวัญจะเหงา น้องชวนเด็กชายวัย ๔ ขวบครึ่ง มาเล่นกับน้องขวัญ ขณะที่กำลังเล่นกันอยู่นั้น น้ำหวานซึ่งไม่ชอบหน้าน้องขวัญอยู่แล้ว ก็เลยกัดเข้าที่น่องของน้องชวนอย่างแรง ฝังเขี้ยวเข้าที่เนื้อ เลือดไหลออกมาเป็นทาง น้องชวนทั้งตกใจทั้งเจ็บปวด ร้องไห้เสียงดังลั่นบ้าน
คุณป้าตกใจมาก รีบวิ่งมาดู อ๊ะ! นี่น้ำหวานมันกัดจริงๆ นี่ไม่ได้กัดเด็กเล่นๆ และน้องขวัญก็คงจะถูกกัดมาตลอด โถ... แต่เอ...ทำไมหมากัดไม่เข้า คุณป้าทิ้งคำถามไว้แค่นั้น ก็รีบร้อน พาน้องชวนไปหาหมอ ที่โรงพยาบาลใกล้ๆ บ้าน คุณหมอบอกว่า นี่แผลลึกมากเลยนะครับ รอยเขี้ยวฝังจมเข้าเนื้อทั้งสองซี่เลย ควรให้เด็กมาทำแผลทุกวัน นะครับ จนกว่า แผลจะหายดี
คุณป้านำน้องชวนไปส่งที่บ้านด้วยความกังวลใจ กลัวคุณพ่อ-คุณแม่เขาจะดุเอา พอกลับมาถึงบ้าน คืนนั้นคุณป้าสวดมนต์ ทำวัตรเย็น
สวดสรรเสริญ พระมหาสิริราช-ธาตุ และนั่งสมาธิเหมือนปกติทุกวัน
แต่คืนนั้น คุณป้าไม่สบายใจ เป็นห่วงน้องชวนมาก
จึงอธิษฐานจิต
ขอพึ่งบารมีพระมหาสิริราชธาตุ และบารมีหลวงพ่อ วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ
ขอให้น้องชวน อย่าเป็นอะไรเลย ขอให้หายเร็วๆ
และทราบภายหลังว่า
อาการน้องชวนดีขึ้น
ภายในเวลาอันรวดเร็ว
หลังจากที่น้องชวนถูกน้ำหวานกัด พอ ๒ วันถัดมา น้องขวัญก็ถูกน้ำหวานกัดอีก ลูกสุนัขสีขาวครีมๆ ตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารักบ้องแบ๊ว ไม่น่าจะมีพิษสงร้ายกาจถึงเพียงนี้ คุณป้า ดูรอยจารึกบนมือน้องขวัญ เป็นรอยบุ๋มลึกลงไป ต้องเป็นรอยกัดอย่างแรง ทำให้คุณป้าฉุกคิด ได้ว่า น้องขวัญมีพระมหาสิริราชธาตุ รุ่นพิชิตมารคล้องที่คอตลอด ส่วนน้องชวนไม่ได้คล้องพระ
ด้วยเหตุนี้กระมัง ที่น้องขวัญถูกเจ้าน้ำหวาน กัดอย่างแรงหลายครั้ง แต่ไม่เข้า เพราะอานุภาพบุญจาก พระมหาสิริราชธาตุ (พิชิตมาร) นี่เอง ท่านช่วยคุ้มครอง ชีวิตน้อยๆ ที่ บริสุทธิ์ ไร้เดียงสาได้ นี่เป็นบุญของน้องขวัญจริงๆ ที่คุณแม่พาไปที่วัดพระธรรมกาย ในวันงาน บวชอุบาสกแก้ว และน้องขวัญยังได้รับพระมหาสิริราชธาตุ รุ่นพิชิตมาร จากหลวงพี่ ท่านหนึ่ง ที่วัดพระธรรมกาย ด้วยมือของเขาเอง
อานิสงส์ที่น้องขวัญได้ไปร่วมงานบุญครั้งนี้ ถึงแม้น้องขวัญจะยังเด็ก ยังไร้เดียงสา แต่ขึ้นชื่อว่าบุญนั้น ผู้ใดรักษา และประกอบไว้ ย่อมจะคอยติดตามเจ้าของ เสมือนเงาตามตัว น้องขวัญก็เช่นเดียวกัน ถึงแม้เขาจะยังไม่ประสีประสา แต่ด้วยความบริสุทธิ์ จิตที่บริสุทธิ์ พระมหาสิริราชธาตุ ท่านจึงคอยดูแลอย่างใกล้ชิด ไม่ให้เป็นอันตราย และเหมือนกับ จะบอก เหตุให้กับคุณป้าทราบว่า น้องขวัญ ถูกหมา กัดนะ แต่กัดไม่เข้า โดยน้องชวนเข้ามาและโดนกัด ทำให้คุณป้าทราบเรื่องได้
หลังจากนั้น คุณป้าก็คอยระวังไม่ให้น้ำหวานกัดน้องขวัญ แต่ถ้าเผลอเมื่อไหร่เจ้า น้ำหวานก็จะคอยกัดน้องขวัญอยู่เรื่อย แต่ก็กัดไม่เข้าสักที คุณป้าครุ่นคิดด้วยความกังวลใจ เอ... เราจะทำอย่างไรดี... นี่ถ้าเราจะเอาลูกไปคืนแม่เขา เขาก็ไม่ว่างออกต่างจังหวัดตลอด เขาฝากฝังลูกไว้กับเรา หวังให้ลูกได้อยู่สุขสบาย แล้วนี่ถ้าลูกเขาเป็นอะไรไป แม่เขาจะเสียใจ มาก แค่ไหน
