Pure love
มีอยู่ครั้งหนึ่งผมดักอยู่ที่หน้าโรงหนัง
เห็นพระเอกในหนังผูกเชือกรองเท้าให้นางเอก
ผมรู้สึกว่าพระเอกเป็นคนที่ละเอียดอ่อนมาก ผมเลยตั้งใจว่า
ถ้ามีโอกาสได้รู้จักผู้หญิงใส่รองเท้าผ้าใบ ผมก็จะทำอย่างในหนัง
พักนี้ฉันฝันซ้ำๆกัน
ฝันว่าอยู่กลางทุ่งที่เวิ้งว้าง จ่าลีกับพี่ชายของฉันต่างถือปืนเข้ายิงอีกฝ่าย
ทั้งที่รู้ว่าการต่อสู้ต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องตาย แต่ฉันก็กลับทำอะไรไม่ได้เลย
ฉันไม่รู้ว่าจะปกป้องใครดี
ถ้าฉันปกป้องจ่าลี พี่ชายฉันก็ต้องตาย ถ้าฉันปกป้องพี่ชาย จ่าลีก็ต้องตาย
ฉันไม่สามารถที่จะเลือกได้ ฉันไม่อาจจะเลือกใครคนใดคนหนึ่ง ฉันหวังว่าคนที่ถูกยิงจะเป็นฉัน
ฉันอยากตายแทนพวกเขา จากนั้นฉันก็ตื่นขึ้น
ตอนที่11
เซจินจะเดินออกไปทำงานตอนเช้าแต่แม่เรียกเอาไว้บอกให้เปลี่ยนรองเท้าเพราะเธอใส่รองเท้าผ้าใบข้างหนึ่ง รองเท้าแตะอีกข้างหนึ่งและใส่เลื้อแจ๊คเก็ตกลับด้านในออก แม่ทักว่าเธอแปลกไปหลังจากรับโทรศัพท์มีอะไรหรือเปล่า เซจินก็บ่ายเบี่ยงว่าไม่มีอะไร เมื่อพ้นหน้าบ้าน เซจินเดินไปเรื่อยๆ เธอนึกถึงคำพูดที่ซานโซกพูดในโทรศัพท์
"คนร้ายในคดีนี้มอบตัวแล้วและก่อนหน้านี้คดีข่มขู่ทำร้ายเขารับผิดชอบแทนวอนกอนโอหัวหน้าแก๊ง คังฮุนกีไม่มีความผิด"
"ทำไมต้องให้ฉันรับรู้เรื่องนี้ด้วย ทำไมต้องมาทำลายชีวิตของฉัน คุณไม่ได้เป็นอะไรกับฉันทำไมต้องเสียสละเพื่อฉันด้วย"ที่สน.ตำรวจ ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปสืบคดีที่คังฮุนกีทำร้ายวอนกอนโอ ซานโซกก็เช่นกันแต่เมื่อเขามาที่หน้าสน. เขาพบเซจินยืนอยู่ เขาเดินเข้าไปหาและทักขึ้นอย่างเก้อๆ
"วันนี้อากาศดีนะ" เซจินไม่ตอบอะไร เธอดูสีหน้าอิดโรย "เชือกรองเท้าหลุดแล้ว" ซานโซกก็ก้มลงผูกเชือกรองเท้าให้เซจิน "มีอยู่ครั้งหนึ่งผมดักอยู่ที่หน้าโรงหนัง เห็นพระเอกในหนังผูกเชือกรองเท้าให้นางเอก ผมรู้สึกว่าพระเอกเป็นคนที่ละเอียดอ่อนมาก ผมเลยตั้งใจว่าถ้ามีโอกาสได้รู้จักผู้หญิงใส่รองเท้าผ้าใบผมก็จะทำอย่างในหนัง"
"ฉันมีอยู่เรื่องนึงอยากถาม" เซจินนิ่งไปนานก่อนเอ่ยออกมา "ฉันต้องไปที่ไหนจึงสามารถพบคังฮุนกีได้ ฉันมีอะไรจะคืนให้เขา ฉันอยากพบเขา ถ้าคุณรู้ช่วย..." เซจินหน้ามืดและเซ แต่ซานโซกรับไว้ทัน
"เซจินเป็นอะไรไหม"
"ไม่ค่ะ ฉันไม่เป็นไร ฉันจะพบเขาได้ที่ไหนค่ะ " ซานโซกยังไม่วางใจจึงจะพาเซจินไปตรวจร่างกายที่รพ.
