تو از كدامين گوهري

كه هزاران هزار سايه هاي شگفت،

خود را در تو مي آويزند؟

 

 

 

 

و اين چگونه تواند بود

كه هر سايه اي را صورتي

و هر صورتي را طرزي و طرازي ديگر مي بينم،

و تو تنها يك چيز،

و تو تنها يك ذات،

و هر سايه اي را از تو نقشي ديگر؟

 

اگر جمال ِ آدونيس را وصف كرده اند،

مجملي از جمال ِ تو گفته اند؛

و اگر چهره ي هلن را كه مجموعه ي زيبايي است

به تمام و كمال ستوده اند،

 

شبحي ناتمام از جمال ِ تو تصوير كرده اند؛

 

و اگر از بهار و تابستان سخن گويند،

اين يك سايه ي حسن ِ تو

و آن يك سفره ي احسان ِ توست.

 

ما تو را در تمامي صورت هاي قدسي مي شناسيم

و در هرچه بديع و زيباست، نشاني از تو باز مي يابيم.

اما در حسن ِ خلق و وفاي عهد

نه تو به كس ماني و نه هيچ كس به تو مانـَد.