Pure love
ฉันคิดว่าอีกไม่นานฮันเซจินจะต้องเป็นทนายที่มีชื่อเสียงแน่
เพราะว่าเหล็กเนื้อดีต้องผ่านการหลอมและตีอย่างประณีตก่อน
ตอนที่6
โฮกูรีบมาที่บ้านโฮซู ถามโฮซูว่าเห็นฮุนกีไหม
"สารเลว อยากให้ฉันตายใช่ไหม ถ้างั้นแกก็ฆ่าฉันเลยสิ เอาเลย ฆ่าสิ"
"พี่เป็นอะไรไป พี่อยากให้ผมเป็นบ้าหรือไง" แล้วโฮกูก็เริ่มสะอื้น
"ถ้าผมพูดความจริงกับพี่ พี่จะยอมดูแลพี่ฮุนกีให้ผมหรือเปล่า มีแต่พี่ที่ช่วยผมได้ พี่ฮุนกีก็ตัวคนเดียวไม่มีใคร มีแต่พี่คนเดียวเท่านั้นที่ผมไว้ใจที่สุด"
"แม่จ๋า พี่ฮุนกีหายไปแล้ว หนูตามหาจนทั่วก็ไม่เจอ" เมจินร้องบอกมาแต่ไกล
"แม่ไล่เขาไปแล้ว ต่อไปเขาจะไม่มาอีก"
"ทำไมแม่ต้องไล่พี่เขาไปด้วย หรือว่าเพราะหนูบอกว่าจะแต่งงานกับเขาหรอ หนูจะไปหาพี่ฮุนกี" เมจินตะโกนใส่หน้าโฮซู โฮซูโมโหจึงลุกขึ้นตีเมจิน
"ทำไมแม่ถึงได้มีลูกแบบนี้นะ รู้อย่างนี้ฆ่าให้ตายเสียตั้งแต่เกิดเลย" โฮกูเห็นก็รีบลุกขึ้นห้ามโฮซูไม่ให้ตีเมจินแต่โฮซูก็ไม่ยอมหยุด ปากก็พร่ำบ่น
"ถ้าโตขึ้นแล้วจะทำอะไร เด็กไม่รักดี อยากเป็นเหมือนแม่หรือไง ทำในสิ่งที่เด็กเขาไม่ทำกัน อยากลำบากเหมือนแม่ใช่ไหม" โฮซูหยุดตีเมจินและนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นซานโซกพาเซจินมากินข้าวเย็น เขาเทเหล้าให้เธอแก้วหนึ่ง แต่เซจินกลับหยิบเหล้าทั้งขวดนั้นมาดื่ม
"คุณไม่ต้องดื่มเป็นเพื่อนฉันหรอนะ คุณแค่กินข้าวก็พอแล้วระวังเป็นโรค กระเพาะ ฉันมีแม่ที่น่ารักคนนึง มีพี่สาว พ่อ แล้วก็ผู้ชายที่ฉันรักด้วย"
"แล้วไง"
"ฉันหมายความว่าถึงไม่มีคุณก็ยังมีอีกหลายคนที่เป็นห่วงฉันอยู่ดี"
"คุณอยากตัดพ้ออะไรอีก"
"ฉัน..ฉันเป็นคนที่มีจิตใจเข้มแข็งพอนะ จริงอยู่ฉันดูอ่อนแอ คนเห็นแล้วอด สงสารไม่ได้ แต่ฉันคิดว่าฉันไม่ถึงกับต้องพึ่งพาคนอื่นถึงอยู่ได้หรอ ฮันเซจิน ไม่ใช่คนอ่อนแอนะ ไม่ว่ายังไง ขอบคุณที่เป็นห่วงฉันนะคะ ขอให้พระเจ้าคุ้ม ครองคุณ" เธอดื่มเหล้าจนหมดขวด ซานโซกรู้สึกทึ่งในตัวผู้หญิงคนนี้ ขณะเดินกลับ เซจินฮัมเพลงกล่อมเด็กที่เธอชอบ
"คุณคงชอบเพลงนี้มาสินะ คุณยังสาวอยู่แต่กลับชอบอะไรแปลกๆ" เธอเดินเซจนล้มดีที่เขารับไว้ทัน
