Guatemala

Vrijdag 7/01/2000: Onderweg
Terwijl wij met Angelina en Raul een hotel aan het zoeken waren voor 's avonds, bevonden Stani, Steven, Ellen en Katrien zich in Newark, ook op hotel, aansluiting gemist naar Guatemala....... geen vriendjes dus om op te halen in de luchthaven de vrijdagavond!!!!!! Snif.... Dan maar nog een nachtje wachten. Gelukkig hadden Katrien en Stani hun beste spaans bovengehaald en naar Gloria (moeder Raul) gebeld om ons te verwittigen dat ze pas zaterdagmiddag zouden aankomen. Ondertussen hebben Koen en ik ramptoerist gespeeld en zijn we gaan kijken naar de resten van het vliegtuig dat de week ervoor een slechte landing gemaakt had in de luchthaven van Guatemala...

De landing in Guatemala was niet zo zacht, Sara komt net uit het vliegtuig gekropen

Zaterdag 8/01/2000: Gautemala City
We hebben efkes moeten wachten, maar uiteindelijk kwamen ze toch alle 4 aangelopen.
Met de bagage op het dak van Raul zijn auto, Stani en Steven in de koffer en de rest opeengepakt op de achterbank, naar het hotel gereden, alles afgeladen en met Angelina en Raul afgesproken om 's avonds iets te gaan eten.
De helft van wat onze vriendjes hadden meegesleurd bleek voor ons te zijn: een heel bed werd gevuld met chocolade, kaas, HUMO's, bier, koekjes, chips, pakjes,....nogmaals bedankt hiervoor aan alle donoren!!!
Daarna op zoek naar de "Linea Dorada", de luxebus die ons naar Tikal zou brengen, om ticketten te kopen voor zondagmorgen, en naar het centrale plein om Stani zijn botinnen te laten poetsen.
Raul en Angelina pikken ons op aan het centrale plein en nemen ons mee naar restaurant "Los Antojitos", typisch eten en heel lekker. De meesten liggen al bijna in slaap, maar Raul wil ons nog een mooi stukje Guatemala laten zien: een uitzichtpunt over de stad Guatemala "by night", prachtig maar koud en onderweg slaapt de helft.

Zondag 9/01/2000: Flores
' s Morgens naar de Linea Dorada bushalte. Buiten is het redelijk fris. We moesten een uur op voorhand aanwezig zijn. Waarom is mij (Steven) nog steeds een raadsel, we hebben dan ook een uur mogen wachten. Ondertussen hebben we wel tijd om te ontbijten in de hall van het bussstation: tostadas met gemalen zwarte bonen.
Buiten zijn ze continu de bussen aan het wassen...en blinken dat ze doen!!! Stipt op tijd op de bus gestapt en ietske later vertrokken. De bus chauffeur verwelkomde ons en sprak tot God opdat we een behouden reis zouden maken. Hij heeft God daar dan ook uitbundig voor bedankt achteraf.
' s Avonds van de bus gestapt in Santa Elena en daar een klein busje op dat ons naar het eilandje Flores bracht. Een jas is hier niet nodig: in Flores is het duidelijk warmer dan in Guatemala City. Na een aantal pogingen om de jongens van de bus van ons af te schudden, toch maar naar het hotel gegaan dat zij voorgesteld hadden, op het gemak rondlopen en zelf een hotelleke zoeken is daar niet eenvoudig.
' t Was juist kermis in flores, met veel snoep- en eetkraampjes, wat schietkramen, botsauto' s (of ge moest pedalen weet ik niet) en een aantal schommelachtige toestanden. Een aantal eetkraampjes uitgeprobeerd, pintjes gedronken (Gallo) en wat rondgewandeld op de kermis. Op zoek gegaan naar manieren om naar Tikal te gaan en o.a. een advertentie gevonden van een EcoMaya, een organistie die voettochten organiseert rond Tikal. ' t Was wel al laat, maar we besloten het kantoor toch al eens te gaan zoeken, ge weet nooit of er nog meer info uithing daar. Twee keer de weg moeten vragen, twee keer te horen gekregen dat het wel al gesloten zou zijn, het kantoor gevonden en wat bleek? de deur stond nog open er er was daar een vriendelijke jongen die er niet tegenopzag tot in de late uurtjes te werken en ons wat meer info te geven. ' t was moeilijk, maar hij ging proberen iets te regelen voor ons om de volgende dag op een 3-daagse te kunnen vertrekken.

