Pure love
หรือว่าคนที่ตายเมื่อวาน
เธอจะกำหนดวันตายไว้แล้ว
ฉันสามารถอยู่ต่อไปได้งั้นหรอ ปีหน้า...เราจะยังได้มาที่นี่อีกหรือเปล่า
ได้สิ ไม่ว่าปีนี้หรือปีถัดไป ไม่ว่าอีกกี่ปีก็ตามเราก็จะยังมาที่นี่
คุณไม่ต้องห่วง ผมไม่ปล่อยให้คุณไปง่ายๆหรอก
ตอนที่14
ฮุนกียอมไปพบซานโซกที่สวนสาธารณะ
"เซจินอาการหนักมากหรอ" ฮุนกีถามขึ้น
"คนป่วยอาการเหมือนเซจิน บางคนก็ตาย บางคนก็รอด ความจริงถึงจะเป็นพี่น้องกัน เม็ดเลือดขาวที่เข้ากันไม่ได้ก็ค่อนข้างมาก และอาจเป็นไปได้ที่ช่วยเซจินไม่ได้คุณอาจติดคุก ก็อย่างที่คุณพูด คุณอาจติดกับดักที่ผมวางไว้" ซานโซกพูดเพื่อดูทีท่างฮุนกี "ไปมอบตัวเถอะ"
"ผมไม่คิดอย่างนั้นหรอก"
"ถ้าหากคุณคิดว่าหากคุณมอบตัวแล้วอาการเซจินทรุดหนักลง คุณอย่าห่วงเลย ผมรับรองความปลอดภัยของเธอ คุณไม่เชื่อผมหรอ"
"ผมไม่เชื่อตำรวจ"
"แสดงว่าที่คุณมาวันนี้คงไม่ใช่เพราะเชื่อผม"
"ไปตรวจร่างกายกันเถอะ" ฮุนกีตัดบท "ตอนนี้ที่สำคัญคือต้องตรวจว่าไขกระดูกผมเข้ากับเธอได้ไหม"
"ตำรวจมีประวัติของคุณแล้ว และตอนนี้ตำรวจอาจจับตาดูผมอยู่ คุณต้องระวังตัวด้วย" ฮุนกีรู้สึกแปลกใจในทีท่าและคำพูดของซานโซก
"ที่คุณเป็นห่วงผมเพราะเซจินหรือเปล่า"
"มีคนเคยบอกผม นายพรานที่ชำนาญจะไม่ใช้ปืนเล็งนกที่บาดเจ็บ บอกตรงๆใช้ปืนยิงนกที่บาดเจ็บไม่สะใจและไม่ใช่นิสัยผม" ซานโซกยังพูดจาหยั่งเชิงไว้ "ไปเถอะ" แต่ฮุนกีก็ยังไม่วางใจ
"ตอนนี้เซจินกับคุณเป็นไงบ้าง"
"คุณจำได้ไหม คุณเคยช่วยชีวิตผมไว้ครั้งนึง คนอย่างผมไม่ชอบเป็นหนี้ชีวิตใคร ไปเถอะ" ซานโซกจะเดินไปแต่ฮุนกีก็รั้งเขาไว้
"จุดประสงค์ที่คุณใกล้ชิดเซจินไม่ใช่เพราะต้องการจับผมหรอ ไม่ใช่ใช้เธอเพื่อหลอกล่อผมหรอ คุณใกล้ชิดเซจินก็เพื่อหลอกใช้เธอ"
"ถูกต้องแต่ว่าโชคไม่ดีเลย ผมติดกับดักที่ผมวางไว้" ซานโซกพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเดินไป ซานโซกพาฮุนกีไปหาหมอเพื่อตรวจไขสันหลัง ฮุนกีขอร้องหมอไม่ให้บอกเรื่องนี้กับเซจิน ซานโซกอาสาไปเฝ้าหน้าห้อง พอดีที่หัวหน้าซาและยังดงซูมาเยี่ยมเซจิน ซานโซกพยายามไม่แสดงพิรุธอะไรออกมา แม้ว่ายังดงซูจะเปรยๆว่า