ตอน... ผีต้นหว้า |
|
สมัยเด็ก
คุณแม่พาผมไปฝากไว้กับหลวงตาที่วัด
ซึ่งเป็นวัดบ้านนอกยังห่างไกลความเจริญมาก
สิ่งที่น่ากลัวของวัดคงจะไม่มีใครกล้าปฏิเสธก็คือป่าช้า
การเดินผ่านป่าช้าในเวลาค่ำคืนนับเป็นความน่าสะพึงกลัว
สยดสยองยิ่งนัก
เสียงนกฮูกร้องท่ามกลาง
ความเงียบสงบของป่าช้า
ทำให้สติแทบเตลิดเปิดเปิงไปไกลแสนไกล
ถ้ามีคนท้าให้ผมเดินผ่านป่าช้าวัดการ้องในยามค่ำคืนหรือแม้กระทั่งเวลากลางวันเสก
ๆ
ผมคงจะบอกขอผ่านเลยไปก่อนดีกว่า
ไม่ว่าสิ่งตอบแทนที่จะได้รับนั้นจะเป็นอะไรก็ตาม
ผมก็มิปรารถนาทั้งสิ้น สิ่งที่ผมได้รับการถ่ายทอดจากพระในวัดและหลวงตา ทำให้ผมหวาดผวาและกลัวจนขี้ขึ้นสมองอย่างที่เข้าเปรียบเปรยกันไว้ คุ้งน้ำด้านทิศตะวันออกของวัด มักจะมีคน เห็นของตกน้ำเสียงดังตูม ๆ เป็นประจำ ทั้งๆที่น้ำตรงนั้นนิ่งสนิทแทบไม่เคลื่อนไหว ต้นตะเคียนคู่สองสามต้นที่สูงชะรูดทำให้บริเวณด้านล่างมืดครึ้มไปทั่ว ไม่ว่าจะเป็นกลางวัน หรือกลางคืน โรงเรียนที่ผมเรียนก็ไม่ห่างไกลจากวัดที่ผมอาศัยอยู่มากนัก เย็นวันหนึ่งขณะ เรียนวิชาการเกษตร ครูประจำวิชาได้ปล่อยให้นักเรียนผักผ่อนกันตามสบาย หลังจากเหน็ดเหนื่อยจากการขุดดินทำแปลงผักการเกษตร ตามประสาของเด็กวัดเช่นผม คงจะผิดกับคนอื่น ๆ อยู่บ้างก็ตรงที่เป็นเด็กซุกซนมีหรือจะหยุดพักให้เสียเวลาทำมาหากิน ผมรู้ว่าแหล่งท่องเที่ยวที่ใกล้โรงเรียนมากที่สุดก็คือบริเวณป่าละเมาะถัดจากโรงเรียนก่อนถึงป่าช้าวัดของผมนั่นเอง บรรยากาศตอนบ่ายคล้อยทำให้ผมระงับความหวาดกลัวไว้ได้บ้าง ตอบกับตัวเองว่า ไม่ใช่ในป่าช้านี่หว่า แค่เฉียด ๆ ไปเท่านั้นคงไม่มีผีออกมาอาระวาดหลอกเด็กวัดอย่างเราแน่นอน หลังจากรวมอาสาสมัครพรรคพวกเพื่อนร่วมชั้นได้ประมาณ 4 คน รวมทั้งผมด้วย เพื่อนของกระผมเป็นเด็กลูกหลานชาวบ้านในละแวกนั้น ซึ่งแตกต่างกับผมอย่างสิ้นเชิงหลังจากแม่พามาฝากหลวงตาไว้ที่วัด จึงต้องกลายเป็นเด็กวัดไปโดยปริยาย "เฮ้ย ไอ้โก๋ มึงแน่ใจนะว่า ต้นหว้ามีลูกกำลังสุกจริง ๆ นะ" "เออ กูแน่ใจวะ เมื่อสองวันก่อนไอ้เดี่ยวมันบอกกับกูว่ากำลังสุกดกเต็มต้นเลยนะมึง" ไอ้เดี่ยวเป็นเด็กวัดสังกัดวัดการ้องเหมือนกันกับผมมาเล่าไว้ "เห็นมันบอกว่า มันไปล่อมาสะพุงกางเลย พูดแล้วน้ำลายไหลวะ" ผมกล่าวต่อ เพื่อเร่งตัณหาความอยากกินให้กับบรรดาสมาชิกแก๊งค์ได้ทราบ "เออดี งั้นพวกกูไปกับมึงด้วย ไปเก็บลูกหว้ากินกันดีกว่า ไปพวกเราลุย" เพื่อนอีกคนหนึ่งยุส่งตามประสาเด็ก ผมและคณะทัวร์ชมรมเด็กอดยากแห่งลุ่มน้ำแม่ลาการ้องต่างมุ่งมั่นเดินเลียบ ผ่านชายคลองข้างโรงเรียนจนไกลออกไป