Pure love
ฉันรู้สึกว่าชีวิตของคนเราก็เป็นอย่างนั้นเหมือนกับฝุ่นละอองเล็กๆจางหายไปในบัดดล
แต่น่าเสียดายคุณคงคิดว่าชีวิตนี้แสนวิเศษ ถึงได้จริงจังกับชีวิตนัก
แต่ในความเป็นจริงชีวิตก็เหมือนกับฝุ่นละอองจางหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ตอนที่13
เซจินกลับไปแล้วแต่ซานโซกยังคงนั่งหน้าเครียดอยู่ที่เดิม เขากลัวว่าเซจินจะไม่ยอมรักษาตัว พอดีหมอมาตามหาเซจินเห็นซานโซกนั่งอยู่
"นี่ซานโซก เกิดอะไรขึ้น เป็นอะไรไป"
"หมอครับ ผมเหมือนคนบ้าหรือเปล่า ในสายตาหมอผมเป็นคนยังไง"
"คุณนะบ้าอยู่แล้ว คุณละทิ้งผู้หญิงที่ดีเลิศ กลับไปสนใจน้องสาวผู้ต้องหา ไม่มีใครเหมือนคุณหรอก เฮ้ยซานโซก ฉันอดเป็นห่วงไม่ได้ เซจินดื้อรั้นจะตาย ถ้าหากผู้ป่วยท้อแท้รักษาไปก็ไม่มีประโยชน์"
"หมอบอกใครท้อแท้ คุณเป็นหมอพูดจาส่งเดชแบบนี้ได้ยังไง" ซานโซกเริ่มโมโห "ถ้าต่อไปหมอพูดส่งเดชอีก ต่อให้เป็นรุ่นพี่ผม ผมจะเอาเรื่องแน่ ผมจะรักษาฮันเซจิน ไม่ว่าด้วยวิธีไหนผมจะช่วยเธอให้ได้ ผมจะไปตามเซจินมา หมอก็ช่วยดูว่ามีวิธีไหนช่วยเธอได้บ้าง ลองเช็คไขกระดูกผมดูว่าใช้กับเธอได้ไหม ถ้าหมอช่วยเซจินได้ล่ะก็ ผมจะไม่ลืมพระคุณเลย"เซจินกลับถึงบ้าน เธอเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ไม่ลืมหยิบรูปครอบครัวเธอติดไปด้วย เธอเขียนจดหมายถึงแม่
"แม่คะ หนูอยากไปไหนสักพักนึง ในช่วงนี้ถ้าเซจินไม่อยู่ แม่ต้องกินข้าวตรงเวลา ระวังล้มป่วยนะคะ หนูรักแม่ค่ะ" เซจินออกจากบ้านไป สวนกับซานโซกที่ขับรถมาหาเธอที่บ้าน ซานโซกเห็นแม่ของเซจินกระวนกระวายตามหาเธอไปทั่ว ซานโซกขับรถออกตามหาตามคำบอกของแม่เซจิน
"สมัยที่พ่อเซจินยังมีชีวิตอยู่ เขาชอบพาเซจินไปเที่ยวที่นั่น ถ้าหากเขากลุ้มใจ เขาจะพาเซจินไปอยู่ที่นั่นหลายวัน แล้วพักนี้เกิดอะไรขึ้นกับเซจินล่ะคะ"
เมื่อไปถึงท่าเรือ ซานโซกรีบวิ่งไปที่เรือแต่ไม่ทันเรือกำลังออกพอดี
"รอด้วย รอด้วย" แต่เรือก็ไม่จอดรอเขา พอดีที่สน.โทรเรียกตัวทำให้เขาต้องกลับไปโดยไม่รู้ว่าเซจินยังไม่ได้ไปกับเรือลำนั้น เธอยืนอยู่ริมท่าเรือเหม่อมองออกไปยังท้องทะเลกว้างเมจินร้องไห้วิ่งมาหาฮุนกี เธอบอกว่าพ่อจะขายบ้าน จะพาเธอและแม่ไปอยู่ที่บ้านนอกกับพ่อ เธอจะทำยังไงดี พ่อเมจินติดประกาศขายบ้าน แม่โฮซูกลับดึงทิ้ง เธอบอกว่าก่อนหน้านี้ที่เธอยอมก็เพราะไม่อยากถูกซ้อมแต่ต่อไปจากนี้ เธอจะไม่ยอมอีก เธอไม่อยากมีชีวิตแบบนั้นอีก แต่สามีเธอหาว่าเธออยากมีชู้กับฮุนกี
