Pure love
ลำธารที่ไหลลงมาจากยอดเขาจะไหลลงสู่แม่น้ำและไหลลงสู่ทะเล
นั่นเป็นเพียงนิยายสายน้ำ แต่คุณกับเซจินเป็นพี่น้องกัน ในตัวของพวกคุณมีสายเลือดเดียวกัน
ฉันเชื่อว่าสายเลือดเข้มกว่าน้ำนะคะ และนั่นคือความจริงที่เราไม่อาจปฏิเสธได้
ทุกครั้งที่ฉันไม่สบายหรือมีปัญหาอะไรก็ตาม
เหมือนกับมีใครสักคน
คอยคุ้มครองฉันอยู่ห่างๆ
พอฉันมีปัญหาอะไร จะมีผู้ชายคนนึ่งปรากฏตัวมาช่วยฉัน
แต่ว่าในตอนนั้นฉันได้รับความช่วยเหลือแต่กลับลืมเขาไป ผู้ชายคนนั้นคงจะเป็นพี่เอง
ตอนที่16
เซจินถูกพาตัวส่งรพ.
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น" หมอถามซานโซก
"พวกเขาให้ผมมาดูเธอได้แป๊ปเดียว ผมคงต้องไปแล้ว"
"อาจเป็นเพราะสะเทือนใจมากเกินไป เดี๋ยวคงฟื้นแล้ว" ซานโซกมองดูเซจินอย่างเป็นห่วง
"ถ้าเธอฟื้นแล้ว ช่วยบอกเธอด้วย ผมสบายดี ไม่เป็นไร ผมไปนะ ขอฝากเซจินไว้ด้วย"
"ฉันขอถามอะไรคุณหน่อย ในโลกนี้มีความรักที่สดใส โรแมนติกมากมายแต่ทำไมคุณต้องมีความรักที่ทุกข์ระทมขมขื่นใจด้วย มันเพราะอะไรกัน ฉันคงโง่มากสินะที่ถามคำถามนี้" ซานโซกไม่ตอบ เขาหันมองเซจินอีกครั้งก่อนจากไป
"ดีขึ้นไหม" หมอถามเซจินเมื่อเธอฟื้นขึ้นมา
"เขามาส่งคุณที่รพ.เพิ่งกลับไป" เซจินมองหมออย่างงง "ฉันหมายถึงซานโซก"เมื่อได้ยินชื่อนี้ เซจินรีบลุกและวิ่งออกไปจากห้อง เธอวิ่งมาที่หน้ารพ.แต่ที่นั่นว่างเปล่า ไม่มีเงาของเขาเลยฮุนกีและโฮซูมาเดินเล่นริมสระน้ำด้วยกัน เธอรู้สึกกลัวว่าเวลาระหว่างเขาและเธอจะหมดลง
"ตั้งแต่ฉันเกิดมา นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่าตื่นเช้ามาแล้วน่ากลัว ฉันกลัวว่าตื่นมาแล้ว ที่เราได้พบกันและคนดีๆที่เป็นห่วงเป็นใยและรักฉันทุกอย่างเป็นเพียงความฝัน จนฉันไม่กล้าลืมตา ฉันพูดจริงๆนะ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตจะมีวันเหล่านี้ เมื่อก่อนฉันอยากให้เวลาผ่านไปเร็วๆ ชีวิตจะได้จบสิ้นเร็วกว่านี้จะได้พ้นทะเลทุกข์ แต่ตอนนี้ฉันคิดว่ามันแสนสั้น ถ้าหากฉันหยุดเวลาได้ ฉันอยากจะหยุดมันเพราะรู้สึกว่าช่วงนี้เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน" ฮุนกีจับมือโฮซูไว้เพื่อปลอบเธอ "ฉันรู้ว่าฉันเห็นแก่ตัว แต่ฉันขออีก 2 วันได้ไหม แค่ 2 วันก็พอ ฉันอยากชวนคุณไปกินของอร่อยๆ อยากไปจ่ายตลาดพร้อมคุณ ไปดูหนังกับคุณ ดื่มกาแฟในร้านที่บรรยากาศดีๆ ฉันอยากไปเที่ยวกับคุณ"