สักครู่ก็ถึงบริเวณป่าซึ่งเป็นที่หมายของพวกเรา "โอ้โห เฮ้ย ดกเต็มต้นจริง ๆ วะ" ให้สมจิตมิตรแท้รีบอุทานออกมาอย่างทันทีทันใดหลังจากเห็นต้นหว้ามีลูกสีม่วงดกเต็มต้นไปหมด ได้การแล้วงานนี้ ธรรมชาติจัดให้จริง ๆ แด่น้องผู้หิวโหย "เออจริงด้วย อย่างนี้ต้องกินให้อิ่มเลยพวกเรา" ไอ้สมชายเสริมต่อด้วยความยิ้มย่องผ่องใสสบายแฮ "เฮ้ย .พวกเรา ลุย" เสียงไอ้แกลบลูกภารโรงเพื่อนซี้อีกคนตะโกนเหมือนสั่งสมาชิก และแล้วภาพบรรดาลิงค่าง..เอ๊ย เด็กตัวน้อย ๆ แห่งโรงเรียนวัดการ้องต่างก็ห้อยโหนโจนทะยานขึ้นต้นหว้ากันอย่างครื้นเครงจนกิ่งก้านต้นหว้าสั่นไหวแทบจะหักโค่นเสียให้ได้ "โอ้โห แม่งข้างบนนี้ยิ่งดกไปใหญ่เลยมึง ซะใจโก๋ละงานนี้ เฮ้ยไอ้ชัยมึงมีถุงมารึ เปล่าวะ" ผมตะโกนถามเพื่อนด้วยความละโมบ "แม่งนิสัยเด็กวัดจริง ๆ นะมึง แดกแล้วยังเสือกจะเอาใส่ถุงกลับอีก ไอ้หอกกินแค่อิ่มก็พอแล้ว จะได้กลับกัน" ความเอร็ดอร่อยกับการกินลูกหว้า ทำให้พวกเราเพลิดเพลินกับการกินจนลืมสังเกตสิ่งผิดปกติรอบๆ ตัว เวลาผ่านไปนานเท่าใดก็ไม่อาจคาดคะเน บรรยากาศในป่ายามเย็นได้มืดครึ้มลงเป็นที่น่าอัศจรรย์อย่างรวดเร็ว เป็นไปได้อย่างไรกันนี่ พวกเราต่างตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดจนทำอะไรไม่ถูก ฉับพลันนั้นพายุใหญ่ก็เริ่มพัดแรงขึ้นๆ โหมกระหน่ำอย่างสุดแรงเกิด จนทำให้ผมและเพื่อน ๆ ต้องเกาะกิ่งและลำต้นหว้ากันไว้จนแนบแน่นที่สุดเท่าจะพอจะทำได้ "เฮ้ยอะไรกันวะนี่" เสียงไอ้สมจิตจอมปอดแหกตะโกนขึ้นเป็นคนแรก "เป็นไงกันบ้างวะ" เสียงไอ้ชัยตะโกนผ่านความมืดสลัวของบรรยากาศ ที่แปรปรวนและสายลมจนแทบฟังไม่ค่อยจะได้ยินถนัดนัก "ไม่รู้เหมือนกันวะ พายุอะไรวะนี่แม่งพัดแรงฉิบเลย" ผมตะโกนออกความเห็น "เฮ้ยรีบลงกันดีกว่า เดี๋ยวต้นหว้าโค่นจะซวยกันหมด" ผมตะโกนไป พวกเราค่อย ๆ ตะเกียกตะกายไต่กันลงมาด้วยความทุลักทุเล พอลงมาถึงข้างล่างพวกเราก็ต้องแปลกใจเป็นยิ่งนัก เหตุการณ์ต่าง ๆ ค่อย ๆ กลับคืนสู่สภาพปกติ เหมือนไม่มีอะไรเคยเกิดขึ้นเลย "สงสัยผีหลอกแน่เลยวะ" เอาอีกแล้วไอ้สมจิตจอมปอดแหกจุดชนวนขวัญกระเจิงเข้าให้แล้ว การพูดประโยคนี้ของไอ้สมจิต ดูเหมือนจะปลุกอะไรบางสิ่งบางอย่างในตัวผมและเพื่อน ๆ ทุกคน และท้ายที่สุดเหมือนกับจะนัดกันไว้ล่วงหน้า "เฮ้ย .ตัวใครก็ตัวมันโว้ย .