“Sed vi ne respondis pri la fotokopio!”

            “Ho, pardonu.  La profesoro havis ĝin en sia paperujo.  Li fartis tre malbone post la operacio.  Marta simple prenis la dokumenton el lia paperujo, dum li dormis.  Ŝi sciis, ke li ne vivos longe.  Li fartis malbone.  Lia san-stato ne lasis multe da espero.  Fakte, li baldaŭ mortis post tio.  Neniu do zorgis pri la malaperinta papero.”

            “Kiel Ronga enmiksiĝis en la aranĝon?”

            “Li estis la amanto de Marta.  Ŝi rakontis al li.  Li vivis tiamaniere, ke li daŭre bezonas multe da mono.  Li organizis la aferon.  Estas li kaj kolego Fergus, kiuj forportis Gerdan, post kiam ili batis Bob senkonscia.  La oficejo de Fergus estas tute proksima.  Tien ili portis ŝin, kaj tie ili atendis, ĝis la vojo estis libera, kaj ili povis veturigi ŝin al la forlasita domo.”

            Gerda parolis:

            “La frato de Marta plurfoje vizitis min, antaŭ kelkaj monatoj.  Li provis igi min traduki por li la dokumenton.  Sed kiam mi demandis, de kie li ricevis ĝin, li hezitis, iom paliĝis, ne respondis tuj, kaj mi komprenis, ke li ne agis honeste.  Mi memoris la vortojn de Prof. Kosadi, kaj malakceptis kunlaboris.  Sed li revenis unufoje, dufoje, trifoje.  Mi ĉiufoje rifuzis.  Kiam mi poste ricevis inviton instrui pri malnovaj sekretaj lingvoj en la kadro de kurso de Prof. Ronga, mi tute ne imagis, ke estas rilato inter Ronga kaj la junulo, kiu tiel ofte venis al mia hejmo insisti, por ke mi traduku la paperon pri l’ trezoro.”

            “Jes,” diris Tom. “Pro via plurfoja rifuzo, ili elpensis tiun planon.  Kapti vin kaj perforte devigi vin traduki la tekston.”

            “Tiom da riskoj kaj zorgoj por nenio!” komentis Gerda.  “Kia malsaĝeco! Kia stulteco!”

            “Jes.  Amatoroj,”  diris la policano malestime.  “Ili agis amatore ekde la komenco.  Pro tio ni tiel facile ilin kaptis.  Sed pri tiu amatoreco vi danku Dion, Gerda.  Pro tiu amatoreco ni povis liberigi vin, kaj vi plu vivas.  Neamatoroj en simila situacio ne hezitus: vin uzinte, ili vin mortigus.”

            “Ĉu vere?”

            “Jes.  Vi sciis tro multe.  Estus tro danĝere lasi vin vivi.  Sincere, vi povas danki Dion, ke nur amatoroj planis kaj realigis tiun aferon.”

            Gerda silentis, pensema.

            “Terure!” ŝi fine diris.  “Ĉiaokaze, mi plej sincere dankas vin.  Ĉiun el vi.  Vi agis mirinde.  Vi savis min kaj mian filinon.  Sed, Bob, kion vi opinias pri la tuta afero?  Vi ankoraŭ diris nenion.”

            Bob rigardis ŝin, kun iom stranga esprimo.

            “Mi plezure trinkus glason da brando,” li dris.  Kaj li restis malĝojeta, dum ĉiuj aliaj ekridis.