Pure love
คนเราไม่ว่าเข้มแข็งกล้าหาญเพียงไหน
ก็ต้องมีสักวันที่อ่อนแอเหมือนกัน
ถึงเป็นขอนไม้ผุๆก็อยากเข้าไปพักพิง ขอให้ผม...เป็นขอนไม้ผุๆได้ไหม
ตอนที่5
ฮุนกีซึ่งกลับไปอยู่ที่หมู่บ้านชาวประมงกับโฮซูและเมจิน แต่ใจเขาก็ยังห่วงเซจิน ยิ่งเห็นซานโซกตีสนิทกับเซจิน เขาก็ยิ่งไม่ไว้ใจเช้ามืดวันหนึ่ง ซานโซกแวะมากินหมี่ที่ห้องของดาเฮแล้วเผลอหลับไป พอตื่นขึ้นเขาพบว่าดาเฮเอาลิปติกเขียนบนหน้าผากเขาว่า "ของดาเฮ" เขาจึงไล่จับดาเฮแล้วทั้งคู่ก็ล้มลงบนเตียง
"ซนใหญ่แล้วนะ" ซานโซกลุกขึ้นเพื่อจะกลับ แต่ดาเฮดึงเขาเข้ามาจูบ
"พี่ซานโซก ฉันพึ่งนึกได้ว่ามีเรื่องจะคุยกับพี่" ดาเฮวิ่งมาหาซานโซก ขณะที่เขาขึ้นรถกำลังจะกลับ
"เราไปจดทะเบียนกันดีไหม เราไปจดทะเบียนก่อนแล้วค่อยจัดเลี้ยงที่หลัง อย่างนี้อาต้องยอมแน่ๆ"
"เธอไปนอนต่อเถอะ ขึ้นไปซะ" ซานโซกไม่สนใจคำพูดของดาเฮ
"นี่วิเศษมาจากไหนเชียว ฉันพูดจริงนะ พูดไปแล้วฉันเสียเปรียบด้วยนะ"
"เธออยากแต่งงานกับฉันจริงหรอ"
"จริงสิ" ดาเฮตอบได้ทันที
"นี่ ฉันไม่ใช่คนดีนะ ถ้าฉันเป็นอาเธอ ฉันก็ไม่ให้หลานสาวแต่งงานกับคนแบบนี้หรอก"
"ทำไมพี่พูดแบบนี้ล่ะ"
"นี่ ซาดาเฮ ผู้ชายหาดีๆไม่ได้หรอก และฉันก็เป็นผู้ชายด้วย เข้าไปพักเถอะ"
"เดี๋ยวก่อนไปต้องหอมแก้มฉันก่อนนะ"
"เมื่อกี้ก็จูบไปแล้วจะเอาอะไรอีกล่ะ" แล้วซานโซกก็ขับรถออกไป เขามองดาเฮที่โบกมือให้จากกระจกข้างรถ เธอดูห่างไกลออกไปทุกทีเหมือนอย่างที่เขารู้สึกว่าเธอห่างไกลเกินเอื้อม
"สวัสดีครับ" ซานโซกรับโทรศัพท์ที่ดังขึ้นขณะขับรถ
"ผมคังฮุนกี พักนี้ที่คุณเข้าไปเกาะแกะฮันเซจินเป็นแผนการหรือเปล่า"
"ที่จริงคุณก็น่าจะรู้อยู่"
"ต่อไปอย่ายุ่งกับเซจินอีก ออกห่างๆเธอไว้"
"พักนี้เซจินไม่สบายใจ คู่หมั้นเธอก็ยุ่งด้วย ผมอดสงสารเธอไม่ได้ ถ้าหากคุณอยู่ใกล้ชิดกับเธออาจเป็นโอกาสดีที่เธอจะเอียงเอนไปหาคุณก็ได้นะ คุณชอบผู้หญิงอย่างฮันเซจินตรงไหนหรอ ผมไม่เข้าใจเลยคุณกล้าทำลายอนาคตตัวเองฆ่าคนเพื่อเธอ"
"ผมขอร้อง กรุณาอย่าคิดอกุศลกับเซจิน กรุณาเถอะ"
"มอบตัวเถอะ ผมสังเกตุดู เซจินไม่สนใจว่าจะมีคุณอยู่ในโลกนี้ไหม เธอไม่แคร์ความรู้สึกคุณ คุณไม่รู้สึกว่างี่เง้าหรอ"
"ผมขอร้องต้อนนี้ผมไม่กลัวอะไรทั้งนั้น คุณอยู่ห่างๆเซจินเอาไว้ อย่าหาว่าผมไม่เตือน" ฮุนกีเสียงเข้มขึ้นก่อนวางหูไป ซานโซกโมโหมากที่ฮุนกีกล้าขู่เขา เขาจึงขับรถไปที่หน้าบ้านเซจิน เห็นเซจินยืนขวางแม่เธออยู่
"แม่ค่ะหนูบอกแล้วไงว่าตอนนี้พ่อไม่อยากพบแม่หรอก"
"แม่รู้สึกแปลกใจ ต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับพ่อแน่ๆ แม่จะไปหาพ่อ เอากุญแจรถมา"
"แม่ไม่รู้สึกว่าเสียศักดิ์ศรีหรือไง ก็ตอนนี้พ่อไม่อยากพบแม่นิ"
"ตอนนี้พ่อไม่สบาย ลูกไม่อยากให้แม่เป็นห่วงเลยโกหกแม่ใช่ไหม"
"หนูจะไปโกหกแม่ทำไม อาทิตย์หน้าหนูจะพาพ่อกลับมาดีไหมค่ะ" เซจินพยายามทุกทางเพื่อไม่ให้แม่เธอไปรพ.แต่ก็ไม่เป็นผล
"เซจิน" ซานโซกร้องทัก แม่เซจินหยุดและหันไปมองอย่างแปลกใจ "นี่แม่คุณใช่ไหม สวัสดีครับ"
"คุณเป็นใครค่ะ"
"พ่อผมเป็นคนไข้ห้องเดียวกับพ่อของเซจินเลยรู้จักกันครับ คุณฮันมีธุระด่วนต้องไปต่างประเทศ ไม่มีเวลาติดต่อทางบ้าน ท่านเลยให้ผมมาบอกเซจินครับ"
"สามีฉันถูกรถชนอยู่รพ.ไม่ใช่หรอ จะไปเมืองนอกได้ยังไง"
"ครับถูกรถชนแต่อาการบาดเจ็บเล็กน้อยครับ"
"คุณพูดจริงนะ" เซจินได้แต่กระอักกระอ่วนใจ แม้เธอจะไม่ได้บอกความจริงทั้งหมดกับแม่ แต่เธอก็ไม่อยากโกหกแม่เธอแบบนี้
"ผมคิดว่าอีกไม่นานความก็แตก จะให้เรียกรถพยาบาลแล้วบอกความจริงกับแม่คุณเอาไหม" ซานโซกถามเซจินซึ่งนั่งหน้าเครียดขณะที่เขาขับรถไปส่งที่รพ. อยู่ๆเซจินก็เลือดกำเดาไหล เธอบอกให้เขาจอดที่ร้านขายยาข้างหน้าแล้วลงไปซื้อยาและจัดการจนเลือดกำเดาหยุดไหล ซานโซกลงมาเปิดประตูรถให้เซจินแล้วถามอย่างเป็นห่วง
"เลือดกำเดาคุณไหลบ่อยมากนะ"
"ที่บอกว่าเพื่อนคุณอยู่รพ.คงไม่เป็นความจริงสินะ คุณโกหกใช่ไหม"
"คุณนี่ช่างสังเกตุนะ ใช่ เพื่อนผมไม่ได้อยู่รพ. ครั้งแรกที่เราพบกันฟ้าลิขิตให้คุณเป็นคนของผมเราจึงได้รู้จักกัน คุณไม่ได้ลืมโทรศัพท์มือถือไว้บนรถผม ผมสร้างสถานการณ์ขโมยตอนคุณเผลอ"
"ดูสินี่อะไร" เซจินยกมือข้างซ้ายที่สวมแหวนหมั้นให้เขาดู
"อ๋อ หมอฝึกหัดนะหรอ แฟนตัวเองเจอเหตุการณ์แบบนี้ เพราะงานเขาทิ้งแฟนตัวเองไป เขาใช้ไม่ได้เลย" เซจินได้ยินดังนั้นก็ไม่พอใจจึงเดินไปเรียกแท็กซี่
"เดี๋ยวคุณก็ลองคบผมดูก่อนสิ คนอย่างผมไม่เลวเลยนะ" เซจินทนไม่ไหวเลยแตะหน้าแข้งซานโซกเต็มแรง
"ไม่ทราบว่าปีนี้อายุเท่าไหรแล้ว ไม่รู้ว่าคุณสติแตกหรือปัญญาอ่อนกันแน่ ไม่มีวิจารณญาณเลย พ่อฉันถูกรถชนนอนอยู่รพ. ฉันไม่มีใจจะล้อเล่นกับคุณหรอกนะ ถ้าจะหลีผู้หญิงกรุณาไปที่อื่นเลย" แล้วเซจินก็ขึ้นแท็กซี่ไป เธอโทรหากีจุน ปรากฏว่าให้ฝากข้อความ
"พี่กีจุน ฉันฮันเซจินนะ" เธอพูดได้แค่นั้นก็วางสายเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปโฮซูทำอาหารเลี้ยงฮุนกีกับโฮกู เมจินดีใจมากบอกว่าอยากให้โฮกูและฮุนกีอยู่ที่นี่นานๆเพราะเธอจะได้กินอาหารดีๆ ฮุนกีมีท่าที่เหมอลอย โฮซูสังเกตุเห็น
"เมื่อก่อนก็มีเด็กผู้ชายคนนึงเขามีอาการอย่างคุณ ตอนแรกนะตัวผอมเชียว พอได้มาอยู่ที่อากาศดีๆ มีอาหารดีๆ สักพักก็จะดีขึ้น" แต่ฮุนกีก็ยังเหมอลอยอยู่ เธอจึงห่ออาหารให้เขา 1 คำแต่ถูกเมจินป้อนตัดหน้า เธอจึงป้อนโฮกูแทน โฮกูฝากให้โฮซูดูแลฮุนกีขณะที่เขาไม่อยู่
โฮกูกลับมาที่เซอู เขาถูกซานโซกพาไปสอบสวนที่สถานีตำรวจ ซานโซกถามว่าฮุนกีหลบอยู่ไหน โฮกูปฏิเสธบอกว่าไม่รู้ ซานโซกตั้งท่าจะซ้อมโฮกูแต่หัวหน้าซาห้ามไว้แล้วพูดกับโฮกูเอง
"ได้ยินว่าแกนับถือคังฮุนกีเหมือนพี่ชายเลยใช่ไหม ฉันรู้เรื่องนี้ทำให้แกลำบากใจที่จะเอ่ยปาก เป็นฉัน ฉันก็พูดไม่ออกเหมือนกัน คืออย่างนี้นะ .."
"อย่าถามผมเลย ผมไม่รู้ ถึงรู้ก็ไม่บอก ถ้าบังคับผม ผมจะกับลิ้นฆ่าตัวตาย แล้วพี่ใหญ่ไม่ได้ฆ่าไอหมอนั่น มีคนโยนความผิดให้เขา ไม่สืบให้ดีแล้วมาหาว่าพี่ใหญ่ผม พวกตำรวจนี่โง่สิ้นดีเลย" ซานโซกจะเล่นงานโฮกูอีกแต่ถูกห้ามไว้
"คอยดูเถอะ พ่อของคุณจะจับคนร้ายด้วยมือเขาเอง"เขาพูดใส่ซานโซก หัวหน้าซาให้ปล่อยโฮกูไป ระหว่างเดินออกมา โฮกูก็พูดขึ้นว่า
"รู้ไหมทำไมพี่ใหญ่ถึงได้กล้าเสี่ยงปรากฏตัว เพราะเขาต้องการสั่งสอนผู้จัดการที่พยายามฆ่าพ่อเซจิน เขาถึงได้กลับมาที่เซอู" "ซานโซกได้ยินดังนั้นจึงไปพาตัวคิมกันยิมผู้จัดการโรงงานมาสอบสวน แต่คิมกันยิมไม่ให้ความร่วมมือ บอกว่าต้องการคุยกับหัวหน้าเท่านั้น ซาดงอูจึงมาคุยด้วย คิมกันยิมหาว่าตำรวจไม่มีหลักฐานก็คิดที่จะจับเขา ซาดงอูมองหน้าซานโซกที่ทำงานเกินคำสั่งอีกแล้ว ซานโซกก็เหมือนจะรู้ตัว ซาดงอูกลับพูดว่า
"การที่คุณออกนอกประเทศในช่วงวิกฤตแบบนี้ก็คือหลักฐานที่ดี ไปขอหมายศาลมา ทำเรื่องขอควบคุมตัวเขาไว้ชั่วคราว อาญัติทรัพย์สินไว้ด้วย"
ซาดงอูมาหาลียองโซก เขาพบดาเฮอยู่กับยองโซกด้วย ดงอูพูดกับยองโซกขณะที่ดื่มเหล้ากันอยู่ 2 คน
"ตอนที่พี่ชายผมถูกรถชนตาย ผมสัญญากับเขา ผมจะทำให้ดาเฮเป็นผู้หญิงที่สวย เก่ง มีความสามารถและแต่งงานกับผู้ชายที่มีความก้าวหน้า ผมต้องทำให้ได้" ดาเฮซึ่งแอบฟังอยู่ก็เริ่มไม่พอใจอาตัวเอง
"ลุงช่วยรับปากผมด้วยนะ"
"ผมว่าคุณน่าจะรู้ ซานโซกมีพ่อที่ไม่เอาไหนอย่างผม ก่อนนี้เขาเป็นเด็กดี เข้าใจจิตใจผู้อื่น คุณถึงได้ชอบเขา"
"แต่ผมยกดาเฮให้เขาไม่ได้ ตำรวจที่ใจคอโหดเหี้ยมไม่รักความก้าวหน้าผมขอโทษนะครับ เอ่อตอนนี้คังฮุนกีอยู่ที่ไหนครับ" อยู่ๆดงอูก็พูดออกมาตรงๆ "ซานโซกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกก็เพราะคังฮุนกี"
"แต่ผมไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน"
"ถ้าเขาติดต่อกลับมาอีก กรุณาบอกให้ผมรู้ได้ไหมครับ"
"ไม่ได้"
"ทำไม คังฮุนกีเป็นคนดีนักหรอ ลุงถึงได้ปกป้องเขาอย่างนี้ ขนาดลูกชายลุง ลุงยังไม่เคยปกป้องอย่างนี้เลย ทำไมลุงต้องไปปกป้องมันด้วย" "ฮุนกีเคยช่วยชีวิตลูกชายผมไว้ไม่งั้นลูกชายผมคงตายไปแล้ว"ฮุนกีสร้างบ้านไม้หลังเล็กๆให้เมจิน โฮซูมองเขาอย่างชื่นชม
เธอบอกเขาว่าต่อไปนี้อย่าหายไปเหมือนครั้งท
ี่แล้วอีกถ้าเป็นอย่างนั้นเธอจะล็อคประตูขังเขาไว้ เธอเห็นเหงื่อเปียกชุ่มบนหน้าเขา เธอจึงหยิบผ้ามาเช็ดหน้าให้ ฮุนกีรีบหยิบผ้ามาเช็ดเองบังเอิญไปจับมือโฮซูเข้า มีคนมาตามหาโฮซูเธอจึงไปหา ฮุนกีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรแต่นึกถึงคำขอร้องของโฮกู
"ถ้ามีอะไรผมจะติดต่อพี่เอง พี่ใหญ่ พี่อย่าทำอะไรเพียงลำพังคนเดียว ถ้าเกิดเรื่องแบบตอนนั้น ผมคงต้องตายแน่"
แล้วฮุนกีจึงเก็บโทรศัพท์เข้าที่เดิม แต่แล้วโฮกูก็ส่งข้อความมาให้ว่า
"ผู้จัดการถูกตำรวจพาไปสอบสวน ทุกอย่างราบรื่นดี ไม่ต้องห่วง"
โฮซูมาทำผมที่ร้านเสริมสวย พอออกมาก็พบกับเมจินเข้า
"ไงจ๊ะ ลูกสาวคนสวยของแม่" เธอทักเมจินอย่างอารมณ์ดี เมจินเห็นแม่ดัดผมก็ตื้ออยากดัดด้วย ตอนแรกโฮซูไม่ให้หาว่าเป็นเด็กแก่แดด แต่สุดท้ายก็ยอม เมื่อเมจินดัดผมเสร็จ สองแม่ลูกเดินจูงมือกันกลับบ้านและร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี อยู่ๆเมจินก็ถามขึ้น
"แม่ค่ะ แม่แต่งงานตอนอายุ18 ใช่ไหมค่ะ ถ้างั้นคุณยายก็คงแต่งตอนอายุ13 งั้นไว้หนูอายุ13 หนูจะแต่งงานนะคะ"
"ลูกพูดอะไร"
"ก็หนูอยากแต่งงานกับพี่ฮุนกี แต่พี่ฮุนกีอายุมากแล้วต้องรอหนูอีกตั้งนาน งั้นไว้หนูจบม.ต้นให้หนูแต่งงานกับพี่เค้านะคะ" โฮซูอึ้งกับคำพูดของลูกสาว เธอจึงดึงเมจินมาที่โรงพัก บอกว่าเด็กแก่แดดต้องติดคุกให้ลำบากจะได้รู้จักเป็นเด็กดี แต่เมจินก็ยังยืนยันจะแต่งงานกับฮุนกีแล้วก็วิ่งหนีไป โฮซูกำลังจะกลับแต่เธอเหลือบไปเห็นประกาศจับคังฮุนกี อาชญากรลักทรัพย์ ข่มขืน เมื่อเธอกลับมาถึงบ้านเห็นฮุนกีนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ เขาลุกขึ้นทักทายเธออย่างเป็นมิตรแต่เธอกลับหน้าบึ้งใส่เขาแล้วโทรไปหาโฮกู ต่อว่าน้องชาย
ตัวเองเป็นคนสารเลว อยากให้พี่ตัวเองติดคุกใช่ไหมถึงได้เอาคนประเภทนี้มาอยู่ในบ้าน พอวางสายจากโฮกู เธอก็พูดขึ้นว่า
"ก่อนที่ฉันจะนับถึง 10 กรุณาออกไปจากบ้านของฉัน ไม่งั้นฉันจะแจ้งความเอาเงินรางวัลนำจับก้อนโต ถ้าไม่อยากให้ฉันด่ารีบไปซะ" ฮุนกีตั้งตัวไม่ทันแต่เขาก็ต้องเก็บกระเป๋าแล้วออกจากบ้านไป โฮซูนั่งร้องไห้อยู่ที่เดิม เพราะเธอเริ่มมีความรู้สึกดีๆให้เขาไปแล้วจ่าบัคมาหาเซจินที่รพ.สอบถามเธอว่ารู้จักคิมกันยิมไหม
"รู้จักค่ะ ทำไมคะ"
"ตามเบาะแสที่เราได้มา ที่พ่อคุณถูกรถชนครั้งนี้เกี่ยวข้องกับคิมกันยิมด้วย แล้วขึ้นอยู่กับการล้มละลายของบริษัทพ่อคุณด้วย"
"ขอโทษนะคะ ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูด คุณคงเข้าใจผิดแล้วล่ะ บริษัทพ่อฉันไม่ได้ล้มละลาย ฉันคิดว่าที่พ่อฉันถูกรถชนครั้งนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขาหรอก" เซจินก็ยังไม่เชื่อที่จ่าบัคพูด พอดีมีโทรศัพท์มาหาเธอ
"ฮัลโหล น้าหรอคะ คนทวงหนี้ น้าพูดอะไร" เซจินรีบกลับบ้าน เธอพบผู้ชาย 10 กว่าคนขนข้าวของออกจากบ้านของเธอ เธอรีบวิ่งไปหาแม่
"เกิดอะไรขึ้นคะ แม่"
"บ้านเราล้มละลาย พวกนี้คือเจ้าหนี้ทั้งนั้นเลย เราจะทำยังไงดีลูก" แม่เธออยู่ในอารมณ์ตกใจกลัว
"ใจเย็นๆนะคะแม่ พวกนี้ต้องเข้าใจผิดแน่" เซจินวิ่งไปถามชายเหล่านั้นว่าเกิดอะไรขึ้น บริษัทพ่อเธอล้มละลายได้อย่างไร แต่ไม่มีใครสนใจ พวกเขาผลักเธอจนล้มลง เซจินเห็นมีคนขนเชลโล่ตัวโปรดของพ่อเธอไป เธอรีบวิ่งตามไปหน้าบ้านเพื่อยื้อไว้
"ไม่ได้นะ เชลโล่ตัวนี้เป็นของรักของพ่อ ฉันขอร้องอย่าเอาไปเลยนะ พวกเราเป็นหนี้คุณฉันจะใช้ให้ ขอร้องอย่าเอาเชลโล่ตัวนี้ไป ฉันขอร้องนะคะ" พวกเขาผลักเธอออกไปอีก ซานโซกขับรถมาเห็นเข้าพอดี