ถ้าฮุนกีรู้ว่าเซจินป่วยหนักอาจมาอยู่แถวนี้ก็ได้ เมื่อพวกเขากลับไปแล้ว ซานโซกกลับไปหาหมอก็พบว่าฮุนกีหายไปแล้ว จึงไปหาเซจิน ระหว่างทางเขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งร้องไห้เสียใจบอกว่าลูกแม่ทำไมต้องจากแม่ไปและเดินตามเตียงรถเข็นไป เขาละสายตาจากภาพเศร้านั้นก็เห็นเซจินยืนดูอยู่เช่นกัน
"เซจิน เซจิน" เธอสะดุ้งแล้วหันมาหาเขา
"ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ เปลี่ยนชุดทำไม"
"ฉันจะกลับไปดูแม่ ตอนนี้แม่คงเป็นห่วงแล้ว" ซานโซกก็ยอมให้เธอกลับ "เตียงเมื่อกี้ได้ยินว่าเธอป่วยเป็นโรคเดียวกับฉันด้วย เธอพึ่งจะตายไป" ซานโซกเข้าใจว่าเธอรู้สึกอย่างไรแต่เขาก็ไม่รู้จะปลอบใจเธอเช่นไร ระหว่างที่เซจินยืนรอซานโซกไปเอารถอยู่หน้ารพ. เธอพิงเสาและทรุดตัวนั่งอย่างหมดแรง ฮุนกีได้แต่แอบยืนมองอยู่ไกลๆ เขาเห็นซานโซกขับรถมา พยุงเธอลุกและประคองเธอไปที่รถก่อนจะขับออกไป ยองโซกซึ่งแอบดูฮุนกีอยู่จึงเดินมาหาและถามเขาว่าไหวไหมซานโซกประคองเซจินไปจนเกือบถึงบ้าน เซจินบอกว่าเธอกลับเองได้ส่งแค่นี้ก็พอ
"งั้นเดินดีๆนะ" ซานโซกดึงเซจินมากอดไว้โดยไม่พูดอะไร และก็ส่งเธอกลับบ้าน "เซจินต้องเข้มแข็งไว้นะ ผมอยากรู้จังคุณแก่แล้วจะเป็นยังไง ผมอยากดูคุณตอนแก่ ขอให้คุณอายุยืนยาว ตกลงนะ" ซานโซกยิ้มให้เธอ เซจินเข้าบ้านก็เห็นแม่ฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือ เธอปลุกแม่ให้ตื่น พอแม่ตื่นก็ต่อว่าเธอ
"หายไปไหนมาลูก ไปไหนมา"
"หนูไปที่ที่วิเศษที่สุดมา แม่เป็นห่วงหนูหรอ"
"ใครว่าแม่ไม่เป็นห่วงเลยสักนิด"แม่เธอพูดประชดและตีเธอ "หายไปไหนก็ไม่ยอมบอก ชอบทำให้แม่เป็นห่วง" เซจินเข้าใจแม่ดี เธอดึงแม่มากอดไว้
"แม่จ๋า อย่าดีหนูสิ หนูเจ็บนะ หนูเจ็บจริงๆ" น้ำเสียงเซจินอ่อนแรง แม่จึงหยุดตีและกอดเธอไว้ยองโซกพาฮุนกีไปพักและดูแลเขา ซานโซกโทรหาฮุนกีแต่ฮุนกีหลับอยู่ ยองโซกจึงไม่ให้รับ เมื่อฮุนกีตื่นเขาโทรศัพท์ไปหาโฮซู
"ผมเองนะ"
"คุณค่ะ" โฮซูตกใจ
"คุณสบายดีหรือเปล่า"
"ทำไมคุณโง่อย่างนี้ ทำไมคุณไม่เอาสมุดเงินฝากและทองไป"
"ครั้งนี้ผมเป็นผู้ร้ายของทางการ ผมไม่ได้รับผิดแทนใคร ผมอยากฆ่าใครสักคนจริงๆ"