"งั้นก็ไปตอนนี้เลยสิ ไปกินอาหารอร่อยๆ ไปจ่ายตลาด ทำในสิ่งที่อยากทำ เราจะเริ่มจากไหนก่อนดีล่ะ วันนี้เราไปดูหนังเสร็จแล้วกินอาหารที่อร่อยและก็ไปเที่ยวรอบเมือง คุณว่าแบบนี้ดีไหม อีก 2 ชั่วโมง คุณไปรับโฮกูกับเมจินมาด้วยสิ แต่ตอนนี้ผมจะไปหาเพื่อนคนหนึ่งก่อน"
ฮุนกีมาหายองโซก เขาเห็นยองโซกดูอ่อนล้าไปมาก
"สีหน้าลุงไม่ดีเลย"
"คงจะเพราะไม่ได้กินข้าว อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยเลยกินไม่ค่อยลง" ยองโซกบ่ายเบี่ยง
"พ่อครับ" ยองโซกตะลึงกับคำที่ฮุนกีเรียกเขา "เมื่อก่อนผมเคยเรียกอย่างนี้ใช่ไหมครับ"
"ใช่แล้ว ฉันดีใจที่เธอเรียกแบบนั้นเหมือนได้พบกับลูกชายที่หายไป"
"ตอนนี้ซานโซกเป็นไงบ้างครับ เขาคงหนักใจเพราะเรื่องของผม"
"ไม่หรอก ไม่ต้องห่วง ไม่มีใครสบายกว่าเขาแล้ว" ยองโซกรีบปฏิเสธแต่สีหน้ากลับไม่ได้เป็นอย่างที่พูด
"อีกไม่นานผมจะมอบตัวครับ"
ฮุนกี โฮซู โฮกูและเมจิน จัดปาร์ตี้เล็กๆขึ้น เมจินวาดรูปและถ่ายรูป ฮุนกีและโฮกูปิ้งบาร์บีคิว ภาพเหล่านี้ทำให้โฮซูรู้สึกเป็นสุขมาก"เซจิน นั่นลูกทำอะไร" แม่เธอรีบปราดเข้ามาเมื่อเห็นเซจินซึ่งหน้าตาซีดเซียว ขอบตาเริ่มดำคล้ำ แต่งตัวจะออกไปข้างนอก
"แม่หนูจะออกไปเดี๋ยวเดียว"
"ลูกบ้าหรือเปล่า หมอไม่ได้สั่งไว้หรอ ถ้าลูกหนีออกไปนะเขาจะไม่ให้ลูกนอนรพ. จะไล่ลูกกลับบ้าน"
"เดี๋ยวเดียว แค่เดี๋ยวเดียวก็พอนะคะ"
"ไม่ได้ เชื่อแม่เถอะ ตอนนี้ลูกสุขภาพอ่อนแอลงมากนะ แถมลูกยังเข้าห้องปลอดเชื้อไม่ได้ เป็นอย่างนี้ลูกจะไปไหนได้อีกล่ะ ไม่ได้นะ" แม่เธอห้ามเสียงแข็ง
"เพราะหนูทำให้เขาตกอยู่ในสภาพนั้น เพราะหนูคนเดียว เขาอาจถูกไล่ออก ดีไม่ดีอาจถูกติดคุกด้วย"
"แล้วไงล่ะ ถึงตอนนี้ลูกไปหาเขาแล้วจะได้อะไร ลูกทำอะไรให้เขาได้ล่ะเซจิน"
"หนูไม่รู้ แต่หนูจะลองดู ถ้าหนูทำได้ หนูก็จะทำให้"
"เซจินไม่ได้นะลูก ถ้าลูกทำอย่างนั้น ลูกต้องตายนะ"
"หนูไม่ตายหรอกค่ะแม่ ตอนนี้หนูไม่อยากตายนะคะ หนูอยากมีชีวิต" เซจินพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "เพราะหนูอยากมีชีวิต หนูถึงต้องไปหาเขา หนูจะอยู่ต่อไปได้โดยไม่ผิดต่อตัวเองและคนอื่น ถ้าหากเขามีอันเป็นไปหนูคงอยู่ต่อไปไม่ได้หรอค่ะ หนูจะผิดต่อตัวเอง หนูขอร้องนะคะ"ดาเฮมาหาซานโซก เธอชวนเขาไปกินข้าว
"เธอดื่มมากไปแล้วนะ" ซานโซกเตือนดาเฮ
