Amerikan çizgi roman yayıcılarının, western, aşk, uzay maceraları ve tabii korku gibi pulp temalarını çizgiromanlara giderek daha yoğun bir biçimde uyarlamaya başladıkları 1947 yılı, gene de çizgi roman satışlarında önemli bir hareketlenmenin görüldüğü yıl oldu. "Horror Stories", "Weird Tales", "Horror Tales" gibi çizgi roman adları giderek klişeleşmeye başlamıştı.

50'lere, hatta bütün çizgi roman tarihine damgasını vuracak bir yayıncılık ve editörlük başarısının mimarı ise, ilhamını pulp yayınlardan değil ama, Suspense! ve Inner Sanctum adlı radyo programları ve bu programların sunucusu Raymond'dan alacaktı. 1947'de, William Gaines, babası Max'ın can çekişen çizgi roman yayınevini devraldı. 1950 başlarında Entertaining Comics (EC), "the New Trend" adı altında Crypt of Terror, Vault of Horror ve Haunt of Fear serilerini yayınlamaya başladı. Her dergide dört hikaye yer alıyordu ve gene her derginin "Crypt-Keeper", "Vault Keeper" ve "the Old Witch" adlarında evsahipleri vardı. Hikayeleri evsahipleri takdim ediyor, hikayenin sonunda kapanışı da onlar yapıyorlardı.

Gaines, EC'yle büyük bir başarı yakaladı. Başarılı modelin izinden giden yayınevleri tarafından ışık hızıyla çıkarılan "Tomb of Terror", "Chamber of Chills", "Horror from the Tomb", "Journey into Fear" gibi seriler onu izledi ve raflar bir anda 100'ün üzerinde korku dergisiyle doldu.

Yıllar sonra çoğu "non-EC trash" olarak adlandırılacak bu korku romanlarından EC serilerini ayıran birkaç çok önemli özellik vardı. Birincisi, EC'nin korkuda mizahı ya da kara mizahı yakalamadaki olağanüstü başarısıydı. İkincisi, script'ler EC serilerinde tek kelimeyle muhteşemdi. Yalnızca altı -yedi sayfaya sığdırılan hikayelerde dil müthiş bir ekonomi ve bir o kadar etkileyici kullanılıyordu. Tabii çizgiler açısından da o taklitlerde asla ulaşılamayan bir kalite tutturulmuştu. Dördüncüsü de, vahşet, karelerde olabildiğince az görülüyor, bazen hiç görülmüyordu. Korku, bir insanın başına o olayın gelebilmesindeydi. Parçalamalar, kesmeler, deşmelerle dolu kareler o kadar da gerekli değildi. Bu anlamda, EC'nin korku anlatımı olabildiğince "decent"tı.