Pure love
ถ้าเขากำลังตามหาน้องสาวที่หายไป
10 กว่าปีช่วยบอกด้วยว่าไม่ใช่ฉัน
แล้วบอกเขาว่าเด็กผู้หญิงที่ชื่อคังฮุนจู ที่พ่อแม่ทอดทิ้งตายไปนานแล้ว
ตอนที่8
ดึกมากแล้วแต่ทั้งซานโซกและก็ยังนั่งอยู่ที่ม้านั่งริมทางเดิน
"ชื่อเดิมคังฮุนจู ถูกพ่อแม่ทิ้งตั้งแต่ตอน 2 ขวบ โชคดีมีเศรษฐีใจดีรับเลี้ยงไว้ เธอมีพี่ชายคนหนึ่งชื่อคังฮุนกี เคยมีประวัติถูกจับมาหลายครั้ง ตอนนี้หลบหนีฐานฆ่าคนตาย อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นชื่อฮันเซจิน ที่ฉันพูดมานี่ถูกต้องไหม" เธอหันไปถามเขาและก็หัวเราะขึ้น "ตลกจริงๆเลย"เธอแสร้งว่าไม่มีอะไรแต่ซานโซกรู้สึกไม่ดีเลย "ตอนนี้ฉันกำลังเตรียมตัวสอบ จริงอยู่ตอนแรกฉันบอกแม่ว่าฉันจะเป็นทนายหาเงินเยอะๆแต่ความจริงแล้วฉันอยากเป็นอัยการมากกว่า เพราะฉันต้องการจัดระเบียบสังคม กวาดล้างขยะสังคมให้สิ้นซาก แต่คุณกลับบอกฉันว่าพี่ชายแท้ๆของฉันเคยก่ออาชญากรรม เคยติดคุกมาก่อนและเป็นฆาตกรด้วย" อยู่ๆเธอก็หัวเราะขึ้นมาอีก "คุณไม่คิดว่าตลกหรอ คิดว่าในชีวิตนี้คุณคงไม่เคยเจอเรื่องตลกแบบนี้มากก่อน" แต่แล้วเธอก็หยุดหัวเราะแล้วพูดเสียงแข็ง "เรื่องตลกแบบนี้จะให้ฉันเชื่อว่าจริงหรอ ฉันไม่เชื่อ ฉันยอมรับไม่ได้ อาจจะเพราะตำรวจอย่างคุณต้องการใช้เรื่องที่ฉันเขียนเนนวนิยายน้ำเน่าแต่ฉันไม่ใช่คังฮุนจู ฉันคือฮันเซจิน นับตั้งแต่ฉันลืมตาขึ้นมาฉันก็คือฮันเซจินตลอดมา คุณตำรวจครั้งนี้คุณมาหาผิดคนแล้ว ถ้าคุณจะสืบ สิ่งที่ควรทำก็คือกลับไปที่จุดเริ่มต้นใหม่" ว่าแล้วเซจินก็ลุกออกไปแต่ก็หันกลับมาพูดกับเขาอีกครั้ง "พักก่อนที่คุณใกล้ชิดและห่วงใยฉัน ความจริงแล้วคุณก็ทำเพื่อจับฆาตกรฆ่าคนตายใช่ไหม"
"เออ" ซานโซกอยากจะพูดกับเซจินแต่ไม่ทัน
"มันน่าสนุกจริงๆ โลกนี้มันตลกสิ้นดีเลย" ว่าแล้วเซจินก็เดินจากไป ซานโซกรู้สึกผิดและเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ เขาจึงเดินตามดูเซจินอยู่ห่างๆ
เซจินเดินกลับมาถึงบ้านอย่างเหนื่อยอ่อน ที่หน้าบ้าน แม่เธอกำลังรอเธออยู่
"เซจิน ทำไมไม่ยอมรับสาย และพึ่งจะกลับมาเอาป่านนี้ แม่ยืนรอตรงนี้ตั้ง 2 ชั่วโมงกว่าแล้วนะ"
"หนูขอโทษค่ะแม่ที่หนูทิ้งแม่ให้รออยู่ตรงนี้เพียงลำพัง แถมยังให้รอตั้งนาน หนูนี่ใช้ไม่ได้เลยใช่ไหมค่ะ" แม่เธอรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของลูกสาว
"เซจินมีอะไรเกิดขึ้นกับลูกหรือเปล่า"