"แต่ก็ไม่รู้ว่าพี่จะถูกลงโทษยังไง จริงอยู่เขาอาจจะยังไม่จับกุมพี่แต่พี่อาจจะติดคุก ดูเท่ห์จริงๆ ตอนเดินออกจากโรงพัก นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตฉัน ที่เห็นพี่เท่ห์ขนาดนี้ แต่พี่อย่าคิดว่าฉันจะยอมปล่อยพี่ไปนะ พี่เป็นอย่างนี้ฉันยิ่งไม่ยอมแพ้ พี่สูญเสียความมั่นใจทำให้ฉันสงสารยิ่งทำให้ฉันรักพี่มากขึ้น เอาไว้ฮันเซจินหาย ฉันจะแย่งพี่มาจากเธอ พี่เคยสัญญาไว้แล้วพี่จะกลับมาหาฉันใช่ไหม" ซานโซกไม่ตอบได้แต่ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม ดาเฮดื่มเข้าไปมาก ซานโซกจึงพยุงเธอ
"ปล่อยฉันเดินเองได้"
"เธอดื่มมาไปแล้วนะ ฉันจะไปส่ง" ซานโซกประคองดาเฮไว้แต่เธอก็สะบัดหนี
"เอาล่ะ ฉันยอมแพ้แล้ว ฉันยอมยกธงขาว แค่ฉันล่าถอย ทุกอย่างก็จบ พี่ซานโซกใจร้ายที่สุด พี่เป็นตำรวจที่เก่งที่สุดในโลก ทำไมให้ฉันเห็นอีกด้านที่อัปลักษณ์ของพี่ล่ะ พี่ใจดำที่สุด โหดร้ายที่สุด" ซานโซกได้แต่ยืนฟังนิ่งๆ แต่ลึกๆเขาก็รู้สึกผิดต่อเธอมาก ดาเฮแตะหน้าแข้งซานโซกเต็มแรง "พี่ไม่ได้ทิ้งฉัน ฉันเป็นคนเขี่ยพี่ทิ้งไปเอง"ว่าแล้วเธอก็เดินจากไปที่สน. หัวหน้าซา จ่าบัคและจ่าฮา ต่างช่วยกันรวบรวมรายชื่อบุคคลที่จะสนับสนุนซานโซก จ่ายังไม่ยอมช่วย เขาบอกว่าเขาเตือนซานโซกหลายครั้งแล้ว เขาจะไม่เห็นแก่ความเป็นเพื่อนปล่อยให้ซานโซกทำผิดอีก
"ความจริงจ่าลีไม่ได้คิดจะปล่อยคังฮุนกีไป แต่จะให้เขามอบตัวเอง ฉันคิดว่าหน้าที่ตำรวจไม่ใช่จับคนร้ายอย่างเดียวแต่มีหน้าที่เกลี้ยกล่อมหว่านล้อมคนร้ายด้วย" หัวหน้าซาเตือนยังดงซู
"หัวหน้าครับ คุณฮันเซจินมาขอพบครับ" ซาดงอูจึงลงมาหาเซจิน
"คนป่วยมาเดินป่วนเปี้ยนได้ด้วยหรอ"
"ช่วยบอกฉันด้วย ฉันควรทำยังไง ฉันพอทำอะไรได้บ้าง ทั้งหมดก็เพราะฉัน ฉันเคยข่มขู่เขาบอกจ่าลีรอให้เขามอบตัวก่อนไม่อย่างนั้นฉันจะตายต่อหน้าเขา เพราะฉันคนเดียวช่วยบอกวิธีแก้ไขด้วยค่ะ ฉันทำได้ทุกอย่างเลย" เซจินพยายามขอร้องซาดงอู
"ผมเข้าใจความรู้สึกคุณดี แต่ตอนนี้คุณช่วยอะไรเขาไม่ได้หรอก แต่ถ้า คุณคิดว่าจะช่วยซานโซกจริงๆก็เกลี้ยกล่อมให้คังฮุนกีมอบตัวเสีย เพื่อไม่ให้ซานโซกต้องหนักใจ คุณก็หว่านล้อมให้เขามอบตัวเถอะ" เมื่อได้ฟังวิธีแก้ไขของซาดงอูทำให้หน้าตาที่เอ่อล้นไหลออกมาทันที ที่จริงเธอควรจะทำแบบนี้เพื่อซานโซกแต่ฮุนกีล่ะ ฮุนกีก็เป็นพี่ชายแท้ๆของเธอนะโฮซูรู้จากโฮกูว่าสามีเธอถูกจับ เธอจึงไปประกันตัวเขาออกมาและขอร้องให้เขาปล่อยเธอไป แต่สามีเธอไม่ยอม โฮซูบอกว่าเธอขอยอมตายดีกว่า ว่าแล้วเธอก็จะกระโดดตึก สามีเธอกลัวความใจเด็ดของโฮซู กลัวว่าเธอจะโดดจริงๆเลยยอมตกปากรับคำ ทำให้โฮซูได้รับอิสรภาพกลับคืนมา