Maandag 10/01/2000: de jungle in
Tegen 9 uur moesten we bij EcoMaya zijn om te vertrekken. Op het kantoor liep er deze keer ook een ambetante krullebolbaard rond, die voor ons de tocht zou organiseren, maar daar duidelijk niet veel zin in had. Uiteindelijk bleek het toch geregeld te zijn en konden we betalen en vertrekken, het betalen duurde efkes en tegen dat iedereen betaald had, kwamen er twee Spanjaarden toe (Angel (plaatselijkze hit nr 1) en Mercedes) die ook meewilden, alweer wachten dus, op de Spanjaarden deze keer. Lang moeten wachten maar uiteindelijk nog een korting gekregen. Ondertussen wat winkeltjes gedaan, een processie voorbij zien komen, ook nog kaartjes gekocht met postzegels en Stani stuurt zijn eerste kaartje nr liesbeth (op een verkeerd adres blijkt achteraf).
Tegen 11.30 uur met een busje op weg naar El Cruce. In Santa Elena gestopt op een marktje om nog groentjes en fruit te kopen. In El Cruce aangekomen, begon het verder organizeren van de reis. Doordat deze trip snel snel was ineengestoken, was in El Cruce niemand van de gidsen die normaal de tocht begeleiden, verwittigd en bleek de helft niet te zijn waar ze moest zijn. Een plaatselijk madammeke heeft voor ons middagmaal gezorgd : eerst ananas en dan ei met tomaat en bonensoep, niet slecht. En ondertussen werden er mensen en paarden bijeengezocht die ons naar Zotz konden begeleiden. Omdat het al laat was, ging het busje ons brengen zover het geraakte, zodat we toch nog op tijd in Zotz (eindpunt dag 1) zouden aankomen om de vleermuizen te zien wegvliegen (die doen dat elke avond tegen zonsondergang), de paarden zouden achterkomen met het gerief (eten, drinken en hangmatten). Echt ver zijn we niet geraakt met het busje, de weg werd alsmaar slechter en nadat we tweemaal bijna hadden vastgezeten, besloot de chauffeur dat het wel genoeg was geweest en dat we mochten uitstappen en te voet verder gaan. Hij was zelfs ongerust of hij nog zou kunnen terugkeren zonder problemen. Ondertussen kregen enkele van ons Spaanse les van 1 van de gidsen: Cansado es... Cansado y Casado es... Casado. Moe is moe en getrouwd is getrouwd. Wij te voet verder met een paar Maya-gidsen tot we aan een winkeltje kwamen (eenzaam in het bos) en het begon te schemeren. Pitstop aan het winkeltje: iedereen kreeg een blikje cola of fruitsap. Terwijl we daar stonden, kwam er een (hevige) gids aangelopen en een oude truck aangereden (schitterend). Die vriendelijke jongen van EcoMaya had dat voor ons geregeld. Wij, inclusief de gidsen en helpers, allemaal in truck en daar begon de avontuurlijke tocht in het donker (de vleermuizen hebben we gemist) door de modder en de putten en tussen de bomen: opgepast takken, CUIDAAADO! Bots bots en Stanis hoek (van de truck) uit de kom, Katrien zakt tot op de grond, af en toe vliegen er wat scheetjes in het rond, Af en toe stappen gidsen en helpers uit om de truck uit een put te duwen, af en toe stappen we allemaal uit omdat er teveel putten zijn, En die blijft maar rijden!!! Schitterende chauffeur!!! Hier en daar wordt de weg verbeterd met takken, Stani wordt geraakt: auw, de truck zegt krak (de vering?) maar hij blijft rijden!!!
Het kampement is in orde: een grote rancho waar de helpers beginnen onze hangmatten-met-muggennet op te hangen terwijl anderen in de keukenrancho ons avondeten voorbereiden en wij ons inspuiten tegen de muggen. Die muggennetten zijn een must, maar toch niet zo handig, Steven probeert het met een stok, al ietske beter, zijn voorbeeld wordt gevolgd.
Iedereen gaat vroeg slapen, maar ' s nachts houden Brullende Brulapen Katrien (en Katrien de rest) wakker: wat zijn die Beesten? Kan er iemand eens gaan vragen wat voor beesten dat zijn? Ellen is er gerust in: dat zijn de gidsen die snurken. We hebben de nacht overleeft en geen verschrikkelijk beest is ons komen opeten.

