ตัวอย่างนี้อาจจะยังไม่มีปรากฏในน้องๆวัยพรีทีนบางคนนะคะ น้องๆบางคนอาจจะติดเกม ติดทีวี เป็นอย่างๆ ไป แต่ถึงวัยทีนเมื่อไหร่ จะครบวงจรการสื่อสาร เพราะเขามีเครือข่ายที่กว้างขวางมากขึ้น
อยากจะเตือนใจน้องๆไว้นะคะว่าถึงแม้ในวัยน้องๆมันจะเป็นวัยอยากรู้อยากเห็น อยากจะออกไปดูโลกกว้าง ไปแสวงหาสิ่งที่มันดึงดูดใจกว่าการนั่งดูการ์ตูนสุดสาครจ๊ะทิงจาอยู่บ้านก็ตาม
แต่อย่าลืมไปเสียว่าอะไรที่ว่าน่าดึงดูดใจนั้นมันมักจะมีพิษภัยซ่อนอยู่ด้วยเสมอนะคะน้องๆ มาดูกันว่าด้านมืดของเวิลด์ไวด์มีพิษภัยอะไรแฝงอยู่บ้าง

ล่อให้บริโภค สิ่งที่สอดแทรกมากับสื่อเสมอ คือโฆษณาขายสินค้าค่ะ ซึ่งน้องๆๆ ส่วนใหญ่บอกว่าชอบดูซะด้วย เพราะโฆษณานั้นเขาลงทุนวิจัยมาแล้วว่าจะทำโฆษณาอย่างไรให้เตะตาติดใจคนดู (ถึงกับซื้อสินค้าเขาด้วย) แล้วงานวิจัยของไทยเรานี่เอง พบว่าโฆษณาที่เป็นสปอนเซอร์ในรายการสำหรับเด็ก หรือวัยรุ่นของเราเป็นขนมกรุบกรอบซะมาก ผลน่ะหรือคะ เด็กไทยของเราก็เลยบริโภคขนมกรุบกรอบเป็นเงีนปีละเท่ากับงบประมาณของกระทรวง 6 กระทรวงทีเดียว

เสนอเซ็กซ์และความรุนแรง มันอาจจะเป็นภาพชินตา และถูกอ้างว่าเป็นงานศิลปะ ภาพนักร้อง แต่งตัว ร้องเพลงด้วยท่าทางเซ็กซี่ในมิวสิกวิดีโอ ฉากเลิฟซีนในภาพยนต์ที่มีตั้งแต่จูบปากกันดูดดื่มถึงลีลาการร่วมรักหรือภาพปกนิตยสารและแฟชั่นที่ไม่ค่อยแตกต่างจากหนังสือปลุกใจ รวมถึงฉากสยองขวัญ ฟันกันหัวขาดกระเด็น เลือดพุ่งกระฉูด เกมออนไลน์ ไล่ฆ่าฟันฝ่ายตรงข้ามอย่างหนำใจ
พอมีคนออกมาบอกว่าเด็กๆ ดูสื่อพวกนี้แล้วจะทำให้ก้าวร้าว เด็กเจนฯ วายอาจจะร้องว่าแม่ๆ ป้าๆ คิดมากไปรึเปล่า มันเป็นเรื่องของการใช้เทคนิคไฮเทคสมัยใหม่เท่านั้นเอง ... แต่พี่เอง ก็ขอยืมงานวิจัยมากมายจากสถาบันทางการแพทย์ต่างๆ มายืนยันค่ะ เพราะจากการที่เขาเก็บข้อมูลมากกว่า 30 ปี พบว่ากาเสพสื่อที่ก้าวร้าวรุนแรงนำไปสู่ทัศนคติ ค่านิยม พฤติกรรมที่นิยมความก้าวร้าวรุนแรงได้จริงๆ และถ้าเสพสื่อที่ก้าวร้าวเป็นเวลานาน จะทำให้กลายเป็นคนอารมณ์รุนแรงได้ง่าย

ให้คุณค่า “ความดัง” มากกว่า “ความดี” งานวิจัยดังกล่าวยังบอกอีกว่า คนที่ติดการเสพสื่อ นานไปจะได้รับอิทธิพลในเรื่องค่านิยมในเรื่องความโลภ อยากได้ใคร่ดี หยาบกระด้าง เห็นแก่ตัว อยากดัง เพราะสื่อส่วนใหญ่มักนำเสนอเรื่องราวของคนดัง ข่าวที่ฮือฮา รายการประกวดแข่งขันที่นำมาซึ่งชื่อเสียงเงินทองในชั่วพริบตา

ทำให้เสพติด เสียเวลา เรื่องแบบนี้ไม่ต้องทำวิจัยก็รู้ดีค่ะ เพราะเมื่อไรที่น้องๆได้ลงนั่งหน้าจอไม่ว่าจอทีวีหรือจอคอมพิวเตอร์ ยากที่แซะให้เขาลุกไปทำอย่างอื่น เพราะสื่อเร้าอารมณ์ให้ติดตาม อะดรีนาลินหลั่ง เกิดการเสพติดอยากดูอยากเสพอย่างต่อเนื่อง น้องๆจึงเสียเวลาไปกับการเสพสื่อวันละหลายชั่วโมง แทนที่จะใช้เวลาไปในการพัฒนาทักษะด้านอื่นที่

ทำให้สมาธิสั้น เรื่องนี้มีงานวิจัยยืนยันเช่นกันค่ะ งานวิจัยของมหาวิทยาลัยเยล ติดตามเด็กอเมริกันที่ชอบดูทีวีเป็นเวลา 20 ปี พบว่าเด็กที่ดูทีวีมากๆ โตขึ้นจะเป็นคนไม่ค่อยมีจินตนาการ ขาดการพักผ่อน ก้าวร้าวมากกว่าคนที่ไม่ค่อยดูทีวี ไม่ค่อยมีสมาธิ ยิ่งกว่านั้นในหนังสือ Culture Jam : The Uncooling America วิเคราะห์ไว้ว่า รายการทีวีสมัยใหม่ที่นิยมนำเสนอรายการแบบฉับไวตัดภาพไปมาเป็นช่วงสั้นๆ ทั้งมุมกล้อง เนื้อหา เพลงประกอบ และโฆษณา อย่างรายการของ MTV ซึ่งมีการตัดภาพไปมา 60 ฉาก/นาที เป็นการกระตุ้นคนดูให้หลั่งฮอร์โมนที่ทำให้เกิดความสนใจและเกิดการเสพติด “ความเร็ว” ซึ่งในโลกจริงเหตุการณ์ต่างๆ ในชีวิตของคนเราไม่ได้เดขึ้นหรือสัมฤทธิ์ผลอย่างรวดเร็วเหมือนในฉากภาพยนตร์หรือมิวสิกวิดีโอ หรือในการคลิกเมาท์คอมพิวเตอร์ การเสพติดความเร็วนี้ทำให้เด็กยุคใหม่สมาธิสั้น รอคอยไม่เป็น ต้องการผลสำเร็จโดยไม่พยายาม

น้องๆคงเห็นกันแล้วนะคะว่าสื่อเนี่ยมีบทบาทอิทธิพลต่อเรามากแค่ไหน อ่านแล้วลองไปคิดๆดูนะคะว่าสื่อเนี่ยตอบสอนงความต้องการของเรา หรือเราตกเป็นทาสสื่อกันแน่

<< กลับ