Een Tribute Voor Theunisse

Een ontmoeting met Gert-Jan Theunisse

Plymouth, 16 mei 1999

Na 7 jaar van proberen en een enkele bijna-ontmoeting, was het er dan toch van gekomen! Nooit gedacht dat ik helemaal naar Engeland zou moeten reizen om mijn Nederlandse idool de hand te kunnen schudden... Maar het was het dubbel en dwars waard!

Proloog    Het begon allemaal bij de uitnodiging van m’n Engelse email-vriendin om haar eens te komen opzoeken in Plymouth. Na een half jaar hard werken (scriptie en -verdediging) had ik wel behoefte om er eens lekker tussenuit te gaan en rond te reizen. Ik liet haar dus weten zeker gebruik van die uitnodiging te willen maken, wist alleen nog niet wanneer. Korte tijd later ontdekte ik de MTB-kalender voor 1999 op het internet en verhip... er stond een heel belangrijke wedstrijd gepland IN Plymouth!!! Ik telde één plus één en kwam tot de conclusie dat de kans, dat Gert-Jan daar in Plymouth aanwezig zou zijn, aanzienlijk was. Als manager en begeleider van de Specialized-Mountain Dew mountainbikers moest hij toch zeker zijn gezicht laten zien bij een World Cup wedstrijd. Nu ga ik niet snel naar het buitenland om een idool of favoriet persoon achterna te reizen, en bovendien was ik Gert-Jan al zo vaak misgelopen dat ik er sterk rekening mee hield ook dit keer weer voor niets af te reizen - een financieel risico voor een ‘arme ex-studente’, want een duur tripje. Maar met de uitnodiging van Terri in m’n achterhoofd hakte ik de knoop door; zelfs zonder Gert-Jan zou mijn verblijf in Plymouth nog een aardige en gezellige vakantie opleveren. Nu alleen nog hopen dat mijn vriendin en haar gezin met mijn plannetje akkoord zouden gaan. Ook daarin lachte het geluk me toe, want wat bleek? Haar echtgenoot doet ook aan mountainbiken en wilde zelf ook graag naar de wedstrijd - ik hoefde me dus niet bezwaard (misbruik van hun gastvrijheid) te voelen! Achteraf gezien weet ik het zeker: het heeft allemaal zo moeten zijn.

Hartslag 180    De bewuste zondag begon bewolkt, maar ik wilde hoe dan ook mijn T-shirt met afbeelding van Theunisse aan. Voor alle zekerheid dus maar een trui, jas en paraplu ingepakt, te meer daar het de voorafgaande dagen ook geregend had. De weergoden waren me echter goedgezind dit keer; ik kon alle extra kleding in m’n rugzak proppen, want het werd al snel warm (of ik kreeg het erg warm... en dat werd later nog veel erger) en de zon deed verwoede pogingen door het wolkendek te breken. M’n rugzakje zat sowieso goed vol, want voor zo’n bijzondere gelegenheid waren m’n fototoestel en ‘signeer-materiaal’ natuurlijk onmisbaar. Bij aankomst op het terrein zonk de moed me in de schoenen. Het was zo ontzettend groot, overal waren tenten en stands en het krioelde van de mensen... hoe kon ik in hemelsnaam Gert-Jan vinden?! Ik wilde niets liever dan onmiddellijk langs al die tenten - op zoek naar Specialized en dan aan de eerste de beste persoon naar Gert-Jan vragen. (Hoor mij nu... ik sta bekend om mijn verlegenheid en afwachtende houding en moet over het algemeen heel wat moed bijeenrapen eer ik een vreemde aanspreek m.a.w. ik ben niet zo’n brutaaltje die overal maar gewoon op af stapt.) Maar ja, alles liep toch enigszins anders, omdat er ook rekening gehouden moest worden met de wensen van mijn gastgezin - mijn vriendin zou met mij meegaan (voor de foto’s), maar eerst moest er dus een en ander afgesproken worden met hubbie en zoontje - zodat je niet de rest van de dag naar elkaar zou moeten lopen zoeken. Eerst dus een programma gekocht opdat we wisten hoe laat de heren mountainbikers zouden moeten starten en daar vervolgens onze planning aan opgehangen. Het was zo’n vijf kwartier voor de wedstrijd zou aanvangen, genoeg tijd dus om voordien Gert-Jan lastig te vallen. (Gelukkig maar, anders had ik van de hele dag minder kunnen genieten... constant zenuwachtig voor wat er nog zou komen.)