"จะมีอะไรล่ะคะ" เซจินพยายามกลบเกลื่อน "เอางี้ เรามาฉลองขึ้นบ้านใหม่ดีกว่า เราไปซื้อเหล้ากับขนมเค็กกลับมากินกันให้อร่อยไปเลย" แล้วเธอก็จัดงานสังสรรค์ระหว่างเธอกับแม่ในบ้านใหม่หลังเล็กๆหลังนี้ เธอเทเหล้าขาวให้แม่และพูดว่าต่อไป เราจะไม่ร้องไห้อีกและต้องอยู่ต่อไปอย่างเข้มแข็ง แล้วเธอกับแม่ก็นั่งดื่มเหล้าและร้องเพลงด้วยกัน แม่ชมเธอว่าร้องเพลงเพราะ ให้เธอร้องให้ฟังอีกแต่เธอบอกให้แม่ร้องเพลงให้เธอฟังบ้าง แม่บอกว่าร้องไม่เป็น เซจินจึงเสนอให้แม่ร้องเพลงที่เคยกล่อมให้เธอนอนหลับตอนที่เธอยังเป็นเด็กๆ แม่เธอจึงร้องเพลงๆหนึ่งขึ้นมา
"ไม่ใช่ค่ะแม่ เพลงนี้เป็นเพลงที่แม่เคยร้องให้หนูฟังตอนหนูเล็กๆ หนูถึงชอบเพลงนี้ที่สุดเลย"
"เพลงอะไรล่ะจ๊ะ"แล้วแม่ก็เมาฟุบหลับไป เซจินร้องเพลงนั้นขึ้นมา น้ำตาก็เริ่มไหลริน ทำไมแม่ถึงจำเพลงนั้นไม่ได้ ซานโซกซึ่งเฝ้ามองเธออยู่นอกบ้านได้ยินแล้วก็สงสารเธอจับใจรุ่งเช้า เซจินออกตระเวนหางานหลายที่จนกระทั่งได้งานที่ร้านหมูกระทะ ทางด้านซานโซกเข้ามาทำงานที่สน.ตำรวจโดยไม่ได้กินอะไรเลย จ่าบัคเป็นห่วงจึงซื้อขนมปังมาฝากแต่ซานโซกปฏิเสธ
"นี่ ฉันรู้สึกว่าแกเป็นห่วงเซจินมากถึงขนาดไม่ยอมกิน ไม่ยอมดื่มแบบนี้"
"ไม่ใช่สักหน่อย" ซานโซกยังปากแข็ง
"ก็น่าเห็นใจเธอนะ ตัวก็ผอมลมอาจพัดไปได้ ไม่ว่ายังไงมันก็เป็นความผิดแกอยู่ดี ถ้าเกิดตอนนี้ฮันเซจินรักแกขึ้นมาจริงๆแกจะทำยังไง" คำพูดนี้ยิ่งทำให้ซานโซกรู้สึกผิดต่อเซจินมากขึ้น พอดีมีคดีฆาตกรรม ทุกคนต่างไปดูที่เกิดเหตุ พบว่าคนตายเป็นคนของแก๊งบูรพา ซึ่งเป็นแก๊งค้ายา แก๊งนี้ถูกแก๊งไททานิคกลืนไปทั้งแก๊ง
"ได้ยินว่าหัวหน้าแก๊งไททานิค รับเลี้ยงคังฮุนกีตั้งแต่เด็กๆใช่ไหม" หัวหน้าซาถามโฮกูมาหาโฮซูที่บ้าน เขาห่วงว่าพวกแก๊งไททานิคจะมาหาฮุนกี ซึ่งเป็นจริงอย่างที่โฮกูคาด วอนกอนโอมาหาฮุนกีด้วยตัวเอง
"แกนี่มันเสน่ห์แรงจริงๆ แค่ชื่อแกก็ทำให้โฮกูยอมตายแทนแกได้ นี่ยังพี่สาวเขาอีกคน ผู้หญิงคนนี้ดูเป็นห่วงแกมากนะ"
"ใช่ ผมโชคดีมาก โฮกูกับพี่สาวเขาเคยขอร้องผม ไม่ว่าจะมีอุปสรรคมากมายแค่ไหนก็อย่ายอมแพ้ แม้ว่าจะมีคนข่มขู่ฆ่าเขา2พี่น้องก็อย่าเปลี่ยนใจ ผมรับปากพวกเขาแล้ว"
"นี่เป็นครั้งสุดท้ายต่อไปฉันจะไม่มากวนแกอีก"
"ผมไม่เชื่อคำสาบานของคุณ"
"จำตอนที่เราเจอกันครั้งแรกได้ไหม แกหนีออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า หิวโซเป็นอาทิตย์ นอนเป็นลมอยู่ข้างถนน ตอนนั้นฉันเป็นคนช่วยแก"
"ตอนนั้นหากคุณไม่ช่วยผม ปล่อยให้ผมหิวตาย อาจจะดีสำหรับผม ผมจะไม่ทำผิด ทำร้ายคนอื่นเพื่อความอยู่รอด หากคุณไม่ช่วยผมวันนั้น ผมอาจมีความสุขกว่านี้" ฮุนกีไม่พูดอะไรต่อ เขาจึงเอ่ยขึ้น
