Pure love
ในเมื่อไม่ต้องการแล้ว ในเมื่อทอดทิ้งฉันไปแล้ว
ก็ไม่ควรยุ่งกับฉันอีกสิ ตอนนี้คุณทำอะไรได้
ในเมื่อเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว ทำไมต้องมาหาฉันด้วย ทำไมต้องให้ฉันรับรู้เรื่องนี้ด้วย
ทำไมต้องให้ฉันรับรู้ว่าพ่อแม่ของฉันเป็นคนใจร้าย พี่ชายของฉันเป็นมือสังหารของพวกมาเฟีย
ทำไมต้องให้ฉันรู้ความโหดร้ายอย่างนี้
ตอนที่10
ซานโซกจอดรถรอเซจิน ขณะรอเขาเหลือบไปเห็นโทรศัพท์สีขาวของเซจินตกอยู่ที่พื้น เขารู้ทันทีว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นกับเซจินแน่ ฮุนกีได้รับโทรศัพท์จากวอนกอนโอว่าตอนนี้เขาจับเซจินมาแล้ว ฮุนกีรีบไปหาเขาเพื่อถามความจริง เขาบอกว่าเพราะฮุนกีทำให้เขาต้องเป็นคนชั่ว ตอนนี้เขาไม่เข้าใจว่าในใจฮุนกีคิดอะไรอยู่ ฮุนกีไม่สนใจเขาต้องการรู้แค่ว่าตอนนี้เซจินอยู่ที่ไหน โฮกูเอาที่อยู่ที่คิดว่าพวกนั้นจะจับเซจินไป มี 5 แห่ง ให้ฮุนกีไปหา 2 ที่แรกที่เหลือเขาจะไปหาเอง
ซานโซกไปสืบข่าวของเซจินโดยขู่บังคับคนในแก๊งไททานิคคนหนึ่งให้ไปหาที่อยู่ของเซจินมาให้มิฉะนั้นเขาจะไปเปิดเผยความจริงว่าชายคนนั้นเคยฆ่าคนตาย ซานโซกให้เวลาเขา 2 ชั่วโมงเพื่อหาข่าว ระหว่างนั้นเขากระสับกระส่ายมาก เขาหยิบรูปเซจินที่เป็นของกลางที่เก็บมาจากบ้านของฮุนกีขึ้นมาดูทีละรูปทีละรูป ซาดงอูมาและหยิบรูปไปดูบ้าง
"เพราะเธอคนนี้ใช่ไหมที่ทำให้แกไม่เป็นอันกินอันนอน"
"หัวหน้าเตือนผมถูกต้องแล้ว ระวังจะติดกับดักตัวเอง รู้สึกว่าผมจะติดกับดักตัวเองเข้าแล้ว" หัวหน้าดึงเขาออกมาจากสน.แล้วชกเขา
"แกจะเป็นศัตรูกับฉันใช่ไหม แกคิดว่าฉันกีดกันแกกับดาเฮ แกถึงได้ใช้วิธีนี้มาขู่บังคับฉัน ผู้หญิงมีตั้งมากมายทำไมต้องเป็นเธอด้วย ทำไมแกกับน้องสาวของฆาตกร.."
"คังฮุนกีอาจไม่ใช่ฆาตกรก็ได้" ซานโซกเถียง "บางทีอาจจะจริงอย่างที่พ่อพูด คังฮุนกีเป็นแพะรับบาป ครั้งนี้เราอาจสันนิษฐานผิด" ซาดงอูบอกให้ซานโซกไปหาดาเฮนี่เป็นครั้งแรกที่ดาเฮเป็นแบบนี้ ไม่ยอมกินไม่ยอมนอนและไม่ยอมไปอัดรายการด้วย ถ้าดาเฮเป็นอะไรไปเขาจะไม่ปล่อยซานโซกแน่ ซานโซกได้รับโทรศัพท์บอกที่อยู่ของเซจิน เขารีบออกไป ขณะที่เขาจะขับรถออกจากสน. ดาเฮก็มาหา
"พี่จะไปไหนค่ะ"
"ฉันมีงานต้องไปทำ"
"งานอะไรค่ะพี่ไม่ได้ถูกสั่งให้พักงานหรอ"
"กินข้าวให้ตรงเวลานะ ต่อไปอย่าทำอะไรโง่ๆอีก" ซานโซกเตอนเธอด้วยความห่วงใย
"ผู้หญิงคนนั้นเธอสวยกว่าฉันหรอ ครอบครัวและฐานะดีกว่าฉันหรอ พี่ก็รู้คุณสมบัติของฉันไม่ได้เลวเลยนิน่า ถ้าพี่เลิกกับฉันพี่จะหาผู้หญิงที่ดีกว่าฉันไม่ได้หรอ พี่รู้หรอเปล่า"
"รู้"
"เท่านี้ก็พอแล้ว ก็คิดเสียว่าไม่เคยเกิดอะไรขึ้น ที่ผ่านมาฉันชอบเอาพี่ไปเปรียบเทียบกับผู้ชายคนอื่น ทำให้พี่ต้องเสียใจ ฉันไม่ดีเอง พี่ซานโซกต่อไปนี้ฉัน.."