"ฉันแต่งงานแล้วมีลูกสาว ฉันหรือจะกล้าทำอย่างนั้น ฉันไม่คู่ควรกับคุณคังฮุนกีหรอก เขาเป็นคนดีมีน้ำใจ" สามีเธอได้ยินดังนั้นก็เกิดหมั่นไส้ขึ้นมาจึงซ้อมเธอ ฮุนกีมาเห็นจึงซ้อมสามีโฮซูจนน่วม โฮซูขอร้องอย่าทำสามีเธอเลยถึงยังไงเขาก็เป็นพ่อเมจิน ฮุนกีได้ยินอย่างนั้นจึงหยุด เขาดึงลากเธอออกมาจากที่หน้าบ้านนั้น
"ทำไมทำแบบนี้ คุณไม่ควรทำอย่างนี้ ถ้าเกิดมีคนจำได้ขึ้นมาคุณจะทำยังไง คุณไม่กลัวเลยหรอ" โฮซูเป็นห่วงฮุนกีมากกว่าตัวเขาเองเสียอีก ทั้งคู่นั่งอยู่ริมทะเลจนเวลาล่วงเลยไป โฮซูขอตัวกลับเพราะกลัวเมจินจะคอย พอกลับมาเมจินบอกว่าพ่อไปแจ้งความที่โรงพักแจ้งจับแม่กับพี่ฮุนกี สามีเธอไปที่โรงพักแต่ตำรวจไม่รับแจ้งบอกให้ไปหาหลักฐานมา เขาเดินหัวเสียออกมาแต่เหลือบไปเห็นประกาศจับฮุนกี เขาจึงกลับไปหาโฮซูบอกเธอว่าเขารู้แล้วว่าที่แท้ฮุนกีคือคนร้าย และเธอก็ให้ที่หลบซ่อน โฮซูขอร้องให้สามีเธอเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ เธอจะยอมไปกับเขาทุกที่ขออย่างเดียวขอให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับหัวหน้าเรียกซานโซกมาคุยกันส่วนตัว เขาห่วงลูกน้องคนนี้มาก
"ฉันได้ยินว่าแกปล่อยคังฮุนกีไป เป็นความจริงหรอ" ซานโซกไม่ตอบ "แกรู้ไหมทำแบบนี้มีความผิดทางวินัยขั้นรุนแรง ทำไมถึงทำอย่างนั้น เพราะอะไร"
"หัวหน้าผมมีเรื่องสำคัญจะต้องออกไป ถ้าผมทำผิดผมยินดีรับโทษ แต่ขอผมไปก่อนได้ไหม" ซานโซกร้อนใจมาก
"ทางอัยการสงสัยว่าแกปล่อยคังฮุนกีไปเพราะแกได้รับสินบนจากเขาดังนั้นเขาต้องการตรวจสอบทรัพย์สินของแก จ่ายังสันนิษฐานว่าระหว่างแกกับเขาต้องมีอะไรอยู่เบื่องหลัง"
"ถ้าหัวหน้าคิดอย่างนั้นผมก็ไม่ถือ"
"ลีซานโซก" หัวหน้าเริ่มโมโห
"ที่หัวหน้าพูดผมไม่สน แต่ขอให้ผมไปก่อนได้ไหม"
"คังฮุนกีอยู่ที่ไหน" หัวหน้าซาถามเสียงเข้ม
"ผมก็ตามหาเขาอยู่ ผมอยากได้ตัวเขามากกว่าใครด้วยซ้ำไป" ซานโซกถูกกักตัวไว้ในห้องนั้น เมื่อซาดงอูกลับเข้ามาใหม่ เขาก็บอกให้ซานโซกไปได้
