คุณแม่เครือหวาย โสภาหัสดร อายุ ๗๔ ปี เป็นชาวหนองคายอยู่ภาคอีสานดินแดนแห่งนักบุญ เพราะดินแดนแห่งนี้ได้บังเกิดมีพระอริยสงฆ์หลายรูป ที่ท่านมีศีลาจารวัตร อันงดงาม มุ่งประพฤติปฏิบัติธรรม ตามรอยองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทั่วแดนอีสาน จึงเต็มไปด้วยบรรยากาศ แห่งการประพฤติปฏิบัติธรรม คุณแม่เครือหวายและลูกๆ ทุกคน จึงมีชีวิตอย่างผาสุก พบแต่ความเจริญรุ่งเรืองในชีวิต เพราะผู้นำครอบครัว ได้นำหลักธรรมพระพุทธศาสนา มาคอยสอนลูกหลาน ให้นำธรรมะมาเป็นแสงแก้ว ส่องสว่าง ในการดำเนินชีวิต ตลอดชีวิตของแม่เครือหวายจึงสั่งสมแต่คุณงามความดี
ในปีพ.ศ.๒๕๓๘ ลูกสาวคือคุณอรพิน ได้ชวนให้เดินทางมาประพฤติปฏิบัติธรรม ที่วัดพระธรรมกายเป็นครั้งแรก ได้รู้วิธีฝึกสมาธิทำใจหยุดใจนิ่ง ตรึกระลึกนึกถึง คุณความดีที่ได้ กระทำมา และเป็นสะพานให้ใจ ได้เข้าไปพบกับความสงบภายในกาย และมีบุญเป็นเครื่องยึดเหนี่ยว
คุณแม่เครือหวายได้ร่วมสร้างพระสร้างเจดีย์ และได้รับพระของขวัญพระมหาสิริราชธาตุ ที่ทางวัดมอบให้แล้ว จึงหมั่นสวดสรรเสริญ เพื่อตรึกระลึกนึกถึงบุญ ที่ได้สร้าง พระธรรมกาย ประจำตัว ประดิษฐาน ณ มหาธรรมกายเจดีย์อยู่เสมอ ๆ ทำให้มีสายธารแห่งบุญ คอยหล่อเลี้ยงให้รอดพ้นจากความตาย และรักษาทรัพย์ ได้เป็นอัศจรรย์
เมื่อประมาณช่วงเดือนกรกฎาคม พ.ศ.๒๕๔๒ คุณแม่เครือหวายได้เกิดไม่สบาย ป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ มีอาการปวดเมื่อยเนื้อตัว นานร่วมสัปดาห์ การดูแลรักษา ทำความสะอาด ร่างกายค่อนข้างลำบาก คุณแม่จึงถอด เครื่องประดับ สร้อยคอทองคำรูปพรรณ สร้อย ข้อมือและแหวน ออกเก็บไว้ชั่วคราว โดยถอดรวมกันไว้อยู่ในถุง ห่อเก็บไว้ในห้องนอนของ ตนเอง
พอดีช่วงนั้นได้รับโทรศัพท์จากในจังหวัดหนองคายว่า ให้เดินทางไปที่โรงพยาบาล ในจังหวัดด่วน เพราะหลานชาย ด.ช.ธนาคาร โสภาหัสดร หรือน้องแบงค์ เป็นหลานย่าที่รักมาก เกิดไม่สบายกระทันหัน เนื่องจากน้องแบงค์กับเพื่อนอีกหลายคนที่โรงเรียน ได้ทานตั๊กแตนทอด (ตั๊กแตนปาทังก้า ซึ่งทางภาคอีสานนิยมนำมาทอดใส่ซอส) น้องแบงค์กินไปได้แค่ ครึ่งเดียวเอง เกิดปวดปัสสาวะ จึงไปเข้าห้องน้ำ ขณะอยู่ในห้องน้ำ น้องแบงค์เกิดอาการช็อคตัวแข็ง ตาตั้ง ไม่สามารถดึงกางเกงขึ้นมาได้ คุณครูและเพื่อนจึงนำส่ง โรงพยาบาล ในจังหวัด
ถึงโรงพยาบาล คุณหมอก็ให้เข้าห้อง I.C.U.ทันที เพราะมีอาการอยู่ในขั้นอันตราย ย่าเมื่อได้ยินข่าวร้าย ก็รีบออกเดินทางไปโรงพยาบาล ซึ่งระยะทางห่างจากอำเภอที่อยู่ ถึง ๙๐ กม. ด้วยความรีบร้อนเพราะห่วงหลาน จึงลืมเรื่องถอดสร้อยทองไว้ที่บ้านเสียสนิท ขณะออกจากบ้าน มีแต่ผู้หญิงที่เพิ่งมาจากฝั่งลาว มาช่วยงานในบ้าน อยู่เฝ้าบ้านคนเดียว และ มาอยู่ด้วยยังไม่ถึง ๑๐ วัน