"คิดดูให้ดีแล้วติดต่อกลับมานะ"
"ผมจะไม่ติดต่อกลับไป"
"คนที่แกนับถือเหมือนพ่อชื่อลียองโซกใช่ไหม ตอนนี้เราอยากกำจัดคนน่ารำคาญ โชคไม่ดีเลยไอหมอนั่นเป็นลูกชายของลียองโซกชื่อลีซานโซกใช่ไหม ได้ยินว่ามันตามล่าแกด้วย ไม่ว่าสำหรับแกหรือฉันแล้ว มันก็คือมารคอหอย ไม่เจียมเงาหัวบังอาจเป็นปรปักษ์กับฉัน"
"คุณต้องการอะไรกันแน่" ฮุนกีชักหวั่นใจ
"แกสนใจด้วยหรอ ถ้าสนใจไว้ติดต่อกัน" แล้วพวกเขาก็กลับไปซานโซกกลับมาบ้าน บังเอิญเห็นกระดาษที่บันทึกรายชื่อบุคคลที่น่าสงสัยในคดีฆาตกรรมดองกันยิมที่พ่อเขาสืบอยู่เพื่อที่จะแก้ต่างให้กับฮุนกี เขารู้สึกว่าพ่อให้ความสำคัญกับคังฮุนกีมาก เขาบอกกับพ่ออย่างประชดว่า เขาชักอิจฉาคังฮุนกีเสียแล้ว พอกลับเข้าห้องนอน เขาเห็นรูปแม่จึงรำพึงออกไป
"แม่ ผมคิดว่าวิญญาณแม่คงเห็นอย่างชัดเจน หรือว่าคังฮุนกีจะถูกใส่ความอย่างที่พ่อพูด คนร้ายเป็นคนอื่น เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้" เขารู้สึกสับสนในความจริงและความเชื่อมั่นที่เขามีมาตลอดเพื่อนของเซจินแวะมาหาเซจินที่ร้านหมูกระทะ
"ฉันไม่เข้าใจทำไมเธอถึงมาทำงานที่นี่"
"เรามี 2 ชีวิต ฉันต้องรับภาระเลี้ยงดูแม่ อย่าคิดว่าฉันน่าสังเวชมากสิ อาชีพไม่มีแบ่งสูงต่ำหรอกนะ" "ฉันรู้แล้วแต่เธอสบายมาตั้งแต่เด็กๆจะทำงานอย่างนี้ได้ยังไง"
"ฉันทำได้สิ ก่อนหน้านี้พวกเธอชอบล้อฉันบ่อยๆว่าเป็นเด็กเก็บมาเลี้ยงยังไงล่ะ ไม่ว่าจะเป็นการกินการดำเนินชีวิต เหมือนกับลูกคนที่ 7 ของครอบครัวยากจนไม่มีผิดเลย"แต่เวลานั้นงานที่ร้านยุ่ง เธอจึงต้องรีบกลับไปทำ ตกบ่ายจ่าบัคโทรมาบอกว่าเ ขาจับคิมกันยิมได้และเขาก็สารภาพว่าทำให้บริษัทพ่อเธอล้มละลายและเป็นคนขับรถชนพ่อเธอด้วย เซจินได้ยินดังนั้นจึงรีบไปที่สน.ตำรวจ
ที่หน้าสน. ซานโซกขับรถเข้ามา พอเขาเห็นคิมกันยิมก็ตรงเข้าทำร้ายอย่างเดือดแค้น จนต้องมีคนมาห้าม เซจินซึ่งกำลังเดินมาก็เห็นเหตุการณ์อยู่ตลอด พอซานโซกหันมาเห็นเซจิน เขาก็ได้แต่นิ่งไม่รู้จะพูดหรือแก้ตัวอะไรกับเซจิน เซจินต้องการเยี่ยมคิมกันยิมแต่ทางตำรวจไม่อนุญาติ เธอจึงฝากจ่าบัคให้บอกคิมกันยิมว่าเธจะไม่มีวันอภัยให้เขา เพราะเห็นแก่เงินทำให้บริษัทพ่อเขาต้องล้มละลาย เพื่อผลประโยชน์ถึงกับต้องฆ่าพ่อ เธอจะไม่มีวันอภัยให้เขาเด็ดขาด เมื่อเซจินจะกลับ เธอพบซานโซกนั่งอยู่ที่หน้าสน. เธอเดินเลยเขาไปแต่แล้วก็หันกลับมา
"ขอบคุณนะคะ เพราะได้คุณช่วยเหลือวิญญาณพ่อฉันไปสู่สุขติได้" แล้วเธอก็หันหลังเดินกลับออกไป
"ฮันเซจิน" ซานโซกเรียกเธอไว้ "คังฮุนกี..."
