บทฝากนาง นายนรินทรธิเบศร์ สามารถเขียนบทฝากนางด้วยโคลงที่ไพเราะ

ดังนี้

                        โฉมควรจักฝากฟ้า                               ฤาดิน  ดีฤา

            เกรงเทพไท้ธรณินทร์                                        ลอบกล้ำ

            ฝากลมเลื่อนโฉมบิน                                        บทเล่า  นะแม่

            ลมจะชายชักช้ำ                                               ชอกเนื้อเรียมสงวน

                        ฝากอุมาสมรแม่แล้                              ลักษมี  เล่านา

            ทราบสวยมภูวจักรี                                          เกลีอกใกล้

            เรียมคิดจบจนตรี                                             โลกล่วง  แล้วแม่

            โฉมฝากใจแม่ได้                                              ยิ่งด้วยใครครอง

            ธรรมเนียมนิยมการแต่งนิราศคำโคลงอีกอย่างหนึ่งก็คือ  การกล่าวปรารภท้ายเรื่อง  ซึ่งกวีจะออกนามผู้แต่ง  และแสดงความนอบน้อมถ่อมตนตามแบบคนไทยโดยเชื้อเชิญผู้ที่มีความสามารถในเชิงกวีเหนือกว่า  มาปรับปรุงบทกวีของตน

นายนรินทรธิเบศร์ กล่าวว่า

                        โคลงเรื่องนิราศนี้                                 นรินทร์อิน

            รองบาทบวรวังถวิล                                         ว่าไว้

            บทใดปราชญ์ปวงฉิน                                      เชิญเปลี่ยน  แปลงพ่อ

            ปรุงเปรียบเสาวคนธ์ไล้                                    เลือกลิ้มดมดู

            นอกจากจะดำเนินความตามธรรมเนียมนิยมของการแต่งนิราศคำโคลงแล้ว นิราศนรินทรืยังมีกระบงนควมพรรณนาตามลักษณะแห่งวรรคดีนิราศที่ดีพร้อมอีกด้วย

การรำพึงกับตนเอง

          นายนรินทรธิเบศร์รำพึงเมื่อคราวจากนางไว้ว่า

                        แถลงปางบำราศห้อง                          โหยครวญ

            เสนาะเสน่ห์กำสรวล                                        สั่งแก้ว

            โอบองค์ผอูนอวล                                             ออกโอษฐ์  อรเอย

            ยามหนึ่งฤาแคล้วแคล้ว                                   คลาดคล้ายขวบปี

Page 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20