"ต่อไปนี้ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับแก ฉันต้องเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด ถ้าแกทำผิดอีก ฉันกับแกต้องโดนเด่งแน่และต่อไปนี้คดีของฮุนกีแกไม่ต้องเกี่ยวข้องอีก"
"หัวหน้า" ซานโซกตกใจ
"ทำไมแกถึงกลายเป็นคนอย่างนี้ไปได้ หล่อนมีเสน่ห์ตรงไหนกัน ทำไมแกถึงยอมทำเรื่องโง่ๆเพื่อหล่อน ลีซานโซกคนเก่าเป็นคนโหดเหี้ยมเห็นแกตัวไม่ยอมเสียเปรียบใคร แต่ดูแกตอนนี้สิ คืนนี้เราไปกินข้าวสังสรรค์กัน กินเหล้าแล้วลืมเรื่องเก่าให้หมด"
"ขอโทษ ผมมีธุระ" ว่าแล้วเขาก็ลุกออกไป
"ซานโซกมันควรจะจบได้แล้ว อย่าทำอะไรไง่ๆอีก ทำอย่างนั้นมันอันตรายรู้ไหม" หัวหน้าเตือนเขา แต่เขาไม่ฟัง ซานโซกรีบไปที่ท่าเรือเพื่อข้ามไปหาเซจินแต่ก็ไม่ทัน เรือเที่ยวสุดท้ายออกไปพอดี
เซจินมาถึงเกาะ เธอเข้าพักที่บ้านหลังหนึ่ง เข้าของบ้านต้อนรับเธออย่างดี พาเธอไปพักที่ห้องและบอกว่าเขาเก็บคันเบ็ดตกปลาที่พ่อเธอลืมเอาไว้ในห้องนี้ด้วย เซจินลูบปลอกซองใส่คันเบ็ด เธอคิดถึงพ่อจนปวดหัว เซจินนอนอยู่ในห้องแต่เธอนอนไม่หลับได้แต่ร้องไห้คิดเรื่องต่างๆมากมาย เธอนอนอยู่นานจึงลุกขึ้นหยิบรูปของครอบครัวที่เธอติดมาด้วยขึ้นมาดู
"พ่อค่ะ หนูขอโทษ เซจินไม่อาจรักษาคำมั่นของเราได้ หนูเคยสัญญากับพ่อว่าหนูจะดูแลแม่ให้ดีแต่ว่าหนูอาจทำไม่ได้ ดังนั้นถ้าหนูไปหาพ่อ พ่อก็อย่าตำหนิต่อว่าหนูเลยนะคะ อย่าโกธรที่หนูทิ้งแม่ให้อยู่เพียงลำพังคนเดียว"น้ำตาเริ่มปริมดวงตาเธอ "หนูจะไม่เห็นแก่ตัว ต้องฆ่าพี่ชายเพื่อตัวเองหรอกค่ะ เพื่อหนูแล้วเขาต้องเสียสละตัวเอง อยู่อย่างหลบๆซ่อนๆ ต้องขังตัวเองอยู่ในโลกที่มืดมึน หนูจะไม่เห็นแกตัวทำให้เขาต้องเดือดร้อน" เธอเริ่มร้องไห้ออกมา "พ่อค่ะ หนูทำอย่านี้ไม่รู้ว่าถูกต้องไหม พ่อค่ะอภัยให้หนูด้วยเถอะ" เซจินยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่รินไหลอาบสองแก้มของเธอ
ตกดึกซานโซกมาถึงที่เกาะ ร้องตะโกนถามว่ามีคนอยู่ไหม เซจินได้ยินเสียงจึงออกมาพบเขา
"ดูคุณไม่ตื่นเต้นเลย ผมมาหาคุณเร็วมาก คุณนี่เข้าใจเล่นตามหากับตำรวจนะ ไม่มีเรือข้ามฟาก ผมก็เลยจ้างเรือถูกๆมา เกือบไม่ได้พบคุณกลายเป็นผีเฝ้าทะเลไปแล้ว"
