HTML
ΣΕΛΙΔΑ 2
ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ |
HTML ΣΕΛΙΔΕΣ 1, 2, 3, 4, 5, 6,
7,
8, 9, 10, 11, 12, 13, 14,
15,
16, 17, 18 |
Η
άγνοια και η αδιαφορία για έναν επαρκή
σκοπό στη ζωή ήταν από τα πρώτα σημάδια της κατωτερότητας των ανθρώπων και του αποπροσανατολισμού τους. Παράλληλα διαπίστωνα αποσπασματικά μία αντίθετη ροπή των ανθρώπων, να επιζητούν, να ενδιαφέρονται και να διανοούνται πολλά για τις σχέσεις και τις δραστηριότητές τους. Όλες αυτές οι ξεχωριστές διαπιστώσεις από την καθημερινή εμπειρία μου
έδειχναν, πως οι άνθρωποι δεν
περιορίζονται μόνο στην αυτοσυντήρησή
τους, πως ξεχώριζαν τον εαυτό τους και
στρέφονταν «έξω» στα αισθητά για να
απολαύσουν με χίλιους δύο τρόπους, όπως
και για να επιλύσουν τα προβλήματά τους.
Το κοινό γνώρισμα που ξεχώρισα καθαρά από αυτή τη συμπεριφορά τους με
τις λεπτομέρειές της και από τις απόψεις τους ήταν ο κακός εγωισμός, τον οποίο
ξεχώρισα με τη λέξη "εγωκεντρισμός".
Ο εγωκεντρισμός σήμαινε την τελείως αντίθετη ροπή του ανθρώπου να προσκολλάται, να περιορίζεται στα εξωτερικά του πράγματα, να ζει έτσι «τυχαία» σαν παρασυρμένος, με εξωτερικές αξίες και στόχους και να αρκείται στην έμμεση εξύψωσή του μέσα στο κοινωνικό περιβάλλον.
Αναγνώριζα την άμεση σχέση του εγωκεντρισμού με την άγνοια και την αδιαφορία για έναν επαρκή σκοπό, χωρίς να έχω καταλάβει από την αρχή ποιο από τα δύο φαινόμενα οδηγεί στο άλλο.
Διαπίστωνα αποσπασματικά την ατέλεια στη ζωή, πως ο άνθρωπος ζει με περιορισμένη γνώση και αντίληψη μέσα στο περιβάλλον του και εξαναγκασμένος να συμπεριφέρεται σαν παρασυρμένος, παρά τη μεγάλη άγνοια και τις πλάνες του (στο εξής, αισθησιοκρατικός τρόπος ζωής). Ωστόσο, χωρίς να έχω αναγνωρίσει αμέσως και συνοπτικά, πώς συνδέονται όλα αυτά μαζί
(η εξωτερική και εγωκεντρική δράση με την άγνοια και την πλάνη) από την πρώτη στιγμή της ζωής του με αναπόφευκτο τρόπο. Στο ξεκίνημα των φιλοσοφικών αναζητήσεων μου σε νεαρή ηλικία, εξηγούσα αυτές τις παρατηρήσεις σα να ήταν μόνο αποτελέσματα της μεγάλης του θεωρητικής άγνοιας, διότι έβρισκα κάποια σχέση ανάμεσα στις απόψεις ενός ανθρώπου και στον τρόπο
ζωής του. Ο αισθησιοκρατικός και εγωκεντρικός τρόπος ζωής ήταν το αποτέλεσμα της άγνοιας και της αδιαφορίας για έναν επαρκή σκοπό. Αρχικά τότε δεν είχα αναγνωρίσει το γενικό περιορισμό και την εξάρτηση της υλικής, της εσωτερικής και της διανοητικής ενιαίας ύπαρξής του και από αυτό να συμπεράνω τη θεωρητική άγνοιά του και μαζί την όλη εγωκεντρική
συμπεριφορά του.
Χρειάστηκαν μερικά χρόνια για να ξεχωρίσω πώς συνδέονται οι διάφορες εμπειρικές διαπιστώσεις μου για την εγωκεντρική συμπεριφορά με τον αισθησιοκρατικό τρόπο ζωής και θεώρησης και με την αδιαφορία για έναν επαρκή σκοπό της ζωής. Και όσο δεν είχα εξηγήσει τον περιορισμό της διάνοιας στα αισθητά σαν
συνέπεια του ευρύτερου περιορισμού του ανθρώπου από την αρχή της ύπαρξής του, δεν αναγνώριζα την αναγκαιότητα της αισθησιοκρατικής και εγωκεντρικής συμπεριφοράς.