ซานโซกไปเก็บของออกจากสน. ทุกคนกล่าวคำอำลากับซานโซกมีแต่ยังดงซูเท่านั้นที่ยังคงไม่ชอบซานโซกเช่นเดิม จ่าบัคเดินมาส่งซานโซกที่รถ
"ซานโซกรู้สึกว่าฮันเซจินจะเป็นห่วงแกมากนะ เมื่อวานเธอมาหาหัวหน้าที่นี่ ถามว่าพอช่วยแกได้ไหม คุยอยู่ตั้งนานกว่าจะไป"ที่รพ. โฮกูมาเยี่ยมเซจิน
"ไม่เป็นไรแน่นะ ออกจากห้องคนไข้ได้หรอ"
"ไม่เป็นไรแล้ว ฉันค่อยยังชั่วแล้ว"
"ที่ผมมาวันนี้ก็เพราะพี่สาวผมให้มา เธอบอกว่าถ้าคุณแข็งแรงแล้ว อยากให้คุณสองคนพี่น้องได้พบกัน ก่อนที่พี่ฮุนกีจะมอบตัว ก็เลยให้ผมมาถามคุณ พี่ฮุนกีบอกว่ากลับจากไปเที่ยวแล้วเขาจะมอบตัว ไม่ว่าจะยังไง จะไม่ยอมจากแผ่นดินเกิด แต่ผมคิดว่าเหตุผลสำคัญเพราะคุณอยู่ที่นี่มากกว่า"
"เซจิน" ซานโซกมาเยี่ยมเธอ โฮกูจึงขอตัวกลับ "วันนี้อากาศไม่เลวเลยนะ คุณเป็นห่วงผมมากหรอ" ซานโซกเอามือแตะหน้าผากเซจิน "มีไข้ด้วย กลับเข้าไปเถอะ"
"ฉันอยากไปพบพี่ชายของฉัน ได้ยินว่าเขาไปเที่ยว ฉันอยากไปหาเขาที่นั่น"
"ไม่ได้นะสุขภาพคุณไม่ดี จะไปไหนได้ล่ะ คุณนี่เจ้าปัญหาจริงๆ ถ้าเป็นอย่างนี้ต้องฟ้องหมอแล้ว ผมจะให้หมอจับคนไข้เจ้าปัญหาคนนี้มัดไว้ ไม่ให้ออกไปเตร็ดเตร่อีก" ซานโซกพูดแบบทีเล่นทีจริง
"คุณเต็มใจไปกับฉันหรือเปล่า"ฮุนกีพาโฮซูมาเที่ยวป่าสน ทั้งคู่เดินขึ้นเขาไปด้วยกัน ที่นั่นบรรยากาศดีมากแต่สีหน้าโฮซูไม่ดีเลย
"คุณไม่สบายหรือเปล่า" ฮุนกีถาม
"ฉันไม่อยากเสียแม้แต่เวลาหายใจ ฉันกลัวว่าต่อไปฉันจะจำหน้าคุณไม่ได้เพราะคุณใส่แต่หมวกปิดไว้ ฉันคิดว่าถ้าอยากจะนึกถึงหน้าคุณ คงต้องนึกถึงหมวกของคุณ" ฮุนกีได้ยินดังนั้นจึงถอดหมวกแก๊ปออก โฮซูตกใจ "เอาออกทำไม ใส่เอาไว้สิ ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้าจะทำยังไงล่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอก" ฮุนกีหันมามองเธอ "ตอนนี้ผมไม่กลัวอะไรแล้ว อย่าจำหมวกผมนะ นับแต่นี้ไปดูดหน้าผมให้เต็มตา" พอดีมีคู่รักเดินควงแขนกันลงมาจากเขา ฮุนกีจึงจับมือเธอคล้องแขนเขาไว้แล้วทั้งคู่ก็เดินควงกันขึ้นไปบนเขาซานโซกไม่อยากขัดใจเซจิน เขาจึงยอมพาเซจินไปหาฮุนกี ระหว่างทางเซจินอาการไม่ดีเลย ซานโซกจึงจอดรถข้างทาง เซจินรีบลงจากรถ
"ออกไปก่อน อย่าเข้ามา"
"ไม่เป็นไร อยากอวกก็อวกนะ จะทำให้สบายขึ้น" ซานโซกปลอบและลูบหลังเธอ "เรากลับกันเถอะ คุณเป็นอย่างนี้ไปไหนก็ลำบาก" เซจินส่ายหน้าและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง
"ฉันมีอะไรจะพูดกับเขา ไม่แน่ว่าอีกนานกว่าจะได้พบเขา ฉันต้องบอกเขาตอนนี้ ขอโทษนะที่ทำให้คุณต้องลำบากไปด้วย ชาติก่อนคุณอาจเป็นหนี้ฉันก็ได้ที่สน.จ่าฮารีบวิ่งหน้าตื่นมาบอกข่าว
"แย่แล้ว หัวหน้าต้องถูกลงโทษเพราะเรื่องซานโซก ได้ข่าวว่าถูกลดยศ"
"ยังดงซู บรรลุวัตถุประสงค์แล้วสิ" จ่าบัคหันมาต่อว่ายังดงซูซึ่งนั่งหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะทำงาน "ที่แกทำงานหามรุ่งหามค่ำก็เพราะต้องการอย่างนี้" พอดีหัวหน้าซาเดินเข้ามาทำท่าเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น เขาบอกว่าจะพาทุกคนไปเลี้ยง
"หัวหน้าพวกเรารู้เรื่องหมดแล้ว" จ่าบัคบอกไปตามตรง
"ก็เพราะว่าผู้ใหญ่คิดว่าฉันทำงานหนักเกินไปเลยหาที่บรรยากาศดีๆให้ทำงาน"ซาดงอูหัวเราะ "ถ้าอิจฉาก็ไปด้วยกันสิ"
"ขอโทษนะครับ" ยังดงซูเอ่ยขึ้น
"จริงอยู่ฉันไม่คิดว่าแกทำถูก แต่ในวงการตำรวจต้องการคนอย่างแก" พอดีโทรศัพท์ดังขัดขึ้น มีคนโทรมาแจ้งว่าพบรถของฮุนกี ยังดงซูเลยรีบออกไป ซาดงอูมองตามไปด้วยความรู้สึกหวั่นใจฮุนกีและโฮซูมาดื่มกาแฟกันที่ป่าสน
"เรามาดื่มกาแฟในบรรยากาศดีๆแล้ว ทำอะไรต่อดีล่ะ" ฮุนกีถามแต่โฮซูได้แต่มองไปยังทางลงเขา "ทำไมมองแต่ทางโน้น รอใครอยู่หรือเปล่า"
"เปล่าค่ะ" โฮซูตอบเลี่ยงๆ
"ดื่มกาแฟแล้วเราไปกันเถอะ"
"คุณค่ะ ความจริงฉัน ฉันนัดกับเซจินให้มาพบกันที่นี่ ฉันคิดว่าเธอคงกำลังจะมาแล้ว ลำธารที่ไหลลงมาจากยอดเขาจะไหลลงสู่แม่น้ำและไหลลงสู่ทะเล นั่นเป็นเพียงนิยายสายน้ำ แต่คุณกับเซจินเป็นพี่น้องกัน ในตัวของพวกคุณมีสายเลือดเดียวกัน ฉันเชื่อว่าสายเลือดเข้มกว่าน้ำนะคะ และนั่นคือความจริงที่เราไม่อาจปฏิเสธได้ คุณอยู่ที่นี่นะคะ ฉันจะไปดูว่าเธอมาหรือยัง อย่าไปไหนนะ" แล้วโฮซูก็ลงมาจากเขาเพื่อตามหาเซจิน
ซานโซกพาเซจินมาถึงป่าสน
"ไม่เป็นไรนะ"
"ฉันดูเหมือนคนป่วยไหม จะดูออกหรือเปล่า" เซจินถามซานโซกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"หันมานี่สิ" ซานโซกหยิบลิปสติกออกจากกระเป๋าเสื้อและทาให้เซจิน "อย่างนี้ก็ไม่เหมือนแล้ว คุณกลัวว่าพี่ชายจะเป็นห่วงใช่ไหม ผมเป็นตำรวจมานาน นิสัยเกือบเหมือนผู้หญิงแล้ว ผมไม่อยากเห็นริมฝีปากคุณซีด ผมซื้อมาเมื่อวันก่อน"แล้วเขาก็มอบให้เธอ
"ขอบคุณค่ะ" ทั้งคู่เห็นโฮซูเดินมาหา จึงลงจากรถ
