Geen plaatsnaam dit keer? Nee een heus verhaaltje:
Menno en Mieke in Taka-Tuka-land.
Er waren eens, in een land hier ver ver vandaan, een jongen en een meisje die al vijfeneenhalf jaar vriendjes waren en toch op iets anders verliefd werden: namelijk op het mooiste stukje land op deze aardkloot, op de Veluwe na dan, namelijk Taka-Tuka land, geregeerd door de papa van Pipi. Zo leefden ze met deze dubbele liefde aan het palmenstrand en werden elke dag wakker van het geruis van de zee, namen er elke dag een bad in en aten wat de zee opleverde. Toch kende het leven in het paradijs wel zorgen: Al het zand dat Menno het hutje insleepte werkte Mieke op de zenuwen, de moeilijke keus of er nou zalm of garnalen gegeten moesten worden, wel of geen zonnebrandcreme,
watermeloen, papaya, ananas of kokosnoot en de stop van de Acme self-inflating jacoozi die zoek was....
Hoewel dit bestaan voor de helden uit ons verhaal wel tot in het einde der tijden had kunnen doorgaan kwam op een dag de moeilijke keuze: de grote boze nachttrein kwam ze halen. Zou de liefde voor het paradijs het winnen van de wilde woeste trein? U leest het in de volgende mail, maar ze leefden in elk geval nog lang en gelukkig......
EINDE
Volgende Mail.
Na het paradijselijke Palolem door naar Kochi, dat een tijdje ingenomen is geweest door de VOC-Hollanders (maar de mensen hier leren hoe ze broodjes kroket maken, ho maar, alleen kerken en graven hebben ze achtergelaten) We zijn ons helemaal te buiten gegaan aan allerlei soorten vis, waar we met onze stufi alleen maar van kunnen dromen...
Hierna gaan we door naar Coimbatore, waar we jakko en petra gaan ontmoeten. Voor degenen die hen niet kennen: mieke heeft van peuterspeelzaal tot eindexamen met jakko in 1 klaslokaal gezeten (!!) en petra is zn vriendin. En ex-buurmeisje natuurlijk en haar broertje geeft uiteraard weer bij menno in de klas gezeten en haar moeder bij miekes moeder en ...afijn, je weet hoe dat gaat in zon dorp. Zij zijn daar met een straatkinderen-project bezig en wij gaan es kijken of we die kids kunnen vervelen.
Tot schrijvens maar weer,
groetjes van Menno en Mieke.
pagina