"ฉันมีงานต้องไปทำ" ซานโซกตัดบทแต่ดาเฮก็ยังยื้อเขาไว้ "ฉันยินดีรับโทษทุกอย่างที่ทำให้เธอต้องเสียใจ ฉันเต็มใจรับโทษ"แล้วซานโซกก็ขับรถออกไป เขามองดูดาเฮที่ยืนร้องไห้จากกระจกข้างรถ เขาสงสารเธอจริงๆเซจินซึ่งถูกจับตัวมาร้องเรียกให้คนช่วย แต่ที่นั่นมิดชิด ไม่มีใครได้ยิน เธอถามคนเหล่านั้นว่าจับเธอมาทำไม ถ้าจับเธอมาเพื่อเงินก็คิดผิดเพราะเธอไม่มีเงิน แล้วเธอก็ได้ยินเสียงซานโซกอยู่ข้างหน้า เซจินถูกเปลี่ยนพาไปขังที่ห้องใต้ดิน ซานโซกเข้ามาโดยไม่ระวังตัวจึงถูกตีเข้าที่ท้ายทอยจนสลบไป เมื่อเขาฟื้นขึ้น เขาก็พบเซจินซึ่งนั่งอยู่ข้างๆเขา
"เป็นอะไรไหม ฉันฮันเซจินไง คุณจำฉันได้ไหม" เซจินพยุงเขาขึ้นนั่ง
"คุณไม่เป็นอะไรนะ"
"ผมไม่เป็นไร"ซานโซกตอบทั้งๆที่เลือดเต็มหน้า
"คุณไม่เป็นไรแน่นะ" เซจินถามย้ำอีกครั้ง
"ผมบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร แค่หน้าบวม หัวแตก ไกลหัวใจ จริงสิคุณเป็นอะไรไหม บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า" เขาจับใบหน้าเซจินแล้วดู "พวกนั้นทำอะไรคุณหรือเปล่า"
"ฉันไม่เป็นไร เกี่ยวข้องกับคังฮุนกีหรือเปล่า" อยู่ๆเซจินก็ถามขึ้น "คนพวกนั้นจับฉันมาที่นี่ เกี่ยวข้องกับคังฮุนกีใช่ไหม" ซานโซกไม่ตอบ เซจินขาแพลง ซานโซกรีบเข้ามาดูพบว่าข้อเท้าเธอบวมมาก อยู่ๆซานโซกก็เลือดกำเดาไหล เซจินตกใจมาก ซานโซกก็ยังยืนยันว่าเขาไม่เป็นไร แต่ก็เป็นลมล้มพับไป
"นี่คุณ ฟื้นก่อนสิ" เซจินรีบเดินกะเพลกไปเคาะประตู "เปิดประตูนะ เปิดก่อนสิ มีคนจะตาย มีคนจะตายอยู่แล้วเปิดประตูเร็ว" แต่ก็ไม่มีใครมาเปิด เซจินหันมองซานโซก เธอร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจ
ฮุนกีมายังที่แห่งหนึ่งเขามั่นใจว่าเซจินต้องอยู่ที่นี่แน่เพราะคนสนิทของวอนกอนโออยู่ที่นี่
"คุณค่ะ ฟื้นก่อนสิ" ซานโซกเรียกเซจิน แต่เขาก็ยังนอนนิ่ง เธอประคองเขาขึ้นมากอดแล้วเริ่มร้องไห้อีกครั้ง "คุณอย่าตายนะ คุณจะตายไม่ได้นะ" อยู่ๆก็ประตูก็เปิดออก ฮุนกีรีบเข้ามาดู
"ช่วยเรียกตำรวจให้ที"
"เธอไม่เป็นไรนะ" ฮุนกีจะเดินเข้าไปหาเซจินแต่ถูกเธอห้ามไว้
