ลมเย็น ๆ เรามา...
	 
ค่ำคืน
	อากาศเริ่มเย็น ทองฟ้าเริ่มมืดลง ๆ ผมนั่งคนเดียวที่เปล
มองออกไปที่ทะเล ประหนึ่งกะลังถ่ายมิวสิค เคลิ้มกับภาพเรือหาปลา
ผ่ายไป หลายต่อหลายลำ บางครั้งได้ยินเสียงตะโกนคุยกันระหว่างลำ
และที่มากกว่านั้นคือการใช่ วิทยุคุยกัน ซึ่งเสียงดังมากดังจนฟังรู้เรื่อง
หมด ( ยกเว้นคนไม่คุ้นสำเนียง ) 
	พอมืดก็เดินไปห้องน้ำ ปรากฏว่าไม่น่าอาบเลยเพราะไม่มีห้องอาบน้ำ
ไม่ไหว ๆ พรุ่งนี้เช้าค่อยอาบดีกว่า เอ๊ะ...หรือว่าจะอาบน้ำทะเลแทน
ตอนเดิมกลับได้ยินเสียงคนเล่นน้ำมืด ๆ เป็นคู่หนุ่มสาวมีอายุ หยอกกันกลางทะเล
แหมะ....  ไม่ค่อย จะสวีทเลยนะ

       มาถึงเปลก็อาศัยความมืดถอดกางเกง เหลือชิ้นเดียววิ่งลงทะเล
ไม่ทันจะเปียกก็วิ่งกลับขึ้นมา ไม่ไหว ๆ หนาวว่ะ ... เปลี่ยนผ้าดีกว่า
ทันใดนั้น.. ใครจะคิดว่า ผมจะอาศัยความมืดเป็นที่อำพลาง แก้ผ้าหน้าด้าน ๆ
  ผมเปลี่ยนจากชุดธรรมดาเป็นขุดกันยุง เรียบร้อยก็เดินมาที่ร้านขาย
ของ ยืมไม้ขีดซะหน่อย พี่คนขายใจดียกให้ไปเลยแล้วก้ยังไม่ลืม
ถามว่ามียากันยุงขายไหม   ... พี่เขาบอกว่าไม่มียุงหรอกริมทะเลน่ะ
ก็จริงแฮะ ...ลมอย่างงี้ยุงคงไม่มี 
    หากจะเอานะ ไปเอาที่บ้านพี่ ตรงนั้นน่ะ อีกสักเดี๋ยวนะ พี่เก็บของก่อน
แล้วผมก็ได้อุปกรณ์เสริมจากพี่ คนใจดี มาคุ้มกาย กลางคืนลมทะเล
แรงมาก จุดเทียนเดี๋ยวก็ดับ ๆ เป็นอยู่อย่างนั้น เลยนอนซะเลย

	ตื่นอีกทีเมื่อรู้สึกว่าอากาศมันหนาวชะมัด ลมแรงโครต
นอนขดไปขดมาอยู่ในเปล เริ่มทนไม่ไหวเลยหอบกระเป๋าไปนอนที่ม้านั่ง
ประตูที่ทำการ คราวนี้ล่ะ โดนยุงรุม ... กัดซะมือบวมเลย 
ทนไม่ไหวต้องกลับมาที่ เดิมอีก คราวนี้ปักหลักจนสว่างเลย 
ตื่นเช้าพบกับระดับน้ำทะเลที่ลดลงไปเยอะมาก และเสียงเรือที่กลับจากหาปลา
หอบผ้าหอบผ่อนเดินไปห้องน้ำ ได้ยินเสียงคู่นั้นอาบน้ำกันในห้องน้ำ
ส่งเสียงยังกะว่า.....แหมะ...อิจฉา  
      รอจนเขาออกมา เห็นนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องเดียวกัน
โอ้ว.......  แม่ง ทีใครทีมันวะ   พึ่งจะรู้ว่าที่จริงมันมีห้องอาบน้ำต่างหาก
แต่เขาดันเปิดใช้เฉพาะห้องอาบน้ำหญิง เมื่อคืนเลยไม่ได้อาบเลย

เช้านี้ได้ชดเชยแล้ว กลับมาจัดกระเป๋าเสร็จเตรียมตัวกลับเต็มที่
อันที่จริง พี่สาวเจ้าหน้าที่บอกเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวานว่าจะไปส่ง ที่ท่ารถ
พอเห็นกันตอนเช้าแกเลยบอกให้รอก่อน 
	"คอยพี่ก่อนนะ พี่ไปทำบุญแป้บ"

ขณะที่รอก็ไปดูเขาตกปลากันที่อีกด้านของเกาะ กลับมาก็เจอพี่เขาพอดี
เข้าไปถามว่า มีตราประทับไหม แต่ก็ไม่มี แต่.....พี่สาวแกก็ยังอุตส่าห์หา
ที่ประทับมาให้
	" เขตห้ามล่าสัตว์คุ้งกระเบน อ.ท่าใหม่ จ.จันทบุรี"
แค่นี้กูก็เอาว.ะ.....   ถามไถ่ ทราบว่าพี่ชื่อ "อ้วน"  ตรงข้ามกับตัวจริงมาก
เป็นสาวตัวเล็ก จากตราด ที่แสนจะใจดีและเป็นกันเองที่สุด นี่ขนาดพึ่งรู้จัก
ยังจะไปส่งเลย  
	" อ้าว... พ่นึกว่าเด็ก ม.ปลาย "

แหมะ คำพูดนี้ถูกใจข้อยหลาย.... พี่อ้วนหาน้ำท่ามาให้กิน แล้วก็นั่งซ้อนท้าย
มอไซด์พี่แกไปที่ท่ารถ   เพราะผมบอกว่ายังไม่ได้ไปตรงป่าชายเลน 
พี่อ้วนก็เลยพาไปเดินดู แถมแวะข้างทางซื้อนมขนมให้ด้วยเพราะกลัวหิว
เมื่อคืนไม่ได้กินข้าวด้วย  
	" ขอบคุณมากครับพี่"
นอกจากนั้นก็พาโฉบไปมา แถวหาด แหลมเสด็จ พิพิธภัณฑ์ แล้วก็นำส่งที่
ท่ารถทันเวลาพอดี 4 โมงกว่า ๆ..... 

 	อันที่จริงแล้ว มี 2 แถววิ่งระหว่าง จันทบุรี กับเจ้าหลาวนะ แต่เขาวิ่ง
แบบแล้วแต่อารมณ์ ผู้โดยสารไม่ค่อยมี เช้านี้มีผมกะอีกคนข้างหลังรถ
ราคาค่าโดยสาร 50 บาท นำส่งถึง บขส. เลยทีเดียว คราวหน้าคงต้องจำไว้
ว่ามีรถวิ่ง ๆ








               ส.

             ๒๓-๒๔ ส.ค. ๔๖