Inneke

vrijdag 14 juli
Om half zes op om naar Zaventem te vertrekken, nog effe laatste SMSkes lezen en weg. Zonder enig probleem in Managua aangekomen om 17.15 u, stipt op tijd, ondanks de vertraging in Madrid, daar zag het er effe niet goed uit. (tijdverschil met België is 8 uur) Koen, Sara en Hedwige -mijn reisgezelschap voor de volgende week- stonden me al op te wachten. Onze Lukieluk was er ook bij, echt een aangename ontvangst. Nadat hij opnieuw verenigd was met de daltons, gaan we op zoek naar eten. Benieuwd wat ze hier allemaal serveren, brengt Koen ons naar een goed restaurantje : Chinees. Het leek wel een beetje raar zo'ne chinees in Zuid-Amerika, maar echt wel lekker. Een bed vinden is hier ook niet moeilijk: ge rijdt naar een sjieke buurt in Managua, ge belt aan en de huisbewaarster doet open, ge vertelt dat de bewoners vrienden zijn en dat ge van hen daar moogt overnachten, terwijl ze een maand in België zijn om te trouwen, en voila, een bedje en een douche ter uwer beschikking. Die vrienden hadden ook gezegd dat ge de limoen- en appelsienboom in de tuin mocht plunderen.

zaterdag 15 juli
Luk had gelijk, ge bent hier de eerste dagen om 5 uur wakker. Na een beetje soezen in de hangmat en wachten op het ontwaken van de anderen, gaan ontbijten bij een bakkerke. Ontbijt is hier oftewel zeeeer zoete broodjes en taartjes of eieren met toast of gallo pinto (nationaal gerecht met rijst en rode bonen). Wie een algemeen beeld wil van de geschiedenis en aardrijkskunde van Nica, moet het Nationaal Museum bezoeken. Mooie keramiek. Recht tegenover het museum staat het paleis van de president. Meneer woont daar schoon, alleen het uitzicht kon beter: die krotwoningen in de buurt vond hij maar niks, dan laat ge toch gewoon alles met de grond gelijk maken, zeker. Zo gaat dat hier. De ruïne van de kathedraal getuigt nog van de aardbeving van 't jaar 72.
Koen had een goed plan om de overgang van 14 naar 40 graden te verwerken: we gaan naar Matagalpa, een stadje in de bergen, waar het klimaat zeer aangenaam is. Daar ontmoeten we opnieuw de daltons en we gaan met z'en tienen eten. Samen eten is hier zeer relatief, ieder krijgt op een ander moment zijn eten, als ge uit beleefdheid zou wachten tot iedereen bediend is, bent ge ne grote stommerik, tegen dan is dat van u koud of door iemand anders opgegeten, durf tijdens het eten uw bestek niet neerleggen of ze zijn met uw talloor weg, ze kunnen er niet tegen dat er iets te veel op tafel staat.
Slapen doen de daltons in een hospedaje in het centrum van Matagalpa, wij rijden in de donker nog 15 km bergop, naar Selva Negra oftewel het Zwarte Woud, een domein sinds generaties uitgebaat door Duitsers. Het is er fris en dus goed slapen in een huisje, vlak tegen het bos.

zondag 16 juli
Al ooit gewekt geweest door brulapen? In een poging om er één te zien te krijgen, wijle al om 6 uur op pad. Meer dan enkele mooie, felgekleurde vogels en vlinders kregen we niet te zien. Ontbijt langs het meer met gallo pinto. Om 10 uur start van een tweede wandeling, samen met de Daltons, die met de bus tot daar gekomen waren. Deze keer door dichtbegroeide stukken bos en over rivierkes, rotsblokken en omgevallen boomstammen. Het uitzicht boven kwam onverwacht als beloning op de inspanning. In extremis zag Sara nog een aap, achter ons huisje nogwel.
Onderweg naar Leon was ik voor het eerst getuige van een vreemd fenomeen: de mensen zijn hier gelukkig als het regent, ik was wel blij dat we IN de auto zaten, maar velen bleven zoals gewoonlijk in de laadbak van de pick-up rondrijden. Nog maar eens bewezen dat de kleuren voor een onweer ongelooflijk mooi zijn.
Onderweg bezoeken we kokende modderputten, waar kinderen zorgen dat je je voeten niet verbrandt, en zelf nemen ze met hun blote handjes hete klei van de grond en toveren er in enkele seconden een klein potje van, dat ze dan kado doen in de hoop een cordoba te krijgen. De hele verdere avond blijft het regenen, maar dat is lekker fris en wij zitten gezellig onder de rancho van Koen en Sara, met een glaasje flor de cana (rum).

