ตอน... ผีโรงแรม...

     ในตัวจังหวัดผมตกลงเช่าห้องพักในโรงแรมถูกๆ แห่งหนึ่ง เพราะถูกใจกับราคาที่ถูกแสนจะถูก คือหนึ่งร้อยห้าสิบเท่านั้น สำหรับเตียงเดี่ยวหนึ่งคืนกับห้องพัดลม ผมมักจะไม่ค่อยชอบห้องแอร์ เพราะมันทำให้ผมรู้สึกอึดอัด และแม่บ้านของผมก็ไม่ชอบเช่นกัน หลังจากเด็กโรงแรมพาผมกับแฟนขึ้นไปสำรวจและแนะนำห้องให้แล้ว ผมก็ขอตัวอาบน้ำอาบท่าก่อน ซึ่งแม่บ้านผมก็คอยจัดหาสัมภาระที่จำเป็นให้ ก็เช่นแปรงสีฟันและอื่น ๆ ผม เป็นคนโชคดีอย่างหนึ่งที่มีภรรยาเป็นคนเอาอกเอาใจสาระพัด แถมยังรู้ใจขนาดว่าผมคิดถึงสาวคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ เธอก็จะเล่นงานผมจนหูอื้อทันทีว่างั้นเถอะ แบบว่าได้เมียดีเป็นศรีแก่ตัว ได้เมียไม่กลัว เราก็ต้องกลัวเมียครับ...

     หลังจากอาหารเย็นของค่ำคืนนั้นผ่านไป ผมพาเธอไปทานอาหารแปลกครับ ในสมัยนั้น จำได้ว่าผมพาเธอไปกินน้ำแข็งใสใส่โกโก้อะไรทำนองนี้ อร่อยมากแถมแปลกไม่ เคยกินมาก่อน เขาจะเอาเครื่องปั่นน้ำแข็งจนเป็น ฝอยๆ ใส่ในจานแล้วราดด้วยสิ่งละอันพันละน้อยเช่นพวกน้ำหวาน ผงโกโก้ และอื่นๆ จนดูน่ากินไปหมด แฟนผมติดอกติดใจในรสชาติ แถมยังเอ่ยกับผมอีกว่าโอกาสหน้าพามาเที่ยวที่นี่อีกนะ เพราะเธอชอบกินเจ้าน้ำแข็งใสใส่จานนี่ คุณผู้อ่านคงจะคล้อยตามแฟนผมเป็นแน่ แต่เชื่อเหอะหลังจากผมเล่าเรื่องนี้จบ คุณผู้อ่านคงจะตอบเธอทันทีว่าอย่าได้แม้แต่จะคิดมาพักและเที่ยวที่นี่อีกเลย โดยเฉพาะโรงแรมที่ผมกับแฟนกำลังจะค้างคืนในราตรีนี้ ทำไมหรือครับ........ นั่นคือสิ่งที่ผมกำลังจะเล่าต่อไปนี้ไง

     ผมพาแฟนผมขับรถชมเมืองปราจีนบุรี จนเป็นที่หนำใจแล้ว จึงพาเจ้าซูบารุคู่ใจกลับเข้าพักที่โรงแรม อากาศค่ำคืนนี้เงียบสงบมาก ความจริงในเมืองใหญ่อย่างนี้ไม่น่าจะเงียบมากนัก หน้าต่างบานนั้นเปิดอ้าออกเพื่อรับลมจากภายนอกทำให้รู้สึกชื่นอกชื่นใจอย่างประหลาด ผมนอนคุยกับแม่บ้านพักใหญ่กับเรื่องโปรแกรมวันรุ่งขึ้นว่าเราจะไปเที่ยวไหนต่อ ซึ่งผมก็ออกความเห็นว่ามาแค่ปราจีนบุรีก็พอแล้ว ไปต่อเดี๋ยวจะยาว แล้วจะหลง เพราะเราไม่เคยมาเที่ยวทางภาคนี้เลยก็คงจะขับรถกลับกรุงเทพผ่านทางฉะเชิงเทราเข้ามีนบุรีก็จะถึงกรุงเทพ ความอ่อนเพลียทำให้ผมและแฟนหม่อยหลับไป ดึกคืนนั้นภายในโรงแรมเงียบสงัดไม่มีแม้แต่เสียงจิ้งจกตุ๊กแก ความเหนื่อยล้าในการขับรถเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้ผมหลับง่ายและหลับสบาย แต่เอ๊ะ....