~*~*~*~
    Echt lang zoeken naar de Specialized-tent hoefden we niet. Terwijl m’n vriendin met haar familie afsprak elkaar 30 minuten later weer te treffen bij het ‘reuzen’-rad (zo groot was dat ding niet), had ik al iemand in de kleuren van dat MTB-team in een bepaalde richting zien rennen. Die kant moesten we dus op! Al kletsend stonden we inderdaad plotseling recht voor het netjes afgeperkte deel van het terrein waar het Specialized-team z’n spullen had uitgestald. In één oogopslag had ik Gert-Jan al gezien - een geoefend oog weet immers waar het de blik moet richten...
    En toen begon het grote zenuwen: wat moest ik doen? Ben maar begonnen met m’n camera uit te pakken, onderwijl Terri bestokend met “dat is em, dat is em!” Veel meer kon ik echt niet uitbrengen. Terwijl ik stond te trillen op m’n benen deed ik een eerste poging tot fotograferen; een eeuwigheid nodig hebben om scherp te stellen en de spieren van mijn hand onder controle te krijgen, en het dan nòg presteren bewogen foto’s te nemen. Enfin, de tweede foto bleek achteraf toch scherp te zijn. Phew! Vervolgens aan m’n vriendin uitgelegd hoe ze de camera moest bedienen, wat was ik blij dat zij niet zenuwachtig was. De naam Theunisse zei haar ook helemaal niets, dus de foto’s die zij van ons nam zouden in ieder geval niet bewogen moeten zijn - en ze zijn inderdaad allemaal gelukt. Het liefste was ik gewoon blijven staan kijken, maar ja... zo krijg je geen handtekening en komt er van een praatje ook niet veel. Vooruit dan maar, Gert-Jan’s boekje ‘De fiets, de fiets en verder niets’ en een pen uit de tas opgediept en nog even gekeken of m’n kleren en haar goedzaten. Je wilt per slot van rekening geen slecht figuur slaan als je je idool ontmoet! En dan toch weer stiknerveus... drie rondjes om Terri heengedraaid, me verscholen achter haar rug en nog maar eens diep doorademen. Op dat moment zag ik Gert-Jan, die tot die tijd met Piet Liebregts aan een tafeltje had gezeten en volgens mij al wel doorhad dat er eentje - ikke dus - idioot stond te doen, opstaan en naar het hek (het andere eind van waar ik stond) lopen. Ik schrok en dacht dat hij weg zou gaan. Nu moest ik wel op hem af anders zou ik hem misschien nog mislopen!
    Met boekje en pen ging ik erop af. Maar Gert-Jan ging helemaal niet weg, hij werd door iemand geroepen. (Toen ik later de foto’s terugzag, bleek die ‘iemand’ niemand minder dan Lieske te zijn... Doordat ik zozeer op Gert-Jan gefixeerd was, had mijn waarnemingsvermogen me voor een groot deel in de steek gelaten en ook terugkijkend/-denkend blijken er in mijn herinnering nog veel meer hiaten te zitten.) Enfin, op gepaste aftstand wachtte ik tot Gert-Jan zich weer om zou draaien en toen met het zweet in de handen en een hart dat als een gek tekeer ging, heb ik hem gevraagd om een handtekening. Hij kwam naar me toe en zei “natuurlijk!”. Ik overhandigde hem pen en boekje en toen zei hij iets als “oh, op het boek”. Bang dat de inkt op de kaft niet zou houden en ook omdat ik het liefst iets ‘persoonlijks’ wilde, vroeg ik hem om er iets in te schrijven. Dat bleek geen enkel probleem.

In stilte hoopte ik dat hij mijn naam zou vragen - iets wat bij het signeren toch eigenlijk gebruikelijk is - omdat ik het moeilijk vond om uit mezelf te zeggen wie ik was. Helaas deed hij dat niet en schreef gewoon de eerste bladzijde vol - wat hij precies schreef, las ik pas veel later toen ik weer met beide benen op de grond geland was. Ondertussen knipte mijn vriendin vrolijk verder (er zat een heel nieuw rolletje in en ze had toestemming het vol te schieten) en kwam nog even vragen hoe laat het was i.v.m. met de 12.15-uur afspraak; ze had nog zo’n 7 minuten, maar ik vermoed dat ze langer gebleven is... in ieder geval tot het rolletje vol was. Toen Gert-Jan uitgeschreven was en me het boekje plus pen teruggaf, vroeg ik hem, nadat ik mijn handen nog eens op klammigheid geinspecteerd had en voor de zekerheid nog maar eens aan m’n broek afgeveegd, of ik alsjeblieft ook een hand van hem mocht. Hij voldeed glimlachend aan mijn verzoek. Op dat moment besloot ik hem te vertellen wie ik was en zei “ik weet niet of het je iets zegt, maar ik ben Christina”... En hij wist het meteen!!! “Van al die brieven en kaartjes!”, jeetje wat was ik trots. Ik had er namelijk ernstig rekening mee gehouden dat, omdat Lieske altijd de correspondentie deed, mijn naam voor Gert-Jan wel eens nietzoveelzeggend zou kunnen zijn... Het tegendeel dus! Ik bedankte hem uitvoerig voor de bloemen die ik voor het behalen van mijn hbo-diploma van hun had gekregen en wist van pure zenuwen niet wat ik verder zeggen kon - dus zei ik hem dàt maar en dat ik blij was dat het eindelijk gelukt was hem te ontmoeten (mijn eerste poging was alweer zeven jaar geleden). Gert-Jan vond het ook heel leuk me nu inderdaad eens in levende lijve te zien en te spreken (mijn ego verbiedt me te denken dat hij deed alsof) en hij was heel erg aardig. Als ik stilviel - en dat gebeurde dus met regelmaat - stelde hij me een vraag of vertelde uit zichzelf iets over zijn leven-na-het-wegrennen.
We stonden zo een tijdje te praten (tijdsbesef had ik al lang niet meer) toen Lieske onze kant opkwam om iets met een renner te bespreken die naast mij was opgedoken. Wie dat was, weet ik echt niet, wie hem van deze