คุณแม่เครือหวายนั่งรถไป ใจก็อยู่ที่หลานชายตลอด เพราะหลานชายเป็นเด็กดี มีสัมมาคารวะต่อผู้ใหญ่ ทุกครั้งที่คุณป้าอรพินจัดรถพาสาธุชนมาวัด น้องแบงค์จะเป็นผู้นำบุญ ตัวน้อยนำรถ คอยดูแลพี่ป้าน้าอา พูดแนะนำการปฏิบัติของสาธุชน เมื่อมาถึงวัดพระธรรมกาย ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถคุณย่า ผู้รักหลาน ก็สวดสรรเสริญคุณของพระรัตนตรัย นึกอาราธนา องค์พระมหาสิริราชธาตุ นึกน้อมท่าน ไว้ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ตลอดเวลา อธิษฐานให้ท่านช่วยรักษาชีวิตหลานชาย
พอไปถึงโรงพยาบาล ก็ไม่สามารถเข้าไปดูอาการของหลานได้ เพราะหลานยังอยู่ในห้อง I.C.U. คุณหมอกำลังให้ความช่วยเหลืออย่างเต็มที่ แม่เครือหวายจึงปักหลักนั่งสมาธิ อธิษฐานจิตที่หน้าห้อง I.C.U. ตรึกระลึกถึงบุญที่ทำมาโดยตลอด รวมทั้งบุญของหลานชายด้วย อธิษฐานขอให้หลานรอดพ้นจากอันตราย ระหว่างที่หลานยังอยู่ในห้อง I.C.U. แม่เครือหวาย นั่งสวดมนต์ทำสมาธิ ๔ วันเต็มๆ โดยนั่งหลับตาทำสมาธิ และอธิษฐานจิตอยู่หน้าห้อง ใจประคองนิ่งตลอดเวลา หมอเดินผ่านเข้า-ออก ย่าก็ไม่ได้ไปถามให้กวนใจ มุ่งทำจิตให้สงบสว่างภายใน เอาบุญช่วยหลานชายอย่างเดียว แม้ใครจะบอกให้ไปรอที่บ้าน ย่าก็ไม่ยอม บอกว่าจะอยู่ดูอาการหลานที่นี่ จนคุณหมอออกจากห้องมาบอกว่า น้องแบงค์ พ้นขีดอันตรายแล้ว แม่เครือหวายก็โล่งอก
คุณหมอเล่าให้ฟังว่า ระหว่าง ๔ วัน ๔ คืน ที่ผ่านมานั้น คนไข้หัวใจหยุดเต้นไปแล้วถึง ๓ ครั้ง คุณหมอช่วยชีวิตด้วยการ ใช้ไฟฟ้ากระตุ้น ซึ่งพอครั้งที่ ๓ คุณหมอใช้ไฟฟ้ากระตุ้น เท่าไร ก็ไม่ยอมฟื้น แต่จู่ๆ ภาพหน้าจอที่แสดงการเต้นของหัวใจ ก็พุ่งขึ้นมาใหม่ พอฟื้นขึ้นมา คำแรกที่น้องแบงค์พูดคือ คุณย่ามารับหนูแล้ว ทำให้คุณหมอที่อยู่ช่วยชีวิตขณะนั้น งงไปตามๆ กัน
แม่เครือหวายเมื่อหลานปลอดภัยแล้ว ก็อยู่ดูแลจนคุณหมออนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้ รวมอยู่ที่หนองคายร่วม ๘-๙ วันจึงกลับบ้านที่อำเภอปากคาด
ครั้นกลับไปถึงบ้านก็ต้องตกใจอีก เพราะทองรูปพรรณที่แม่เครือหวาย ถอดเก็บไว้ในห้องได้หายไป ถามผู้หญิงจาก ฝั่งลาวที่ช่วยดูแลบ้าน ก็ปฏิเสธเสียงแข็งว่า ตนเองมาทำงานนะ ไม่ได้ลักขโมยใคร แสดงพิรุธด้วยการรีบขอกลับไปอยู่ฝั่งลาวดังเดิม ทุกคนในบ้านก็ไม่มีใครท้วงติงไว้ มั่นใจว่าทองที่หายไปต้องได้คืน เพราะในบ้าน ไม่เคยมีประวัติของหายเลย หลานสาว ก็บอกให้ย่านั่งสมาธิอธิษฐาน ขอองค์พระมหาสิริราชธาตุท่านช่วยอีก คุณย่าก็ทำตาม
