In Turkije komen talrijke leefstijlen en samenlevingsvormen voor. Door modernisering zijn de verschillende groeperingen zich ook veel bewuster van elkaars bestaan en van de ongelijkheid in de samenleving. Voornamelijk Koerden strijden voor erkenning van hun rechten en manier van leven. Zij maken

nu onderdeel uit van de Turkse republiek en ondervinden dagelijks wat het Turkse eenheidsstreven in de praktijk kan betekenen.

Het emancipatieproces van de Koerden voltrekt zich sneller dan voorheen. Dit vanwege, de overheid zie zich geleidelijk terugtrekt als hoeder van orde en moraal.

Tegenwoordig is in Turkije ongeveer één derde van de arbeidskrachten vrouwelijk. In de steden loopt dit percentage op tot 50% en zijn er voorzieningen voor kinderopvang. Vrouwen in Turkije hebben een dubbele taak, namelijk die van werkende en huisvrouw. Het werken van vrouwen buitenshuis is vaak een economische noodzaak en in veel gevallen gaat het om slecht betaald werk. Belangrijke banen in het bedrijfsleven zijn nog voornamelijk bezet door mannen.

Turkije is nog steeds een typische mannenmaatschappij. Veel mannen, ook in de steden, beschouwen vrouwen nog steeds min of meer als hun eigendom en vinden mannen die daar anders over denken "zachte eitjes".

Onderwijs

In Turkije bestaat een leerplicht en moeten kinderen van 7 tot 14 jaar naar een staatsschool. Volgens officiële gegevens gaat meer dan 90% van de kinderen ook werkelijk naar school. Volgens anderen kan de helft van de Turkse bevolking niet of nauwelijks lezen of schrijven. Hierin bestaan grote verschillen tussen diverse delen van het land (Sunier 1998).

Gezondheidszorg

In kleinere steden is soms een arts aanwezig, meestal een staatsarts, die de algemene praktijk beoefent en vaak een apotheek aan huis heeft of samenwerkt met een apotheker van wie hij provisie ontvangt.

In grotere steden zijn ziekenhuizen, met verschillende artsen die vrij gevestigd zijn. Ook zijn hier verschillende specialisten werkzaam (Nederlandse Huisarts Genootschap & Bureau Voorlichting Gezondheidszorg Buitenlanders 1990).

Turkije is bepaald geen arm land. Het behoort tot de middengroep van de ontwikkelingslanden en steekt ver uit boven landen als Marokko en China.

In het centrum is een grote overdaad aan westerse consumptiegoederen vertegenwoordigt. Het modebeeld in Turkije loopt allang niet meer achter, mobiele telefoons zijn even vertrouwd als in Nederland.

Sinds ongeveer 1984 woedt in het zuidoosten van Turkije een oorlog tussen verzetsgroepen onder de daar levende Koerdische bevolking en het Turkse leger. Dorpen worden met de grond gelijk gemaakt, de bevolking wordt gedeporteerd of vlucht massaal naar plaatsen buiten het oorlogsgebied. Met uitzondering van de landbouw is van enige economische activiteit van betekenis allang geen sprake meer, waardoor nog meer mensen wegtrekken om elders een bestaan te kunnen opbouwen.

Turkije behoort tot de islamitische wereld. Turkije houdt met veel Arabische landen intensieve handelsbetrekkingen en het is lid van de islamitische conferentie. Meer dan 98 % van de bevolking heeft een islamitische achtergrond en de islam speelt in de politiek een belangrijke rol.

Immigratie

Veel Turken zijn naar Nederland gegaan, omdat ze thuis de kost niet konden verdienen. Veel Turken waren werkloos of hadden alleen seizoenswerk, toen ze naar Nederland kwamen. Veel mensen die nu in Nederland wonen, zijn eerst in hun eigen land van het platteland naar de stad gegaan om werk te zoeken. Vooral de migratie van het platteland gebeurde uit pure noodzaak.