"ผมจะพาคุณไปรพ. ผมเองก็ไม่รู้ว่าคังฮุนกีอยู่ที่ไหน ตำรวจก็กำลังตามหาตัวเขาอยู่ เซจินคุณรู้ไหม อาการคุณตอนนี้ไม่ดีเลย คุณรู้สึกไหมว่าร่างกายคุณอ่อนแอมาก"
"ไม่เป็นไร ไม่ร้ายแรงจนต้องไปหาหมอหรอก"
"คุณรู้ได้ไงว่าไม่ร้ายแรงจนต้องไปหาหมอ คุณเป็นหมอหรอ" ซานโซกดุเซจิน แต่เขาก็สงบลง "คุณเป็นโรคเลือด ต่อไปหากไม่รักษาอาจตายได้ ผมมีเพื่อนเป็นหมอ เธอเป็นหมอที่เก่ง ต่อไปคุณอาจไม่มีโอกาสดีอย่างนี้อีก ผมจะพาคุณไปหาเธอ"
"แต่ว่า.."
"ถ้าผมหาคนไข้ให้เธอได้ 10 ราย ผมจะได้ค่านายหน้าด้วย ยังไงก็ถือว่าช่วยผมหน่อยแล้วกัน ไปให้เธอตรวจนะ" เซจินไม่ได้ปฏิเสธอะไร เซจินถูกเจาะน้ำไขสันหลังไปตรวจ เธอร้องอย่างเจ็บปวด ซานโซกรู้สึกสงสารเธอมาก เมื่อหมอเจาะเสร็จ เขาก็เข้าไปต่อว่าหาว่าหมอทำรุนแรง
"นี่ซานโซก ฉันเคยเตือนคุณแล้วอย่าถลำลึก เปลี่ยนใจตอนนี้ก็ยังไม่สาย การรักษาโรคนี้ก็เหมือนเข้าถ้ำลึกที่ไร้ขอบเขต ตอนนี้พึ่งอยู่ปากถ้ำ คุณเข้าไปไหวไหมล่ะ ซานโซก...ฉันคิดว่าเราไม่ควรปิดบัง ควรบอกเธอว่าอาการเธอเป็นยังไงแล้วให้เธออยู่รักษาตัวที่นี่ดีกว่า"
"ไม่ได้ ตอนนี้ยังไม่ได้ ถ้าเธอรู้ว่าเป็นโรคร้าย เธออาจไม่ยอมรักษา หมอครับ...ผมทนไม่ได้ ผมทนเห็นเธอเจ็บปวดทรมานไม่ได้ ผมทนไม่ได้จริงๆ"
"คุณพบพี่ชายของฮันเซจินหรือยังล่ะ ถึงแม้ฉันจะยังไม่รู้ว่าเม็ดเลือดขาวของเขาจะเข้ากับฮันเซจินได้หรือเปล่า แต่ตอนนี้วิธีเปลี่ยนไขกระดูกเป็นวิธีเดียวที่ได้ผล" ซานโซกรับรู้ความจริงนี้อย่างลำบากใจ เขากลับมาหาเซจินที่ห้องตรวจ
"คุณเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่ยังกลัวเจ็บอีก" ซานโซกแซวเล่นแต่เซจินกลับหันมามองเขานิ่งๆ ซานโซกจึงรีบแก้ตัว "ผมไม่คิดว่าฉีดยาจะเจ็บอย่างนี้ เมื้อกี้คุณคงเจ็บมาก" เซจินเหนื่อยอ่อน เธอใส่เสื้อแจ๊คเก็ตของตัวเองอย่างยากลำบาก ซานโซกจึงถอดเสื้อแจ๊คเก็ตของเขาคลุมตัวเธอไว้และนั่งลงข้างๆ เซจินซบไหล่เขาอย่างอ่อนแรง ซานโซกพาเซจินมากินข้าว เซจินนั่งนิ่งไม่ยอมกินจนเขาต้องหยิบช้อนมาใส่มือเธอแล้วถามว่า
"ต้องให้ผมป้อนคุณไหม"
"ต่อไปฉันจะไม่ไปรพ.อีกแล้วนะ"
"รีบกินเถอะ เดี๋ยวเย็นหมด" ซานโซกเปลี่ยนเรื่อง "โอ้โห ซุบหางวัวนี่อร่อยจริงๆนะ"
"ฉันไม่ไปอีกแล้วนะ"