Για να γίνει αυτή η ευρύτερη αναγνώριση της αναπόφευκτης αισθησιοκρατικής συμπεριφοράς, της άγνοιας και της πλάνης και πώς συνδέονται όλα αυτά μαζί από την αρχή της ζωής, έπρεπε να έχω αναπτύξει και τις κοσμολογικές απόψεις μου. Να έχω συμπεράνει γενικότερα την ατέλεια της ζωής μέσα στο χωρόχρονο σε
αντίθεση με τη σταθερότητα του αυτοτελούς Σύμπαντος, την ταυτότητα της ζωής και της εσωδιανοητικής ποιότητας με τον υλικό φορέα της και να έχω διαπιστώσει τη σχετικότητα του νοήματος της ζωής, αφού η ζωή αποκαλύπτει σχετικά, έμμεσα, εξωτερικά (δηλαδή με υλικό τρόπο) την αμετάβλητη ύπαρξη της Συμπαντικής Διάνοιας.

Με την ατέλεια εννοώ ότι η ανθρώπινη ζωή – όπως και κάθε
άλλη –δεν αποσκοπεί σε κανένα ξεχωριστό σκοπό και ότι
γενικότερα ο σκοπός της Ζωής είναι η ίδια η
Ζωή με όλες τις δυνατές εμπειρίες της.
Δεν μπορούμε να υπάρχουμε χωρίς υλική αλληλεπίδραση, δεν γνωρίζουμε ποτέ επαρκώς και δεν είμαστε οι αποκλειστικοί υπαίτιοι της συμπεριφοράς μας. Σε αυτές τις
γενικές απόψεις έφθασα με τη θεωρητική
επεξεργασία των εννοιών στη βάση της κεντρικής άποψης ότι ακόμα δεν έχει επιτελεστεί ένας επαρκής σκοπός τουλάχιστον εδώ στη γήινη πραγματικότητα και δεν φαίνεται απαραίτητη μία τέτοια επιδίωξη για την ύπαρξη της ζωής. Δηλαδή στις απόψεις αυτές για την ατέλεια της ζωής δεν έφθασα με την τεράστια γνώση που προσφέρει η επιστήμη.
Η παρατήρηση στη συνηθισμένη εμπειρία μου αποκάλυπτε πώς ξεκινάει αυτή η ατέλεια στη ζωή και πώς την επηρεάζει. Κατάλαβα, ότι η εσωτερική ατέλεια του ανθρώπου ξεκινάει από την αρχή της περιορισμένης ύπαρξής του, ότι σχετίζεται με όλη τη βιολογική ύπαρξή του, ότι είναι πιο πολύπλοκο φαινόμενο και όχι ένα απλό θεωρητικό
πρόβλημα. Ότι δεν είναι μόνο ένα ζήτημα θεωρητικής γνώσης και διδασκαλίας ή μόνο ένα διανοητικό πρόβλημα. Κατάλαβα, ότι οι συνέπειες του υλικού περιορισμού μας είναι πιο τρομακτικές και σημαντικές απ’ όσο υπολόγιζα, όταν στοχαζόμουν για τη ζωή σαν ήταν μόνο ένα άϋλο εσωτερικό φαινόμενο με τη δυνατότητα να αλλάξει τη συμπεριφορά όπως επιθυμεί. Η ανάπτυξη
αυτών των απόψεων με προσγείωνε και με οδήγησε να αποδεχτώ αναγκαστικά,
θέλοντας και μη, την ύπαρξη των αντιθέτων απόψεων και τρόπων ζωής και να
δικαιολογήσω ως ένα όριο τον αισθησιοκρατικό τρόπο ζωής! Ενώ μέχρι τότε είχα ακραία άποψη για τον προορισμό της ζωής, η οποία μου επέβαλλε την απόρριψη όλων των άλλων επιδιώξεων και σαν μοναδική επιδίωξη να μοιάσουμε στον "εσωστρεφή" Θεό, περιορίζοντας όσο γίνεται τις εξωτερικές μας δραστηριότητες*.
Η ύπαρξη διαφορετικών ποιοτήτων ζωής, εμπειρίας,
πολιτισμικής εξέλιξης προϋποθέτουν εξαρχής να μην είμαστε οι επαρκείς αιτίες
του εαυτού μας και της συμπεριφοράς μας, να μη γνωρίζουμε αρκετά ή πάντοτε, να
μην αντιλαμβανόμαστε την ίδια ακριβώς κοινωνική και ευρύτερη πραγματικότητα,
να μη συμπεριφερόμαστε με τους ίδιους λόγους και τελικά να είμαστε
διαφορετικοί και να έχουμε πολλές διαφορές ακόμα και στις απόψεις μας. Με το
πέρασμα του χρόνου συνήθιζα αυτή την όχι ευχάριστη άποψή μου για τον προορισμό
της ζωής και ολοένα λιγότερα ανέμενα από την Παγκόσμια Διάνοια!
|