Darên kesk şên dibin gupik di nav hev re,
firrinde li çiyayan distirin.
Esman hêwir e, ba bi nearamî pêlan dide.
Firrinde distirin, gul min direqisînin serxweşiyê.
Serê min li ber tavê zelal dibe:
êdî bihar e.
Dar di nav soriyê de, çiya di nav şîniyê de, roj ava dibe.
Li rexê dî yê bajarî giya bêkinar kesk dike.
Bihar bi dawî tê, ne xema rêmeşan e;
li ber deriyê gulistanê gulan didewisînin.
Spêdeyê dibîzim dema firrinde vediceniqin û difirrin dûr,
li hengura êvarê dibînim ew vedigerrin.
Têlên saza nexşdar nehatine akordkirin.
Ma kî dikare wan hestan yên her vedigerrin.
Par li cejna fanosan
fanosan wek rojê gulistan ron dikir.
Heyv hilhat raserî çeqên bihan;
li nav xumamiyê got: belê.
Îsal li cejna fanosan
heyv û fanos mîna berê geş in
lê tu nemayî.
Tîleyên kirasê min ji rondikan şil dibin.
Ava sar kesk e,
kî ye li beravê li bilûrê dide?
Bi belema sivik yê gerrvan
ji Çemê Hsieh digihînim Herrika Hsiang.
Hezar donem qamûş, heyva mijdar zerik:
dilê yê gerrvan digirî.
Spêdeyê em digihin derbendê û ji hev vediqetin.
Gul, mîna te,
dar, wek te.
Wan bihar keskand dema em ji hev veqetîn.
Serê xwe diçemînim, rê didim rondikan.
Herrik dirêj e berev rojhilat,
herrik dirêj e berev rojava.
Du werdekên mandarînî her yek bi aliyekî ve difirre.
Gelo em ê kengî dîsan hev bibînin, ez û tu?
Wergerandin: Husein Muhammed