"ปกติคุณเป็นคนเข้มแข็ง ไม่นึกเลยว่าแค่นี้ก็ใจเสาะเสียแล้ว"
"ฉันจะไม่ไปอีก" เซจินยังยืนยัน
"ฉีดครั้งแรกก็เจ็บแบบนี้แหละ นานๆเข้าก็ชินไปเอง หากคุณกลัวผมจะฉีดเป็นเพื่อนก็ได้นะ"
"อาการฉันร้ายแรงมากหรอค่ะ"
"จะร้ายแรงแค่ไหนก็ไม่ต้องห่วงหรอก ได้รักษาก็หายอยู่ดี"
"เป็นโรคร้ายหรือเปล่า"
"ว้า ผู้หญิงนี่น่าเบื่อจัง ผมจะรักษาคุณจนหาย คุณไม่ต้องห่วงนะ คุณต้องหาย" ซานโซกยิ้มให้เธอ เซจินน้ำตาปริมดวงตาด้วยความรู้สึกตื้นตัน ซานโซกขับรถพาเซจินมาส่ง
"วันนี้ฉันคงทำให้คุณเสียเวลามากสินะ" เซจินพูดอย่างเกรงใจ
"จริงสิ ยานี่อย่าลืมกินหลังอาหาร 30 นาทีนะ แล้วเรื่องยากับค่ารักษา ผมทำเรื่องผ่อนจ่าย หมอคิดแต่ค่ายาไม่คิดค่ารักษา ไม่แพงหรอก คุณกลับไปพักผ่อนเถอะ วันนี้คุณคงเหนื่อยมาก ผมได้ให้เพื่อนผู้หญิงไปทำงานแทนคุณที่ร้าน 2 วันนี้คุณก็พักผ่อนให้มากๆนะ มะรืนผมจะมารับ หมอรับปากจะใช้เข็มเล็กลง เรามาพนันกัน 3000วอน ถ้ามะรืนนี้คุณเจ็บคุณได้ 3000วอน" ซานโซกพยายามพูดปลอบ เพราะเขากลัวว่าเธอจะไม่ยอมไปรักษา "เข็มฉีดยาวันนี้ได้ผลดีจริงๆ ไม่นึกเลยฉีดยาเข็มเดียว คุณก็เปลี่ยนเป็นคนละคน ไม่ต่อปากต่อคำและก็ไม่ทำให้ผมหน้าแตก ฉีดยาวันนี้เจ็บมากหรอ"
"ฉันกลับก่อนนะ" ซานโซกมองดูเซจินเดินเข้าบ้านไป
เมื่อถึงบ้านเซจินนั่งพิงผนังอย่างเหนื่อยอ่อน เธอนึกถึงคำพูดของเขา
"จะร้ายแรงแค่ไหนก็ไม่ต้องห่วงหรอก ได้รักษาก็หายอยู่ดี ผมจะรักษาคุณจนหาย คุณไม่ต้องห่วงนะ คุณต้องหาย" เสียงของโฮกูก็แว่วมาเช่นกัน
"คุณรู้ไหมพี่ฮุนกีห่วงใยคุณมาก เพียงแค่คุณได้อยู่สุขสบาย พี่ฮุนกีสละได้ทุกอย่าง คุณก็น่าจะรู้นะ"
เซจินตัดสินใจไปหาโฮกูที่ร้านวีดีโอ
"คุณก็ตายไปแล้วมาหาผมทำไม ก็ไหนคุณบอกว่าตอนเด็กๆที่คุณถูกทิ้งคุณตายไปแล้ว แล้วคนที่นั่งข้างหน้าผมเป็นคนหรือผีกันแน่" โฮกูพูดกระแทกใส่เซจิน แต่เธอก็ไม่ได้โมโหเขาและถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"ฉันมาหาคังฮุนกี คุณรู้ไหมเขาอยู่ไหน กรุณาบอกฉันด้วย"
"ทำไมมาหาข่าวให้ตำรวจหรอ อยากได้รางวัลนำจับล่ะสิ"
"ได้ข่าวมา ตำรวจจับฆาตกรได้แล้ว เขาไม่ผิด กรุณาบอกฉันด้วย ฉันอยากคุยกับเขา"