foto herkent mag me een emailtje sturen. Nadat deze weer vertrokken was, zei Gert-Jan tegen haar dat ik Christina was. Dat had ze al gedacht, zei ze, want ze had me zien lopen zenuwen voordat ik op Gert-Jan afstapte. Ook zij toonde interesse en vroeg me hoe het met me ging. Natuurlijk bedankte ik haar ook uitgebreid voor de mooie bos bloemen en vertelde iets meer over mezelf. Lieske merkte ook op dat ik zelfs een t-shirt met een foto van Gert-Jan aan had, maar weer kreeg ik niets zinnigs uit m’n mond. Achteraf kun je je daar gigantisch over schamen, maar op zo’n moment werken je hersens en je mond absoluut langs elkaar heen. Ze verontschuldigde zich dat ze nog geen tijd had gehad om m’n website (deze dus) te bekijken... In alle bescheidenheid zei ik haar dat dat helemaal niet geeft en dat het allemaal nog niet zo heel veel voorstelt omdat ook ik niet veel tijd heb om eraan te knutselen. (Maareh Lieske, als je de tijd gevonden hebt dit te lezen... wil je dan ook a.u.b. mijn gastenboek tekenen???)
    Op dat moment was het fotorolletje vol en mijn vriendin moest hoognodig naar haar zoontje. Ze gaf me het fototoestel terug en groette ook Gert-Jan en Lieske voor ze ervandoor ging. Lieske ging ook verder. Gert-Jan bleef nog een tijdje bij me staan en zei over zijn huidige bezigheden onder andere nog “het is een beetje uit de hand gelopen”. Dat kun je wel stellen; korte tijd later kreeg hij een hartaanval die hij gode zij dank overleefde. Maar goed, we praatten nog wat en toen het opnieuw stilviel (erg he?) zei ik dus maar dat ik hem niet langer op wilde houden en dat ik van de zenuwen gewoon niks meer wist te zeggen. Gert-Jan knikte en zei dat het tijd werd voor een pep-talk (het was inmiddels zo’n 30 minuten voor aanvang van de race). Ik bedankte hem uitvoerig en Gert-Jan zei dat ze nog tot best lang na de race zouden blijven...”misschien zie ik je straks nog, na de wedstrijd.” En dat hoefde ik me geen twee keer laten zeggen.

~*~*~*~
    Na de wedstrijd bleven we eerst nog een beetje hangen rond de finish, want Filip Meirhaeghe (ook van Specialized) was derde geworden en we vermoedden dat het door de signeer-sessie bij Specialized wel erg druk zou zijn. Uiteindelijk er toch maar heen gelopen en het was er, zoals verwacht, behoorlijk druk. Gert-Jan liep met materiaal te sjouwen en verdween steeds in de truck. Nu moest ik alweer m’n verlegenheid overwinnen want om nog even gedag te kunnen zeggen, moest ik zijn naam roepen. M’n gastgezinnetje werd een beetje ongeduldig van al mijn gedraal, dus toen Gert-Jan voor de zoveelste keer uit de truck kwam raapte ik al mijn moed bijeen en riep hem. Hij kwam meteen naar me toe. (Hij liet z’n werk voor mij in de steek... leuke gedachte!) Ik zei hem dat ik gedag kwam zeggen, dat ik heel blij was hem ontmoet te hebben en bedankte hem. We bespraken nog heel kort de wedstrijd, schudden elkaar nog eens de hand en duidden allebei op verder toekomstig contact... Ik blijf in ieder geval schrijven en hoop hem ooit later nog eens te spreken - als ik minder last van zenuwen heb. We groetten en gingen ieder ons weegs. Ook van dit korte gesprekje maakte Terri foto’s - op haar toestel voor het geval de mijne allemaal mislukt waren. Hopenlijk krijg ik ze binnenkort te zien!

De Bloemen    Mijn dank gaat in de eerste plaats uit naar mijn vriendin Terri en haar man: zonder hun gastvrijheid, bereidwilligheid en morele support was mijn reisje naar Engeland hoogstwaarschijnlijk een droom gebleven. Natuurlijk wil ik ook Gert-Jan en Lieske heel hartelijk bedanken, omdat ze rustig de tijd voor me namen en me het gevoel gaven niet ‘weer een van de zovelen’ te zijn.

Het was een geweldige dag!!!

* Geklommen tot grote hoogten; --> updated October 2005
* Gefietst door diepe dalen;
* Vereerd, verguist, vergeten;
* Duizend keer gevallen...
* ...en weer opgestaan!

Terug naar de introductie pagina

This page hosted by Get your own Free Home Page