Hallo lieverdjes,
We zitten nu in Quetta, Pakistan.
Bij de grens verliep alles vlekkeloos. Na Yazd in Iran zijn we daar nog in Kerman geweest en in Bam. In Kerman hadden we even genoeg van al die Iraanse steden, maar het kreeg toch nog een fijne wending: In een theehuis ontmoetten we Ali en de volgende twee dagen hebben we met hem en met een vriend van hem door de bergen, langs een stroompje op geklauterd. Geweldig om weer water te zien, dat was heel lang geleden. We liepen naar een heeeeeel oude man in de bergen, die daar normaal gesproken alleen woont met 1 zoon en een zootje geiten. Eeens in de zoveel tijd komt hij naar het dorp voor suiker en thee en Ali neemt ook wel es wat voor hem mee. Toevallig was het nu oogsttijd voor walnoten, dus was zijn hele familie aanwezig om te helpen.
Wij kampeerden bij zijn huisje aan het water. Volle maan. Kamovuur. Druifjestabak in de waterpijp. Illegale wodka en zelfgestookte wijn (ook illegaal natuurlijk). Hier wearen we echt aan toe (aan de natuur natuurlijk, de drank kon nog wel effe wachten). sMorgens wakker geworden van de belleen van de geiten, die op weg gingen naar de bergen. Kop wassen in de beek, en het water daaruit was heeerlijk !! Die dag zijn we doorgeklauterd tot een waterval, ijskoud, waarin we hebben gezwommen. We gingen die dag voor het eerst in Iran 'uit de kleren' dat wil zeggen: menno had zijn broekspijpen opgerold en ik droeg een t-shirt (gewaagd he?) Daarna zijn we nog doorgeklommen tot ik echt niet meer durfde en we gingen terug. Geweldig waren deze twee dagen, maar wel erg vermoeiend.In Bam zijn we terechtgekomen in een fantastisch guesthouse. Iedereen kwam er uit Pakistan of was op weg er naar toe, dus iedereen had tips eb suggesties voor mekaar. Geweldige binnenplaats (hoofddoekvrij) met dadelpalmen. Bam is beroemd om haar dadels en niet voor niets: Het staat er vol mee en ze zijn heerlijk. Bij Bam ligt de oude verlaten stad Bam, tussen hele hoge muren, als een fort. Geweldig om tre zien en fantastisch uitzicht over deze oasestad en de woestijn. Ook hier weer water in de stad. We kijken onze ogen uit als we water zien.
Gister zijn we van Bam naar Quetta gereisd, een dikke duizend kilometer, dwars door de woestijn over wegen die nou niet bepaald te vergelijken zijn met de duitse autobaan. Toen we Iran uitwaren, maar Pakistan nog niet in ging de grens dicht voor luchpauze: zaten we urenlang in de brandende zon in niemandsland opgescheept met allemaal geldwisselaars !! Maar we waren met z'n achten uit het guesthouse vertrokken voor dag en dauw en de hele reis samen opgetrokken: met drie Slovenen en drie Australiers en twee Japanners voor spek en bonen. Samen regelden we een minibusje tot Quetta (nog eens 14 uur door de woestijn) waar we met 15 man ingingen, jeweetwel zo'n negen-persoons-busje. Menno lag op de grond onder vier mensen hun voeten en bij de ontelbare controleposten in de woestijn van Baluchistan moesten ze toch wel even weten of hij nog wel leefde. Compleet gebroken kwamen we aan Quetta, waar het hotel vol zat dus we in de tuin pitten. Vanmorgen hebben we toch een kamer gekregen en vanmiddag gaan we op zoek naar die winkel hier in Quetta waar je WODKA en KOUD BIER kan kopen zonder al dat bureaucratische gedoen van het verkrijgen van een alcohol-permit. Dat wordt vanavond dus een big-drinking-session met z`n achten die geen alcohol neer gewend zijn. Vooral de Australiers kunnen niet wachten om zich goed vol te gooien met Pakistaans bier...
Tot schrijvens maar weer,
groetjes van Menno en Mieke.
pagina