"ผมคิดว่าคุณตกข่าวนะ กว่าจะจับฆาตกรได้ กว่าจะพ้นมลทินได้ กว่าจะอยู่อย่างสงบสุขได้ แต่ตอนนี้เขาฆ่าบางคนเพื่อคุณ เขากลายเป็นคนร้ายไปแล้ว เขาไม่ได้เป็นแพะ แต่เขากลายเป็นคนร้ายแล้ว เข้าใจไหม คนอะไรใจดำ พี่ใหญ่ไม่ได้ทำลายชีวิตคุณ แต่เพราะคุณทำลายชีวิตของเขา คังฮุนกีเป็นบ้าไปแล้ว เพราะเขาคิดว่าคุณคือน้องสาวเขา เพราะน้องสาวไร้สำนึกถูกจับตัวไป เขาถึงได้ฆ่าคน ถ้าเป็นผม ผมไม่สนใจหรอก จะปล่อยให้ตายไปเลย คุณไม่ผิดหรอก ไม่ต้องละอายใจด้วย คังฮุนกีสติฟั่นเฟือนไปเอง" จากสิ่งที่ได้รับรู้มาจากซานโซกและคำพูดของโฮกู ยิ่งทำให้เซจินรู้สึกผิดต่อฮุนกีมาขึ้น เธอเข้าใจเขาผิดมาตลอดและยังพูดจาทำร้ายความหวังดีของเขาด้วย เซจินเดินออกจากร้านวีดีโอด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้งโฮซูอยู่หมู่บ้านประมงอย่างไม่มีความสุขเลย สามีเธอเมื่อเมาก็จะทุบตีเธอ และทุกวันเธอก็ต้องออกไปที่ตลาดเพื่อขายปลาเพียงคนเดียวโดยที่สามีไม่ช่วยเธอเลย วันนี้ก็เช่นกัน ขณะที่เธอกำลังเก็บของจะกลับบ้านเธอได้ยินเสียงเม้าท์ออแกนเพลงกล่อมเด็กที่ฮุนกีชอบเป่า เธอรีบวิ่งไปตามเสียงนั้นและได้พบฮุนกีนั่งอยู่ริมทะเล
"คุณค่ะ" โฮซูดีใจมากที่พบเขา
"หน้าคุณไปโดนอะไรมา พ่อเมจินทำร้ายคุณใช่ไหม"
"เปล่าค่ะ" โฮซูรีบปฏิเสธ
"จริงสิ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมมาที่นี่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้"
"ถ้าเมจินรู้ต้องดีใจแย่เลย" โฮซูพาฮุนกีไปอยู่ที่วัดซึ่งอยู่ในหมู่บ้านนี้แต่ห่างไกลผู้คนและเธอรู้จักกับหลวงพ่อที่นี่ ความจริงเธออยากให้เขาอยู่ที่บ้านแต่เพราะสามีเธออยู่ เธอจึงต้องพาเขามาอยู่ที่นี่ เธออยากให้เขาอยู่ใกล้ๆและบอกเขาว่าห้ามหนีไปไหนอีก เธอสอนเขาถึงวิธีทำความเคารพพระพุทธองค์และการสารภาพบาป ตอนแรกฮุนกีบอกว่าเขาไม่นับถือศาสนาใดๆทั้งนั้น นับถือแต่ตัวเอง แต่พออยู่คนเดียว ฮุนกีลุกและก้มกราบพระพุทธรูปเป็นร้อยครั้ง เขาอยากจะสารภาพความผิดที่เขาทำและบาปในใจลง เขาทำอย่างนั้นจนกระทั่งแทบลุกเดินไม่ไหว กลับมาที่ห้องนอนอย่างยากลำบาก
ส่วนเซจินเธอเสียใจมากไปนั่งดื่มเหล้าจนเมาแล้วโทรศัพท์ไปหาซานโซก
"ฉัน ฮันเซจินนะ"
"นี่คุณกินเหล้าหรอ"
"ทำไมคุณไม่บอกฉัน ตอนนี้คังฮุนกีต้องกลายเป็นฆาตกรเพราะฉันไปแล้ว ทำไมคุณไม่บอกฉัน"
"ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน คุณไม่สบายยังกินเหล้าอีก" ซานโซกถามอย่างเป็นห่วง
"ก็เพราะฉัน ทั้งหมดก็เพราะฉัน ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง" เซจินพูดออกมาอย่างอัดอั้นจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ "ก่อนหน้านี้ฉันเคยต่อว่าเขา ว่าทำไมต้องมาให้ฉันเห็นหน้าด้วย แล้วเคยเสียสละอะไรเพื่อฉันบ้าง ทำไมต้องมาพัวพันกับชีวิตฉัน" เซจินเริ่มสะอื้นและร้องไห้ออกมา "รู้ไหมฉันพูดอะไรกับเขา ฉันพูดว่าถ้าหากคุณมีอันเป็นไปหรือมีอันตราย ฉันจะไม่อภัยให้เขา ฉันพูดอย่างนี้กับคนที่เสี่ยงชีวิตมาช่วยฉัน" เซจินรู้สึกผิดมาก เธอวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะและฟุบลงนอนร้องไห้ เธอพร่ำรำพึงออกมา "ฉันไม่ตั้งใจ ฉันกลับพูดทำร้ายจิตใจเขา"
"ตอนนี้ คุณอยู่ที่ไหน" ซานโซกถามแต่เซจินไม่ได้ฟังเขาแล้ว
ซานโซกรีบออกตามหาเธอ เขาพบเธอนอนฟุบอยู่กับโต๊ะที่ร้านอาหารข้างทาง เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วนั่งลงมองเธอด้วยความเห็นใจ เขาให้เซจินขี่หลังแล้วพากลับบ้านระหว่างทาง รองเท้าข้างที่ซานโซกเคยผูกเชือกให้หลุดออกจากเท้าของเซจิน เมื่อส่งเซจินกลับบ้านแล้วเขาก็ขอตัวกลับ เมื่อออกมาเขาเห็นรองเท้าเซจินตกอยู่ เขาหยิบขึ้นมาแล้วนึกถึงคำพูดที่เซจินเคยพูด
"ถ้าหากคุณมีอันเป็นไปหรือมีอันตราย ฉันจะไม่อภัยให้เขา ฉันพูดอย่างนี้กับคนที่เสี่ยงชีวิตมาช่วยฉัน"ที่หมู่บ้านประมง โฮซูทำกับข้าวดีๆมากมาย เมจินเห็นจึงถาม เธอจึงบอกความจริงกับเมจินว่าฮุนกีพักอยู่ใกล้ๆนี้ เมจินดีใจมาก ทั้งสองแม่ลูกจึงแอบหนีพ่อเมจินมาหาฮุนกีที่วัด โดยมีลูกน้องคนสนิทของวอนกอนโดแอบตามไปด้วย พวกเธอพบว่าเขานอนไม่สบายอยู่ในห้อง เขาละเมอเพ้อเรียกชื่อฮุนจูออกมา
"แม่ค่ะ ตอนแม่ไม่สบายแม่เพ้อเรียกชื่อพี่ฮุนกี แต่พอพี่ฮุนกีไม่สบายกลับเพ้อเรียกชื่อผู้หญิงอื่น" เมจินพูดเหมือนจะต่อว่าแต่โฮซูก็รู้ว่าฮุนกีคงมีอะไรบางอย่างในใจ ทางด้านเซจิน เธอนอนกระสับกระส่าย แม่เธอตื่นมาดู
"เซจิน แม่อยู่นี่นะ แม่อยู่นี่"
"พี่ พี่ค่ะ" เซจินเพ้อออกมาเช่นกัน แม่เธอตกใจเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าเซจินเริ่มยอมรับในตัวพี่ชายแล้ว เธอกลัวว่าจะต้องเสียลูกสาวคนนี้ไปรุ่งเช้าซานโซกจะออกไปทำงานแต่พ่อเรียกตัวไว้