"ฉันรู้ค่ะ"
"ถ้าหากคุณไม่รังเกียจและยังชอบคนอย่างผม เต็มใจจะอยู่กับผมไหม"
"คุณก็รู้นิค่ะ ฉันแต่งงานแล้วและก็มีลูกด้วย ซ้ำยังไม่มีความรู้ คนที่มีปมด้อยอย่างฉันไม่คู่ควรกับคุณเลย"
"ผมจะมอบตัว แต่ตอนนี้ผมมีหลายอย่างจะต้องทำ พอผมเสร็จธุระจะมอบตัว ว่าแต่คุณจะรอผมไหม"ฮุนกีรอคำตอบจากเธอแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ มีแต่เสียงร้องไห้ที่ดังกลับมา "โฮซู ผมคิดถึงคุณ" ฮุนกีพูดได้แค่นั้นก็วางสาย ถึงแม้เธอไม่ตอบแต่เขาก็รู้ว่าเธอคิดอย่างไร เขาไม่อยากทิ้งเธอไว้กับสามีที่โหดร้าย ฮุนกีนั่งครุ่นคิดในหลายเรื่องราวที่เกิดขึ้นดาเฮลงข่าวหน้าหนึ่งว่าไปติดพันนักธุรกิจแก่คนหนึ่ง ทำให้ซาดงอูโกรธมาก เมื่อซานโซกรู้ข่าวเขาเองก็นิ่งเฉยไม่ได้ จึงไปหาดาเฮ เธอบอกว่าข่าวนั้นเป็นเรื่องจริง เธอกำลังคบกับนักธุรกิจคนนั้นอยู่
"ไม่ว่าฉันจะทำอะไรหรือคบกับใคร ก็ไม่เกี่ยวกับพี่เลย ฉันจำได้ฉันเคยบอกพี่แล้ว พี่อยู่ส่วนพี่ ฉันอยู่ส่วนฉัน"
"ฉันรู้ว่าเธอกำลังประชดฉัน ที่เธอทำไปเพื่อแก้แค้นฉัน ดาเฮ มีผู้ชายหนุ่มอีกมากมายที่ตามเอาใจเธอ"
"จะต่างกันยังไง ถ้าคนนั้นไม่ใช่พี่ซานโซก ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ไม่ต่างกัน" ดาเฮเดินเลี่ยงหนีเขาไปขึ้นรถ ซานโซกจึงเดินตามไปนั่งเบาะข้างคนขับ
"ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้จะทำยังไงให้เธอยกโทษให้ ดาเฮจะปล่อยฉันไปได้ไหม ฉันขอร้องปล่อยฉันไปได้ไหม"
"ไม่ได้ ฉันไม่ปล่อยพี่ไป จากนี้ฉันจะทรมานตัวเอง ฉันจะให้พี่ได้เห็นว่าฉันทำลายตัวเองยังไง พี่จะต้องเจ็บปวดและเสียใจ ลงไปได้แล้ว" ดาเฮยื่นคำขาด "อย่าทำเป็นเสียใจให้ฉันเห็นเลย มันเร็วเกินไป ถ้าพี่อยากรู้ว่าทำให้ฉันเจ็บปวดเสียใจแค่ไหนก็รออีกสักพัก ฉันมีนัดต้องรีบไปพี่ลงไปได้แล้ว" ซานโซกไม่รู้จะทำอย่างไรจึงเอ่ยขึ้นว่า
"ถ้าเธออยากให้ฉันกลับมาหาเธอละก็ เธอจะต้องรอจนกว่าผู้หญิงคนนั้นจะหายแล้วฉันจะกลับมา รอจนกว่า เขาจะหายแข็งแรงเป็นปรกติ ไม่ต้องการให้ฉันอยู่เคียงข้าง ฉันจะกลับมาหาเธอแต่ฉันขอร้อง อย่าทำร้ายตัวเองเพื่อแก้แค้นฉันอีกเลย อย่าทำโง่ๆอีก รับปากฉันสิ" เขากล้ำกลืนฝืนพูดในสิ่งที่ตรงข้ามกับใจ ดาเฮเองก็รู้ดีเพราะสายตาของเขามันบ่งบอกว่าเขาทำเพื่อเธอแค่ไหน
