Dla Gosi M. - jak zwykle, za rysunki i piękno.

W gospodzie położonej na takim zadupiu nigdy jeszcze nie grał. Gdyby podał nazwę tej wioski w najgorszej spelunie najpodlejszego miasta, z miejsca wyrzuciliby go za nieobyczajne zachowanie. Jednak skoro już tu trafił, to trzeba było jakoś zarobić na chleb. Śpiewał więc, mimochodem słuchając, co mówią miejscowi. I z każdą chwila był coraz bardziej zły na siebie.
–Karczmarzu! Co to tam siedzi? Wy światowy człowiek, byliście na jarmarku w mieście.
–To bard wójcie, może być minstrel, taki śpiwak.
–A co ta on robi, z czego żyje.
–Ano śpiwa.
Śpiwa? A długo on tak może?
–Cały dzień, albo i dłużyj.
–Nie może być karczmarzu, a co na to ludzie?
–Ano rzucają k’niemu złocisze.
–Rzucają k’niemu? To im się śpiwanie nie podoba?
–Podoba.
–A to czemu rzucają? Jakże to karczmarzu?
–A dyć kto zrozumie, taki miastowych zwyczaj.
–To może by tak i u nas raz po miastowemu. Ma kto złocisza?
Cisza.
–Srebrnika może który? Wy bogaty człowiek młynarzu, może macie?
Bard z nadzieją nadstawił uszu.
Młynarz podrapał się po czuprynie.
–Może tam by się i jeden znalazł, w domu, na dnie skrzyni...
–A to miedziaka może?
Młynarz z westchnieniem sięgnął do pasa i wydobył stamtąd mocno już wytartą monetę.
–Macie Macieju, ino nie zgubcie.
Przez następne dwa pacierze bawili się po miastowemu.
–O żesz, nie trafiłech!
–Spróbujcie raz jeszcze wójcie – ktoś usłużnie podał podniesioną z ziemi monetę.
Wreszcie miarka się przebrała.
–Ale ładnie śpiewa, co młynarzu.
A dyć! Tak, że i moja Anka lepiej nie potrafi.
„Ano!”, „Dobrze prawi!” – przytaknęli kmiecie z różnych stron karczmy.
Tego już bardowi było za wiele. Wstał z zydla i wściekły wybiegł z karczmy z rozmachem trzaskając drzwiami.
–Nawet nie zapłacił za piwo!
–A dyć kto zrozumie artystów karczmarzu?

Wiosna 1994 bodajże
Melbrinionersteldregandishfeltselior

Góra strony