"ฉันไม่อยากได้ยินชื่อคนนั้น" เซจินสวนมาทันที
"คังฮุนกีเป็นคนฆ่าผู้ปล่อยกู้คนนั้น คนที่พัวพันกับคิมกันยิม เป็นคนที่บังคับและข่มขู่พ่อคุณ เขาเป็นคนฆ่าเอง" ซานโซกเหมือนจะต้องการตอกย้ำให้เซจินยอมรับความจริงที่ว่าคังฮุนกีต้องมีความสัมพันธ์กับเธอ ถึงได้ยอมเสี่ยงเพื่อครอบครัวเธอฮุนกีรู้สึกไม่ดีเลยเมื่อได้ยินว่าพวกเขาจะทำร้ายซานโซก เขาจึงเก็บของออกจากบ้านโฮซู เธอรีบขวางเขาไว้ เพราะกลัวว่าจะไปทำสิ่งผิดกฎหมาย ฮุนกีตอบปัดไปว่าไม่ใช่ไปทำธุระ เธอจึงบอกว่าจะไปกับเขาด้วยแต่ฮุนกีให้เธออยู่ที่นี่ โฮซูจึงขอให้เขาเกี่ยวก้อยสัญญาว่าจะไม่ทำผิดอีก เธอบอกให้เขารีบไปรีบมา เธอจะรอเขากลับมา ฮุนกีมาหาหัวหน้าถามเขาว่าจะให้เขาทำงานอะไรให้ เกี่ยวกับลีซานโซกหรือเปล่า
รุ่งเช้าของอีกวัน คำพูดที่ซานโซกพูด
"คังฮุนกีเป็นคนฆ่าผู้ปล่อยกู้คนนั้น คนที่พัวพันกับคิมกันยิม เป็นคนที่บังคับและข่มขู่พ่อคุณ เขาเป็นคนฆ่าเอง"
ยังคงก้องอยู่ในสมองของเธอ เซจินจึงตัดสินใจไปที่อู่ซ่อมรถเพื่อถามหาญาติหรือเพื่อนของฮุนกี คนที่นั่นบอกให้เธอไปหาโฮกูที่ร้านวีดีโอ เมื่อเธอผลักประตูเข้าไป โฮกูแปลกใจเมื่อเห็นเซจิน
"คุณรู้จักฉันไหม"เซจินถามโฮกู
"ผมคิดว่าคุณคงรู้ความจริงแล้ว ตอนแรกผมคิดว่าคุณเป็นคนรักของพี่ฮุนกี ผมจึงแอบถ่ายรูปตอนคุณเผลอไปให้เขา คุณรู้ไหมพี่ฮุนกีห่วงใยคุณมาก เพียงแค่คุณได้อยู่สุขสบาย พี่ฮุนกีสละได้ทุกอย่าง คุณก็น่าจะรู้นะ" เซจินรีบลุกขึ้น เธอไม่ได้ต้องการคำยืนยันถึงความสัมพันธ์ของเธอกับคังฮุนกีเพราะเธอยังไม่สามารถยอมรับมันได้
"ขอโทษนะ ฉันคงมาผิดที่แล้ว ฉันไม่น่ามาที่นี่เลย ฉันขอตัวก่อนนะ"
"คุณครับทำไมทำแบบนี้"
"ฉันไม่ใช่น้องสาวของคังฮุนกี ฉันคือฮันเซจิน ถ้ามีโอกาส คุณช่วยบอกเขาด้วยว่าฉันคือฮันเซจิน ฉันไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับคังฮุนกี"
"คุณพูดอะไรนะ ไม่มีความสัมพันธ์งั้นหรอ"โฮกูเริ่มโมโห "จะบอกให้นะเพราะคุณคือน้องสาวของพี่ฮุนกี ผมถึงเห็นใจและสงสารคุณ แต่ไม่นึกเลยว่าคุณจะไร้หัวใจ เขาทำไปเพื่ออะไร คุณรู้ไหม ทำไมเขาถึงมีสภาพแบบทุกวันนี้ เก่งจริงพูดใหม่อีกทีสิ" เซจินหันมาจ้องหน้าโฮกู