ผีหลอกๆๆๆๆๆๆ" ส่วนประโยคหลังนี่ผมไม่แน่ใจว่าใครเป็นคนออกความคิดเห็น เพราะผมไม่มีเวลาที่จะวิเคราะห์หาต้นเสียงอีกแล้ว เนื่องจากหน้าที่หลักในฐานะเด็กวัดเช่นผมก็คือการนำสมาชิกแด่น้องผู้หิวโหยทั้งหลายเผ่นโผนโจนทะยานชนิดมีกำลังเท่าไหร่ใส่เกียร์เต็มที่ ภาพเด็กนักเรียน 4 คน วิ่งกลับเข้าโรงเรียนด้วยความหวาดกลัวจนครูประจำวิชาการเกษตร ซึ่งกำลังเครียดอย่างหนัก เพราะเจ้าลูกศิษย์คิดไม่ซื่อได้อันตธานหายตัว ไปอย่างไร้ร่องรอย โดยไม่มีการบอกกล่าวเล่าสู่ว่าเจ้าทั้งหลายจะไปแห่งหนตำบลใดกัน หลังจากนั่งบ้าง นอนบ้างหอบแฮ่ก ๆๆๆๆ ด้วยความเหนื่อยล้า "นี่พวกเธอไปไหนกันมาหา. โรงเรียนใกล้จะเลิกแล้วนี่รู้ไหม" ครูตะคอกใส่บรรดาลูกศิษย์จอมแสบทันที "ผีครับครู ผีหลอกกลางวันแสก ๆ ที่ป่าโน่นแน่ะ" ผมรีบรายงานชนิดปากคอสั่น "ผีเผลอ ที่ไหนกัน อย่ามาแก้ตัว" ครูตอบสวนทันควันทันทีทันใด หลังจากโดนครูตีไปคนละ 2 ที เพื่อเป็นการเรียกขวัญให้กลับคืนมา ทำให้ผมจดจำได้จนบัดนี้ "ไม่คุ้มเลยวะ ไอ้โก๋ คราวหน้ามึงอย่าเสือกชวนพวกกูไปกินลูกหว้าอีกนะ" "แม่งโดนผีหลอกแล้วยังโดนครูตีอีก"ไอ้แกลบลูกภารโรงตัดพ้อกับผมทันทีหลังจากเจอหน้ากันในวันถัดมา "กูก็ว่าอย่างงั้นแหละ คราวหน้ากูพามึงไปกินกล้วยตานีในป่าช้าวัดดีกว่า ฮ่า ๆๆๆๆๆ" ผมพูดย้อนกลับไปบ้างแบบแก้เขินในความผิดพลาดอย่างร้ายแรงเมื่อวานนี้ "มึงไปคนเดียวเหอะ เรื่องผีกับป่าช้ากูไม่ค่อยถูกกัน" "ไอ้ห่าพวกมึงคุยเรื่องอื่นที่มันไกลๆ เรื่องผีๆ หน่อยไม่ได้รึไง กูกลัววะ" ไอ้สมจิตจอมปอดแหกบ่นอย่างเสียว ๆ "มึงนั่นแหละตัวดี ไอ้ห่าแม่งพูดออกมาได้ว่าผีหลอก พวกกูก็เผ่นกันป่าราบนะซีคราวหน้ากูไม่เอามึงไปด้วยแล้ว แม่งปอดแหกจริง ๆ มึงนี่" ผมรีบได้ทีขี่แพะไล่หาผู้รับผิดชอบแทนทันที "ก็กูกลัวนี่หว่า ถ้าไม่ใช่ผีแล้วมันจะเป็นอะไร" ไอ้สมจิตกล่าวแบบเชิงแก้ตัว "ไหนมึงบอกว่าไม่ให้พูดเรื่องผีไง ไอ้ห่าคุยกับไอ้โก๋เรื่องผีอยู่ได้ ไป ๆๆ ไปเต๊ะบอลกันกว่า" ไอ้แกลบตัดบททันที สำหรับตัวผมเองแล้ว ผมคิดว่าการที่ผีต้นหว้าหลอกพวกเรานั้น อาจจะเป็นสิ่งที่ดีก็ได้ เพราะการที่เรามัวแต่เที่ยวเตร่ซุกซน จนไม่สนใจการเรียนจนเวลาล่วงเลยก็ยังไม่กลับโรงเรียน การโดนผีหลอกทำให้เรานึกถึงโรงเรียนของเราและครู ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีที่สุดปลอดภัยที่สุดที่เรามีอยู่ รึว่าผีต้นหว้าจะแอบช่วยเราเหมือนอย่างที่ผมคิดเจ้าประคู๊น ต้องขอขอบคุณคุณผีต้นหว้าไว้ ณ โอกาสนี้ด้วยจริง ๆ ให้ดิ้นตายซิขอรับคุณผู้อ่าน..แต่ก็ยังอดกลัวและสยดสยองกับเหตุการณ์นั้นไม่ได้ ผมว่าลูกหว้าแม้รสชาติจะดียังไง แต่ถ้ามีผีมาร่วมแจมด้วยคงตัวใครตัวมันดีกว่าครับ ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆ สวัสดี โก๋กรุงเก่า |