Dinsdag 11/01/2000: van Zotz naar Yesal
Om 5 uur gaat de wekker maar niemand staat op. Om 6 uur kruipen de eersten uit de hangmat, de brulapen zijn stil. Snel ontbijten (Granola met melk) en een extra tochtje op zoek naar 2 tempels in Zotz. De (pseudo)gidsen van maandag worden vervangen door echte gidsen, het gerief wordt op 2 paardjes geladen en we vertrekken door het oerwoud naar Yesal (3 uur stappen: van 10.30 tot 1.30 uur). Daar wachten de gidsen ons al op met spaghetti, de hangmatten worden opgehangen en we doen een middagdutje. Het zoontje van 1 van de helpers klimt in een boom om takken af te hakken voor de paarden, daarna vertrekken we naar een uitkijkpunt vanwaar we heel ver en heel klein de tempels van Tikal kunnen zien. In het bos zitten er ook aapjes die van de ene boom naar de andere springen, Ellen heeft haar Kodak in aanslag. Tegen het donker zijn we terug aan de kampplaats, er wordt gedoucht met drinkbussen.

Woensdag 12/01/2000: Tikal
' s Morgens vroeg vertrokken voor een laatste tocht van 5 uur door het oerwoud, en tegen de middag kwamen we aan in Tikal. Tikal was de belangrijkste stad in de tijd van de Mayas. "The visitor who comes to Tikal, even if he or she has visited this ancient city before, is dazzled by the imposing Great Plaza and the architectural immensity of its temples." (Lonely Planet)
Aangekomen in Tikal zat het werk van onze gidsen erop, nog een groepsfoto, en we werden alleen achtergelaten tussen de oude Mayatempels.
Met onze rugzakken was het niet zo gemakkelijk de tempels samen te beklimmen, opsplitsen in groepjes dus. Ondanks de vele foto's en maquettes die we al van de tempels gezien hadden, was het nog altijd ongelooflijk indrukwekkend, je moet er geweest zijn om het gezien te hebben!
's Avonds de bus terug naar Guatemala City: La LINEA DORADA.


een close-up van de hangmatmuskietnetten, een 20 letterwoord	de rancho 's morgens: alles gepakt en gezakt op het paardje


special effect van Ellen: het kaarsje en twee zaklampen het slaapkamp in Yesal	Reginald, Angel, Mercedes, Koen, Stani Cristobal, Sara, Katrien, Steven, Ellen, pas aangekomen in Tikal, na de driedaagse tocht ter land, ter wonderkar en in de lucht