maandag 17 juli (geboortedag van Wout Elsen, zoon van Sabine en Wim, Olé)
Alweer vroeg uit de veren (veel veren hebt ge hier niet nodig, een dun laken, enkel om zo weinig mogelijk muggebeten op te lopen), 't is 6.30 u als ik al aan 't mailen ben naar Leuven met het eerste verslagje voor de thuisblijvers. En hij is dan toch gevallen, de warmte op onze kop, puffend lopen we rond in Leon centrum: naar de markt, geld wisselen bij de plaatselijke dealer op de hoek van de straat, mango en plantaanchips eten, cola drinken om ons recht te houden, en alweer puffen van de hitte. 's Middags eten we in een comedor; voor 10 cordoba (= 30 fr) at ik guacamole, rijst, maduro (=gebakken banaan) en een salade. Alles zeer lekker. Terwijl Koen de namiddag besteed aan het uit elkaar halen van de auto, kunnen wij in de friste van de rancho (34°) wat bekomen van de hete voormiddag. Tegen 4 uur vertrekken we naar het strand van Poneloya, op een half uurke van Leon, met zwembroek, want we wilden toch in de Stille Oceaan zwemmen. Het enige wat we konden doen is bijna verzuipen in het onweer dat ons na 2 min op het strand verraste. Voor ne keer dat Roshin Du (= de hond van de buren) mee mocht naar zee. De regen viel met bakken uit de lucht, gelukkig konden we schuilen in een rancho. Die avond hebben Sara en Hedwige lekker gekookt : aperitief : Pina colada; voorgerecht: avocado gevuld met tonijnsla; groentensoep met racletteboterhammekes; zelfgemaakt pitahaya-sap (gekke vrucht die fuchsia gekleurd is).

INTERLUDIUM I : WAT ZULLEN WE DRINKEN, 16 DAGEN LANG ?

1)verse fruitsappen, Fresco
pitahaya : kleur knalpaars
calala : passievruchtensap
naranja : appelsiensap
pina colada : letterlijk gezeefde annanas
granadia : lichtgeel sap
tamarinde : ice-tea kleurig vruchtensap
limon : limoen

deze sappen worden met water, veel ijs en suiker gemaakt en zijn zeer lekker, alleen oppassen waar je ze drinkt, kan gevaar op leveren voor de darmen.

2)flor de cana
rum van rietsuiker, verkrijgbaar in alle jaartallen, hoe ouder hoe bruiner hoe beter natuurlijk
best met cola, ijs en limoen (= trago) te drinken in goed gezelschap bij een ondergaande zon of bij sfeerverlichting in een rancho

3)coca cola
te verkiezen boven zijn concurrent peksi (pepsi, uitgesproken op zijn nicaraguaans)
te gebruiken heel de dag door, als medicijn tegen maagklachten, suikers voor energie, vocht voor dorst, kortom uw redder in nood bij opkomende appelflauwtes

dinsdag 18 juli
U raadt het al, de combinatie van al dat eten van gisteren en de warmte, dat kan niet gezond zijn. Deze nacht goed ziek geworden, en tot na de middag liggen suffen in bed met buikpijn. Ik voelde me net een vulkaan die aan het rommelen was en elke moment kon uitbarsten, aan twee kanten wel te verstaan! Zo komt ne mens voor dilemma's te staan. Volgens plan hadden we al lang moeten vertrekken richting Granada, maar Koen moest ook eerst zijne auto terug in elkaar steken, remember. (er was iets met de verluchting ) Ze hebben mij -met veel plastieke zakskes- in de auto gepropt en tegen alle verwachtingen in ging het onderweg vrij goed. Na 3 uur rijden komen we aan in Masaya, waar ik toch al redelijk in staat ben de markt te bezoeken, soevenierkes allerhande, we hebben dat daar vlug gezien. Al een geluk, want om 6 uur afspraak in Granada aan het Alhambra-hotel met Luk. Nee, daar hadden we geen kamer gehuurd, wel verderop in een goedkoop hospedaje met zwembad. Die avond was de familie dus weer verenigd. Joris leende mij zijn muskietennet, dan moest hij er niet meer aan sleuren en ik hoopte zo iets minder geprikt te worden. Dit was voor mij de deal van de week. Later meer.