"พี่ซานโซก" ดาเฮโถมเข้ากอดเขาเซจินเดินผ่านร้านขายเสื้อแห่งหนึ่ง เธอมองเข้าไปในตู้โชว์แล้วนึกถึงคำพูดซานโซก
"ผมไม่ชอบฤดูหนาวที่สุดเลยเพราะผมกลัวหนาว"
เธอจึงเดินเข้าไปหาเจ้าของร้าน
"ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าเสื้อกันหนาวที่อยู่ในตู้โชว์นั้นใช้เวลาถักนานเท่าไหร่ค่ะถึงจะเสร็จเพราะว่าฉันมีเวลาเหลือไม่มาก" เซจินตั้งใจถักเสื้ออย่างขะมักขเม้นขณะนั่งรอแม่ที่ร้านอาหารในโรงแรมแห่งหนึ่ง แม่เธอแปลกใจว่าทำไมจึงชวนมากินที่นี่เพราะนานมากแล้วที่ไม่ได้มา เซจินจึงตอบว่าเพราะเธอรู้สึกผิดที่ปล่อยให้แม่กินอาหารข้างถนน วันนี้เธอจะขอเลี้ยงแม่มื้อใหญ่ สองแม่ลูกกินข้าวอย่างมีความสุข อยู่ๆแม่ก็ถามขึ้น
"พักนี้ลูกของแม่มีอะไรหรือเปล่า บอกแม่สิ"
"ไว้แม่กินข้าวอิ่มแล้วหนูจะบอก" แม่เธอเริ่มมีสีหน้าไม่ดี "ไม่มีอะไรหรอก ดูคุณนายสิ สีหน้าตกใจมากเลย แม่รีบกินข้าวเถอะไม่งั้นหนูกินข้าวแม่หมดนะ"แต่แม่เธอก็ยังไม่เลิกกังวล เซจินจึงบอกความจริงกับแม่ "แม่ค่ะ นับจากนี้ไป เซจินต้องทำศึกครั้งสำคัญที่สุด ต่อไปหนูอาจไม่มีเวลาอยู่กับแม่แล้วก็ได้"
"พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง"
"คือหนูไม่ค่อยสบาย"
"ลูกไม่สบายตรงไหน" แม่เธอสีหน้าตกใจมาก
"เราดื่มไวน์กันดีไหมค่ะ" เซจินรีบเปลี่ยนเรื่องซานโซกกลุ่มใจกับสิ่งที่เขาเอ่ยกับดาเฮ ตกดึกเขาจึงไปยืนรอเซจินอยู่หน้าบ้าน เขาเห็นเธอเดินมากับแม่
"แม่ค่ะ แม่ทายสิค่ะว่าปลาหมึกกินลูกชิ้นแล้วจะกลายเป็นอะไร นี่เป็นเรื่องโจ๊กที่เพื่อนหนูเล่าให้ฟัง แม่ทายสิค่ะ" แม่เธอก็ยังกังวลอย่างเห็นได้ชัด "เรามาพนันกัน 3000วอน ถ้าแม่ทายถูก 3000ก็เป็นของแม่ งั้นหนูเฉลยดีกว่าก็เป็นลูกชิ้นปลาหมึก ตลกไหมค่ะแม่" เซจินหัวเราะร่า แต่แม่เธอไม่ตลกด้วย
"ทำไงล่ะ ต่อไปเซจินจะทำยังไง"
"ไม่สบายก็รักษาให้หายสิค่ะ ไม่ต้องกลัวหนูต้องหายแน่ หมอรับปากว่าจะรักษาหนูให้หาย" เธอพูดปลอบใจแม่ แม่ร้องไห้และดึงเธอเข้ามากอดไว้