เฮ้อ...น่าสงสารน้องขวัญ ไม่น่ามารับเคราะห์นี่เลย นี่ถ้าน้องขวัญ ไม่ได้คล้องพระพิชิตมาร คุณป้ามิต้องวิ่งโล่ไปหาหมอทุกวันหรือ น้องขวัญก็ต้องเป็นแผลเต็มตัว และที่ร้ายไปกว่า นั้น หากแผลติดเชื้อขึ้นมา จะเป็นอันตรายกับน้องขวัญมาก คุณป้าเฝ้าคิดหาหนทางแก้ปัญหาหนักอกนี้ โดยคอยเฝ้าระวังน้องขวัญอย่างไม่คลาดสายตา แต่พอเผลอ ก็โดน น้ำหวาน กัดเข้าอีกจนได้
คุณป้ากลุ้มใจไม่รู้จะไปพึ่งใครดี ก็เลยพนมมือกำพระมหาสิริราชธาตุ ที่คล้องคอ พร้อมกับอธิษฐาน ขอบารมีองค์พระมหาสิริราชธาตุ ได้ช่วยคุ้มครอง ขออย่าให้น้ำหวานกัด น้องขวัญ อีกเลย คุณป้าอธิษฐานพร้อมกับนึกถึงบุญ ที่เคยสร้างมาไม่ว่าที่ไหน เมื่อไหร่ก็ตาม และนึกถึงบุญ ที่ได้สร้างพระธรรมกายประจำตัว บุญที่เคยนั่งสมาธิที่ธุดงค์แก้ว ขอบุญบารมีพระรัตนตรัย ท่านช่วยให้ปัญหาที่เกิดขึ้น บรรเทาเบาบาง ให้คลายความกังวลใจ มีช่องทางทำให้น้ำหวาน เป็นสุนัขที่เชื่อง และให้เชื่อฟังคำสั่ง ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่าน ช่วยด้วยเถิด ตอนนี้ลูกไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว สาธุ
จากนั้นไม่นานนัก คำอธิษฐานของคุณป้าก็สัมฤทธิผล คุณป้าแอบดูน้องขวัญกับน้ำหวานเล่นด้วยกัน มองดูด้วยความแปลกใจ และประหลาดใจกับเจ้าน้ำหวาน ที่เคยร้ายสุดสุด กลับกลายเป็น เจ้าน้ำหวานที่เชื่อง และยอมสยบอยู่กับน้องขวัญ แต่โดยดี โดยไม่มีปฏิกิริยา ของความร้ายกาจรุนแรง หลงเหลืออยู่เลย คุณป้ายิ้มออกมาอย่างโล่งอก ดีใจที่ไม่ต้อง คอยกังวล และโกลาหลกันทั้งบ้าน
น้องขวัญสามารถจับหัวเจ้าน้ำหวาน หรือจับเล่นตามตัว โดยมันไม่กัดอีกเลย น้ำหวานจะคอยตามหลังน้องขวัญต้อยๆ และนั่งเล่นอยู่ข้างๆ น้องขวัญ เหมือนกับสุนัขเชื่องๆ ตัวหนึ่ง ทุกครั้งที่อยู่ใกล้ น้ำหวานจะกระดิกหาง แสดงความเป็นมิตร กับน้องขวัญตลอด และเมื่อไม่นานนี้ คุณป้ากำลังจะถ่ายรูปน้องขวัญ ที่กำลังนอนหลับ น้ำหวานไม่รู้มาจากไหน กระโดดตุ๊บมานั่งหมอบอยู่ข้างๆ เหมือนจะขอถ่ายรูปด้วย คุณป้าก็พลอยดีใจโล่งใจ อย่างบอกไม่ถูก เหมือนยกภูเขาออกจากอก
ดูๆ ก็เหมือนเรื่องเล็กน้อย แต่ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นทุกวันกับใคร ก็คงคิดไม่ตกเหมือนคุณป้าเหมือนกัน เพราะเป็นเรื่องที่ชวนปวดหัวอยู่ไม่น้อย ที่วันๆ ไม่เป็นอันทำงานอะไร ต้องคอยมา ดูไม่ให้หมากัดคน จิตใจก็พลอยเครียดไปด้วย ถ้าหากคุณป้าไม่ได้ฝึกจิตมาด ีก็คงต้องปวดเศียรเวียนเกล้ากับเรื่องนี้อย่างแน่นอน
คงต้องหาหนทางอื่น ที่อาจต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง ระหว่างคนกับหมา ซึ่งมีความผูกพัน และน่าสงสารพอๆ กัน คุณป้ารู้สึกทันทีว่า องค์พระมหาสิริราชธาตุ ท่านเมตตา คุณป้ามาก ยามที่ไม่รู้จะพึ่งใคร คุณป้านึกถึง พระรัตนตรัยก่อน เพราะภายในใจคุณป้านั้น ตรึกระลึกถึงแต่บุญที่ประกอบมา อย่างสม่ำเสมอ