"ผมจะรอคุณอยู่ตรงนี้ คุณไปเถอะ คงไม่มีปัญหานะ ไม่ต้องห่วงผมจะเดินเล่นอยู่แถวนี้"
"คุณก็เดินตรงไปเรื่อยๆ เห็นรถจอดอยู่ พี่ชายคุณอยู่ตรงนั้น" โฮซูบอก แล้วเซจินก็เดินขึ้นไปลำพัง เธอเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ม้านั่งริมทางเหม่อมองไปยังท้องฟ้า เธอค่อยๆเดินตรงไปหาเขา
"พี่" เซจินเรียกเขาแผ่วเบา แต่เพียงแค่นั่นก็ทำให้ฮุนกีหันกลับมามองเธอ ทั่งคู่ได้แต่มองกันและกัน แล้วเซจินก็เอ่ยขึ้น "ตอนที่ฉันอยู่ป.4 นานๆครั้งจะมีคนเอากิ๊ฟติดผมสวยๆมาใส่ในกระเป๋าหนังสือของฉัน บางทีก็มีโบว์สวยๆ หรือยางลบน่ารักๆ ตอนนั้นฉันคิดว่าเป็นเด็กผู้ชายในห้องที่ชอบฉันอยู่ แต่คนๆนั้นที่จริงก็คือพี่เอง ตอนนี้ฉันยังจำได้ ทุกครั้งที่ฉันไม่สบายหรือมีปัญหาอะไรก็ตาม เหมือนกับมีใครสักคน คอยคุ้มครองฉันอยู่ห่างๆ พอฉันมีปัญหาอะไร จะมีผู้ชายคนนึ่งปรากฏตัวมาช่วยฉัน แต่ว่าในตอนนั้นฉันได้รับความช่วยเหลือแต่กลับลืมเขาไป ผู้ชายคนนั้นคงจะเป็นพี่เอง" น้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นในดวงตาของเธอ "พี่ อภัยให้ฉันได้ไหม ตอนนี้สำหรับพี่อาจเป็นการลำบากแต่ว่าต่อไป ต่อไปพี่อภัยให้ฉันได้ไหม" น้ำตาที่เอ่อล้นก็ไหลลงมาอาบแก้ม ฮุนกีเดินเข้ามากอดเซจินไว้ เซจินร้องไห้สะอื้นอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นของพี่ชายเธอซานโซกซึ่งรออยู่ที่เชิงเขาเห็นรถของยังดงซูเลี้ยวเข้ามาก็ตกใจ
"ไม่คิดเลยว่าจะเจอแกที่นี่"
"รุ่นพี่ พรุ่งนี้คังฮุนกีจะมอบตัวแล้ว ผมพูดจริงๆนะ" แต่ยังดงซูไม่สนใจควักปืนออกมา "อย่าพี่ ตอนนี้เขาอยู่กับน้องสาวเขา ฮันเซจินอยู่ที่นั่นด้วย ถ้าหากจะจับเขา อย่าจับเขาให้เซจินเห็นนะ"
"ไอบ้าเอย จนป่านนี้แกยังไม่ได้สติเลยหรอ" ยังดงซูเอาปืนจ่อหัวซานโซกไว้แล้วจะเดินไปแต่ซานโซกก็ขวางไว้
"ผมผิดเองแหละ เพราะผมมีอคติ ผมคิดว่าคนที่เคยทำผิดมาก่อนไม่มีวันสำนักได้ เลยเข้าใจว่าคังฮุนกีที่ยอมรับผิดแทนคนอื่นเป็นฆาตกร นี่คือความผิดของผม"
"แกอยากตายหรือไง ปล่อยฉัน แล้วทั่งคู่ก็ต่อสู้แย่งปืนกัน ขณะนั้นฮุนกีและเซจินก็เดินลงมาจากเขา เห็นภาพที่ซานโซกค่อยๆล้มลง เซจินรีบวิ่งเข้ามาหาเขา ประคองเขาขึ้นมา
"จ่าลี จ่าลี เป็นอะไรไป ไม่เป็นไรนะ จ่าลี" เซจินร้องไห้ออกมา "จ่าลี ทำไมทำอย่างนี้ ฉันอยากรู้ คุณทำไมทำอย่างนี้ คุณทำอะไรของคุณ" เซจินพยายามร้องเรียกสติซานโซกซึ่งนอนบนพื้นถนน มีเลือดแดงฉาน ฮุนกีรีบวิ่งเข้ามาช่วยกดห้ามเลือดแผลที่ถูกยิ่ง