"ลูกรักของแม่ ลูกที่น่าสงสาร จะทำยังไงดี ลูกไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมคนดีๆอย่างลูกต้องมารับกรรมอย่างนี้ด้วย ทำยังไงต่อไปลูกรักของแม่จะทำยังไง"
"แม่อย่าร้องไห้สิ หนูไม่ตาย หนูจะไม่ตายและทิ้งแม่ไว้คนเดียวหรอกนะคะ" ซานโซกมองภาพนั้นก่อนเดินจากไปด้วยความสงสารจับใจ
เมื่อแม่หลับไปแล้ว เซจินซึ่งนั่งเฝ้าแม่อยู่ จึงเดินออกมาหน้าบ้าน เธอนั่งลงข้างประตูร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวซานโซกสอบปากคำลูกน้องวอนกอนโอตั้งแต่ดึกจนเช้าเครียดจนเลือดกำเดาไหล จ่าบัคจึงมาสอบสวนต่อ ซานโซกเดินออกมายืดเส้นยืดสายที่หน้าสน.พอดีโทรศัพท์ดังขึ้น เขากดรับ
"สวัสดีค่ะ ฉันฮันเซจิน"
"โทรมาแต่เช้าเลย มีอะไรหรอ"
"เลือดกำเดาไหลหรอ" ซานโซกแปลกใจจึงมองไปรอบๆ เขาเห็นเซจินใส่เสื้อสีฟ้า สวมสร้อยแร็กเกตที่เขามอบให้ยืนยิ้มและโบกมือให้เขาอย่างร่าเริงสดใส เธอชวนเขาไปกินข้าวเช้าด้วยกัน
"ซุบหางวัวร้านนี้อร่อยที่สุดในโลกงั้นหรอค่ะ" ซานโซกสีหน้างง "คุณเคยบอกว่าตรงข้ามสน.มีซุบหางวัวร้านนึงอร่อยที่สุดในโลกจำไม่ได้หรอค่ะ บอกว่าจะพามาเลี้ยงไง เช้านี้พอลืมตาตื่นขึ้นมาก็อยากกินซุบหางวัวร้อนๆสักถ้วยนึง" เซจินพูดเจื้อยแจ่ว พออาหารมาเสริฟ เธอก็ชมว่าแค่ได้กลิ่นก็รู้ว่าอร่อยแล้ว เมื่อตักอาหารชิมเธอก็ยกนิ้วให้ "อร่อยจริงๆ นี่เป็นซุบหางวัวที่อร่อยที่สุดเท่าที่เคยกินมาเลย" ซานโซกมองเซจินด้วยความรู้สึกแปลกๆ เมื่อกินข้าวเสร็จ เซจินก็ขอบคุณเขา "ขอบคุณนะคะที่เลี้ยง วันนี้อิ่มตื้อเลย"
"เซจิน ไม่สบายหรือเปล่า" ซานโซกถามอย่างสงสัย
"ใช่ ฉันไม่สบาย หรือคุณลืมไปแล้ว" เธอตอบเหมือนเป็นเรื่องขำ
"คนที่อยู่ตรงหน้าผมใช่ฮันเซจินแน่นะ"
"ถ้าวันนี้คุณงานไม่ยุ่งจะไปเที่ยวกับฉันไหมล่ะ รีบตอบมาสิ ทีหลังจะชวนฉันก็ไม่ได้แล้วนะ" ซานโซกไม่ตอบ เชาไม่แน่ใจในทีท่างของเซจิน
"ไม่ไปหรอ งั้นก็ตามใจ ขอบคุณสำหรับซุบนะ" เซจินหันหลังกลับ ซานโซกจึงถามเธอ
"คุณอยากไปเที่ยวไหนล่ะ"
เซจินพาซานโซกมาที่สนามบาส