"พ่อกับหัวหน้าซาคุยกัน จะให้แกแต่งงานกับดาเฮตอนสิ้นปีนี้ พ่อเห็นด้วยนะ"
"พ่อครับผมไม่คิดจะแต่งงานกับดาเฮ"
"เพราะอะไร แกกับดาเฮรักกันไม่ใช่หรือ หรือว่าแกไม่อยากแต่งงานเพราะเซจินน้องสาวของฮุนกี และเธอก็รักแกด้วยใช่ไหม" ซานโซกตกใจเล็กน้อยเมื่อพ่อพูดแบบนี้ "คงไม่จริงใช่ไหม ถึงจริงหวังว่าแกจะหยุดอยู่แค่นั้น แกไม่ควรหลอกเด็กคนนั้น แกจะล้อเล่นกับเธอไม่ได้"
"ใครบอกพ่อว่าผมล้อเล่น" ซานโซกพูดจริงจัง
"ผมไม่ได้ล้อเล่น ที่จริงผมก็อยากให้เป็นเรื่องล้อเล่น แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่"
"ซานโซก เซจินเป็นน้องสาวของฮุนกีนะ" ยองโซกเตือนสติเขา
"แล้วไงฮะ" ซานโซกถามอย่างไม่หวั่นไหว
"แล้วดาเฮที่รักและเทิดทูนแกล่ะ จะทำยังไง"
"พ่อครับ ดาเฮได้พบกับผู้ชายคนไหนก็ดีกว่าผม เธอต้องมีความสุขแน่ พ่อลืมไปแล้วหรอตอนนั้นที่เราคบกัน ใครๆก็พูดว่าผมเป็นคางคกกินเนื้อห่านฟ้า เป็นหมาขี้เรือนไม่เจียมตัว ความจริงแล้วหัวหน้าไม่ตั้งใจจะยกดาเฮให้ผมแต่เพราะฮันเซจิน หัวหน้าทำอย่างนั้นเพื่อกีดกันผมกับเซจิน ผมจะสู้ให้ถึงที่สุด แม้จะมีอุปสรรคขวากหนามผมก็จะสู้ต่อไป" ยองโซกไม่เคยเห็นลูกชายคนนี้ของเขาจริงจังในเรื่องควมรักมากขนาดนี้มากก่อนเซจินเมื่อตื่นขึ้นมา แม่เธอถามเรื่องเธอกับซานโซกว่าเป็นอะไรกัน แต่เธอก็ปฏิเสธว่าไม่มีอะไร แม่เธออยากถามเรื่องฮุนกีแต่ไม่กล้า พอดีดาเฮโทรมาหา เซจินจึงออกไปพบ ดาเฮรอเซจินอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง เมื่อเซจินมาเธอก็สั่งเครื่องดื่มมาให้
"ฉันอยากรู้ว่าผู้หญิงที่พี่ซานโซกชอบคือใครกัน" ดาเฮเอ่ยออกมา "ฉันจึงบากหน้าไปถามเพื่อนตำรวจที่สนิทกับพี่ซานโซก ถ้าฉันยอมถอนตัว ยอมเสียสละ พวกคุณจะได้อยู่ด้วยกันไหมคะ" เซจินนิ่งไม่ตอบ "ถ้าเป็นไปได้ ฉันยอมเสียสละพี่ซานโซก ในเมื่อพี่ซานโซกเขาชอบคุณ เขาพร้อมจะเผชิญทุกอย่าง ฉันอยากให้พี่ซานโซกสมปรารถนา ถ้าหากว่าฉันเสียสละ เพียงแค่ฉันจากไป พวกคุณจะได้อยู่ด้วยกันไหมค่ะ"