Donderdag 13/01/2000: Panajachel
Om 5 uur ' s morgens aangekomen in Guatemala City, nog wat geslapen in de bushalte en het avondeten dat we op de bus gekregen hadden, maar dat niemand had opgegeten omdat iedereen aan het slapen was, opgegeten. Daarna nog enkele uren zitten wachten in de bushalte met de bagage terwijl de anderen op zoek waren naar een bank ($$$), zonnebrillen met 'Raybanbrillekaske', uurwerken, jeansbroeken en ceintuurs. En toen konden we terug vertrekken, te voet de bushalte gezocht waar de bussen vertrekken naar Panajachel, wat niet zo eenvoudig was gezien de straatnamen die ze daar hebben: alles noemt Calle en Avenida met 2 nummers bij, 1 voor de Calle en1 voor de dichtstbijzijnde Avenida of omgekeerd, en dat per zone, het duurde wel efkes voor we het systeem doorhadden, maar uiteindelijk toch de bushalte gevonden zonder al te veel verloren te lopen. Aan de bushalte opnieuw gewacht, om 10:45 uur de bus op, vertrokken, 5 minuten verder terug drie kwartier stilgestaan, maar uiteindelijk toch tegen 14:00 uur in Panajachel geraakt.
Panajachel ligt aan het meer Atitlán, het grootste kratermeer in Guatemala en 1 van de meest toeristische plaatsen. Rondom het meer liggen 14 dorpjes, genoemd naar een aantal Apostelen en elk dorpje heeft zijn eigen cultuur en klederdracht.
Nadat we 'snel' langs de vele souvenierskraampjes gelopen waren, een paar keer op en af gelopen op zoek naar een goed restaurantje, lekker gegeten hadden, opnieuw 'snel' langs de veel-te-vele en mooie souveniers gelopen, en een paar keer de dijk op en af op zoek naar een bootje naar het dorpje San Pedro, kwam er een speedmotorbootje aangevaren dat ons voor 20 Q de man naar de overkant wou brengen. Daar aangekomen stonden ons al een hele hoop kindjes op te wachten om ons naar een hotel te brengen en weeral lukte het niet om ze van ons af te schudden, twee hotels gaan bekijken en beslist: Hotel Casa Helena, de kindjes blij want die krijgen een fooi voor het helpen zoeken. ' s Avonds zijn we het dorpje gaan verkennen, kleine straatjes op en af, gezellig. Het evenement van de dag was wel Katrien, die toen we wilden gaan slapen de deur van de kamer had laten dichtwaaien met de sleutel binnen op het nachtkastje en natuurlijk waren in de verste verte de eigenaars van het hotel niet te bespeuren!! Gelukkig bleek het hotel niet zo diefstal-veilig te zijn, en heeft Koen via het raam met een lang stuk ijzerdraad de sleutel kunnen opvissen.

Vrijdag 14/01/2000: San Pedro-San Tiago
De mannen hadden wat moeite om op te staan, en dus zijn we met de vrouwen alleen op stap geweest, naar de markt en de pulperia (winkeltje) om ontbijt te kopen. Daarna met zijn allen een poging gedaan om langs het meer tot aan het volgende dorpje te wandelen, wat spijtig genoeg niet mogelijk bleek te zijn zodat we langs de 'carretera moesten'. Toch een mooi wandelingske gedaan, in het naburige dorpje efkes rondgekeken, en teruggewandeld. En omdat we toch zo sportief zijn (of was het uit tijdsgebrek?) zijn we voor het laatste stukje meegereden achterop een pick-up met nog 20 Guatemalteken, ' twas bakske vol!
Onze volgende bestemming was Santiago, deze keer was de boot iets groter en iets trager, en in Santiago werden we alweer opgewacht door de plaatselijke bevolking om ons naar een hotel te brengen, deze keer dachten we te kunnen ontsnappen door met twee voor te gaan om een hotel te zoeken en de rest achter te laten bij de bagage, maar het mocht niet zijn, opnieuw hadden we iemand achter ons aanlopen die ons de plaatselijke hotels wilde tonen. Er waren er maar twee en de keuze was rap gemaakt, hotel Chinnam Ya, of was het Chi Nim Ya?, ze wisten het daar blijkbaar zelf niet goed want boven de deur en op de muur stond het verschillend geschreven.
Santiago is het meest toeristische dorpje van de 14, en dat werd ons direct duidelijk gemaakt door alle souvenierwinkeltjes die langs alle kanten opdoken, ondanks het verzet van Stani werd er de komende uurtjes gesouveniert en onderhandeld over prijzen, resultaat: elk met een zak guatemalteekse doeken en andere souvenierkes (zelfs Stani) en ons geld op (en gelukkig bestaan er banken).
Deze keer waren wij de attractie van de avond voor een hoop kinderen terwijl we op restaurant aan het eten waren, met tien stonden ze tegen het raam geplakt, naar ons te kijken, we zaten precies in de zoo. Lang zijn we daar niet blijven zitten, in een winkeltje hebben we kaarsen gekocht (er was namelijk tijdelijk geen electriciteit) en cola en chips om op de hotelkamer te 'presidenten', hét spelleke van de Guatereis, en Stani gaat for president!


