จากคำประพันธ์ข้างต้น สุนทรภู่ต้องการเปรียบเทียบให้เห็นถึงจิตใจที่มีความผูกพันฝังตรึงอยู่กับนางจนยากจะตัได้ หรือการตัดใจจากนางที่ตนพึงพอใจ ยากเสียยิ่งกว่าการถอนอาวุธปลายแหลมจำนวนนับแสนเล่มที่ปักอยู่ที่ร่างการยของตนเสียอีก
4.3.5 สัทพจน์ คือ การเปรียบเทียบโดยการใช้คำเลียวเสียงธรรมชาติ ทำให้รู้สึกว่าธรรมชาตินั้นมีชีวิตชีวายิ่งขึ้น เช่น
ต้อยตะริดติ๊ดตี่เจ้าพี่เอ๋ย
จะละเลยเร่ร่อนไปนอนไหน
แอ้อีอ่อยสร้อยฟ้าสุมาลัย
แม้นเด็ดได้แล้วไม่ร้างให้ห่างเชย
(พระอภัยมณี : สุนทรภู่)
ไผ่ซออ้อเอียดเบียดออด
ลมลอดไล่เลียวเรียวไผ่
ออดแอดแอดออดยอดไกว
(คำหยาด : เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์)
4.3.6 สัญลักษณ์ คือ การใช้สิ่งหนึ่งแทนอีกสิ่งหนึ่ง สัญลักษณ์อาจเป็นคำคำเดียว เป็นข้อความ เป็นเรื่องเฉพาะตอน หรือเป็นเรื่องทั้งเรื่องก็ได้ เช่น
เมื่อแรกเชื่อว่าเนื้อทับทิมแท้
มาแปรเป็นพลอยหุงไปเสียได้
ทับทิมและหงส์เป็นสัญลักษณ์แทนคนดีหรือผู้สูงศักดิ์พลอยหุงและกาเป็นสัญลักษณ์แทนคนชั่วคนชั้นต่ำ
แสงสว่าง เป็นสัญลักษณ์ของ ปัญญา
ความมืด เป็นสัญลักษณ์ของ กิเลสและอวิชชา