"คุณชอบเล่นบาสไหม ก่อนหน้านี้ฉันชอบเล่นบาสมากเลยนะ" แล้วเธอก็ลงไปในสนามขอเล่นบาสกับกลุ่มคนที่เล่นอยู่ ซานโซกมองดูเซจินที่เล่นบาสอยู่อย่างมีความสุข เธอหันมายิ้มให้เขา นานมากแล้วที่เขาไม่เคยเห็นเธอร่าเริงสนุกสนานแบบนี้ แต่อยู่ๆเซจินก็เป็นลมล้มลงกลางสนาม ซานโซกรีบวิ่งมาหาเธอ
"เซจิน เซจิน เป็นอะไรไป แข็งใจไว้นะ" ซานโซกประคองเธอลุกขึ้นและพาเธอออกนอกสนาม ไปคุยกันในสวนสาธารณะ
"อย่าหัวเราะฉันนะ ฉันคิดว่าเมื่อกี้ฉันเล่นได้ไม่เลวเลย ถ้าหากว่าฉันแข็งแรงกว่านี้ฉันคงเล่นได้ดีกว่านี้"
"แล้วต่อไปจะทำอะไร" ซานโซกถามเธอ
"ทำอะไรขอคิดดูก่อนนะ" เซจินตอบเสียงเหนื่อยๆ
"กลับกันเถอะ คุณอยากทำอะไรก็ค่อยๆคิดไป เอาไว้คุณหายดีแล้วค่อยมาเล่นใหม่ ถ้าปีนี้ไม่ได้เล่นก็ปีหน้า ถ้าปีหน้าไม่ได้เล่นก็ปีถัดไป"
"ปีหน้าแล้วก็ปีถัดไป" เซจินทวนคำเหมือนไม่เชื่อ
"คุณฝึกการตายหรอ คุณกำหนดวันตายหรือยัง" ซานโซกเริ่มโมโห "ที่ผ่านมาผมเห็นว่าคุณน่ารักแต่ว่าตอนนี้ผมทนดูไม่ได้แล้ว คุณกำลังทำอะไร ที่คุณทำอย่างนี้มันไร้สาระ เพื่อจะช่วยคุณหลายคนต้องลำบากเพื่อคุณ แต่คุณกลับทำโง่ๆ จะให้เราทำยังไง คุณเป็นคนอ่อนแองั้นหรอ" ซานโซกต่อว่าเซจินเสียงดัง
"คุณอย่าโกรธสิ ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณนะ วันนี้ไม่ได้ชวนมาทะเลาะด้วย คุณอย่าโกรธเลยได้ไหม" เซจินพูดน้ำเสียงเรียบๆ ซานโซกเองก็พยายามสงบสติอารมณ์ "หรือว่าคนที่ตายเมื่อวาน เธอจะกำหนดวันตายไว้แล้ว ฉันสามารถอยู่ต่อไปได้งั้นหรอ ปีหน้า เราจะยังได้มาที่นี่อีกหรือเปล่า" เธอถามเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ได้สิ ไม่ว่าปีนี้หรือปีถัดไป ไม่ว่าอีกกี่ปีก็ตามเราก็จะยังมาที่นี่ คุณไม่ต้องห่วง ผมไม่ปล่อยให้คุณไปง่ายๆหรอก" ซานโซกให้คำมั่นโฮซูและเมจินแอบหนีออกจากบ้านตอนที่สามีเธอหลับหลบมาหาโฮกู โฮกูไม่ค่อยจะเห็นด้วยแต่โฮซูบอกว่าเธอจะไม่ยอมให้ลูกสาวตัวเองต้องอยู่ในสภาพที่ไม่ดี อยู่ในครอบครัวที่ร้าวฉาน เมจินบ่นถึงฮุนกีและถามว่าฮุนกีอยู่ที่ไหน สองแม่ลูกไปหาฮุนกี ฮุนกีเองก็ดีใจเช่นกัน
รุ่งเช้าวันใหม่ เซจินซึ่งเข้ารักษาตัวที่รพ.แล้ว เธอนั่งถักเสื้ออยู่ที่ม้านั่งในสวนของรพ. ซานโซกมาเยี่ยมเธอแต่เช้า