Aan de ontbijttafel in San Pedro, een van de twaalf aposteldorpjes aan het meer van Atitlan	Waar volop koffie gekweekt wordt

droogvloer voor koffiebessen	Trek maar aan het touwtje, dan gaat het licht vanzelf aan

Santiago, waar de vrouwen werken...	en de mannen ook mooi gekleed gaan

Busverkeer in Guatemala

Zaterdag 15/01/2000: busdag, Chichicastenango
Ons hotel had douches met warm water (mmm), dat stond tenminste overal vermeld op alle muren, maar spijtig genoeg was het electrisch en dat werkt dus niet als er geen electriek is, pech gehad, 't was koud, heel koud.
Katrien was al een paar dagen hopeloos op zoek naar een plaats met koffie en had vrijdag iets gezien: een bakker met in het groot op de muur geverfd: hier koffie, wij dus ' s morgens naardaar, brood gekocht, kofiie besteld en wat blijkt: de koffie is op! Dan maar ontbijt met iets limonadeachtigs erbij en verdergezocht naar koffie, maar ondanks dat er overal koffie gekweekt wordt, was onze zoektocht tevergeefs: geen koffie voor Katrien.
Met de trage boot terug naar Panajachel. Stani wou perse de marktjes doen, de rest is dan maar bij de bagage blijven zitten aan de rand van het meer (of was het andersom?). Nog 5 minuutjes gezwommen in het krater meer => berekoud maar gewoonweg zaaaalig.......
Daarna het priveebusje op naar Chichicastenango, anderhalfuur rijden, en naar Hospedaje El Salvador.
Chichicastenango is bekend voor zijn markt op donderdag en zondag, een immens grote markt, met immens veel souveniers..... en de banken zijn open op zondag, Stani is heel blij, uiteraard!!
Het is al aan het schemeren als we uit de hospedaje vertrekken om Chichi te gaan verkennen. Op de markt ontdekken we de popusso (een dikke, krokante tortilla met groentekes op, heel lekker) eerst wordt er 1 besteld, dan nog een, dan nog twee, en nog twee en zo heeft elk zijn popusso gegeten, aan de voet van de de trappen van de kerk. In een plaatselijk zattemannencafeetje met mooie posters hebben we daarna nog een pintje gedronken en wat gepresident. Een plaatselijke schone die het voor de toeristen had, probeert de aandacht te trekken.


Die vent moet zeker doof geweest zijn, al het papier op de grond zijn de resten van ontplofte bommen, en hij gaf geen kik. Op de achtergrond de markt van Chichi.	Chichicastenango, waar de meerderheid nog indigene bevolking is.

Dat het een kleurrijk stadje is, ziet u zelf wel.	Busterminal van Chichi

Niet enkel voor de toersiten dus, deze markt	bovenaanzicht van de groentenmarkt

Katrien en haar langverlangd ijsje in Antigua

Zondag 16/01/2000: Marktdag
We staan vroeg op deze keer, en hier hebben de douches wel warm water, wat iedereen heel tof vindt, er wordt dan ook uitvoerig gedoucht. Daarna naar de markt: heel groot en veel volk, er passeert een processie en je moet op tijd je oren dichtstoppen want midden in het volk laten ze bommekes knallen! In de bank wordt geld afgehaald en we kunnen terug inkopen doen, niets kopen is verschrikkelijk moeilijk op zo een markt, zelfs Stani slaagt er niet in, na een tijdje bezwijkt hij voor een paar Maya-T-shirts,...
Tegen 12 uur hadden we afgesproken aan de hospedaje; daar stond een busje klaar om ons naar Antigua te brengen. De rest van de dag in Antigua rondgelopen, met Stani als gids, en ook Antigua had een souveniermarktje, Stani dolgelukkig!!!


Deze foto heb ik verkozen tot mooiste van de reis: de eerste prijs is nog steeds het sieren van mijn desktop wallpaper	Stani valt bijna omver, en wij maar proberen om hem mooi op foto te krijgen, zoals Liesbeth ons gevraagd had.

Maandag 17/01/2000: El Salvador
Opgestaan op het ritme van de voorbijgaande voertuigen. Meloen gegeten en groepsfoto gemaakt (ook foto van Sara en katrien MET bril). Naar de post om te posten en nog wat postkaartjes gekocht en nog wat gebeld. De bus op naar Guate en driekwartier later in Guate aangekomen. Raul in Tikal futura gaan opzoeken, een koffie gedronken (Katrien thee???), daarna met Raul Angelina gaan oppikken en een deel van onze bagage die bij hen was achtergebleven en een lift gekregen naar TICA-bus. En stipt op tijd vetrokken naar San Salvador. In San Salvador afgestapt aan Hotel San Carlos met een redelijke zaagmadam als hotelchef : Oonze prijjzeen zijijn aaal drie jaaar hetzeeelllfde een dddat blijjft zoo; We wouden gewoon allemaal op 1 kamer slapen.