"นั่นใครครับ"เจ้าของบ้านออกมาถาม
"คือผมอยากจะมาเช่าบ้านอยู่ข้างๆผู้หญิงคนนี้"ดาเฮเสียใจเรื่องซานโซกจึงดื่มเหล้าจนเมา เธอมาหายองโซกและชวนดื่มเหล้าด้วยกัน แต่ยองโซกห้ามไม่ให้เธอดื่มต่ออีก
"ได้ยินว่าผู้หญิงคนนั้นไม่สบาย เธอป่วยเป็นโรคร้าย หนูดีใจเป็นพิเศษเลยดื่มมากไปหน่อย หยูแย่มากเลยนะคะ" ดาเฮซบไหล่ยองโซก "ลุงค่ะ ต่อไปพี่ซานโซกจะไม่รักหนูแล้ว ถึงแม้จะรักษาผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ เขาก็จะไม่กลับมาหาหนูอีก ตั้งแต่พี่ซานโซกเกิดมานี่เป็นครั้งแรกที่เขารักผู้หญิงมากขนาดนี้ แต่ถ้าผู้หญิงคนนั้นมีอันเป็นไป พี่ซานโซกก็คงไม่รักใครอีกแล้ว หนูรู้ดี" ยองโซกเห็นใจดาเฮ เขาได้แต่ปลอบเธอเบาๆเซจินนั่งผิงกองไฟอยู่หน้าบ้าน ซานโซกเห็นจึงเดินเข้ามาหา ถอดเสื้อแจ๊คเก็ตและห่มเธอไว้
"อากาศที่นี่เหมือนฤดูหนาว ถ้าไม่ไส่เสื้อหนาๆเดี๋ยวจะเป็นหวัด สุขภาพคุณยิ่งไม่ค่อยดีถ้าเป็นหวัดจะลุกลามไปใหญ่โตนะ" ซานโซกเอ่ยขึ้นมาเพราะเป็นห่วง
"พรุ่งนี้เราจะกลับเซอูกัน คุณไม่ใช่เด็กแล้วและก็ไม่ใช่สาวรุ่นใจร้อน คุณน่าจะรู้นะวัยอย่างเราไม่ต้องการความโรแมนติกแล้ว" ซานโซกพยายามพูดเปลี่ยนประเด็น เซจินที่นั่งเหม่อมองไปยังกองไฟก็ฮัมเพลงขึ้นเบาๆ
"ฉันรู้สึกว่าชีวิตของคนเราก็เป็นอย่างนั้นเหมือนกับฝุ่นละอองเล็กๆจางหายไปในบัดดล แต่น่าเสียดายคุณคงคิดว่าชีวิตนี้แสนวิเศษ ถึงได้จริงจังกับชีวิตนัก แต่ในความเป็นจริงชีวิตก็เหมือนกับฝุ่นละอองจางหายไปอย่างไร้ร่องรอย"
"ฟังคุณร้องเพลงแล้วทำให้ผมนึกถึงปัญหาอย่างนึง คุณเคยได้ยินเพลงเสือดาวในป่าชาลีมอนไหม ที่เขาว่าในป่าแอฟริกาไม่มีเสือดาว ผมว่ามันคงไม่จริง ในป่าบางแห่งต้องมี พนันกัน 3000วอนไหม ผมว่าต้องมีเสือดาว ไว้อีกสัก5 ปีรอคุณหายดี เราจะไปป่าแห่งนั้นด้วยกัน ถ้าไม่มีเสือดาว 3000ก็เป็นของคุณ"ซานโซกส่งยิ้มให้เธอ"ให้ผมร้องเพลงบ้างได้ไหม แต่ถ้าร้องไม่เพราะอย่าโห่กันนะ" ซานโซกร้องเพลงให้เซจินฟัง เธอนิ่งฟังได้ไม่นานก็เริ่มร้องไห้ออกมา เธอจึงรีบลุกขึ้น คืนแจ๊คเก็ตให้เขา
"ขอโทษนะ ฉันขอตัวก่อน ฉันง่วงนอนแล้ว" เซจินกลับห้อง เธอนั่งลงอย่างเหนื่อยอ่อน