"ผมอยากขอโทษคุณนานแล้ว" ซานโซกหันไปพูดกับฮุนกี "ผมอยากขอโทษคุณจริงๆ ที่คุณกลายเป็นฆาตกรก็เพราะผมบีบให้คุณเป็นอย่างนี้"
"เอาล่ะ ตอนนี้ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น"
รถของซาดงอูเลี้ยวเข้ามา
"ยังดงซู" เสียงหัวหน้าซาดังขึ้น เขารีบเข้าแย่งปืนจากมือยังดงซูและเอากระสุนออก ยังดงซูตกใจกับเหตุการณ์ปืนลั่น เขาถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงนั่งบนพื้น "นี่แกทำอะไรของแก นี่คือสิ่งที่แกต้องการหรอ สมใจแกล่ะสิ"
"คุณเคยบอกว่าจะมอบตัว" ซานโซกพูดออกมาด้วยความยากลำบาก
"อย่าพูดอีกเลย ฉันขอร้อง" เซจินพยายามห้ามเขา ซานโซกหมดสติไปในอ้อมแขนของเซจิน เธอได้แต่ร้องไห้และกอดเขาไว้2ปีผ่านไป
เซจินเอาดอกไม้มาวางหน้าหลุมฝังศพ เธอยืนสงบนิ่งและมองไปยังหลุมศพนั้น
"อาค่ะ อา" เสียงเมจินร้องเรียกมาแต่ไกล เซจินอ้าแขนรับเมจินเข้ามากอด
"ผลการสอบเป็นยังไงบ้าง"
"ถ้าสอบได้ที่ 1 ก็บ้าแล้ว" โฮซูเดินเข้ามาดุเมจิน "ดูอาเธอสิ ยังไม่แข็งแรงดีก็ยังตั้งใจเรียนสอบเนติบัณฑิตที่ยากที่สุดผ่านเห็นไหมเก่งแค่ไหน ส่วนเธอทำอะไรได้ยังมีหน้ามาหาอาอีก"
"อาซ้อ อย่าดุเมจินนักเลย การเรียนไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิตนะคะ" พอดีฮุนกีเดินมาสมทบ "พี่ค่ะ นี่หรอค่ะ หลุมฝังศพของแม่" ฮุนกีพยักหน้า
"อาซ้อดูแลได้ดีจริงๆ ไม่มีหญ้าขึ้นรกเลย"
"ทุกครั้งพอคิดถึงพี่ชายของเธอ ฉันก็จะมาถอนหญ้าที่นี่ เมื่อก่อนตอนที่เขายังไม่ติดคุก เขาเคยบอกว่าให้ช่วยดูแลแม่ให้ดีๆ"
"พี่ทำไมไม่บอกฉันแต่แรกล่ะ"
"พี่ไม่รู้ว่าแม่เธอจะยอมรับได้หรือเปล่า"
"แม่ฉันไม่ใช่คนอย่างนั้นนะ ดอกไม้นี่แม่เป็นคนจัดให้เองด้วย"
"บอกแม่เธอด้วย คืนนี้พี่จะไปเยี่ยม"
"วิเศษเลย แม่บอกว่าพอพี่ออกมาแล้ว จะทำอาหารเลี้ยง อาซ้อกับเมจินก็ไปด้วยนะคะ"
"แม่ค่ะ ลูกรักของแม่พ้นโทษตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะคะ" โฮซูหันไปพูดกับหลุมศพ "โชคดีได้คนมีน้ำใจช่วยเหลือถึงได้พ้นโทษก่อนกำหนด วันนี้ถึงได้มาเยี่ยมแม่ไงล่ะค่ะ แม่ค่ะ รู้ไหมคุณผู้หญิงคนนี้เป็นใคร สาวสวยคนนี้ก็เป็นลูกสาวของแม่ไงค่ะ ไม่นานนี้เพิ่งสอบเนติบัญฑิตได้ด้วย ตอนนี้ได้เป็นทนายความแล้วนะ"
"แม่ค่ะ หนูเซจิน เอ่อไม่ไช่ หนูฮุนจู วันก่อนหนูเพิ่งรู้ว่าที่จริงแม่อยู่ที่นี่ หนูขอโทษนะคะ แต่ต่อไปหนูจะมาเยี่ยมแม่บ่อยๆ" ฮุนกีโอบไหล่ปลอบเธอเบาๆ