woensdag 19 juli
Al ooit gewekt geweest door bombardementen in het zwembad? Wim en Harry waren al vroeg aan't plonsen. Dat bleek een goed idee, aangezien mijn ingewanden weer redelijk normaal reageerden, kon ik ook een duikje wagen in het zwembad. Het beloofde een natte dag te worden. In Puerto Asese namen we een motorbootje om voor een uurtje op het meer van Nicaragua te varen tussen meer dan 300 kleine eilandjes, sommigen bewoond. Wondermooi, maar slaapverwekkend traag. 's Namiddags terug zwembroek aan en op weg naar laguna de Apoyo, een kratermeer van een oude vulkaan. Onderweg zagen we nog de schade aangericht door de aardbeving van 14 dagen geleden. Ingevallen huizekes, rotsblokken en bomen op de weg en de kerktoren die nu een halve meter naast de kerk stond in plaats van ertegenaan. Het rode kruis was druk bezig.
Neemt niet weg dat zwemmen in dat meertje onbeschrijflijk zaaaalig was, ik kon niets anders denken dan: Sanne had hier moeten zijn om hier mee van te genieten. Opgedroogd en aagekleed rijden we door mooie dorpjes (Catarina) naar de mirador, een uitkijkpunt over laguna de Apoyo. En men had voor special effects gezorgd : aan de overkant van het meer, in Granada, zag je het regenen, die bui schoof -samen met een regenboog- razendsnel over het meer naar ons toe. Een natte dag dus. 's Avonds eten we in het supergezellig restaurantje van doña Conchi. Alles verlicht met kaarsjes, de romantiek hing in de lucht. Ondertussen wachten we op de terugkomst van de daltons, die de tocht naar Apoyo te voet hadden gedaan.

donderdag 20 juli
Om op Ometepe te geraken heb je nodig : een auto, die naar de haven in Rivas rijdt, een boot, want Ometepe is een eiland in het meer van Nicaragua, kennis van het Spaans om te onderhandelen met het personeel van de overzetdienst over plaats voor de auto op de ferry, een grote dosis geduld voor het wachten, wachten, wachten, een ferme sprong om op het laatste nipperke nog op het dek te springen op de plaats waar de auto had kunnen staan, maar die volgens enkele chele-haters (chele =blanken) reeds bezet was door een auto van het leger, en vooral geen gezond verstand dat heel de toestand probeert te begrijpen. Daarna het uithoudingsvermogen om 1,5 uur door elkaar geschud te worden op een overvolle bus en tenslotte nog de Lonely Planet om een goed hotelleke te vinden. Uitgehongerd zijn we als we in hotel Central in Altagracia aankomen. Ge moet er iets voor over hebben om op het grootste eiland ter wereld, gelegen in een meer met zoet water aan te komen. Toeval wil dat een half uurke later de daltons binnenvallen, ze komen met grote plannen, de volgende dag zouden ze de Concepcion (1605 m) beklimmen, één van de twee vulkanen waaruit het eiland is opgebouwd. Ze spreken af om 6 uur morgenvroeg met Diego, de gids die hun zal begeleiden op hun 4,5 uur durende klim naar de top van de vulkaan. Koen is reuzeblij als hij om 9 uur de TV mag opzetten voor zijn telenovela, verslaafd aan spaanse soaps...

