ประเภทกินดอก |
ผักกูด(Diplazium esculentum(Retz.)Swartz)
ชี่ออื่น ผักกูดขาว(เชียงใหม่) ผักกูด (กลาง)
ลักษณะทางพฤกษศาสตร์
ต้น เป็นไม้จำพวกเฟิร์น เป็นเหง้าตั้งตรง สูงมากกว่า 1 เมตร มีเกล็ดสีน้ำตาลเข้ม
ขอบดำ ขอบเกล็ดหยักซี่ฟัน
ใบ ใบประกอบแบบขนนกสองชั้น แผ่นใบมีขนาดต่างกัน มักยาวกว่า 1เมตร ก้านใบยาว
70
ซ.ม. กลุ่มใบย่อยคู่ล่าง มักลดขนาด ปลายเรียวแหลมโคนรูปกึ่งหัวใจ หรือรูปติ่งหู
ขอบหยักเว้าลึกเป็นแฉกเกือบกึ่งเส้นกลาง ใบย่อย
แฉกปลายมน ขอบหยักซี่ฟัน
แผ่นใบบาง กลุ่มอับสปอร์อยู่ตามความยาวของเส้นใบย่อย มักเชื่อมกับกลุ่มอับสปอร์
ที่อยู่ในแฉกติดกันซึ้งมีเส้นใบมาสานกัน
การขยายพันธุ์ สปอร์และเหง้า
ฤดูกาลเก็บส่วนขยายพันธุ์ ฤดูฝน
สภาพแวคล้อมที่เหมาะสมในการเจริญเติบโต ขึ้นหนาแน่นตามชายป่ามีแดดส่องถึง ตามบริเวณ
ลำธารหรือบริเวณต้นน้ำ ปลูกได้ตามชายคลอง ห้วยหนองต้นจะแห้งเฉาในฤดูแล้ง
และแตกหน่อใหม่ในฤดูฝน ผักกูดชอบความชื้นสูง บริเวณดินแฉะ
การใช้ประโยชน์
ทางอาหาร ใบอ่อน และช่ออ่อน มาจอผักกูด(แกงผักกูด) แกงกับปลาสด และ
นำมาลวกหรือสดนำมารับประทานเป็นผักจิ้มร่วมกับน้ำพริกแดง น้ำพริกปลาร้า หรือ
นำมาแกงแคร่วมกับผักชนิดต่างๆ
ทางยา
ใบ แก้ไข้ตัวร้อน แก้พิษอักเสบ
บำรุงสายตา บำรุงโลหิต แก้โลหิตจาง
ป้องกันเลือดออกตามไรฟัน ขับปัสสาวะ
ฤดูกาลที่ใช้ประโยชน์ ฤดูฝน