     "คุณคะ ช่วยหนูด้วยค่ะ ๆ" เสียงแผ่วเบา แต่พอจะจับใจความได้ผ่านเข้ามาในหูผมขณะหลับ ผมสะดุ้งตื่นพร้อมกับมองหาต้นเสียงนั้นทันที เงาดำตะคุ่มๆ ที่ปลายเตียง ภาพผู้หญิงแต่งชุดไทยโบราณกำลังร้องไห้จ้องมองมายังผมเหมือนประหนึ่งว่าต้องการขอความช่วยเหลืออะไรสักอย่างหนึ่ง

     "คุณเป็นใครครับ" ผมยิงคำถามก่อน

     "ฉันอยู่ที่นี่ค่ะ อยู่มานานแล้ว ช่วยฉันด้วยนะคะ" เจ้าของร่างนั้นตอบผมพร้อมยังยืนยันให้ช่วยเหลือเธอ

     "ผมจะช่วยคุณได้อย่างไร แล้วคุณเข้ามาในห้องผมได้ อย่างไง" ผมนึกสงสัย

     "ฉันอยู่ที่นี่มานานแสนนาน เมื่อก่อนที่นี่เคยเป็นเมืองเก่า ฉันเป็นลูกสาวผู้ใหญ่บ้าน ถูกเขาขังไว้ที่นี่"

     "ฉันไปไหนไม่ได้ต้องอยู่ที่นี่ ช่วยฉันด้วยนะ" หญิงชุดไทยโบราณขอร้องต่อ

     "แล้วจะให้ผมช่วยยังไง ผมจะช่วยคุณได้หรือ" ผมถามเธอ

     "คุณช่วยฉันได้ คุณช่วยฉันได้แน่" เธอตอบจนผมเกิดความรู้สึกอยากช่วยเธอมากขึ้น

     "บอกมาเลย จะให้ผมช่วยยังไง" ผมอยากรู้วิธีช่วยเธอ

     "คุณช่วยมาถูกขังแทนฉันได้ไง คุณช่วยมาถูกจองจำแทนฉันไง ฮิ ๆๆๆๆ" ฉับพลัน จากเสียงร้องไห้ขอความช่วยเหลือก็กลับกลายเป็นเสียงหัวเราะอย่างน่าสะพรึงกลัว คุณพระช่วยให้ผมตายแล้วไปถูกขังอยู่แทนเธอ ไม่เอาแล้วงานนี้ คบผีสร้างคุก คงจะไม่สนุกแล้วล่ะผองเพื่อน ผู้ใดหลงลืมเลือน คงเยือนไปเมืองผี

     รุ่งเช้าของวันใหม่แม่บ้านผมปลุกผมในตอนเช้าตรู่ของวันใหม่

     "ปลุกทำไมละแม่มึง ยังเช้าอยู่เลยนอนต่อเถอะ เช็คเอ๊าท์ใกล้ๆ เที่ยงก็ได้" ผมมักจะนอนขี้เซาเสมอ

     "กลับกันดีกว่าตัวเอง เขารู้สึกไม่ชอบที่นี่แล้วล่ะ" แม่บ้านผมพูดเสียงสั่นระรัว

     "ไปๆๆ เก็บของแล้วกลับกรุงเทพกันเหอะ" แม่บ้านผมเขย่าตัวผมพร้อมละจากผมเดินเข้าห้องน้ำไป