"ไม่เป็นไร ฉันไม่ล้มง่ายๆหรอก ถึงล้มแล้วทำไม ล้มแล้วก็ลุกขึ้นเดินต่อได้นิ" แล้วเซจินก็แยกจากไป
ซานโซกได้รับโทรศัพท์ว่าพ่อของเขาถูกแจ้งความ เนื่องจากไปกล่าวหาว่าคนที่แจ้งความเป็นฆาตกร เขาจึงต้องไปประกันตัว
"ขอโทษนะ" ยองโซกพูดกับซานโซกเมื่อออกจากสถานีตำรวจแล้ว
"ทำไมต้องขอโทษ พ่อทำอะไรให้ผมหรอ"
"พ่อเพียงแต่อยากช่วยคนบริสุทธิ์ให้พ้นข้อกล่าวหา พ่อไม่ได้คิดจะทำให้แกลำบากใจ ซานโซกพ่อขอโทษ"
"ไม่เป็นไรครับ พ่อผิดต่อผมตลอดเวลา พ่อพูดแต่ขอโทษ ตั้งแต่ที่แม่ตาย พอผมโตขึ้นไม่ฟังคำพ่อสอบเข้าตำรวจ พ่อก็เอาแต่พูดคำว่า ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ พ่อพูดคำอื่นเป็นบ้างหรือเปล่า พ่อว้าเหว่หรือไง หลังจากที่แม่ตายไป ลูกชายคนเดียวของพ่อคือศัตรูของพ่อ พ่อก็เลยว้าเหว่ นี่คือเหตุผลที่ทำให้พ่อทุ่มเทความรักให้กับเด็กกำพร้าคนนั้น ทำไมต้องเป็นหมอนั่นด้วย ในโลกนี้มีคนมากมายต้องการให้เราช่วย ทำไมต้องเป็นไอฆาตกรคนนั้น"
"อย่าพูดเกินไปสิ ฮุนกีไม่ใช่ฆาตกร ฮุนกีไม่ได้ฆ่าไอหมอนั่น" ยองโซกเถียงขึ้นเป็นครั้งแรก
"พ่อครับ ผมเอาชื่อผมเป็นประกันเลย คังฮุนกีคือฆาตกร เข้าใจไหม"
"ก็จริง ถ้าหากพ่อเป็นฮุนกี พ่อก็ต้องฆ่าเขา เธอกับเขามีความผูกพันธ์กันทางสายเลือด ถ้าเป็นพ่อ พ่อก็ต้องฆ่าคนที่รังแกน้องสาวตัวเอง"
"ผูกพันธ์ทางสายเลือด น้องสาวของเขา" ซานโซกได้แต่ทวนคำอยู่อย่างนั้น ซานโซกรู้สึกช๊อคไปกับสิ่งที่เขาได้รู้มา
เวลาดึกมากแล้วเซจินเดินมาถึงสนามหญ้าหน้ารพ. เธอโทรหากีจุนแต่เครื่องให้ฝากข้อความไว้
"พี่กีจุนฉันเองนะ งานยุ่งมากหรือค่ะ ถ้าเป็นไปได้อยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม ฉันจะรอพี่นะ พี่โทรหาฉันด้วยนะคะ"แล้วเธอก็ล้มลงนอนที่ม้านั่งในสนามหญ้านั้น เวลาผ่านไปโทรศัพท์สีขาวที่อยู่ในมือของเซจินก็ตกลงพื้น ฮุนกีหยิบขึ้นมาแล้ววางไว้ใกล้ๆตัวเธอ เซจินเพ้อเรียกพ่อ ฮุนกีสงสารเซจินมาก เขาถอดแจ็คเก็ตแล้วห่มให้เธอ ซานโซกเดินมาเรื่อยๆ รู้สึกตัวอีกทีก็อยู่หน้ารพ.ที่พ่อเซจินรักษาตัวอยู่ เขาเดินเข้าไปหาเซจินแต่ก็เห็นเสื้อแจ็คเก็ตซึ่งเขาจำได้ว่าเธอไม่ได้ใส่มา และก็มีถุงยาวางอยู่ใกล้ตัวเธอ
