ครั้งเคยรุ่งพรรณราย รายรวงข้าว

อร่ามเหลืองเรืองรวงเคยหน่วงราว

จะจูบด้าวคารวะธรณิน

ว่าจบจากโรงเรียนแห่งทุ่งกว้าง

เคยจดทิศจำทางได้ทั้งสิ้น

เคยท่องลมทวนน้ำระรื่นริน

เคยอ่านฟ้าเขียนดินด้วยยินดี

ด้วยสอบผ่านวิชาแห่งทุ่งข้าว

จึงรู้จักเรื่องราวแห่งท้องที่

แม้ต่ำต้อยๅก็ยิ่งใหญ่เมื่อได้พลี

โลกทัศน์เมธีแห่งทุ่งไกล

แต่โลกนี้เมธีก็มีทุกข์

เมื่อหิวโหยโอยอุกกระอักไข้

ขาดที่พึ่งธรรมชาติก็ขาดใจ

ขาดศรัทธาเพื่อนไทยก็ขาดธรรม

โอ้เรืองรัดพัฒนาท้าสวรรค์

ระเริงชั้นเทพสนุกทุกเช้าค่ำ

แต่ทิ้งชั้นชาวมนุษย์ผู้ตรากตรำ

ให้ใจขุ่นหน้าคล้ำลำเค็ญคาว

ฟังผู้เฒ่าเมธีแห่งท้องทุ่ง

เล่านิทานโค้งรุ้งและทุ่งข้าว

ว่ารุ้งเพชรเจ็ดสีมณีพราว

ต้องแหลกร้าวพร้อมรวงที่ร่วงโรย

ว่ารวงข้าวรอรุ้งเฉาทุ่งร้าง

ยิ่งรอยิ่งอ้างว้างร้างระโหย

ว่าแส้หิวหวดโหดให้โอดโอย

ว่าทุกข์โบยบีฑาทั้งตาปี

ผู้เฒ่าว่า โค้งเคียวไม่เกี่ยวข้าว

โค้งรุ้งไม่พุ่งราวรัศมี

เมื่อทุ่งนาไม่อุดมด้วยข้าวดี

ทุ่งใจจึงมีทุกข์อุดม

วันนี้เมธีแห่งท้องทุ่ง

มิอาจรอโค้งรุ้งเพราะขื่นขม

อำลาโค้งเคียวสนิมที่กร่อนคม

มาโง่งมในเมืองใหญ่ ใกล้กะลา

-00000-