พอตกกลางคืน ย่าก็ฝันว่ามีเด็กผู้ชาย มาบอกว่า ไม่ได้หายไปไหนหรอก ถูกซ่อนอยู่นอกห้อง รุ่งเช้าเล่าความฝันให้หลานสาวฟัง หลานก็ชวนกันหาแต่หาไม่เจอ ตกเย็นลูกชาย คนเล็ก กลับจากกรุงเทพ ในวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ ขณะที่เดินหิ้วกระเป๋า ขึ้นบันไดบ้าน ลูกชายต้องหยุดอยู่ชานบ้าน เพราะรู้สึกว่า เหมือนมีคนมาจูงแขน ให้เดินไปที่เสาต้นหนึ่ง พอเดินเข้าไปใกล้ ก็เห็นกระเป๋าห้อยอยู่กับต้นเสา จึงล้วงกระเป๋า และหยิบของที่อยู่ในกระเป๋ามาดูรู้ว่า เป็นทอง มีสร้อย แหวน กำไล เห็นองค์พระที่ห้อยติดกับสร้อย ก็รีบวิ่งไปบอก แม่ ใครเอาสร้อยแม่มาซ่อนไว้ตรงนี้ครับ
แม่เครือหวายและทุกคนในครอบครัว ต่างดีใจและยิ่งเกิดความเชื่อมั่นในบุญกุศลที่ได้สั่งสมมา และคุณของพระรัตนตรัยว่า ท่านมีคุณอย่างไม่มีประมาณ ที่ช่วยดลบันดาลให้คน ในบ้าน พบสร้อยที่ผู้ขโมยนำมาซ่อนไว้เสียก่อน ที่จะนำติดตัวไปตอนหนีกลับบ้าน
รายหลานชายของคุณเครือหวายที่เล่ามานี้ คงจะซื้อตั๊กแตนที่มีสารพิษ ยาฆ่าแมลงติดมาด้วย เมื่อบริโภคหรือเข้าทางบาดแผลร่างกายของคนผู้นั้น จะมีอาการเหมือน เด็กผู้ป่วย รายนี้ พิษของสารเคมีจะทำให้เกิดผิดปกติขึ้นในเม็ดโลหิต ทำให้อวัยวะในร่างกายส่วนต่างๆ ไม่ทำงาน แข็งเกร็ง หากรักษาไม่ทัน จะถึงแก่ความตายในไม่ช้า
คุณเครือหวาย ไม่มีวิธีใดจะช่วยหลานชาย จึงนึกถึงคุณพระรัตนตรัย มีพระมหาสิริราชธาตุเป็นตัวแทน สวดสรรเสริญ ทำสมาธิ อธิษฐานจิต มีพลังบุญกุศลเกิดขึ้น เด็กจึงเล่าให้ฟัง หลังจากฟื้นว่า เห็นย่ามารับ ทั้งที่หัวใจหยุดเต้นไปแล้ว
ส่วนเรื่องเครื่องประดับทองคำที่ลืมทิ้งไว้ ถูกลูกจ้างชาวลาวขโมยไปซ่อน เมื่อคุณเครือหวาย ขอความช่วยเหลือจากพระมหาสิริราชธาตุ เทพยดาผู้ดูแลองค์พระเห็นว่า อยู่ในวิสัย อาจให้ความช่วยเหลือได้ ท่านจึงแสดงเทวานุภาพ จูงมือลูกชาย คนเล็กของคุณเครือหวาย ให้ไปพบที่ซ่อนของมีค่านั้น
เรื่องเทวดาต้องการบุญเพิ่ม มักสมัครเป็นผู้ดูแลปกปักรักษามนุษย์ ที่ชอบสร้างบุญกุศลนั้นเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่เรื่องงมงาย ส่วนใหญ่แล้วเป็นเทวดาชั้นจาตุมหาราชิกา เทวดา ประเภทนี้มีอายุขัยนานมากราว ๙ ล้านปีมนุษย์ บริโภคสมบัติทิพย์ อาหารทิพย์ ไม่ต้องทำมาหากิน อยู่สบายไปวันหนึ่งๆ เสวยผลบุญ เทวดาที่ไม่ประมาท ย่อมทราบดีว่า ตนเอง เสวยสุขเพราะผลบุญที่ทำไว้ ครั้งเป็นมนุษย์ จึงรู้ค่าและหมั่นปกปักรักษามนุษย์ ที่ชอบสร้างบุญกุศล และมีพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งอยู่เสมอ