มนุษย์มีแนวคิดเกี่ยวกับการใช้จำนวนและตัวเลขมาตั้งแต่สมัยโบราณแล้ว
โดยเริ่มรู้จักการนับ (Counting) และพยายามคิดค้นและพัฒนาเครื่องมือที่ช่วยในการคิดคำนวณ
เป็นลำดับเรื่อยมา ตั้งแต่การใช้นิ้วมือ ก้อนหิน กิ่งไม้ รอยขีด เป็นต้น
ซึ่งเมื่อสังคมได้พัฒนามากขึ้น มนุษย์รู้จักการเลี้ยงสัตว์ เพาะปลูก
แลกเปลี่ยนสิ่งของ และค้าขาย การคิดคำนวณยิ่งมีความสำคัญและความจำเป็นสำหรับการดำรงวิถีชีวิตของมนุษย์มากยิ่งขึ้นเป็นลำดับ
อุปกรณ์ที่ใช้ช่วยในการคิดคำนวณจึงมีการพัฒนาให้มีความเหมาะสมยิ่งขึ้น
จะเห็นได้จากการที่ชาวกรีกโบราณรู้จักการขีดเขียนบนพื้นดินเป็นรูปเส้นตรงในแนว
ตั้งและแนวนอน แล้วใช้ก้อนหินเรียงกันเป็นแถวแทนเลขในแต่ละหลัก และเมื่อมีจำนวนก้อนหินมากขึ้นแล้ว
ในที่สุดก็รู้จักวิธี การนำเชือกมาร้อยก้อนหินที่เรียงกัน โดยกำหนดให้ค่าของก้อนหินที่นำมาร้อยมีค่าแตกต่างกันตามตำแหน่งที่ร้อยไว้
โดยตั้งข้อสมมติว่า ให้ก้อนหินที่อยู่ในตำแหน่งแรกมีค่าแทนจำนวนที่มีค่ามากกว่าก้อนหินที่เรียงร้อยอยู่ในแถวอื่นตามจำนวนที่คงที่ตายตัวเสมอ
ต่อมาก็พัฒนาใช้วัสดุอย่างอื่นแทนเชือก เช่น ใช้ลูกประคำแทนก้อนหินหรือก้อนกรวดเพื่อให้เกิดความสะดวก
ในการกระจายหรือการทดในหลักต่อไป ซึ่งการพัฒนาความคิดในลักษณะเช่นนี้เป็นการนำไปสู่การใช้ลูกคิด
ในเวลาต่อมา เมื่อ 25 ศตวรรษ หรือ 2,500 ปีที่ผ่านมา โดยชาวจีนเป็นผู้ประดิษฐ์ขึ้นซึ่งอาจนับได้ว่าเป็นเครื่องคำนวณเครื่องแรกของโลก |