"โฮโห ถักเสื้อเป็นด้วยหรอ คิดว่าเป็นทอมบอยเสียอีก คงไม่ถักใส่เองนะ ให้ใครล่ะ" ซานโซกหยิบเสื้อที่เซจินถักอยู่มาดู "ถ้าผมใส่คงหล่อแน่เลย"
"เอาคืนมานะ" เซจินแย่งคืนมาแล้วรีบเก็บใส่กระเป๋า
"คุณเป็นคนป่วย ดูแลตัวเองยังไม่ได้เลย ผมคงต้องยึดไว้ก่อนแล้ว" แต่เซจินก็แย่งคืนมาอีก ซานโซกจับหน้าผากเธอ"ยังมีไข้อยู่เลย อากาศหนาวออกมาทำไม"
"อยู่ข้างในมันเหงา" ซานโซกจับมือเซจินไว้
"นี่เห็นว่าเป็นเด็กดี ผมจะต่ออายุให้คุณอีก 50 ปี หมอดูบอกว่าผมจะอายุยืน 130 ปี ชาติหน้าค่อยใช้คืนผม" เซจินรีบชักมือกลับ
"ฉันไม่เอาชีวิตคุณหรอ" พอดีหมอตามตัวซานโซกไปเพื่อบอกถึงผลการตรวจร่างกายของฮุนกีว่าได้ผมดี เข้ากับเซจินได้ ซานโซกดีใจมาก หมอบอกว่าตอนนี้ให้เขารีบติดต่อฮุนกีเพื่อนัดวันผ่าตัด ซานโซกกลับมาหาเซจิน เขาเห็นเธอกำลังสอนเด็กหญิงคนหนึ่งถักเสื้อ ซานโซกอมยิ้มในความน่ารักของเธอ เขาโทรไปหาฮุนกีแต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่ติด บอกแต่ให้ฝากข้อความ
"พี่ค่ะ พี่" เสียงเด็กน้อยร้องเรียกเซจิน ซานโซกหันไปเห็นเซจินนอนเป็นลมอยู่ เขารีบพาเธอไปพบหมอ
"เราให้ยาในการรักษา ทำให้สุขภาพเธออ่อนแอลง เธอทนอยู่ได้ทุกวันนี้เพราะกำลังใจแท้ๆ ฉันคิดว่าต้องรีบผ่าตัดด่วน" ซานโซกจึงลองโทรไปหาฮุนกีอีกครั้ง ครั้งนี้มีคนรับสาย
"ใช่ คุณคังฮุนกีหรือเปล่าครับ"
"ใช่"
"ผมมีข่าวดีจะบอก ผลการตรวจไขสันหลัง เม็ดเลือดขาวของคุณเข้ากับเซจินได้ เราจะทำการผ่าตัดเร็วๆนี้ ผมต้องการพบคุณด่วน ตอนนี้สะดวกไหม" ฮุนกีเงียบไปนานเพราะเขาบอบช้ำมากจากการที่ถูกลูกน้องวอนกอนโอจับตัวไปซ้อม
"แต่ว่าผมไปตอนนี้ไม่ได้ ผมถูกขังเอาไว้ ขยับตัวไม่ได้เลย"
"ตอนนี้คุณอยู่ไหน ผมจะไปหาคุณ"
"ที่สำคัญสำหรับผมคือเซจิน ผมไม่อาจคุ้มครองความปลอดภัยของคุณได้ มีหลายคนอยากแก้แค้นคุณ ถ้าคุณมาที่นี่อาจเป็นอันตราย"
"ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ผมจะไปเดี๋ยวนี้" ซานโซกยืนยัน
ต้องการเสนอแนะ ติชม แนะนำข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่
thpurelove@yahoo.com
copyright@2003