เขาหยิบมาดูแล้วจึงรีบออกไปยังร้านขายยาเพื่อถามลักษณะหน้าตาคนซื้อ ซึ่งเขาคิดว่าคือฮุนกีแน่ๆ เขาจึงกลับมาที่รพ.เพื่อตามหา เขาเห็นฮุนกีปะปนอยู่กับผู้คนในรพ. เขาตะโกนเรียกและวิ่งตามไป ทั้งคู่ต่อสู้กัน ฮุนกีอาศัยที่เผลอแย่งปืนจากซานโซกได้ เขาเอาปืนจ่อหัว ซานโซก แต่แล้วตำรวจสายตรวจก็มาถึง ฮุนกีจึงหนีไป ซานโซกบาดเจ็บมา ฮุนกีก็บาดเจ็บเช่นกัน เซจินซึ่งนอนหลับอยู่บนม้านั่งกลิ้งหล่นลงมา เธอตื่น ขึ้นมาเห็นเสื้อแจ๊คเก็ตก็ประหลาดใจ
โฮกูมาช่วยฮุนกี เขาพาเพื่อนที่เป็นแพทย์ฝึกหัดมาทำแผลให้
"โฮกู ฉันใช้ไม่ได้เลย ให้แกต้องเดือดร้อน"
"พี่ใหญ่อย่าพูดแบบนี้สิ ถ้าผมอยู่ในสภาพแบบนี้ พี่ก็ต้องช่วยผมเหมือนกัน เมื่อก่อนผมเป็นหนีพี่ พี่เคยช่วยดูแลผม ผมดีใจที่มีโอกาสตอบแทนพี่" ฮุนกีรู้สึกขอบใจโฮกูแต่เขาไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อน ตกดึกเมื่อโฮกูนอนแล้วเขาจึงโทรไปที่สน.ตำรวจบอกว่าเขาจะไปมอบตัว รุ่งเช้าฮุนกีแต่งตัวเตรียมไปมอบตัวแต่เขาพบโฮซูยืนรอเขาอยู่หน้าบ้าน
"คุณค่ะจะไปไหนหรอ ท่าทางแบบนี้คงไปมอบตัวสินะ ฉันพูดไม่ผิดแน่ เมื่อวานโฮกูโทรไปหาฉันบอกว่านิสัยพี่ใหญ่ของเขาต้องไปมอบตัวแน่ๆ เขาเลยให้ฉันมาห้ามคุณ ตามฉันไปบ้านเถอะ ฉันไม่ดีเอง"
"ขอบคุณในความหวังดีนะ แต่ผมไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อน"
"คุณไม่ได้ฆ่าใคร เรือนจำเป็นที่อยู่ของอาชญากรไม่ใช่ที่อยู่ของคนบริสุทธ์อย่างคุณ ด้วยนิสัยอย่างโฮกูถ้าคุณติดคุกเขาต้องหาวิธีช่วยคุณออกมาแน่ และฉันเป็นคนไล่คุณออกจากบ้าน เขาต้องเอาฉันตายแน่ หรือคุณอยากให้ฉันตาย ฉันไม่อยากให้คุณต้องหลบซ่อน ก่อนที่จะได้ฆาตกรตัวจริง คุณไปอยู่กับฉันก่อนนะ" ฮุนกีตามโฮซูกลับไปที่หมู่บ้านประมง โฮซูหาวิกผมและแว่นอันใหม่เพื่อไว้ให้ฮุนกีใส่อำพรางตัวซานโซกนอนรักษาตัวในรพ.คืนเดียว รุ่งเช้าเขาก็แต่งตัวจะไปทำงาน ยองโซกห้ามบอกว่าให้รักษาตัวให้หายดีก่อน เรื่องจะจับฮุนกีไว้ให้ตำรวจคนอื่นจับก็ได้ แต่ซานโซกยังรั้น