Een douchke in San Salvador. en Sara in het geniep ook op de foto	Onze buswiel tijdens een korte pauze aan een tankstation, effe tijd om zich uit te rekken..

Aangekomen in Nicaragua begroet de San Cristobal ons met zijn rookpluimen

Dinsdag 18/01/2000: LeonLeonLeonLeon
' S morgens om 4 uur gewekt door de hotelmadam, om om 5h00 met de bus te vertrekken en de hele dag op de bus gezeten. (San Salvador-Tegucigalpa (Honduras)-Leon). Koen en Sara krijgen voorrang aan de grens in Nicaragua, de anderen moeten geduld hebben: een meneerke achter glas deed alles heel grondig, maar dan ook heeeeel traag.
En we zijn terug in Nicaragua, de temperatuur is opmerkelijk hoger dan in Guate, onze Chumpa's hebben we hier niet meer nodig! Tegen half zes aangekomen in Leon. Twee taxi's brengen ons naar het huisje van S&K. De ene gaat door 't stad, de andere langs de ring. De honden staan ons al op te wachten, blij dat er weer wat meer volk is! Stani is al onmiddellijk verkocht voor het zwembadje, dat dan ook dadelijk door hem wordt uitgekuist en gevuld. In het winkeltje om de hoek wordt coca-cola gekocht, de jongens amuseren zich in het zwembad, elk met een glas rum cola en een bord Belgische kaas, ketshup en peper. OVERHEERLIJK (vooral de rum (gran reserva) cola).

Woensdag 19/01/2000: Leon dag twee
Eerst en vooral met de auto naar de garage,de trommelremmen van achter werken niet behoorlijk. Een beetje vervormd en ze moeten rond geslepen worden. Daarna te voet naar het centrum (naar de bank, het marktplein, de markt, iets gegeten, Ellen en Steven kopen twee planken, Koen moet iets regelen op de UNAN). Daarna terug de auto gaan halen en op bezoek op de finca. Katrien heeft succes bij de bewaker (Don Jeronimo), het was zo ne lieve jongen. De mieren zijn gelukkig, vers bleek vlees, en bijten a volonte, gevolg: veel mierebeten (Steven). 's avonds duikt Stani opnieuw in het zwembad, de andere jongens volgen, elk met een glas cola-rum....

Deskundige uitleg van koen in de groeikamer, alwaar we onze bananen in bokalen kweken.

Op heterdaad betrapt.

Donderdag 20/01/2000: Masaya y Granada
' s morgens vertrokken naar Managua, in La Paz gestopt voor een quesillo, enkel Sara en Koen vinden het lekker. In MGA, tot aan het meer gereden en gaan kijken naar de ruines van de oude kathedraal en naar het nieuwe presidentieel paleis. Daarna naar vulkaan Masaya: een must voor de Nica bezoeker. Met de auto geraak je tot boven op de vulkaan, waar constant rook uit de krater komt. Met 1 van de gidsen zijn we de verboden grotten (zijarmen van de vulkaan) gaan bezoeken, normaal mag je tot aan de ingang, maar als je een straffe pillamp bijhebt (toch wel toeval dat we allemaal een bij hadden), wil de gids wel mee naar binnen: wortels die tot beneden groeien, vleermuizen met hopen op een in holen. Gelukkig waren het vriendelijke (ze knikten braafjes goeiedag) en geen vampier vleermuizen. De gids stelde ons ook gerust voor het geval de gang zou instorten: hij kenden een nooguitgang zo'n 1.5 km verderop. Terug buiten nog eventjes met volle teugen zwaveldampen gaan inademen aan de andere kant van de krater, Ellen nog rap tot aan een andere krater gelopen en hop naar Granada. 't Was volledige maansverduistering en dus zijn we aan het strand naar de maan gaan kijken, alwaar Koen een vis die juist de straat overstak heeft doodgeredenn (halfplat, een poging om werk af te maken (volledig plat) is mislukt).


