ΘΡΗΣΚΕΙΑ : Η Πάρος από τον τέταρτο πιθανότατα αιώνα ήταν λαός χριστιάνικος. Κατάτην περίοδο της Τουρκοκρατίας οι κατακτητές φάνηκαν γενναιόδωροι με την εκκλησία αφού της δόθηκε απόλυτη ελευθερία στην απόκτηση περιούσιας. Εκείνη την περίοδο δόθηκε άδεια για το χτίσιμο και την επισκευή εκκλησιών. Έτσι η εκκλησία στην Πάρο κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας γνώρισε εξαιρετική άνθιση. Όμως, εκτός από τους χριστιανούς υπήρχαν και καθολικοι στο νησί.

Όμως για να αποφύγουν τις διαφορές οι δυο αυτές μερίδες δημιούργησαν με τον καιρό ένα κλίμα εξαιρετικά αγαθό, που το κύριο γνώρισμά του ήταν οι << Εν Κύριω >> αδελφική συνεργασία. Για πολλά χρόνια οι καθολικοί και οι ορθόδοξοι εξακολουθούν να απευθύνουν έγγραφες αιτήσεις στις προϊστάμενες αρχές του τάγματος που είχε έδρα τη Νάξο. Για την εκπλήρωση του κοινού πόθου τους ,το 1674 η αίτηση γίνεται αποδεκτή.

Το σχολέιο του Αγίου Αθανασίου στη Νάουσα είναι Βυζαντινού ρυθμού. Χτίστηκε από μια ορθόδοξη χριστιανική γυναίκα, άνηκε δηλαδή στους ορθόδοξους, οι οποίοι άγνωστο γιατί πούλησαν το ναό στους καθολικούς. Αυτό ίσως να έγινε γιατί εκείνη την εποχή υπήρχε ένας διαρκής πόθος των κατοίκων για την εγκατάσταση των Ιησουιτων και των Καπουκίνων στη Πάρο. Η ίδρυση σχολείου στη Νάουσα υπό των καθολικών είχε σκοπούς προπαγανδιστικούς και προσηλιτισμού. Ακόμα εκείνη την εποχή δεν υπήρχε καθολική κοινότητα και παιδιά που φοιτούσαν ήταν από ορθόδοξες οικογένειες. Ένας σημαντικός που δίδαξε στην σχολή του Αγίου Αθανασίου ήταν ο Αθανάσιος ο Πάριος .

ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ: Χαρακτηριστικό έθιμο της εποχής είναι τα προικοσύμφωνα, δηλαδή η προίκα που δίνουν οι γονείς στα παιδιά τους όταν παντρεύοταν. Ένα προικοσύμφωνο που έγινε στη Νάουσα στις 19 Οκτωβρίου του 1725 είναι το εξής: Η Κακή, θυγατέρα του μακαρίτη Γιαννακού Μπελώνια τάζει του γιού της Γεωργίου << τρεις εικόνας της Παναγίας Υπαπαντής, του Αγίου Αθανασίου και του Αγίου Νικολάου >>. Και ο Πέτρος Νταβερώνας δίνει στον υιό του Γεώργιο << εικόνα του Αγίου Γεωργίου να την εορτάζει κάθε χρόνο>>. Και από άλλα προικοσύμφωνα της επόχης βλέπουμε ότι δίνονται εικόνες κυρίως για προίκα .

Ένα άλλο έθιμο της εποχής είναι ο χορός και ο πιο χαρακτηριστικός είναι ο Αγέρανος , που χορεύεται κυκλικά. Οι χορευτές κάνουν τρεία μεγάλα βήματα προς τα δεξιά και κατόπιν προς τα αριστερά και η λαβή είναι από τους ώμους . Κατά την διάρκεια του χορού αυτού ο πρώτος και ο τελευταίος χορευτής τραγουδούν ένα στίχο και στην συνέχεια τον επαναλαμβάνουν και οι υπόλοιποι. Ακόμα και σήμερα χορεύεται από πολλούς χορευτές και κυρίως τις απόκριες.

Άλλος ένας παραδοσιακός χορός είναι ο μπάλος , ο οποίος χορεύεται από ζευγάρια. Ο καβαλιέρος κάνει διάφορες φιγούρες προσπαθώντας να εντυπωσιάσει τη ντάμα του, ενώ εκείνη τον αποφεύγει κάνοντας νάζια.

Η γυναικεία παριανή φορεσιά αποτελείται από ένα μεσοφόρι , ένα πανοφόρι και μια πόδιά . Στο κεφάλι φορούσαν μια άσπρη μαντίλα. Η ανδρική ενδυμασία της εποχής αποτελείται από μια βράκα, ένα ζωνάρι ένα άσπρο πουκάμισο και ένα γιλέκο . Συνήθως στο κεφάλι φορούσαν ένα ψάθινο καπέλο.

Χαρακτηριστικά επώνυμα της εποχής που υπάρχουν και σήμερα είναι: