Pure love
แม่อยากให้ผมเชื่อพ่อ เพื่อให้ผมเข้าใจในตัวพ่อมากขึ้น
ลดบาปในใจพ่อลง นาทีสุดท้าย
แม่ก็ยังเป็นห่วงพ่อ พยายามต่อสู้เพื่อให้มีชีวิตอยู่ ... หากวันนี้ฮันเซจินลูกสาวของคุณป้า
เป็นลูกในไส้ของคุณป้า ผมคิดว่าคุณป้าคงจะไม่ทำเรื่องที่โหดร้ายและเห็นแก่ตัวแบบนี้
ตอนที่7
ในงานศพของพ่อเซจิน เซจินยืนเฝ้าศพพ่อ คิมกันยิมมาเคารพศพพ่อเธอด้วย เซจินเริ่มคลางแคลงในใจตัวลูกน้องของพ่อเธอคนนี้ ฮุนกีปลอมตัวเป็นชายแก่เข้ามาเคารพศพพ่อของเซจินเช่นกัน ซานโซกมาช่วยเซจินในงานด้วย
"ผมจะเฝ้าศพพ่อคุณให้ คุณไปพักเถอะ"
"คุณไปซะ" เซจินตอบปฏิเสธ
"คุณจะเฝ้าศพคนเดียวทั้งวันทั้งคืนไม่ไหวหรอก สภาพคุณตอนนี้แค่เอานิ้วผลักก็ล้มแล้ว มีทิฐิต้องดูเวลาหน่อยสิ" ฮุนกีซึ่งกำลังทำความเคารพศพอยู่นั้นได้ยิน เขาไม่ไว้ใจซานโซกเลย ฮุนกีมองเซจินด้วยสายตาห่วงใยก่อนจะเดินกลับแต่บังเอิญเขาทำกระเป๋าสตางค์ตก ซานโซกเก็บมาคืนให้เขา ฮุนกีรับแล้วจากไป ซานโซกรู้สึกคุ้นหน้า เขาจึงออกตามหาแต่ไม่พบชายแก่คนนั้นกลับพบพ่อของเขาเอง
"หัวหน้าซาบอกพ่อเพราะลูกจะจับฮุนกีเลยหลอกใช้น้องสาวเขาจริงหรือเปล่า"
"ผมบอกพ่อแล้วไงไม่ว่าวิธีไหนขอให้จับคังฮุนกีได้ผมจะทำทั้งนั้น"
"ไม่เอาน่า อย่าทำแบบนี้มันไม่ถูกต้อง ผู้หญิงคนนั้นไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ลูกไม่ควรหลอกใช้เธอ"
"หัวหน้าซาให้พ่อมาพูดแค่นี้ใช่ไหมถ้างั้นผมขอตัวไปเฝ้าศพต่อ"
"ในโลกนี้มีบางอย่างที่สมควรทำและไม่สมควรทำนะลูก" ยองโซกเตือน
"พ่อหมายความว่าผมไม่ควรทำใช่ไหม"
"ใช่ ไม่ว่าตำรวจหรือผู้ร้ายต่างก็เป็นคนนะ"
"ถ้าอย่างนั้นที่ตำรวจข่มขืนเมียผู้ต้องหา เขาเป็นคนแบบไหน พ่อไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องไม่สมควรทำหรอ เนี่ยหรอคือสิ่งที่มนุษย์ควรทำกัน" เมื่อยองโซกได้ยินอย่างนั้นถึงกับนิ่งและไม่พูดอะไรต่อ ซานโซกกลับมาในงานศพเขาพบเซจินวิ่งสวนออกไปเขาจึงถามเพื่อนของเซจิน
"แม่ของเซจินดูแปลกไปคงจะเสียใจและสะเทือนใจมากเกินไป"
เซจินมาตามแม่ของเธอบนตึกสูงแห่งหนึ่ง เธอค่อยๆเดินเข้าไปหาแม่ช้าๆ
"แค่ค่ะ แม่มาทำอะไรตรงนี้ ปกติแม่กลัวความสูงนิค่ะ แล้วแม่ขึ้นมาทำไม เราลงไปกันเถอะนะคะ ตรงนี้มันอันตราย"
"ถอยไปนะ ไปซะ" เซจินรู้ว่าแม่เสียใจกับเหตุการณ์นี้ เธอจึงนั่งอยู่กับแม่ที่ดาดฟ้าจนเวลาผ่านไปเธออ้อนวอนแม่อีกครั้ง
"แม่ค่ะเราลงไปเถอะ แม่จะอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน"
"แม่ไม่ไป แม่จะไปหาพ่อของลูก แม่จะลงไปอยู่กับพ่อของลูก"
"แม่ไม่เจอพ่อหรอก พ่อตายไปแล้วแม่จะเจอพ่อได้ยังไง" เซจินเสียงแข็งขึ้น เธอต้องการให้แม่เธอได้สติ "ไม่เอาน่าแม่ ถ้าแม่ทำแบบนี้แล้วต่อไปหนูจะทำยังไง แล้วต่อไปเซจินจะทำยังไงล่ะค่ะแม่" เพื่อนของเซจินมาชวนเธอให้ลงไปข้างล่าง แต่เธอไม่ลง
"ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงฉันหรอก ฉันจะอยู่กับแม่ ฉันจะลงไปพร้อมกับแม่ของฉัน" ซานโซกซึงยืนดูเหตุการณ์อยู่จีงเดินมาสมทบ
"คุณลงไปเถอะ ผมจะพาแม่คุณลงไปเอง ไปก่อนสิ" แต่เซจินก็ไม่ยอมลง
"คุณจะเฝ้าศพพ่อหรือจะอยู่เป็นเพื่อนแม่ถึงเช้า บางครั้ง...คุณต้องหัดไว้ใจคนอื่นบางสิ"
"เซจินลงไปเถอะนะ ถ้าคุณป้าไม่ลงเดี๋ยวคุณผู้ชายคนนี้ก็จะอุ้มลงไปเองเหละ" เซจินได้ยินดังนั้นจึงยอมลง เมื่อซานโซกอยู่กับแม่เซจินลำพัง เขาก็พูดขึ้นว่า
"ลูกสาวคุณป้าคิดว่าคุณป้าเสียใจและสะเทือนใจเกินไป เธอเป็นห่วงคุณป้ามา ผมว่าคุณป้าคงจะรู้ดีอย่าฟูมฟายเหมือนเด็กสิครับ ยังไงก็ไม่ช่วยให้คนตายฟื้นขึ้นมาได้"
"คุณไม่ต้องมาห่วงฉันหรอก ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ฉันจะไปอยู่กับเขา ฉันจะตายไปพร้อมกับเขา"
"เมื่อก่อนพ่อผมเป็นตำรวจ ถูกกล่าวหาว่าขืนใจเมียผู้ต้องหาจนถูกไล่ออก ทุกคนต่างประนามพ่อ ผมเคยพูดกับแม่ว่า เราก็ตายซะดีกว่า ผมเบื่อหน่ายไม่อยากอยู่ต่อ เรากินยาฆ่าตัวตายกันเถอะแม่" คำพูดนี้ทำให้แม่เซจินตั้งใจฟังเขามากขึ้น "หลังจากเกิดเรื่องอีก 1 อาทิตย์แม่ก็ตาย แม่ไม่ได้ฆ่าตัวตายแต่ก่อนหน้านี้แม่เป็นโรคหัวใจ แม่ไม่อยากตายอยากอยู่ต่อสู้กับโรคร้าย แม่พูดกับผมเสมอว่าที่แม่ตายไม่ใช่เพราะพ่อแต่เป็นเพราะโรคหัวใจ แม่กลัวผมจะเกลียดพ่อ ดังนั้นแม่อยากให้ผมเชื่อพ่อ เพื่อให้ผมเข้าใจในตัวพ่อมากขึ้น ลดบาปในใจพ่อลง นาทีสุดท้ายแม่ก็ยังเป็นห่วงพ่อ พยายามต่อสู้เพื่อให้มีชีวิตอยู่ ... หากวันนี้ฮันเซจินลูกสาวของคุณป้า เป็นลูกในไส้ของคุณป้า ผมคิดว่าคุณป้าคงจะไม่ทำเรื่องที่โหดร้ายและเห็นแก่ตัวแบบนี้ คุณป้าว่าจริงไหมครับ" แม่ของเซจินตกใจมากที่ได้ยินคำพูดนี้แต่มันก็ทำให้เธอคิดได้ เธอจึงยอมลงมากับเขา เซจินเดินตรงไปหาแม่ แม่เธอร้องไห้และกอดเธอไว้
"แม่ขอโทษนะเซจิน แม่ขอโทษลูก แม่ไม่ดีเอง แม่ผิดไปแล้วลูก" ซานโซกได้แต่มองภาพตรงหน้าด้วยความสะเทือนใจ เซจินร้องไห้และเป็นลมไปในอ้อมกอดของแม่ ซานโซกจึงรีบพาเธอไปส่งโรงพยาบาลฮุนกีพบยองโซกในงานศพ ยองโซกจึงพาเขากลับมาที่บ้าน ทั้งคู่นั่งดื่มเหล้ากัน
"ผมเป็นคนเนรคุณ คุณฮันไม่ได้ทอดทิ้งน้องสาวผมแถมยังเลี้ยงดูดีอีกด้วย ต่อให้เอาชีวิตผมทั้งชีวิตยังทดแทนบุญคุณไม่หมดเลย แต่ที่เขาต้องตายก็เพราะผม" ฮุนกีระบายความในใจออกมา
"เธออย่าพูดอย่างนี้สิที่เธอทำไปก็เพื่อปกป้องเขา จนถูกกล่าวหาว่าเป็นฆาตกร ถ้าวิญญาณคุณฮันมีจริงเขาต้องเข้าใจแน่"ยองโซกปลอบฮุนกีซึ่งทนอัดอั้นไม่ไหวปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาซานโซกพาเซจินไปโรงพยาบาล เมื่อเขาจะกลับแม่ของเซจินจึงตามออกมา
"เดี๋ยวค่ะคุณ ฉันไม่รู้ว่าคุณไปได้ยินมาจากไหนแต่ เซจินเป็นลูกสาวของฉัน เธอเป็นลูกสาวของฉันจริงๆ คุณค่ะเซจินเป็นลูกสาวของฉัน" เธอยังคงเดินตามซานโซกไป แต่ในที่สุดเธอก็ขวางทางเขาไว้แล้วพูดอ้อนวอน "คุณค่ะฉันขอร้องอย่าบอกเซจินถึงเรื่องชาติกำเนิดของเธอเลยนะคะ"
"ครับ" ซานโซกรับปาก ระหว่างทางกลับบ้าน ซานโซกรู้สึกไม่ดีกับสิ่งที่เขาได้พูดกับพ่อ เขาจึงแวะซื้อเต้าหูของโปรดของพ่อ แต่พอดีหัวหน้าโทรตาม เขาจึงฝากให้เจ้าของร้านเอาไปให้พ่อของเขาแทนที่ สน. พวกตำรวจพบพิรุจในการใช้โทรศัพท์ของคิมกันยิม ดังนั้นพวกเขาจึงแยกย้ายกันไปทำสืบสวน หัวหน้าซาถามถึงเซจินเผื่อว่า ฮุนกีจะเข้ามาใกล้ชิด อยู่ๆซานโซกก็พูดขึ้นว่า
"ขอบคุณนะครับหัวหน้า"
"ขอบคุณอะไร"
"ขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งคดีของพ่อฮันเซจิน ขอบคุณมาก"
"ทำไมแกต้องขอบคุณฉัน เอ๊ะ หรือว่าแกมีใจกับฮันเซจิน" ซานโซกอึ้งกับสิ่งที่หัวหน้าพูด
"ระวังแกจะถอนตัวไม่ขึ้นนะ แกจะติดกับดักที่แกขุดขึ้นมาเอง"รุ่งเช้าวันใหม่โฮซูมาหาโฮกูที่ร้านวีดีโอ เธอพบกับคน 2 คนกำลังขู่โฮกูเพื่อตามหาฮุนกี ฮุนกีได้รับข้อความจากโฮกูว่าพวกหัวหน้าเก่าของฮุนกีจับตัวพี่สาวของเขาไป ฮุนกีจึงตามไปพาตัวโฮซูออกมาแล้วขู่ว่าถ้าต่อไปมีเรื่องแบบนี้อีกถึงจะเป็นหัวหน้าเขาก็จะไม่ไว้หน้าแน่ หัวหน้าก็ยอมปล่อยให้ฮุนกีไปโดยง่ายแต่ให้คนตามไป ฮุนกีฉุดมือโฮซูออกมาจากที่นั่น โฮซูเจ็บมาก
"ผมขอโทษนะที่ทำให้คุณเดือดร้อน"
"ไม่เป็นไร ฉันไม่รู้สึกกลัวพวกนั้นสักนิด" ฮุนกีพาโฮซูกลับหมู่บ้านประมงระหว่างทางโฮซูหลับสนิทซบไหล่เขา เขาเหลือบไปเห็นข้อมือโฮซูช้ำเขาจึงนวดให้ทำให้โฮซูรู้สึกตัวตื่น
"ขอโทษนะ คุณเจ็บทำไมไม่บอก"
"ไม่ ฉันไม่รู้สึกเจ็บหรอก" เธอปฏิเสธปากแข็ง
"พวกนั้นเป็นคนไม่ดีหรือเปล่า ถ้าใช่ เขามาหาคุณต้องมีจุดประสงค์ไม่ดีแน่ คงให้คุณไปทำเรื่องผิดกฎหมายอีก คุณอย่าไปหลงกลพวกนั้นเชียวนะ ถ้าเขาจับฉันเพื่อขู่กรรโชกคุณหรือฆ่าฉันตายละก็ อย่าไปยอมพวกนั้นเด็ดขาด" พูดจบแล้วเธอก็ขอตัวนอนต่อเมื่อเซจินหายดีแล้ว เธอก็เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเตรียมตัวไปอยู่บ้านหลังใหม่
"เจ้าของบ้านเป็นคนนิสัยดีจริงๆนะคะ จริงอยู่ห้องน้ำอยู่ข้างนอกและเป็นแบบนั่งยองๆแต่ไม่นานก็ชินไปเอง แต่ถ้าแม่กลัวหนูจะซื้อกระโถนให้แม่นะคะ"
"เซจินลูกเป็นลูกแม่หรือเปล่า" อยู่ๆแม่ก็ถามเธอออกมา ทำให้เซจินงง
"ทำไมแม่พูดแบบนี้ล่ะค่ะ"
"หนูเป็นลูกแม่ เป็นลูกที่แม่อุ้มท้องมา 9 เดือน แม่พูดจริงๆนะ"
"ก็จริงนะค่ะ" เซจินขำในคำพูดของแม่
"ถ้ามีใครเอาเรื่องไร้สาระมาพูดกับลูก ลูกอย่าไปเชื่อคำพูดของพวกนั้นเด็ดขาดนะ"
"วันนี้แม่ดูแปลกจังเลย"
"เซจินลูกรู้ไหม ลูกเหมือนแม่ไม่มีผิดเลยนะ ตาของลูก จมูกและก็ใบหูของลูกเหมือนแม่มากกว่าพี่สาวของลูกอีกนะ"
"แม่ค่ะบอกหนูตรงๆเถอะค่ะ แม่เก็บหนูมาเลี้ยงหรอค่ะ"
"ลูกพูดอะไรกัน"แม่เธอแสดงสีหน้าตกใจมาก
"ก็ใครใช้ให้แม่พูดอะไรแปลกๆก่อนล่ะค่ะ ความจริงแล้วตั้งแต่เด็กๆหนูก็สงสัยว่าหนูเป็นลูกเมียน้อยพ่อหรือเปล่า"
"ไม่ใช่นะ ลูกเป็นลูกของแม่"
"เอาเถอะค่ะหนูเชื่อแล้ว" เซจินลุกมาเก็บกระเป๋าต่อ เธอพบเสื้อแจ็คเก็ตสีดำ เธอจำได้ว่าเป็นของฮุนกี เธอจึงนำเสื้อไปคืนฮุนกีที่อู่ซ่อมรถที่ฮุนกีทำงานอยู่ แต่เจ้าของร้านกลับถามว่า
"มาหาเขาทำไมหรอ ไอหมอนั่นมันฆ่าคนตายแล้วหนีไปแล้ว มันเป็นพวกมาเฟีย เยียวยาไม่ขึ้นแล้ว เคยติดคุกมาตั้ง 3 ปี ตอนแรกผมคิดว่ามันจะกลับตัวได้ ถ้าเขามาหาคุณอีก คุณต้องแจ้งตำรวจนะครับ" เซจินตกใจและเสียใจกับข่าวที่รู้มา เธอนึกถึงคำพูดที่เธอเคยพูดไว้มันพ้องกันมาก
"เราไม่เจอกันนานแล้วนะ ประมาณ 3 ปีได้มั้ง พักนี้พี่หายไปไหนมา ฉันคิดว่ามีแฟนไม่ก็แต่งงานไปแล้ว"
"ถ้าหากเขาไม่หายหน้าไปเมื่อ 3 ปีก่อนและพี่กีจุนไม่ปรากฎตัวขึ้นมามาหนูคิดว่าเราอาจมีสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกันก็ได้ แม่ค่ะแปลกจังเลย หนูทึ่งในตัวเขาจริงๆนะ"ดาเฮมาหาซานโซกที่ สน. แต่พอดีซานโซกไม่อยู่ จ่าฮาบอกว่าซานโซกมีนัดกับสาวแล้วอาเธอก็ยืนยันว่าใช่ ทำให้ดาเฮเริ่มแคลงใจ จ่าบัคสงสารเธอจึงเล่าความจริงให้ฟัง
ที่หลุมฝังศพพ่อ เซจินพาแม่เธอมาหา เธอพูดกับรูปพ่อ
"พ่อค่ะ แม่คิดถึงพ่อ หนูเลยพาแม่มาหาพ่อ พ่อปลอบใจแม่หน่อยสิค่ะ เอาล่ะนี่เป็นเวลาของพ่อแม่ 2 คน คุยกันตามสบายนะคะ" แล้วเซจินก็เดินหลบออกมา เธอพบซานโซกอยู่ข้างหน้า ทั้งสองจึงนั่งคุยกัน
"เอาบุหรี่ไหม" ซานโซกยื่นซองบุหรีให้ "ไม่สบายใจบุหรี่ช่วยคลายเครียดได้นะ"
"ที่ผ่านมา ขอบคุณนะ ฉันจะไม่มีวันลืมเลย"
"วันนี้ฟังคุณพูดแปลกเหมือนไม่อยากเห็นหน้าผมอีก เอาหน่อยไหมสูบหน่อยจะทำให้สบายใจขึ้นนะ"เขายื่นซองบุหรี่ให้เธออีกครั้ง
"คุณอย่าทำอย่างนี้ดีกว่า ถ้าฉันติดมัน คุณจะทำยังไง"
"ในที่สุดคุณก็ยอมรับผมแล้ว ต่อไปอย่าหงุดหงิดใส่ผมอีกนะ"
"คุณซาดาเฮเป็นแฟนคุณใช่ไหม"
"พรุ่งนี้ไปเที่ยวชนบทกันไหม มีร้านนึงปลานึ่งอร่อยมากเลยนะ" เขาตอบเหมือนไม่ได้ยินคำถามของเธอ
"ฉันอาจจะบอกความจริงกับคุณซาดาเฮก็ได้นะ"
"คุณจะทำอย่างนั้นหรอ"ซานโซกขำ "คุณจะช่วยผมบอกกับดาเฮว่าซานโซกเป็นคนชั่วช้าที่สุด เป็นคนหลายใจ เพื่อไม่ให้คุณเสียใจ คุณตัดใจเสียเถอะซาดาเฮ มันจะเป็นการรบกวนคุณเกินไปหรือเปล่า คุณป้ารอเราอยู่เราไปกันเถอะ" เขาพูดตัดบทที่หมู่บ้านประมง เมจินร้องไห้วิ่งมาหาฮุนกีให้ไปช่วยแม่ของเธอ เพราะแม่เธอโดนชาวบ้านคนหนึ่งหาว่าเธอไปยั่วสามีของเขา โฮซูโดนทุบตีแต่เธอก็ไม่ได้โต้ตอบ เธอได้แต่พูดตะโกนออกมา
"ช่วยบอกหน่อยสิว่าฉันทำอะไรผิด ฉันหาเลี้ยงลูกด้วยความลำบากยังมารังแกกันอีก ถ้าหากมีใครเห็นฉันให้ท่าสามีคุณ ก็พูดออกมาเลย พูดมาเลยสิ ถ้าหากมีใครเห็นฉันยั่วผู้ชายฉันจะกัดลิ้นฆ่าตัวตายให้ดู" เธอสุดกลั้นร้องไห้ออกมาต่อหน้าชาวบ้านที่มุงดูอยู่ ฮุนกีมองเธอด้วยความสงสาร โฮซูหลบไปนั่งเงียบๆคนเดียวที่ริมทะเล ฮุนกีเดินมานั่งเป็นเพื่อนโดยไม่ได้พูดอะไรเซจินเอาเสื้อมาคืนดาเฮที่ห้องดาเฮ แต่ดาเฮไม่อยู่ เซจินจึงติดโน๊ตไว้ที่หน้าห้อง เมื่อเธอเดินลงมาก็พบดาเฮพอดี ดาเฮจึงชวนเธอกินข้าวด้วย ตอนแรกเซจินปฏิเสธแต่ดาเฮบอกว่าเธอไม่ชอบกินข้าวคนเดียวจึงคะยั้นคะยอให้เซจินกินด้วยกัน ระหว่างกินข้าว มีคนโทรมาหาดาเฮ
"ขอโทษนะวันนี้ฉันมีธุระ ไม่เห็นข้อความฉันหรอ" เสียงถามดังมาจากโทรศัพท์
"พี่ซานโซกได้ยินว่ามีแฟนใหม่ นัดผู้หญิงไปเที่ยวด้วยกันแล้วหรอ เขาลือกันให้แซดคงความสุขมากสินะ" ดาเฮประชด
"ใช่แล้วมีความสุขมาก เธอจะได้มีโอกาสไปหาผู้ชายคนใหม่ไง ฉันไม่ขัดขวางเธอหรอก"
"ฝันไปเถอะ คิดว่าแบบนี้แล้วฉันจะมีผู้ชายคนใหม่หรือไง พี่นี่ขยันหาข้ออ้างที่จะทิ้งฉันจริงๆเลยนะ ขอโทษนะพี่ตอนนี้ฉันกำลังมีแขก ไม่ต้องห่วงนะ ฉันรู้จากจ่าบัคแล้วว่าคนที่พี่คบด้วยเป็นน้องสาวของคนร้ายคังฮุนกีที่พี่ตามจับอยู่ พี่ยอมเสียสละตัวเองเพื่อจับคนร้ายแต่ฉันว่าคนร้ายคนนั้นน่าสงสารนะ ฉันได้ยินว่าน้องสาวของเขาถูกทิ้งตั้งแต่ 2 ขวบ พี่ซานโซกฉันไม่พูดด้วยแล้วฉันมีแขกไว้จะโทรไปหานะ" ว่าแล้วดาเฮก็วางโทรศัพท์ไปและขอโทษเซจินที่เสียมารยาท เซจินจึงถามดาเฮ
"คนร้ายที่คุณพูดถึงใช่คังฮุนกีหรือเปล่าค่ะ"
เซจินเดินกลับออกมาจากห้องดาเฮด้วยความสับสน เธอนึกถึงคำพูดแปลกๆที่แม่พูดกับเธอ
"หนูเป็นลูกแม่ เป็นลูกที่แม่อุ้มท้องมา 9 เดือน แม่พูดจริงๆนะ ถ้ามีใครเอาเรื่องไร้สาระมาพูดกับลูก ลูกอย่าไปเชื่อคำพูดของพวกนั้นเด็ดขาดนะ"
"ฉันจำได้ว่าพี่ไม่เคยบอกชอบหรือจะคบกับฉันเลย คนอย่างฉันก็เบอะๆ อย่างงี้ ต้องพูดกับฉันตรงๆถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายชอบฉันหรือเปล่า ฉันไม่หน้าด้านจะบอกชอบใครก่อนแล้วก็ไม่สนด้วย แล้วถ้าต่อไปฉันเกิดชอบผู้ชายคนอื่นเข้าก็อย่าว่ากันนะ"
มันทำให้เธอยิ่งมั่นใจในสิ่งที่ได้ยินมา
ที่สน. ซานโซกต่อว่าจ่าบัคที่เล่าความจริงให้ดาเฮฟังแต่จ่าบัคบอกว่าสงสารดาเฮ หัวหน้าซาไม่บอกอะไรดาเฮเลย ถ้าเขาไม่บอกเธอต้องร้องไห้แน่ พอแยกทางกับจ่าบัค ซานโซกพบเซจินยืนจ้องมองเขาอยู่ ซานโซกรู้สึกตกใจเล็กน้อย เขาเดิน เข้าไปหาเธอแล้วถามว่า
"คุณรู้ได้ไงว่าผมอยู่ที่นี่"
"ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครกันแน่" เซจินถามเขาด้วยเสียงเรียบเฉย "ทำไมไม่บอก ว่าคุณเป็นตำรวจ"เซจินก็ยังคงจ้องมองเขาอยู่เช่นเดิม ซานโซกรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของเซจิน เขาจึงตอบเธอไปว่า
"ก็คุณไม่เคยถามว่าผมเป็นใคร"
"ถ้าอย่างนั้น ฉันเป็นใครกัน" เซจินรอฟังคำตอบจากซานโซกแต่เขาก็ไม่สามารถ ให้คำตอบเธอได้ เธอจึงเอ่ยปากถามอีกครั้ง "น้องสาวของคนร้ายที่คุณตามล่า คือฉันใช่ไหม"
ต้องการเสนอแนะ ติชม แนะนำข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่
thpurelove@yahoo.com
copyright@2003