vrijdag 21 juli
Koen is in form en begint de dag met de Branbaçonne ter ere van de nationale feestdag. We leven vandaag op brood en water en gaan op stap, zo'n 2 uurkes wandelen naar een plaatske in het bos waar ge kunt zwemmen omdat er een dam gebouwd is in een rivierke. Om 9 uur beginnen we eraan, eerst naar beneden, naar het meer toe, dan een heel stuk langs het strand, in de zon. De vrouwen die hun was aan 't doen zijn, verklaren ons voor gek. Dan is het terug bergop, er is geen wind en 't is heet, de hele weg snakken we naar een cola-kraamke als kamelen in de woestijn naar een oase. We komen terug aan la caretera (steenweg, die eigenlijk gewoon een grintweg is). Koen staat ons daar al op te wachten met een fles cola, en een sympatiek boerke haalt zijn schommelstoelen buiten zodat we kunnen rusten. Hij lacht ons uit omdat we ongelooflijk verkeerd gelopen zijn, en uit medelijden besluit hij ons tot bij ons doel te brengen. Hij springt op zijn paard en 't is toch nog een half uurke wandelen, toen was het al 12.30 u! Koen en Sara nemen een verfrissende duik in het kleine plaske water, dat wel ongelooflijk zuiver is, het is er goed vertoeven. We nemen afscheid van ons boerke en vinden de weg alleen wel terug. Het scheelde niet veel of we waren verdwaald in een bananenveld. En nog steeds is het heet, gelukkig zitten we al vlug op de bus, die om 2 uur passeert op de steenweg. Lang uitrusten kunnen we niet, want om 5 uur nemen we terug een bus naar Moyogalpa, het haventje waar we zullen slapen om morgenvroeg de ferry van 6.45 te nemen. Ons hotel ligt vlak aan het water en ziet er charmant uit. Dat lijkt alleen maar zo, want hier is het moment waar ik Joris eeuwig dankbaar zal zijn voor het gerbruik van zijn muskietennet, dat deze keer ook dienst deed tegen de kakkerlakken, termieten, spinnen, gekko's, kikkers...wisten wij veel dat we in een dierentuin beland waren. Op zoek naar een proper onderbroek, kroop er een kakkerlak uit mijn valies. De warmte, het ongedierte en het gedacht dat de matras wel eens schurftig kon zijn, hielden me de hele nacht wakker...

zaterdag 22 juli
Om 5 uur kon ik dan ook geen minuut langer blijven liggen in dat bed van Hotel Cari, ik krijg nog overal jeuk als ik eraan denk. Ik wacht nog een uurke tot de rest ook uit zijn nest is, en samen gaan we naar de ferry. 'Ah, nee, de ferry, die is al vertrokken!' 'Maar het is toch nog geen half zeven?' Blijkt dat een of andere rijke nica de ganse boot gecharterd had en al vroeger had doen vertrekken, moet kunnen. Er was wel nog een kleiner bootje om 7 uur. Niks zo slecht of 't is ergens goed voor, al een geluk dat we nu de auto niet bij hadden of we hadden nog tot na de middag vast gezeten op dat eiland en we hadden wel wat anders te doen, vandaag beklimmen we ook een vulkaan, de Mombacho, weliswaar niet te voet. We komen net op tijd aan om op de camion, voorzien van stoeltjes, te springen en in zeven haasten nog een extra T-shirt mee te nemen, want naar 't schijn is 't daar koud boven. Als in een kermisattractie waggelen we naar boven op hellingen van wel 20°, tussen uitzonderlijke planten van het nevelwoud. Boven zou het nog mooier zijn. Het meer in de krater van de vulkaan zou rond 1500 leeg gelopen zijn na een aardbeving en alle indianen die er woonden zijn, op 3 man na, omgekomen, wat een verhaal. We hebben alles uitgebreid kunnen lezen, want boven stormde het vreselijk hard en van die wandeling met prachtig uitzicht is niks terecht gekomen. Ons geduld werd op de proef gesteld, we konden ook niet meer naar beneden gedurende 2 uur, we zaten al met ons gedacht in het zwembad van Montelimar, het ***** hotel, waar we naartoe zouden gaan. Eindelijk terug beneden en bijna verkleumd van de kou, ge kunt het u niet voorstellen in dit warme land, gaan we op weg om een dagje decadent te doen. Lees verder hoe we het klaarspeelden om slechts 1 nacht te blijven en wel 3 hotelkamers gebruikten: kamer 610: lijkt oke, tot we ontdekken dat het schuifraam niet dicht kan, op het gelijkvloers is dit niet echt te vertrouwen; ze sturen ons naar kamer 138, een kamer met een king-size bed, maar 1 bed is net niet groot genoeg voor 4 personen. Derde keer goeie keer : kamer 637. Het zembad was zalig, het eten overdadig, het strand 'by nicht' superromantisch, en de nacht fris (airco) en ongediertevrij.