"อย่าเข้ามานะ อย่าแตะต้องตัวเขา แค่เรียกตำรวจให้ก็พอแล้ว เพราะคุณนั่นแหละ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดก็เพราะคุณ" เซจินหันมองฮุนกีด้วยความโกรธ "ในเมื่อไม่ต้องการแล้ว ในเมื่อทอดทิ้งฉันไปแล้ว ก็ไม่ควรยุ่งกับฉันอีกสิ ตอนนี้คุณทำอะไรได้ ในเมื่อเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว ทำไมต้องมาหาฉันด้วย ทำไมต้องให้ฉันรับรู้เรื่องนี้ด้วย"เซจินร้องไห้ออกมา "ทำไมต้องให้ฉันรับรู้ว่าพ่อแม่ของฉันเป็นคนใจร้าย พี่ชายของฉันเป็นมือสังหารของพวกมาเฟีย ทำไมต้องให้ฉันรู้ความโหดร้ายอย่างนี้ ทำไมต้องมาทำลายชีวิตของฉัน" เซจินเริ่มสะอื้นขณะที่ระบายความในใจออกมา "คุณไม่ได้เป็นอะไรกับฉันทำไมต้องเสียสละเพื่อฉันด้วย ฉันไม่ซาบซึ้งและไม่ต้องการเงินสกปรกของคุณ คนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัสเพราะฉัน ถ้าเกิดอะไรขึ้นหรือเขามีอันเป็นไป ฉันจะไม่ให้อภัยคุณเลย ถึงตายก็ไม่อภัยให้" เซจินหันไปมองหน้าฮุนกี เขาได้แต่หลบสายตาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี สักพักรถพยาบาลและตำรวจก็มาถึงพาซานโซกไปส่งรพ. พวกตำรวจจะพาเซจินไปสอบปากคำที่สน.แต่เซจินขอตามไปดูซานโซกก่อนแล้วเธอจะตามไปสน.ตำรวจทีหลัง ขณะที่รถแล่นออกไป ฮุนกีได้แต่แอบยืนมองอยู่ไกลๆสามีของโฮซูกลับมาก็เหมือนเกาะเธอกิน วันๆกินแต่เหล้า เที่ยวผู้หญิงและเอาเงินที่เธอหามาได้ให้ผู้หญิงพวกนั้น โฮซูเชื่อฟังสามีเธอตลอดเพราะไม่อยากถูกซ้อม เมจินรู้สึกเกลียดพ่อมาก บอกว่าพ่อเป็นคนไม่ดี เมจินรู้ว่าแม่คิดถึงฮุนกีจึงชวนแม่ไปหาฮุนกีด้วยกัน ในที่สุดโฮซูทนไม่ไหว เธอจึงคิดจะหนีตามคำขอของเมจิน
ซานโซกนอนรพ. เมื่อฟื้นแล้วก็ถามถึงฮันเซจินว่าเป็นอย่างไรบ้าง ซาดงอูออกมาพบเซจินเพื่อบอกเธอว่าซานโซกไม่เป็นอะไรมากแล้ว พอเห็นขาเธอเจ็บก็เรียกให้ตรวจแต่เซจินยืนยันว่าไม่เป็นอะไร เซจินละล่ำละลัก เขาจึงเดาว่าเธออยากจะเยื่ยมซานโซก พอดีดาเฮมาถามถึงอาการซานโซกอย่างห่วงใย เธอบอกว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพราะเธอ เมื่อเช้าก่อนที่ซานโซกจะออกจากสน.ตำรวจ เธอแช่งให้เขาถูกฟ้าดินลงโทษ ซาดงอูจึงให้เธอเข้าไปเยื่ยม เซจินเห็นดังนั้นเธอจึงจากมาอย่างเงียบๆ ซาดงอูรู้สึกสงสารเธอเหมือนกัน เซจินกลับมาบ้านและตั้งใจอ่านหนังสือ แม่เธอเข้ามาหา
"เซจินอ่านหนังสืออยู่หรือจ๊ะ"
"แม่ยอมไม่ดูทีวีเพื่อหนู แม่ว่าเหมือนติดคุกไหมค่ะ" เซจินถามแม่อย่างเกรงใจ
"ไม่หรอกจ๊ะ ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ แม่ว่ามีอะไรสนุกๆทำตั้งหลายอย่าง เช่น ได้ดูลูกสาวคนดีของแม่อ่านหนังสืออย่างใกล้ชิด แล้วก็ได้กุมมือห่มผ้าผืนเดียวกันนอนกับลูกรักของแม่ มีอีกนะยังได้พูดคุยกันตลอดเวลาด้วย"
