Enciklopedio Kalblanda > religio > kristanismo > protestantismo > geniuloj > Kalvino |
Biblioteko Ligiloj Enciklopedio
Johano KALVINO (1509-64) (france, Jean Cauvin; latine, Johannes Calvinus) estis cxefa teologo kaj pensinto de kristanismo, precipe de protestantismo, kiu penis reformi kaj poste ribelis kontraux katolikismo en la jarcento XVI. Li estas la fondinto de kalvinismo, speco de protestanta penso kiu grave influis protestantismon ekster Germanio kaj Skandinavio, precipe en Usono, Skotlando, Francio, Svislando kaj Nederlando, kies hodiauxa protestantismo estas plejparte kalvinismo diluita. Lutero, Zvinglo kaj Kalvino estis la tri cxefaj fondintoj de protestantismo. Kalvino estis unu generacio post Lutero kaj Zvinglo: kiam Lutero najlis sian 95 Tezojn al la pordo de la pregxejo, Kalvino nur havis 8 jarojn.
En juneco, Kalvino studis en Parizo por esti sacerdoto kaj
sxatis studi teologion, la hebrean kaj la grekan. Sed poste en
1533 li turnis kontraux la Eklezio, kies estraro estis
dibocxa, pastraro neklera kaj laikaro lauxrita. Li komencis paroli
kaj skribi kontraux gxi kiel protestanto. Pro lia kontrauxstaro li
devis fugxi en 1534 el Francio al Baselo, Svislando. En
1541 li iris al Gxenevo, tiama rifugxejo por
protestantoj tra Euxropon, kaj li farigxis religia estro tie.
Spite de lia posteno en Gxenevo, la plej grava influo de Kalvino
devenas de lia penso kiel esprimita en siaj verkoj. Lia majstra verko
estas la Institutoj de Kristana Religio, unuafoje
eldonita en 1536. Li ankaux verkis komentaron pri la Biblio. Li verkis bonstile, precipe
en la latina, la tiama interlingvo de
Euxropo, sed ankaux en la franca.
Same kiel
Lutero, Kalvino kredis ke
Malsame kiel Lutero, Kalvino kredas al severa formo de
antauxdestinismo: kie Lutero kredis en unuobla
antauxdestinismo, Kalvino kredis en duobla antauxdestinismo. La
unuobla diras ke Dio, antaux la fondo de la mondo, elektis ls
savotojn kaj poste savas ilin sole per sia senmerita graco; nenia
homa ago povas sxangxi la antauxdecidon de Dio. La graco de Dio
instigas fidon en la elektito. Sed duobla antauxdestinismo, en
kiu kredis Kalvino, plue diras ke Dio, per elektado de la
savotojn, implice kaj konscie elektis la damnotajn! Ecx la falo de
Adamo estis antauxvolita de Dio! La horora majesteco de Dio. Cxi tion
la aliaj protestantoj ne povis gluti, sed suficxa respondo kontraux
Kalvino mankis al ili.
Kie katolika penso diras, ke Dio estas cxioscia sed homo posedas
libervolon, Kalvino diras, ke Dio estas cxioscia cxar lia
volo sole estas libera kaj cxiopova. Laux Kalvino, la libervolo de homo
kontrauxdirus la cxiopovecon de Dio.
Tia duobla antauxdestinismo sxajnas maljusta al la homa okulo, sed
efektive estas justa (kvankam super nia malforta homa scio kaj
kompreno) cxar Dio ne povas esti maljusta. Kiel en la libro de
Ijob.
Merito: Ni cxiuj meritas punon, la koleron de Dio, inferon, cxar
ni cxiuj pekas. Ni, kiel idoj de Adamo, estas tiel pekema, ke ni ne povas
meriti la favoron de Dio. Sed Dio, per sia kompato, donacas al iuj --
la elektitoj -- la gracon de savanta fido en Kristo, kies mortpuno repagas kaj kovras niajn
pekojn. Sed tia graco ne estas rajto, sxuldo, premio, rekompenco aux
salajro, sed la libera, senmeritebla donaco de Dio.
Unu grava, praktika konkludo de la antauxdestinismo de Kalvino: se
Dio donas al vi la gracon por fidi en Kristo, vi estas unu el la elektitoj,
tial via savo estas certa kaj neperdebla -- "unufoje savita, cxiam
savita" estas la devizo. Pro tio, monahxismo kaj pentofarado mankas al
kalvinismo, kaj ecx virto al malricxeco.
La elektitoj estas rekoneblaj per tri signoj:
Sakramento: laux Kalvino, Kristo klare fondis nur du
sakramentojn: bapto kaj komunio:
bapto: la rito de kristanigxo, gxi forlavas viajn pekojn, ne nur
pekojn pasintajn sed, laux Kalvino, ecx pekojn estontajn, farigxante
pentofaradon superflua. Pro la sxablono de cirkumcido, Kalvino instruis ke
ecx beboj povas esti baptitaj.
komunio: la rita mangxo de vino kaj pano, per kiu oni partoprenas
en Kristo. Laux Kalvino, la korpo kaj sango de Kristo nek estas en la pano
kaj vino de komunio fizike, kiel katolikismo kaj Lutero instruas, nek nure
simbole, kiel Zvinglo
kaj multe de moderna protestantismo instruas, sed spirite, kion
Kalvino komprenis kiel la antikva doktrino, la doktrino ja de Auxgusteno. La pano kaj la vino nur estas pano
kaj vino, sed kiam ni prenas la panon kaj vinon kun fido, ni partoprenas en
la graco de Kristo, kiun li tiam sendas al ni per la Spirito Sankta (kaj ne
per la pano kaj vino mem).
Pri Diservo, Kalvino permesis kantadon de psalmoj
kiel la sola formo de muziko aux ecx belarto en pregxejo. Li
malpermesis bildojn de sanktuloj aux ecx de Kristo sur la Kruco; sed
li permesis simplan krucon sen bildo de Kristo.
Kvankam Kalvino estis severa kaj purisma rilate al Lutero, li
estis modera rilate al la Svislando de sia tago. Ekzemple, Kalvino
kredis al la Triunuo, beba bapto kaj profesia pastraro.
Kalvino estis grave influita de Auxgusteno, precipe de lia penso
pri antauxdestinismo, sed la kalvinisma doktrino estas multe pli
severa ol la auxgustena (kiu diras ke homo posedas libervolon).
Unu el la studentoj de Kalvino estis Johano Knokso, kiu poste
fondis presbiterianismon en Skotlando.
Kalvino legis, inter aliaj:
~stefano@pobox.com/11.481 B 37 20:50:01
Notu: Lia penso pri antauxdestinismo estas tre subtila,
tial nur simpla klarigo povas aperi cxi tie.
Biblioteko:
Ligiloj:
Originale verkita de Stefano KALB
je marto 1997.