"ไม่ เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ" เซจินตอบออกมาในที่สุด ถึงแม้ผู้หญิงคนนี้จะรักผู้ชายคนเดียวกับเธอ แต่ก็ยอมเสียสละซานโซกให้กับเธอ เธอจึงไม่สามารถรั้งซานโซกไว้กับตัวได้ "ฉันคิดว่าคุณน่าจะเข้าใจเรื่องนี้ดี ฉันคือน้องสาวของคนร้ายที่จ่าลีตามจับอยู่ ระหว่างเราสองคนเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ"
"คุณฮันค่ะ คุณรักพี่ซานโซกหรือเปล่า"
"พักนี้ฉันฝันซ้ำๆกัน ฝันว่าอยู่กลางทุ่งที่เวิ้งว้าง จ่าลีกับพี่ชายของฉันต่างถือปืนเข้ายิงอีกฝ่าย ทั้งที่รู้ว่าการต่อสู้ต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องตาย แต่ฉันก็กลับทำอะไรไม่ได้เลย ฉันไม่รู้ว่าจะปกป้องใครดี ถ้าฉันปกป้องจ่าลี พี่ชายฉันก็ต้องตาย ถ้าฉันปกป้องพี่ชาย จ่าลีก็ต้องตาย ฉันไม่สามารถที่จะเลือกได้ ฉันไม่อาจจะเลือกใครคนใดคนหนึ่ง ฉันหวังว่าคนที่ถูกยิงจะเป็นฉัน ฉันอยากตายแทนพวกเขา จากนั้นฉันก็ตื่นขึ้น" ระหว่างเล่า น้ำตาก็ปริ่มขอบตาของเซจิน
"คุณฮันค่ะ ไม่นึกเลย คุณจะรักเขาขนาดนี้"
"ไม่นานก็จะสิ้นสุดแล้ว เพราะอีกไม่นานจ่าลีก็จะจับพี่ชายของฉันได้แล้วทุกอย่างก็จะสิ้นสุดลง ฉันขอโทษที่ทำให้คุณต้องเสียใจ" เมื่อทั้งคู่เดินออกมาและจะลาจากกัน ก่อนไปดาเฮพูดขึ้นว่า
"ฉันจะทำให้พี่ซานโซกกลับมาหาฉัน ฉันจะทำให้พี่ซานโซกกลับมารักฉันเหมือนก่อน ฉันต้องทำให้ได้"ซานโซกมาหาโฮกูที่ร้านวีดีโอแต่โฮกูไม่ต้อนรับซานโซกเท่าไหร่นัก เขาเองก็รู้ดีจึงฝากเรื่องไว้บอกว่า ถ้าหากเจอคังฮุนกีให้บอกเขาว่าฮันเซจินน้องสาวของเขาป่วยใกล้ตายแล้วต้องการให้เขาช่วย โฮกูก็ฟังไปอย่างนั้นเองเพราะเขาคิดว่านี่ก็คงเป็นอีกวิธีหนึ่งที่ใช้จับคังฮันกี เมื่อซานโซกไป โฮซูก็เข้ามาหาโฮกูเช่นกัน มาบอกว่าฮุนกีพักอยู่ใกล้บ้านเธอที่หมู่บ้านประมง แต่ตอนนี้ไม่สบายเพ้อเรียกแต่ชื่อผู้หญิงคนนึง เธอกลัวว่าฮุนกีจะอกหัก โฮกูจึงถามว่าใช่ฮุนจูไหม โฮซูแปลกใจที่น้องรู้ เขาจึงบอกเธอว่าฮุนจูคือน้องสาวของฮุนกี โฮซูมาตามหาเซจิน เซจินแปลกใจที่โฮซูมาทักเธอเพราะเธอไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้มาก่อน
"คุณรู้จักคังฮุนกีใช่ไหมค่ะ ตอนนี้พี่ชายคุณอยากพบคุณ พี่ชายคุณไม่สบายไปเยี่ยมเขาหน่อยสิค่ะ" โฮซูขอร้อง
"เซจิน" ซานโซกร้องเรียกเธอแต่ไกล เซจินตกใจมาก
ต้องการเสนอแนะ ติชม แนะนำข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่
thpurelove@yahoo.com
copyright@2003