"ไม่ ผมจะจับเขาด้วยมือของผมเอง ถ้าจับคังฮุนกีได้ ผมยอมทำทุกอย่าง" ซานโซกไปแอบซุ่มดูเซจินอยู่หน้าบ้าน จ่าบัคเช็คประวัติฮุนกีบอกว่าต้องใช่แน่ เพราะในทะเบียนฮุนกีมีน้องสาวอีกคนชื่อฮุนจู ฮันเซจินก็คือคังฮุนจู ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ด้วยมโนธรรมเขาให้คะแนนความสงสารคังฮุนกี ยอมเสียสละอนาคตตัวเองเพื่อน้องสาวที่ถูกทอดทิ้งแต่ซานโซกก็ใจแข็งแล้วบอกจ่าบัคว่าถ้าใจอ่อนแบบนี้อย่าทำคดีนี้จะดีกว่า
เซจินพาแม่ย้ายออกจากบ้าน แม่เธอยังทำใจไม่ได้ ถามถึงพ่อหาว่าพ่อหนีไปอยู่เมืองนอกใช่ไหม
"ไม่ค่ะ พ่อจะไม่เอาตัวรอดทิ้งพวกเราไปแน่ อีกไม่นานพ่อจะติดต่อกลับมาค่ะ" เซจินปลอบใจแม่
"อย่าลืมที่พูดไว้นะ ลูกสัญญาว่าจะซื้อบ้านเราคืนมา"
"ไม่มีปัญหาค่ะ ต่อไปหนูจะซื้อบ้านหลังใหญ่กว่านี้และรถสวยๆให้แม่ใหม่นะคะ สัญญาค่ะ"
"คนพวกนั้นมันเลวจริงๆ เราล้มละลายไปก็น่าจะมีคนมาส่งเราบ้างสิ หายไปไหนกันหมด แม่ครัวกับคนขับรถล่ะไปไหนกันแล้ว"
"หนูบอกพวกเขาว่าไม่ต้องมาหรอกค่ะ พวกนั้นก็ดีแต่ร้องไห้ ไม่ว่าใครก็ตามหนูไม่อยากเห็นน้ำตาของเขา" เซจินพูดเพื่อให้แม่สบายใจ
"แม่ขึ้นรถเถอะค่ะ" เซจินหันกลับมามองบ้านที่เธอเคยอยู่อย่างอบอุ่นอีกครั้งก่อนจะก้าวขึ้นรถไป เธอพาแม่ไปพักที่บ้านเช่าแห่งหนึ่ง แต่แม่เธอไม่ยอม เธอรับไม่ได้ ยืนยังจะไปพักที่โรงแรม เซจินก็ตามใจแม่
เซจินขนของย้ายออกจากหอพักมหาวิทยาลัย เพื่อนของเธอมาส่งอย่างอาลัย
"ฉันต้องเรียนต่อไป เชื่อฉันสิ แต่ตอนนี้ฉันจะทิ้งแม่ไว้คนเดียวไม่ได้ ฉันยังไม่ได้ลาเพื่อนกับรุ่นพี่เลย ฝากขอโทษแทนด้วยนะ"
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นหรอ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเป็นความจริง"
"ฉันคิดว่าอีกไม่นานฮันเซจินจะต้องเป็นทนายที่มีชื่อเสียงแน่ เพราะว่าเหล็กเนื้อดีต้องผ่านการหลอมและตีอย่างประณีตก่อน" เธอพูดเพื่อปลอบใจและให้กำลังใจตัวเอง แต่สีหน้าเพื่อนเธอยังไม่ดีนัก
"เซจิน พี่กีจุนคู่หมั้นของเธอเค้า..."