"โอ้โห นี่เป็นคุณนายคนใหม่ที่พึ่งค้นพบหรือเปล่าค่ะเนี่ย อัศจรรย์จังเลย" แม่เธอยกยาจีนมาให้เซจินดื่มเพื่อให้สุขภาพแข็งแรง บอกว่ามีโสมและเขากวางราคาแพงต้องดื่มให้หมด
"แม่ค่ะ เอาเงินที่ไหนมาซื้อยาจีนค่ะ" แม่เธอเริ่มละล่ำละลัก
"ทำไมแม่จะไม่มีเงินล่ะ แม่ก็ควักเงินตัวเองมาซื้อสิ"
"แม่ค่ะ แม่..คงไม่ได้เอาเงินที่คังฮุนกีให้มาใช้ใช่ไหมค่ะ"
"ไม่นะ ไม่ใช่"
"แม่ไม่ได้โกหกหนูนะ" เซจินมองแม่อย่างโกรธๆ "หนูบอกว่าอย่าแตะต้องเงินนั่น หนูบอกให้เอาไปคืนเขาไงค่ะ" แม่เธอจนหนทางจึงยอมรับ
"แม่แค่ขอยืมเขามาใช้ชั่วคราว ต่อให้แม่ต้องเป็นคนใช้ แม่ก็ต้องหาเงินมาคืนเขาให้ได้" เซจินหยิบยาถ้วยนั้นเทลงถังขยะหมดเลย
ตกดึกแม่เธอนอนอยู่ เซจินเข้าไปหาใกล้ๆ
"แม่ค่ะ แม่โกรธหรือค่ะ"
"เปล่า"
"ยังบอกว่าไม่อีก" เซจินพยายามจะง้อแม่ แม่เธอจึงลุกขึ้นมาต่อว่า
"ต้มยาจีนแสดงถึงความจริงใจ แม่ต้องนั่งหลังขดหลังแข็ง ต้มจนมือพอง แต่ลูกกลับเอาไปเททิ้งหมดเลย"
"หนูขอโทษค่ะแม่"
"ไว้ลูกเป็นแม่คนแล้วจะรู้เอง พักนี้ลูกสาวแม่หน้าตาซีดเซียวเหมือนคนเป็นโรคร้ายแต่ให้แม่ต้องเป็นคนรับใช้แม่ก็จะหาเงินมารักษาลูกให้ได้"
"แม่หนูขอโทษนะคะ" เซจินรู้สึกสำนึกผิด
"ต่อไป แม่ต้มยาให้ลูก ลูกต้องกินรู้ไหม" เซจินส่ายหน้า "แม่ยกโทษให้หนูด้วยนะคะ แต่หนูคิดว่าถ้าหนูกินยานั่น หนูจะไม่ใช่ลูกสาวของแม่อีก หนูกลัวว่าถ้ากินยาที่ใช้เงินเขาซื้อ หนูจะไม่ใช่ลูกสาวที่แม่ตั้งท้องหนูมา"เซจินเข้าไปกอดไว้ "หนูขอโทษนะคะแม่" แม่เธอจึงเข้าใจในสิ่งที่เธอคิด และรู้สึกซาบซึ้งในความรู้สึกที่เธอมีให้รุ่งเช้าที่สน.ตำรวจต่างถกกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ที่ฮันเซจินถูกลักพาตัวไป ซานโซกซึ่งพักงานอยู่แต่ก็นั่งอยู่ที่นั่นด้วยถูกจ่ายังหาเรื่อง บอกว่าไม่เข้าใจทำไมคังฮุนกีถึงต้องบอกความลับให้ซานโซกรู้ ที่ทั้งสองติดต่อกันเป็นเพียงน้ำใจธรรมดา หรือว่ามีอะไรแลกเปลี่ยน เขาต้องการให้มีชุดเฉพาะกิจมาสอบสวนซานโซก จ่าฮาเห็นด้วยบอกว่าคนรับผิดชอบอย่างซานโซก ไม่น่าจะปล่อยให้คนร้ายหนีไปง่ายๆ ซานโซกโมโหมากแต่ก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร เขาหนีออกมาสงบสติข้างนอก พอดีว่าหมอโทรมา เขาจึงไปพบ
"หมอครับอาการฮันเซจินหนักมากหรอ" ซานโซกถามเพราะเห็นสีหน้าหมอไม่ดี
"คุณชอบผู้หญิงคนนั้นหรอ"
"ทำไมหมอต้องถามผมอย่างนั้นด้วย"
"ถ้าคุณไม่รักเธอ คุณคงไม่เปลี่ยนใจสินะ ดาเฮเป็นคนดี"