Op de achtergrond het nieuwe presidentieel paleis, op de voorgrond de resten van de afgebroken huizen omdat deze het zicht verstoorden.	In de oude kathedraal van Managua, die de aardbeving van 1972 overleefd heeft.


de lava grot aan de krater van Masaya	waar we deze vledermuizen mochten bewonderen

Uitzicht op vulkaan Mombacho, steeds in de wolken, net zoals Steven hier op de vulkaan van Masaya	Taco's bij de mexicaan in Granada met onze jonge garcon.

Net voor de maansverduistering, boven het meer van Nicaragua te Granada.	Granada overdag, paardenkoets te bezichtigen.

Vrijdag 21/01/2000: Ometepe
In San Jorge de boot op naar Ometepe: het eiland met de twee vulkanen lag mooi in de zon. Het is een klein bootje dat eruitziet of het elk moment gaat zinken, de auto blijft achter in een hangar. Een gelijkaardige boot komt aangewaggeld, als die aan de overkant geraakt zal de onze dat ook wel doen zeker? Toch maar al eens goed kijken waar de reddingsvesten liggen. 'De kleine ferry gaat op en neer, Ze gaat dwars door de woeste orkaan, En de golven gaan wild tekeer, Maar de kleine ferry zal nooit vergaan,... Sommigen zagen een beetje bleekjes, anderen waren een beetje nat geworden... Koen moet efkes bijkomen eens terug aan wal: 'ik kruip nooit meer in zo een bootje!' Dan maar eventjes uitblazen in een hotelletje, iets drinken, wat met het plaatselijke aapje spelen (Cara blanca). En dan op zoek naar de bus. Na een tijd wachten komt de bus toe, we stappen op, maar de bus rijdt terug naar het meer waar hij wacht op de nieuwe ferry. Ondertussen gaan de jongens rustig een partijtje poolen. En oeps de bus is weg. Om de hoek stond ie gelukkig nog in te laden, maar ondertussen waren we ons plaats kwijt en de bus zat redelijk vol. Rechtstaan dus. Een lange rit, veel gestopt, wel een schoon zicht (als je ten minste iets kon zien). De eindbestemming was de 'finca Magdalena' waar we aankomen in het donker. Wat gedronken, gegeten en gids besteld om de volgende dag de vulkaan te beklimmen. Franse Belgische tegengekomen (Saskia), nen Amerikaan en wat hollanders liepen er ook rond. Een allegaartje van alleenreizende mensen.

Zaterdag 22/01/2000: vulkaan Madera
's Morgens om 5 uur op (moeilijk voor sommigen, zeker na zo een koude, winderige nacht), een uitgebreid en lekker ontbijt (Gallo pinto= rijst met bonen). En dan de eerste pasjes de hoogte in. en die waren voor sommigen moeilijk. De hartslag steeg mee. Hoe hoger hoe droger was hier niet echt het geval. Moos, modder, nat zand en een vochtig en mistig wolkje, daar moesten we door. Is het nog ver ? zijn we al in de helft ? Nee niet ver meer zei de tengere gids met de lange manchete, we zijn bijna in de helft. Eerst naar boven en dan afdalen naar het krater meer. Vree steil met een koord " rappellen". Met als achtergrondmuziek het "gezoem" van alweer een brullende brulaap. Aan het kratermeertje in de mist lekker gepick- nicked en met steentjes in het water gegooid: Ge mocht hem niet zien vallen. Stani en de gids slagen erin. Op de terug tocht twee hollandse op sandalen tegengekomen en nog iemand die de eer had een achterneef van de president als gids te hebben. Terug op de finca, gedoushed (en dat deed deugd!!!), enkelen hadden nog de moed om tot aan het strand te gaan, anderen hebben in de hangmat liggen slapen, alleman heeft gegeten, kaartjes geschreven, kaartje gelegd en dodo.


Finca Magdalena, aan de voet van de vulkaan Maderas	detail van de flora boven op de Maderas, tropisch regenwoud klimaat.

