MARIAN
De zon staat onbeschaamd
te stralen aan de hemel
de bloemen op jouw
graf, Marian
snakken
naar adem en naar water
Je marmeren zerk blijft
ook nu ingetogen stil
daaronder rust
jouw doorziekte lichaam
heel
vredig nu, en stil.
We reden samen in de
wagen
je ademde hortend
ondanks de reddende zuurstof
bij de minste schok
trok een pijnlijke grimas
doorheen
jouw moegetergde lichaam.
Het uitstappen was een
hel :
even kort zuurstof
missen
tegelijk moeizaam
overladend
naar de harde rolstoel.
In de cleane doktersoffice
gleed de lange naald
zoekend doorheen
je ribben
naar het dreigende
vocht in je longen
Voor even letterlijk
verademing brengend
tot het weer van
overal binnensijpelde
onbarmhartig adem
en leven afsnijdend.
Toch had je die eeuwige
stille glimlach
die taaie trek
om je mond
je tanden hard
op mekaar
vechtend om overeind
te blijven
strijdend
tegen de kilte van de dood.
Maar ook rotsen brokkelen
af
wijken voor die
beukende kracht van water
jouw innerlijke
kracht kon dat broze lichaam
niet
meer schutten, en begaf ...
Ik sta hier dicht bij
jou
en proef op mijn
mond dat simpele,
ontmoedigende woord
twee keer dezelfde
letters
een geheel omsloten
woord
DooD
Sign
My Guestbook
View
My Guestbook