"เค้าทำไมหรอ"
"เธอรู้หรือเปล่า ตอนนี้เขานัดเที่ยวกับผู้หญิงอื่น ผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกสาวประธานบริษัทผลิตยา ดูเหมือนพวกเขาจะคบกันไม่นานนะแต่ถึงขั้นจะแต่งงานกันด้วย ตอนนี้กำลังเลือกเรือนหอเพื่อแต่งงาน และเลือกซื้อรถด้วยนะ" เมื่อได้ยินอย่างนั้น เซจินก็อยากรู้ให้แน่ใจ เธอจึงไปหากีจุนถึงรพ.ที่เขาทำงานอยู่
"ทำไมค่ะพี่ไม่ได้รับข้อความจากฉันหรอ ต้องให้ฉันมาถึงนี่ถึงได้เจอพี่ได้"
"ขอโทษทีนะ พักนี้พี่งานยุ่งจังเลย"
"ตอนนี้บ้านฉันล้มละลายพี่รู้รึเปล่า" กีจุนพยักหน้า
"พี่นี่ตามหาตัวยากจังเลยนะ" เธอตัดพ้อ ก่อนที่จะถามไปตรงๆ
"พักนี้ฉันได้ยินข่าวลือหนาหูด้วยเลยอยากมาฟังคำชี้แจงหน่อย ต่อไปพี่จะได้ไม่ต้องหนักใจ ตอนนี้ใจของพี่กีจุนไม่ได้อยู่กับฉัน ถ้าฉันไม่รู้แล้วทำให้พี่ต้องลำบากใจก็จะไม่ดี ฉันไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นหรอกนะ"
"ขอโทษนะเซจิน คงเพราะ..พี่รักเธอไม่มากพอ"
"พี่กีจุน ฉันก็ต้องขอโทษพี่ด้วย รู้สึกว่าฉันก็รักพี่ไม่มากพอเหมือนกัน เพราะคำว่ารักต้องเสียสละนะ ฉันไม่เห็นด้วยกับคำพูดนี้หรอ รักแล้วจะเสียสละได้ยังไงกันละ ต้องเหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้สิ แต่นี่..ฉันปล่อยพี่ไปอย่างง่ายดายคงเป็นคำตอบที่ดีแล้วล่ะนะ" ถึงแม้เธอจะเสียใจมากแค่ไหนแต่เธอก็ไม่อยากรั้งเขาเอาไว้เพราะเธอรู้ดีว่าตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรอีกแล้ว
เซจินเสียใจมากนั่งพักอยู่ริมเขื่อน ซึ่งใกล้ๆนั้นมีรายการสัมภาษณ์ที่ดาเฮกำลังอัดรายการอยู่ ดาเฮเห็นผู้หญิงที่นั่งอยู่ริมเขื่อน เธอต้องการจะสัมภาษณ์ผู้หญิงคนนั้น เธอจึงตรงไปคุยด้วย แต่เซจินไม่ได้พูดอะไรกับดาเฮ อยู่ๆฝนก็ตกลงมา ทำให้กองถ่ายต่างเก็บของจะกลับแต่ดาเฮบอกว่าเธอจะไปดูผู้หญิงคนนั้นกลัวว่าจะคิดสั้น เพราะเธอแอบร้องไห้ สงสัยจะอกหัก พอดาเฮลงไปดู ก็เห็นผู้หญิงคนนั้นนอนสลบอยู่ริมเขื่อน เธอจึงพาไปพักที่ห้องของเธอ
เมื่อเซจินฟื้นขึ้นมา ดาเฮปลอบเธอบอกว่าผู้ชายดีๆยังมีอีกเยอะอย่าเสียใจไปเลย เซจินขอตัวกลับบ้านแต่เสื้อที่เธอใส่มามันเปียกอยู่ ดาเฮจึงให้ยืมเสื้อใส่เป็นชุดกระโปรงสีแดงแบบผู้หญิง เซจินรู้สึกเขินๆเพราะไม่เคยใส่แต่ดาเฮบอกว่าเธอก็สวยถ้าหัดรู้จักแต่งตัว พอดีผู้กำกับรายการโทรมาหาดาเฮ เซจินจึงลงไปรอดาเฮข้างล่าง