T was er nat en modderig, maar wel de moeite waard	Honderd papegaaikens verschieten van Stani bij de terugkomst beneden aan de Magdalena

Zondag 23/01/2000: Laguno de Apoyo
Terug vroeg op om de bus niet te missen, die voor één keer (?) niet op tijd was. Tussen de bus en de boot een poging gedaan om te poolen (Stani en Koen), wat niet zo eenvoudig was met kromme stokken en kromme pooltafels! Ellen en steven nemen nog een duikje in het meer en eten plaatselijke en, naar hun mening, vrij slechte "sopa de rez". Er wordt geroepen dat de boot gaat vertrekken en wij spurten naar de boot, die dan ook bijna onmiddellijk vertrekt, tien minuten te vroeg! Zeg dus nooit dat de Nicaraguanen niet stipt zijn!
Het uitladen van de boot was ook wel de moeite: twee camions vol geladen met platanen manouvreren zich een weg tot op de pier. Het moet snel gaan want de boot kantelt een beetje, terwijl de eerste camion van de boot aan het rijden is, probeert de andere al zoveel mogelijk naar het midden te rijden, een mooi staaltje goeie timing.
In de namiddag komen we aan aan het meer van Apoyo, een kratermeer in de buurt van Granada. De spaanse school, waar we vroeger al blijven slapen waren, blijkt volzet te zijn, maar doordat ze ons daar al kenden, hebben ze toch iets kunnen regelen en uiteindelijk kregen we twee kamers om te blijven slapen. Wat gaan zwemmen: Zaalig. Blijven eten in de spaanse school: niet zo veel, ze zijn daar blijkbaar alleen kleine eters gewoon. Maar met wat aandringen krijgen we wat extra's (tegen de zin van de kokessen). Er zit ook dikke amerikaan. Na het eten nog wat gekaart en wat kaartjes geschreven, of wat had je gedacht?

Maandag 24/01/2000: Mirador Catarina
Op de terugweg naar Leon nog even gaan genieten van het prachtige uitzicht over Laguna de Apoyo, Granada, het meer van Nicaragua en de eilandjes aan de mirador van Catharina. Catharina is het dorpje van de plantjes en de vrienden doen ons twee plantjes cado voor in de rancho.


Ananasjes kopen in Ticuantepe	Met dank aan onze bezoekers waarvan we o.a. dit plantje kado kregen. Foto in het winkeltje in Catarina

Op de terugweg naar Leon, de bus met de bolle carroserie	Zonsondergang aan het de vuilnisbelt bij het Fortin in Leon

Dinsdag 25/01/2000: Leon
Terwijl Sara de hele dag gaat werken, hangt de rest rond in Leon en bij de modderputten van San Jacinto, kokende modder komt er naar boven geborreld en Katrien heeft succes bij de kindjes die gidsen en "autenthieke" (pas gemaakte) Indiaanse beeldjes verkopen.

Woensdag 26/01/2000 - Donderdag 27/01/2000: Las Peñitas: de zee en de vlieger op
Eerst wat inkopen gedaan: Ballen, manchetes (1 voor sara en 1 voor steven) en dan naar zee. De jongens vinden een nieuw spelleke uit: T-shirt uit en gebruiken als basebalstick om de bal weg te slaan. In het water liggen de resten van een dode rog, Katrien blijft rustig in de zon zitten. Na zonsondergang ( de eerste voor Katrien) terug naar huis en lekker gaan eten met veel look. We betalen de Mariachis om te zingen, vooral de ene in rolstoel doet iedereen zwijgen: Besame, besame mucho.... snif..snif.
We hebben nog niet genoeg van de zee en dus rijden we er terug naartoe, 't zijn toch maar 20 minuutjes. Op het strand steken we enkele vuurpeilen en ander vuurwerk af. Tegen twee uur liggen we in bed, tegen 5 uur moeten we er terug uit. De meesten hun eten was nog niet verteerd (allee het mijn alleszinds toch niet). Naar luchthaven en de lucht in. De vriendjes: De overstap was steeds hectisch en op de seconde op tijd. Papa stani en Liesbet stonden ons op te wachten, met de nadruk op wachten (te laat), Papa stani heeft ons naar huis gebracht en hier eindigt het sprookje. Koen: terug naar Leon.