Τέλειωσαν με τους Αίολες και φθάσαν σε λιμάνι
κι ανέβηκε ο Οδυσσεύς γοργά και μάνι-μάνι
σε ένα λόφο υψηλό για να'βρει κάποιο σπίτι
ν'ακούσει ανθρώπινη φωνή, να δει κάνα πολίτη.

Εχώρισε τους άνδρες του σε δυο μικρές ομάδες
και είπε στον Εβρύλογο να πάει στις κοιλάδες
που'δε χτισμένο ακίνητο μεγάλο σαν σχολείο
μα ήτανε ανάκτορο τρανό με μεγαλείο.

 Σε λίγο επλησίασαν και μπαίνουν στο παλάτι
μόνος κρυμμένος έμεινε και μ'άγρυπνο το μάτι
ο αρχηγός Εβρύλογος στην άκρη μιας σχισμάδας
παραμονεύοντας να δει την τύχη της ομάδας.

 Από την κρύπτη του αυτή, που ήτανε χωμένος
πήρε τρομάρα φοβερή, κοιτούσε μαγεμένος
σύντροφους λεβεντόκορμους, δυο μέτρα παλικάρια
να γίνουν χοίροι στο λεπτό, να βόσκουν στα λιθάρια.

 Μα στη στιγμή αντέδρασε και έτρεξε να φύγει
στο Οδυσσέα για να πει, τον πόνο που τον πνίγει.
Ο Οδυσσεύς στο μεταξύ μ'Ερμή εσυναντήθει
κι αφού τον εδασκάλεψε, προς το παλάτι εχύθει.

 Εκεί την Κίρκη εγάμησε μ'ασύγκριτη γλυκάδα
την έδειρε, την μαύρισε, σαν να'τανε φοράδα
Γιατί ήταν μαζοχίστρια κι ήθελε κάργα ξύλο
και πούτσο να την εγαμεί, σαν της ΔΕΗ το στύλο.

 Και όταν γλυκαθήκανε απ'το τρελό γαμήσι
και το μουνί της έχυνε σαν να'τανε μια βρύση
τότε με μαγικά ραβδιά τους χτύπαγε ένα-ένα
κι άνθρωποι εγινόντουσαν και τα'χανε χαμένα.

 Ετσι ξεπέρασε κι αυτό της μοίρας το γραμμένο
και το'νε βρήκε το πρωί με πούτσο μαραμένο
μα είχε κράση δυνατή, κι ήταν μυαλό σπουδαίο
κι αμέσως ασχολήθηκε με κάτι το ωραίο.
Εσκέφθει να επισκεφθεί τους φίλους του στον Αδη
και στη θεά το ζήτησε με θάρρος και με χάδι.