"พวกแกมาทำอะไรที่นี่ พวกแกเป็นผู้ชายแท้ๆ ทำไมรังแกผู้หญิงตัวเล็กๆล่ะ กำปั้นผู้ชายไม่ได้มีไว้ทำร้ายผู้หญิง"ว่าแล้วเขาก็เข้าชกต่อยกับพวกเจ้าหนี้เหล่านั้น
"พอได้แล้ว อย่าสู้กันอีกเลย" เซจินพยายามห้ามแต่ไม่มีใครฟัง จนกระทั่งพวกเจ้าหนี้กลับไปแล้ว ซานโซกได้รับบาดเจ็บนิด หน่อย เซจินเองก็นั่งอยู่หน้าบ้าน
"คุณเป็นนักเลงงั้นหรอ เมื่อกี้คุณเก่งจังเลยนะ"
"เมื่อก่อนผมเคยอาศัยกำปั้นหากินแต่ตอนนี้ผมกลับตัวเป็นคนดี แล้ว ไม่ต้องกลัวนะผมไม่ทำร้ายผู้หญิงหรอก"
"ฉันขอเข้าไปดูแม่ก่อน"
"ผมน่ารังเกียจมากหรือไง หวังว่าคุณคงไม่รังเกียจผมนะ" เซจินไม่ตอบแล้วเดินเข้าบ้านไป เธอเห็นภาพอดีตที่พ่อเธอสีเชลโลบรรเลงเพลงโปรด โดยมีแม่เธอนั่งฟังอยู่ข้างๆ มันเป็นภาพแห่งความสุขที่เธอไม่ลืม แต่ตอนนี้ที่ตรงนั้นว่างเปล่า เซจินได้สติอย่างน้อยตอนนี้เธอมีแม่ที่จะต้องดูแล เธอจึงไปหาแม่และปลอบ
"ไม่เป็นไรหรอกแม่ เรื่องแค่นี้จิ๊บจ๊อยจะตายไป ต่อไปเซจินจะเป็นทนายที่โด่งดังนะ หาเงินเยอะๆเป็นมหาเศรษฐี แล้วก็ซื้อแหวนเพชร สร้อยเพชร กับเชลโล่ให้กับพ่อด้วย โลกนี้ยังสดใสอยู่นะ ต่อไปหนูจะไม่ขี้เกียจแล้ว จะตั้งใจเรียนหนังสือ"
"พ่อไปไหนล่ะ ไปตามพ่อกลับมาสิ รีบไปตามพ่อกลับมาเร็ว แม่ต้องการพ่อ" แม่เธอได้แต่เพ้ออยู่อย่างนั้น
"ค่ะแม่ หนูรู้" เซจินไม่รู้จะทำอย่างไร เธอจึงมาหาพ่อที่โรงพยาบาล
"พ่อค่ะ พ่อฟื้นขึ้นมาสิค่ะ ได้โปรดเถอะ พ่อรีบฟื้นขึ้นมา หนูกลัวนะคะ หนูกลัวจริง" เธอร้องไห้กับพ่อซึ่งยังนอนไม่รู้สึกตัว เมื่อเธอเดินออกมา จากห้อง ICU ก็พบซานโซกยืนรออยู่
"คนเราไม่ว่าเข้มแข็งกล้าหาญเพียงไหน ก็ต้องมีสักวันที่อ่อนแอเหมือนกัน ถึงเป็นขอนไม้ผุๆก็อยากเข้าไปพักพิง ขอให้ผม...เป็นขอนไม้ผุๆได้ไหม" แล้วซานโซกก็ดึงเซจินเข้ามากอดอย่างอ่อนโยน เขาสงสารเธอ เซจินได้แต่ ยืนน้ำตาไหลอยู่ในอ้อมกอดเขา ถึงเธอจะไม่รู้จักเขาดีแต่เวลานี้ก็มีแต่เขาที่ เข้าใจเธอที่สุด โดยไม่รู้เลยว่ายังมีสายตาของชายอีกคนที่ยืนมองเธออยู่ด้วย ความห่วงใยปนหวาดระแวง
ต้องการเสนอแนะ ติชม แนะนำข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่
thpurelove@yahoo.com
copyright@2003