"อย่าลืมห่มผ้าหนาๆนะไม่งั้นจะเป็นหวัด ราตรีสวัสดิ์ เจอกันพรุ่งนี้นะ" ซานโซกร้องบอกเธออยู่ริมหน้าต่างแล้วเขาก็กลับไปนั่งหน้ากองไฟเหมือนเดิม
รุ่งเช้าเซจินเก็บข้าวของเดินไปตามทางที่จะท่าเรือ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นซานโซก เขาเดินเข้ามาหาเธอ
"คุณจะไปไหน คิดจะหนีหรอ ก็ลองดูสิ ไม่ว่าสุดหล้าฟ้าเขียว ผมก็จะตามหาคุณจนพบ"
"อย่าทำอย่างนี้เลย อย่าสนใจฉันอีกเลย คุณคิดว่าคุณเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรถึงทำกับฉันแบบนี้ หลีกทางด้วยแล้วอย่าตามฉันอีกนะ"เซจินเสียงเข้ม เธอพยายามเบียงตัวแล้วเดินไป แต่ซานโซกก็ขวางและรั้งเธอไว้
"ไหนเราพนันกันไว้ อีก 5 ปีเราจะไปแอฟริกากัน อีก 5 ปีเราจะได้พิสูจน์ว่ามีเสือดาวไหม คุณลืมแล้วหรอ" เซจินมองหน้าเขา
"ฉันไม่มีอารมณ์พูดเล่นกับคุณนะ"
"เซจิน คุณคิดว่าผมพูดเล่นหรอ คุณคิดว่าหน้าผมเหมือนล้อเล่นหรือไง" ซานโซกเริ่มมีน้ำเสียงจริงจัง "คุณสติฟั่นเฟือนหรือแกล้งโง่กันแน่ ทำไมคุณไม่เข้าใจผมเลย หรือว่าคุณไม่รู้ว่าผมรักคุณมากแค่ไหน เพื่อฮันเซจินแล้วผมลืมฐานะตัวเอง สามารถเสียสละตัวเองได้ คนอะไรใจร้าย" เมื่อได้ยินคำต่อว่าจากเขา เธอรู้สึกไม่ดีเลย ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ แต่เธอพยายามจะไม่รับรู้ต่างหาก เธอมองตาเขาแล้วรีบหันหลังกลับก่อนที่จะใจอ่อน ซานโซกฉุดให้เธอหันกลับมา "คุณอย่าเห็นแก่ตัวได้ไหม หรือว่าคุณไม่คิดถึงผมเลย ถ้าคุณเป็นอะไรไป ผมจะรู้สึกผิดและละอายใจ ผมจะเสียใจมากแค่ไหน คุณรู้ไหม ถ้าเป็นไปได้ด้วยความเจ็บปวดนี้จะทำให้ผมทำร้ายตัวเอง ไม่สามารถยืนหยัดอยู่ได้ คุณจะเห็นแก่ตัวได้ยังไง" ซานโซกระบายความในใจออกมา เซจินได้แต่หลบสายตาเขา "ได้ ผมขอสาบาน ผมจะไม่จับคังฮุนกีอีก ผมจะไม่จับพี่ชายคุณอีกจนกว่าเขาจะมอบตัว จะพยายามปกป้องเขา ต่อไปผมจะไม่ทำให้คุณเสียใจ จะไม่ทำให้คุณรู้สึกผิดอีก พอใจหรือยัง" ซานโซกพูดประโยคนี้ออกมาด้วยความลำบากใจที่สุด เขาทำผิดต่ออาชีพเขาอีกครั้ง เซจินเข้าใจดีถึงความลำบากใจของซานโซกโฮซูหลบสามีแล้วไปหาฮุนกี เธอเอาสมุดบัญชี แหวนและสร้อยคอของเธอยื่นให้เขา
"เอานี่ไปแล้วรีบไปจากที่นี่" ฮุนกีหยิบซองแล้วเปิดดู เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่โฮซูทำ