     ผมเองก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน เพราะความฝันเมื่อคืนนี้ช่างเหมือนจริงเสียเหลือเกิน เอ... หรือว่าเราไม่ได้ฝัน แต่ก็เป็นฝันที่แปลกชอบกลอยู่ไม่น้อย ขณะที่ผมขับรถออกจากตัวเมืองปราจีนบุรีภายในรถเงียบสงบ ผมและแฟนไม่ได้พูดอะไรกันเลยจนรถเริ่มออกจากตัวจังหวัดเข้าสู่จังหวัดฉะเชิงเทรา

     "นี่คุณเมื่อคืนฉันฝันประหลาด ฝันว่ามีผู้หญิงแต่ชุดโบราณมาให้ฉันช่วย ฉันกลัวแทบตายเลย" ประโยคแรกเมื่อเริ่มเข้าจังหวัดฉะเชิงเทรา แฟนผมเอ่ยขึ้นก่อน

     "อ้าว...หรือ.... แล้วเธอรับปากช่วยเขาหรือเปล่าล่ะ" ผมแย็บเธอเข้าให้

     "รับก็ตายซิคุณก็" แฟนผมเอ่ยอย่างฉุน ๆ

     "งั้นเหรอ..." ผมแกล้งพูดเป็นเรื่องธรรมดาด้วยน้ำเสียงปกติ

     "แล้วคุณไม่ฝันเห็นอะไรบ้างหรือ" แฟนผมถามต่อเหมือนจะรู้ใจผมเหมือนกัน

     "เปล่าหรอก...... แต่ผมว่าผู้หญิงไทยแต่งชุดโบราณก็สวยเข้าท่าดีเหมือนกันนะ...." ผมพูดตามประสาหนุ่มเจ้าสำราญบานบุรี ซึ่งมักจะเห็นสาวๆ แล้วเกิดอาการตาโต ด้วยความต้านทานความสวยบกพร่องกำเริบ

     "คุณก็พูดเป็นเล่นไป...เลิกพูดดีกว่า นึกว่าจะฝันเหมือนเรา" แฟนผมพูดพร้อมกับทำหน้างอนหลบไปมองวิวข้างทางอย่างเลื่อนลอย

     "สงสัยน้ำแข็งใสใส่จานคุณจะทำพิษแล้วละ ฝันอะไรไม่ฝัน คราวหน้าจะกล้ามากินอีกไหมนี่..."

     แฟนผมนิ่งเงียบไม่ตอบ ยังคงนิ่งเฉยฟังผมจ้ออยู่

     "นี่ถ้าคุณรับปากช่วยเธอ ก็คงจะถูกขังแทนเธอไปแล้วละ ฮะๆๆๆๆๆ" ผมพูดพร้อมกับหัวเราะชอบใจ แฟนผมหันหน้ากลับมามองหน้าผมแล้วทำท่าตกใจกลัวกับสิ่งที่ผมพูด ผมคิดว่า.............ไม่ว่าที่ใดจะสุขใจและปลอดภัยเท่าบ้านเราเป็นไม่มี......... ผมยังคงคำนึงถึงประโยคนี้อยู่ในใจเสมอระหว่างการเดินทางกลับ ผมจึงแหกปากร้องเพลงเสียลั่นรถเพื่อปลุกปลอบขวัญตนเองและแฟนไปด้วย ฟังดูซิครับไพเราะไหม...

     "บ้านเรา..................แสนสุขใจ.............................แม้จะอยู่ที่ไหน...........................ไม่สุขใจเหมือนบ้านเขา.......คำว่าไทย....................ซึ้งใจเพราะใช่ทาสเขา...................ด้วยพระบารมีล้นเกล้า............คุ้มครองเรา.......ให้ร่มเย็น............"ร้องอย่างนี้แหละขอรับ วนไปวนมาจนถึงกรุงเทพ....ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ

สวัสดี

โก๋กรุงเก่า