ซานโซกที่ลุกไปทำงานทั้งที่ยังเจ็บอยู่ถูกหัวหน้าสั่งให้กลับไปพักที่รพ. แต่จ่าบัคกลับพาเขามาที่หอพักของดาเฮ เพราะคิดว่าความรักเป็นยาวิเศษสามารถช่วยรักษาได้ ซานโซกเดินกะเพลกขึ้นไปห้องของดาเฮสวนกับเซจิน จึงเหลียวกลับไปมองอย่างแปลกใจ
"คุณมาทำอะไรที่นี่" ซานโซกถาม
"ไม่มีอะไรหรอก คุณพักที่นี่หรอ"
"เปล่า พอดีเพื่อนผมพักอยู่ที่นี่"
"คุณเป็นอะไรไปบอบช้ำมาทั้งตัวเชียว"
"ไม่เป็นไรมันเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว"
"ขอโทษนะคะพอดีผู้กำกับโทรมา" ดาเฮลงมาขอโทษเซจิน พอเห็นซานโซกเข้าก็ตกใจ
"พี่ซานโซกเป็นอะไรไป หน้าไปโดนอะไรมา บาดเจ็บได้ยังไง" ดาเฮแสดงอาการเป็นห่วงซานโซกมากจนเซจินเริ่มรู้สึกแปลกๆ เธอเหลือบไปมองซานโซกแล้วขอตัวกลับ ซานโซกมองเซจินที่เดินออกไป เขาแคร์ความรู้สึกเธอมาก
"เธอรู้จักผู้หญิงคนนั้นได้ยังไง" ซานโซกถามดาเฮ
"รู้สึกว่าเธออกหักคิดจะฆ่าตัวตาย พอดีฉันไปเจอเธอเข้า พี่ซานโซกเป็นอะไรมากหรือเปล่า ไหนดูสิ" ดาเฮยังคงแสดงอาการเป็นห่วงซานโซกมากกว่าจะสนใจอย่างอื่นเซจินกลับมาถึงล๊อบบี้โรงแรมเห็นแม่นั่งฟังดนตรี ดูคนสีเชลโล่อย่างเพลิดเพลินโดยไม่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงที่กำลังจะเกิดขึ้น ทำให้เซจินรู้สึกหนักใจ เซจินขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้องพอดีมีคนจากรพ.โทรมา บอกว่าพ่อเธอฟื้นขึ้นมาแล้วแต่ให้มาดูใจเป็นครั้งสุดท้าย เซจินซึ่งยังตั้งตัวไม่ทันตกใจมาก เธอไม่รู้จะทำยังไงจึงพาแม่ไปรพ.และตัดสินใจบอกความจริง
"เราไม่ได้ไปรับพ่อหรอ มาที่รพ.ทำไม" แม่เธอถามอย่างงง
"พ่ออยู่ที่นี่ค่ะ ขอโทษที่หนูโกหกแม่ แม่...แม่ต้องรับปากและสัญญากับหนู จะไม่แสดงความอ่อนแอออกมา ถ้าแม่ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนเด็กๆ พ่อต้องไปไหนไม่ได้แน่เพราะเป็นห่วงแม่ พ่อจะจากโลกนี้ไปอย่างไม่สงบด้วย"
"แม่ไม่เข้าใจที่ลูกพูด เซจิน" เซจินกอดแม่เธอไว้
"พ่อต้องการจะเห็นหน้าเรา เลยมีแรงบันดาลในให้ฟื้นขึ้นมา ดังนั้นเราจะมาดูใจพ่อครั้งสุดท้าย เพื่อบอกลาพ่อให้จากโลกนี้ไปโดยไม่ต้องห่วงเรา จากไปอย่างสงบ" เซจินพาแม่เข้าไปหาพ่อซึ่งนอนสวมเครื่องช่วยหายใจอยู่