"พ่อของเมจินรู้แล้วว่าคุณเป็นใครและเขารู้ด้วยว่าคุณหลบหนีตำรวจอยู่ ไม่ช้าเขาต้องบอกตำรวจแน่ ฉันขอโทษนะที่ไม่อาจดูแลคุณได้ ต่อไปคุณอาจต้องใช้เงินมากกว่านี้ ถ้าในสมุดเงินฝากไม่พอ คุณก็เอาแหวนและสร้อยไปขายนะ ลังเลอะไรอยู่ รีบไปสิ ไม่งั้นจะไม่ทันนะ" ฮุนกีซึ้งในน้ำใจเธอ
"ไปกับผมได้ไหม"
"เราแม่ลูกอาจเป็นภาระให้คุณ คุณไปคนเดียวเถอะ" โฮซูปฏิเสธอย่างนุ่มนวล
"โฮซู" เขามองเธอด้วยสายตาอ้อนวอน
"ถ้าเรามีวาสนาต่อกันสักวันต้องมีโอกาสได้พบกัน รักษาตัวด้วยนะ" ฮุนกีรั้งร่างเธอเข้ามากอด
"ไปด้วยกันนะ"เขายังคงอ้อนวอนกระซิบข้างหูเธอเบาๆ "ผมจะไม่ทิ้งคุณไว้คนเดียว ไปกับผมนะ"คำพูดนี้ทำให้โฮซูถึงกับน้ำตาไหลนกนางนวลบินลอยล่องกินลมอยู่เหนือน้ำทะเลใส คลื่นฟองสีขาวแตกกระจายไล่หลังเรือไป เซจินยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือเหม่อมองไปยังท้องฟ้ากว้าง ซานโซกเดินมาหาเธอ เขาถอดสร้อยแร็กเกตที่เขาสวมมาตลอดแล้วใส่ให้เธอ
"นี่เป็นเครื่องรางที่เพื่อนผมซื้อมาจากต่างประเทศได้ยินว่าใส่แล้วจะไม่เจ็บปวด แถมยังกันกระสุนได้อีกด้วย"
"ถ้าอย่างนั้นคุณให้ฉันทำไม"
"ผมอยากลองของหน่อย อยากรู้ว่าคนป่วยใส่แล้วจะหายหรือเปล่า"
"แล้วถ้าหากให้ฉันใส่แล้วเกิดเรื่องกับคุณล่ะจ่ะทำยังไง"
"คุณดูสิ" ซานโซกยกมือข้างหนึ่งแบให้เซจินดู "เส้นชีวิตผมยาวนะ ยาวอย่างนี้คงอยู่ได้สัก 100ปี ไม่ตายง่ายๆหรอก" พอดีโทรศัพท์ของซานโซกดังขึ้น เพื่อนที่สน.โทรมาตามตัวซานโซกให้ไปจับฮุนกีที่หมู่บ้านประมง เมื่อวางโทรศัพท์ เซจินถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เขาปฏิเสธว่าไม่มีอะไร เพื่อนตำรวจไปที่หมู่บ้านประมงก่อน เขาไปเจอสามีโฮซูและออกตามหาโฮซูพบเธอนั่งเหม่อลอยอยู่ริมทะเล เธอบอกว่าฮุนกีเคยหลบอยู่ที่วัดบนเขา แต่เขาไปตั้งแต่เมื่อเช้า พวกเขาจึงออกไปค้นที่นั่นพบสมุดบัญชี สร้องและแหวนของโฮซูอยู่ที่นั่นด้วย
ซานโซกพาเซจินไปรพ. เขาประคองเธอแต่เธอไม่ยอมเดินเข้ารพ.กลับหยุดและถามเขา
"โทรศัพท์เมื่อกี้ใครโทรมาค่ะ หรือว่าเขาได้ตัวฮุนกีแล้ว"
"ขอโทษนะ คุณเดาผิดแล้ว" ซานโซกบ่ายเบี่ยง "เราเข้าไปกันเถอะ"