"หมอครับ" ซานโซกตัดบท
"เมื่อวานคนใข้ฉันตายไปคนนึ่ง อาการเขาก็เหมือนฮันเซจินนั่นแหละ อาการนี้เรียกว่า ลิวคีเมีย"
"เป็นโรคร้ายแรงหรอครับ ไม่มีทางรักษาได้หรือครับ"
"เธอเป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือด อาการของโรคนี้กำเริบได้เร็วกว่ามะเร็งทั่วไป อาการของเธอเลวร้ายกว่าที่ฉันคิดไว้" ซานโซกเสียใจมากกับสิ่งที่รู้มา เขาไปหาเซจินที่ร้านอาหาร เมื่อเจอหน้ากันเขายิ้มทักทายเหมือนไม่มีอะไร
"อาการคุณไม่เป็นอะไรมากนะ" เซจินถาม
"ผมไม่เป็นไร คุณเป็นห่วงผมด้วยหรอ ครั้งนี้คงคิดว่าผมจะตายล่ะสิ ผมกลัวว่าคุณจะเป็นห่วงผม ผมเลยมารายงานตัว"
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว" เซจินได้แต่ยิ้มๆ
"ทานข้าวหรือยัง"
"สักพักค่ะ ยังไม่เลิกงานเลย"
"งั้นวันนี้ผมเลี้ยงข้าวคุณแล้วกันนะ มีร้านนึงทำสเต็กได้อร่อยมาก ผมจะรอ" ซานโซกนั่งรออยู่ในร้านด้วยสีหน้าเครียดแต่เมื่อเซจินมา เขาก็รีบกลบเกลื่อน เซจินเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าแจ่มใส
"วันนี้ฉันเลี้ยงเองนะ อีก 2 วันเงินเดือนฉันจะออกแล้ว สั่งแพงๆได้เลย" เมื่ออาหารมา ซานโซกตัดชิ้นเนื้อแบ่งให้เซจิน
"กินอาหารที่มีประโยชน์จะได้เติบโตเหมือนต้นไม้" เซจินก็รีบตักคืนให้
"คุณก็กินให้เยอะๆเถอะ ฉันไม่อยากแย่งคนป่วยกินหรอกนะ"
"คุณว่าใครเป็นคนป่วย คุณลองไปถามคนข้างนอกดูว่าใครเหมือนคนป่วยมากกว่ากัน"ว่าแล้วเขาก็ตักชิ้นเนื้อส่งกลับให้เธอ
"ก็บอกแล้วไงว่าวันนี้ฉันเลี้ยง" เซจินส่งกลับมาให้เขาอีก
"ไม่เป็นไร เรามาแข่งกัน ผมมั่นใจว่าจะสามารถตักสเต็กส่งไปมาจนถึงตอนดึกได้"แล้วเขาก็ส่งกลับมาให้เธอ "ห้ามตักคืนมานะไม่งั้นผมจะเทให้หมดจานเลย"
"ฉันขอเตือนนะว่าอย่ากลับไปร้องไห้ที่บ้าน"แล้วเธอก็ลงมือกิน ซานโซกมองเธอด้วยสีหน้ายิ้มๆ เซจินจึงถาม "คุณไม่กินหรอ" ซานโซกเริ่มแสดงสีหน้าจริงจัง
"นับจากนี้ผมขอให้คุณตอบคำถามที่ผมถามตรงๆจะได้ไหม"
"ได้ ถามมาสิ"เซจินก็จริงจังเช่นกัน
"รู้ไหมพอปลาหมึกกินลูกชิ้นแล้วเป็นอะไร"
"หา" เซจินเริ่มงงในคำถามของเขา
"ก็จะเป็น..." ซานโซกยังคงแสดงสีหน้าจริงจังเช่นเดิม "ลูกชิ้นปลาหมึกที่แสนอร่อยนะสิ" เซจินได้ยินคำตอบนั้นถึงกับหัวเราะออกมา
"ผมรู้สึกว่านี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นคุณยิ้มอย่างมีความสุข รอยยิ้มของคุณสวยมากนะ" เซจินเขินจึงลงมือกิน