"พ่อฟื้นแล้วหรือค่ะ พ่อรู้สึกตัวแล้วใช่ไหม" เธอพูดกับพ่อขณะที่พ่อเธอเริ่มลืมตาขึ้นมา "บอกลาพ่อสิค่ะ" แม่เธอไม่ยอมพูดอะไรทั้งนั้นได้แต่จับมือพ่อแล้วร้องไห้ "แม่ค่ะไหนสัญญากันแล้วไงค่ะ"
"ไม่ แม่ไม่สามารถจะบอกลาพ่อได้ คุณค่ะอย่าตายนะคะ ถ้าคุณตายแล้วฉันจะอยู่ยังไง ไม่มีคุณฉันอยู่ไม่ได้ คุณอย่าตายนะคะ" แม่เธอร้องไห้ฟูมฟาย
"แม่ค่ะอย่าทำอย่างนี้สิค่ะ" เซจินเตือนแม่
"คุณค่ะ ถ้าคุณจะไป เราต้องไปด้วยกันนะคะ คุณเอาฉันไปด้วยนะคะ เอาฉันไปด้วย" แม่เธอร้องไห้เสียใจมากจนหมดสติไป เซจินพาแม่พักแล้วกลับมาเฝ้าพ่อต่อ เธอจับมือพ่อเอาไว้จนกระทั่ง พ่อเธอรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
"พ่อค่ะ พ่อไม่ต้องพูด ถ้าพ่อพูดพ่อจะทรมานมาก หนูรู้พ่อจะพูดอะไร หนูไม่สามารถติดต่อพี่สาวได้ ถ้าพ่อได้พบพี่ก็คงจะดี ต่อไป...พ่ออยู่ บนสวรรค์ พ่อต้องคอยดูเรา ว่าครอบครัวเรามีความสุขยังไง ดีไหมค่ะ" พ่อของเซจินได้แต่มองเธอด้วยสายตารักและห่วงใยลูกสาวคนนี้โดยไม่ สามารถโต้ตอบอะไรได้ มีเพียงเสียงจากอดีตที่แว่วเข้ามาในความทรงจำ
"เธอน่ารักดีนะคะ พ่อแม่ของเธอทำไมถึงใจดำทิ้งลูกที่น่ารักได้ลงคอ เราตั้งชื่อให้เธอดีไหมค่ะ"
"ผมคิดถึงเรื่องนี้อยู่พอดี ผมว่าชื่อ เซจิน ดีไหม ฟังดูเพราะและก็เรียบๆดี ฟังดูลื่นหู ทุกคนได้ยินคงชอบ ชื่อนี้ดีไหม"พ่อหันมาถามแม่
"ดีค่ะ เพราะดีจริงๆ เซจิน"
"ตอนนี้หนูชื่อเซจินนะ ฮันเซจิน เข้าใจไหมจ๊ะ" พ่อหันมาพูดหยอกล้อกับเด็กน้อยวัย 2 ขวบ ซึ่งตอนนี้เด็กคนนั้นโตเป็นสาวสวยที่กตัญญูรู้คุณ และนั่งเฝ้าเขาอยู่ใกล้ๆ
"พ่อไม่ต้องเป็นห่วงแม่นะคะ หนูสัญญา หนูจะดูแลแม่อย่างดี พ่อเชื่อหนูเถอะค่ะ" เซจินบอกกับพ่อเพื่อให้พ่อสบายใจแต่เธอกลับเริ่มร้องไห้ น้ำตาที่เอ่อล้นก็ไหลออกมา "หนูรักพ่อค่ะ" เสียงของเธอเริ่มสั่นเครือ เธอจับมือพ่อกระชับมั่น "หนูมีความสุขเมื่อได้อยู่กับพ่อนะคะ ถ้าชาติหน้ามีจริง หนูก็ขอเป็นลูกสาวพ่ออีก" พ่อของเธอหลับตาลงและสิ้นลมไปตรงหน้า เซจินยังคงจับมือพ่อแน่นและนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ พ่อของเธอ ฮุนกีรู้ข่าวการจากไปของพ่อเซจินจากโฮกู เขาเสียใจมาก
ต้องการเสนอแนะ ติชม แนะนำข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่
thpurelove@yahoo.com
copyright@2003