"จริงสิเซจินวันนี้แล้วใช่ไหม" โฮซูถามเซจิน เธอก็พยักหน้าและรอยยิ้มก็เริ่มปรากฏบนใบหน้าของเธอที่หน้าเรือนจำ มีการปล่อยนักโทษออกมา ซานโซกเดินออกมาสูดอากาศภายนอกอย่างสดชื่น
"พี่ซานโซก" ดาเฮเดินมาหาเขา "เป็นไง สบายดีหรือเปล่า"
"ก็สบายดี" ซานโซกตอบยิ้มๆ "งั้นก็ดีแล้ว นึกว่าจะไม่ได้พบพี่ซะอีก ไม่นึกเลยว่าพี่ดูแข็งแรงอุตส่าห็ฟันผ่าอุปสรรคผ่านพ้นมาจนถึงวันนี้"
"เธอก็ดูดีเหมือนเดิมนะ"
"ฉันก็สบายดี" พอดีโทรศัพท์ดาเฮดังขึ้น "ฮัลโหล ลีนอ ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่เซอู ฉันมาเยี่ยมเพื่อนเก่า แฟนเก่าฉันเอง ไว้เดี๋ยวกลับค่อยเจอกันนะ" เธอวางสายแล้วหันมาคุยกับซานโซกต่อ "อาเป็นคนแนะนำให้ฉันรู้จัก เราคบกันมา 5 เดือนแล้ว เขาน่ารักและก็รักฉันมากด้วย นิสัยเขาก็ไม่เลวเลย"
"งั้นก็ดีแล้ว"
"ฉันชอบด้วย ครั้งนี้ฉันไม่คิดจะล้อเล่นแล้ว ฉันดีใจนะที่เห็นพี่แข็งแรงดี ฉันไปก่อนนะ"
"โชคดีนะ" ซานโซกอวยพร
"ถ้าพี่จะกลับเซอู ไปกับฉันก็ได้นะ"
"เธอไปก่อนเธอฉันอยากเดินเล่นสักพัก" ซานโซกเดินมาส่งดาเฮขึ้นแท็กซี่
"นับจากนี้ฉันจะลืมพี่ไป ถ้าพี่ว่างก็คิดถึงฉันบ้างนะ" ซานโซกพยักหน้ารับ เมื่อเขาเหลียวกลับก็ได้พบเซจินวิ่งกระหืดกระหอบมา เขาส่งยิ้มให้กับเซจินแล้วเดินเข้าไปหา
"รอนานไหม"
"ไม่นาน"
"ลุงยองโซกขาเจ็บ วันนี้เลยมารับไม่ได้"
"พ่อเป็นอะไรมาหรือเปล่า"
"ไม่เป็นไรหรอก พี่ชายฉันพาไปหาหมอแล้ว อ้อ จ่ายังบอกว่าถ้าคุณออกมาแล้วให้โทรหาเขาด้วย เขาจะเลี้ยงเหล้าคุณ" เซจินมองเสื้อตัวในที่ซานโซกใส่ ซานโซกเห็นจึงเปิดแจ็คเก็ตที่ใส่ทับออก
"เสื้อตัวนี้ที่คุณถักให้ผม เป็นไงพอดีตัวไหม"
"อึม พอดีตัวเลยนะ"
"ผมคิดว่าหน้าหนาวปีเพราะได้คุณ ถึงทำให้ผมอบอุ่น" เซจินยิ้มเขินๆ ซานโซกก็ส่งยิ้มตอบกลับ ทั้งคู่ยืนส่งยิ้มให้กันสักพัก ซานโซกจึงพูดแก้เขินขึ้นว่า "วันนี้อากาศดีนะ"
"คุณพูดถูก วันนี้อากาศดีจริงๆ" เซจินเห็นด้วย เธอส่งยิ้มให้เขาก่อนที่ทั้งคู่จะหันหลังให้กับเรือนจำนั้น ซานโซกยื่นมือให้เซจิน เธอก็จับมือเขาไว้ แล้วทั้งคู่ก็เดินไปบนเส้นทางที่ทอดยาวด้วยกัน เวลาและเรื่องราวต่างๆที่ผ่านไป ได้พิสูจน์อะไรมากมาย ไม่ว่าทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไรแต่เธอก็อุ่นใจที่มีเขาเดินเคียงข้างต้องการเสนอแนะ ติชม แนะนำข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่
thpurelove@yahoo.com
copyright@2003