هر زمان كه از جور ِ روزگار

و رسوايي ِ ميان ِ مردمان

در گوشه ي تنهايي بر بينوايي ِ خود اشك مي ريزم،

و گوش ِ ناشنواي آسمان را با فريادهاي بي حاصل ِ خويش مي آزارم،

 

و بر خود مي نگرم و بر بخت ِ بد ِ خويش نفرين مي فرستم،

و آرزو مي كنم كه اي كاش چون آن ديگري بودم،

كه دلش از من اميدوارتر

و قامتش موزون تر

و دوستانش بيشتر است.

 

و اي كاش هنر ِ اين يك

و شكوه و شوكت ِ آن ديگري از آن ِ من بود،

 

و در اين اوصاف چنان خود را محروم مي بينم

كه حتي از آنچه بيشترين نصيب را برده ام

كمترين خرسندي احساس نمي كنم.

 

اما در همين حال كه خود را چنين خوار و حقير مي بينم

 

از بخت ِ نيك، حالي به ياد ِ تو مي افتم،

 

و آنگاه روح ِ من

همچون چكاوك ِ سحر خيز

بامدادان از خاك ِ تيره اوج گرفته

و بر دروازه ي بهشت سرود مي خواند

 

و با ياد ِ عشق ِ تو

چنان دولتي به من دست مي دهد

كه شأن ِ سلطاني به چشمم خوار مي آيد

و از سوداي مقام ِ خود با پادشاهان، عار دارم.

 

 

 

گفتگوي پنهاني

ويليام شكسپير

غزل شماره 146

 

 

اي روح ِ مسكين ِ من

كه در كمند ِ اين جسم ِ گناه آلود اسير آمده اي

و سپاهيان ِ طغيان گر ِ نفس، تو را در بند كشيده اند!

 

چرا خويش را از درون مي كاهي و در تنگدستي و حرمان به سر مي بري

و ديوارهاي برون را به رنگ هاي نشاط انگيز و گرانبها آراسته اي؟

 

حيف است چنان خراجي هنگفت

بر چنين اجاره اي كوتاه، كه از خانه ي تن كرده اي

 

آيا اين تن را طعمه ي مار و مور نمي بيني

كه هر چه بر آن بيفزايي، بر ميراث ِ موران خواهد افزود؟

 

اگر پايان ِ قصه ي تن چنين است،

اي روح ِ من،

تو بر زيان ِ تن زيست كن؛

بگذار تا او بكاهد و از اين كاستن بر گنج ِ درون ِ تو بيفزايد.

 

اين ساعات ِ گذران را

كه بر درياي سرمد كفي بيش نيست، بفروش

و بدين بهاي اندك، اقليم ِ ابد را به مـُلك ِ خويش در آور،

 

از درون سير و برخوردار شو،

و بيش از اين ديوار ِ بيرون را به زيب و فر مياراي

 

و بدين سان مرگ ِ آدمي خوار را خوراك ِ خود ساز؛

كه چون مرگ را در كام فرو بري،

ديگر هراس نيست و بيم ِ فنا نخواهد بود.

 

 

 

 

 

ترجمه: حسين الهي قمشه اي

منبع: كيميا 3