"ฉันไม่เคยขอร้องให้เขาฆ่าคนเพื่อฉันนะ"
"นี่"โฮกูโมโหสุดๆ
"ถ้าเขากำลังตามหาน้องสาวที่หายไป 10 กว่าปีช่วยบอกด้วยว่าไม่ใช่ฉัน แล้วบอกเขาว่าเด็กผู้หญิงที่ชื่อคังฮุนจู ที่พ่อแม่ทอดทิ้งตายไปนานแล้ว"ว่าแล้วเซจินก็เดินออกจากร้านไป เธอเสียใจในสิ่งที่เธอพูดออกมาและยังสับสนในความรู้สึกของตัวเองฮุนกีได้รับข้อความจากโฮกูว่าเซจินมาหาทำให้เขากลุ่มใจมาก ทางด้านโฮซูกับเมจินมารอรับฮุนกีกลับบ้านที่ป้ายรถประจำทางแต่ปรากฏว่าคนที่ลงมาจากรถคือสามีเก่าของโฮซู เธอรีบวิ่งหนีไป
ซานโซกได้รับการลงโทษทางวินัยให้พักงาน ในฐานที่ไปทำร้ายผู้ต้องหาคิมกันยิม เขาจึงมีเวลามานั่งดื่มเหล้ากับดาเฮ เธอชวนเขานั่งรถไฟไปเที่ยวทะเลเพื่อให้เขาสบายใจขึ้น อยู่ๆซานโซกก็ถามดาเฮ
"ซาดาเฮ ทำไมเธอถึงชอบฉัน ฉันมีอะไรดีงั้นหรอ"
"แล้วทำไมพี่ไม่ชอบฉัน ทำไมพี่ไม่ชอบผู้หญิงดีๆอย่างฉัน ฉันเข้าใจและรู้ดีว่าพี่ไม่ได้รักฉันเท่าไหร่นักหรอก" เสียงโทรศัพท์ดังโทรตามให้ดาเฮไปอัดรายการ ก่อนไปเธอย้ำให้เขาไปที่สถานีรถไฟตอนเที่ยงคืนครึ่ง เธอซื้อตั๋วไว้แล้ว
"พี่ต้องไปให้ได้นะ และอย่าดื่มเหล้าให้มากไปล่ะ" เธอจูบลาซานโซกก่อนออกไป ซานโซกดื่มเหล้าจนเมา ตอนแรกเขาตั้งใจจะไปสถานีรถไฟแต่คำพูดของเซจินก็แว่วเข้ามา
"พักก่อนที่คุณใกล้ชิดและห่วงใยฉัน ความจริงแล้วคุณก็ทำเพื่อจับฆาตกรฆ่าคนตายใช่ไหม"
ทำให้เขาเปลี่ยนใจไปหาเซจิน ปล่อยให้ดาเฮรอเก้อที่สถานีรถไฟ เซจินซึ่งกำลังคร่ำเคร่งกับการอ่านหนังสือเตรียมสอบ เธอได้ยินเสียงดังจากหน้าบ้านจึงออกไปดู เห็นซานโซกนอนเมาสลบอยู่ เธอรีบวิ่งไปดู
"นี่คุณ ตื่นก่อนสิ"
"เซจินผมมาขอโทษคุณ" ซานโซกพยายามพูดกับเซจินทั้งที่ครึ่งหลับครี่งตื่น "ที่ผมมาวันนี้ก็เพื่อพูดประโยคนี้กับคุณ" ซานโซกลุกขึ้นขอตัวกลับแต่แล้วก็ล้มฟุบอยู่หน้าบ้านเซจิน
ต้องการเสนอแนะ ติชม แนะนำข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่
thpurelove@yahoo.com
copyright@2003