zondag 23 juli
Na een lekker ontbijt direct richting strand, daar kregen we bodyboards. De bedoeling is dat je op het juiste moment erop gaat liggen en je door een golf helemaal tot aan het strand laat brengen. De zee had veel kracht en 't water was erg zout, maar fun verzekerd! Spoelen onder de douches op het strand, opdrogen in een ligzetel en op naar het zwembad voor het vervolg van het wasprogramma. Toch plezant trago's drinken aan de bar terwijl ge in't zwembad hangt. Dan maar eens de jacuzzi uitproberen om te eindigen met een warme douche op de kamer. Hopelijk waren we nu door het zout en de chloor genoeg gedesinfecteerd van de vorige nacht. Na het middageten kon Koen het niet laten om toch nog een snelle duik te nemen in het zwembad. Om half 3 moesten we vertrekken naar Managua. Zo'n hotel is plezant voor een dag, maar het luxe sfeertje dat er hangt is toch wel wennen. Eens we in de auto zitten en terug in de wereld zijn, is het contrast goed zichtbaar. We rijden door naar de luchthaven, want Hedwige haar vakantie zit erop, ze vertrekt terug naar huis. Toen waren we nog met drie. Als we aankomen in Leon is het al donker, maar u raadt het al, best gezellig onder de rancho in de tuin met de buren op bezoek. Morgen is het voor Koen en Sara weer werkdag.

maandag 24-vrijdag 28juli
Het eerste wat ik moet zeggen is dat het hier verdomme heet is in Leon, hoe het klimaat hier in elke stad anders kan zijn, vind ik nog altijd een beetje raar. Mijn activiteiten van deze week zijn dus niet zo spectaculair, vanwege compleet verlamd door de warmte. Wat nog net is gelukt volgt hierna.Boodschappen doen en koken voor Koen en Sara, tegen dat ze van hun werk komen. De honden van de buren verzorgen, kammen, teken uitdoen, met Roshin Du gaan wandelen. Aan dit gedrocht van een tekst vele uren typen. Dagdromen in de hangmat. Afkoelen in het ploeterbadje. Op bezoek bij Koen in de Finca (daar is airco), krossen door de bananenvelden en de serres (geen airco en dus niet lang vol te houden). Op bezoek bij plaatselijke vrienden, collega's van de finca. Hierover een woordje uitleg. Direct als ge binnenkomt, springt iedereen uit zijne schommelstoel, 'zet u, zet u!' en ze bieden hun stoel aan. Het kadootje dat ge bij hebt wordt aan de kant gezet en enkel geopend op uitdrukkelijk verzoek. En plots geeft moeder haar baby aan sara en loopt het huisje uit met wat geld, ze keert terug met 3 cola's, die ge dan verplicht moet opdrinken; nu loopt ze weer weg en keert enkele minuten later terug met een plastiek zakske, 'wilt ge geen brood?' Dat hebben we toch beleefd geweigerd, we hadden net gegeten. De TV staat in elk huisje, hoe klein en armzalig ook, op een ereplaats en nooit wordt hij afgezet. Bij het volgende bezoekje hetzelfde ritueel, de hele familie schiet in actie om u iets te drinken te maken, zonder maar iets te vragen wat ge graag hebt, komen ze ineens met zoete koffie en koekskes aandraven. 't Is wel genant als ge zoiets dan echt niet moet hebben, de mensen doen zo hun best. Een feestje bij de buren, het zijn studenten van leuven en parijs, hun werk zit erop en ze geven een afscheidsfeest. Hoe dit afloopt, vertel ik later.