"ที่คุณสัญญากับฉันคุณต้องทำให้ได้นะ ที่คุณบอกว่าจะไม่จับคังฮุนกีถ้าเขาไม่มอบตัว คุณต้องทำให้ได้นะ" เซจินย้ำกับซานโซก ซานโซกรับคำ เธอจึงยอมเดินเข้ารพ. เซจินถูกเจาะไขสันหลังอีกครั้ง เธอร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ซานโซกอยู่กับเธอตลอดและกุมมือเธอไว้แน่น เมื่อเจาะเสร็จเขาออกมาโทรศัพท์ถึงหัวหน้า ถามว่าคังฮุนกีถูกจับหรือยัง หัวหน้าบอกว่าฮุนกีหนีไปได้ ตอนนี้พวกเขากำลังจะไปหาวอนกอนโอที่รพ.ให้ซานโซกตามไปเจอกันที่นั่น เมื่อซานโซกไปที่รพ.ทีวอนกอนโอรักษาตัวอยู่ พบว่าวอนกอนโอหายไปแล้ว หัวหน้าของเขาหน้าเครียด บอกว่าให้รีบตามหาตัวฮุนกีให้พบเพราะวอนกอนโอหนีออกไปคงจะไปตามล้างแค้นฮุนกีฮุนกีหนีจากหมู่บ้านประมงแล้วกลับไปหาโฮกู ขณะที่คุยกันมีโทรศัพท์มาหาโฮกูถามถึงฮุนกี เขารีบปฎิเสธว่าฮุนกีไม่ได้อยู่ที่นี่ ฮุนกีได้ยินจึงยืนมือไปหยิบโทรศัพท์มาพูดสายเองว่าเขาคือคังฮุนกี ฮุนกีไปพบวอนกอนโอที่หนี่ออกจากรพ. แต่วอนกอนโอก็ไม่ได้ทำอะไรเขาเพราะยังบาดเจ็บอยู่
โฮกูมาพบยองโซก ยองโซกถามถึงฮุนกีว่าอยู่ที่ไหน เขาอยากพบมีเรื่องจะคุยด้วย โฮกูจึงถามย้ำกับยองโซกว่ายองโซกรักฮุนกีเหมือนลูกชายแท้ๆหรือเปล่า แม้จะไม่มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือดก็ยังรักฮุนกีเหมือนลูกชายแท้ๆไหม ยองโซกรับคำ โฮกูจึงยอมบอกที่อยู่ให้ ยองโซกเอาที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์ให้ซานโซก
"ได้ยินว่าน้องสาวของฮุนกีป่วยมากและต้องการให้เขาช่วยใช่ไหม นี่คือเบอร์โทรศัพท์ของเขา" ซานโซกไม่เข้าใจในสิ่งที่พ่อทำ "นายพรานที่ชำนาญจะไม่ใช้ปืนเล็งใส่นกที่บาดเจ็บและบินมาซุกอกเขา" ยองโซกพูดแค่นั้น ซานโซกจึงโทรไปหาฮุนกี
"ผมลีซานโซก ผมต้องการพบคุณ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย คุณฮันเซจินป่วยอาการหนักมากต้องการให้คุณช่วย"
"คุณไม่คิดหรอว่าวิธีนี้จะไร้เดียงสาเกินไป" ฮุนกีไม่เชื่อในคำพูดของซานโซก
"คังฮุนกีน้องสาวของคุณ เธอป่วยหนักใกล้จะตายแล้วนะ" ด้วยคำพูดและน้ำเสียงที่จริงจังของซานโซกทำให้ฮุนกีเริ่มฉุดคิด
ต้องการเสนอแนะ ติชม แนะนำข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่
thpurelove@yahoo.com
copyright@2003