"ไม่รู้ว่าคุณเป็นญาติกับปลาหมึกหรือเปล่า" เซจินงงในคำถามแปลกๆของเขา "พอคุณไม่พอในก็พ่นหมึกใส่ พอเขาชมว่าคุณสวยคุณก็หน้านิ่ว"
"พอเถอะ กินสเต็กของคุณดีกว่า" พอทานเสร็จทั้งคู่ก็ไปเดินเล่นกัน
"ขอบคุณค่ะ วันนี้ฉันอิ่มจังเลย"
"ต้องกินอาหารที่มีประโยชน์จะได้อายุยืน 100 ปี คุณไม่อยากอายุยืน 100 ปีหรอ"
"ฉันคิดว่าคุณควรห่วงตัวเองดีกว่า"
"ไม่ต้องห่วงผมหรอก ผมมั่นใจว่าจะอายุยืน 1000 ปี นั่งก่อนสิไม่งั้นคนป่วยจะเหนื่อยนะ"
"ขอโทษคุณเหนื่อยหรอ"แล้วทั้งคู่ก็นั่งคุยกันบนม้านั่งริมทาง
"ใครเป็นคนช่วยเราออกมาคุณรู้ไหม ผมถามหัวหน้า เขาบอกว่ามีผู้ชายคนนึงโทรมาแจ้งความ เซจินเขาคือคังฮุนกีใช่ไหม ผมเดาถูกใช่ไหม"
"ใช่ คุณเดาถูกแล้ว"
"ผมนึกแล้วว่าต้องเป็นเขา"
"คุยเรื่องอื่นได้ไหม"
"คุณคิดจะหนีความจริงไปถึงไหน" เซจินรู้สึกว่าซานโซกไม่ยอมเลิกพูดง่ายๆ เธอจึงขอตัวกลับ "เซจินหลังจากที่คุณถูกเอาไปทิ้ง คังฮุนกีก็ถูกเอาไปทิ้งที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเหมือนกัน เขาคือผู้เสียหายเหมือนคุณนะ"
"แล้วเด็กกำพร้าทุกคนจะเป็นนักเลง อันธพาลเหมือนเขาทุกคนหรือเปล่าล่ะ" ซานโซกเริ่มหนักใจในความดื้อของเซจิน
"ยอมรับเขาเถอะ คังฮุนกีเป็นความหวังเดียวที่จะช่วยคุณได้นะ"
"เสียใจด้วยนะ ฉันไม่เข้าใจว่าคุณพูดอะไร ก่อนหน้านี้ไม่มีเขาฉันก็อยู่ของฉันได้ ต่อไปถึงไม่มีเขา ฉันก็ต้องอยู่ได้ไม่เชื่อคุณก็คอยดูสิ"ตกดึกซานโซกพบพ่อของเขาที่แถวบ้านคนขายเฟอร์นิเจอร์ ลียองโซกบอกว่ามางานศพลูกสาวเถ้าแก่ร้านเฟอร์นิเจอร์ที่ถูกฆ่าตายและรู้สึกดีใจที่ซานโซกมาที่นี่เพราะนั่นหมายถึงว่าซานโซกต้องการค้นหาความจริงให้กับฮุนกี ยองโซกบอกว่าสิ่งเดียวที่เขาปรารถนาคือเห็นซานโซกและฮุนกีรักกันเหมือนพี่น้อง ช่วยเหลืออาทรกัน ซานโซกยินดีกับพ่อที่สามารถสืบหาความจริงได้และเขาได้ถามยองโซกไปตรงๆว่าก่อนหน้านี้เขาเคยขืนใจเมียผู้ต้องหาหรือเปล่าเพราะสิ่งที่เขาเคยมั่นใจมาตลอด มันอาจจะไม่ใช่ก็ได้ แต่ยองโซกก็ไม่ตอบ
ลูกน้องวอนกอนโอมาตามฮุนกีบอกว่าหัวหน้าต้องการพบ ฮุนกีไปพบและบอกว่าเขาสำนึกผิดแล้วที่ไปพบซานโซก วอนกอนโอก็ให้อภัยเขาบอกว่าผิดครั้งแรกได้แต่อย่าให้มีผิดครั้งที่สอง ฮุนกีอาศัยทีเผลอขณะที่วอนกอนโอเข้ากอดเขาหยิบมีดที่เตรียมมาแทงที่หน้าอกวอนกอนโอ
ต้องการเสนอแนะ ติชม แนะนำข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่
thpurelove@yahoo.com
copyright@2003