Pure love
ต่อไปอย่าทำอย่างนี้กับผู้หญิงอื่นนะ
ฉันหมายความว่าต่อไปถ้าพี่รักใครสักคน
พี่ก็บอกไปเลยว่ารักเขา ฉันคิดว่าพี่เป็นคนดีคนนึงแล้วก็มีเสน่ห์ด้วย
ตอนที่2
ซานโซกเดินกะเพลกกลับบ้านสวนกับฮุนกีซึ่งเดินออกมาจากบ้านของเขา แต่ซานโซกไม่สนใจ มีรถคันหนึ่งพุ่งเข้าใส่ซานโซก ฮุนกีกระโดดเข้าช่วยซานโซกไว้ ซานโซกสลบไปฮุนกีจึงต้องพาเขากลับบ้าน ฮุนกีบอกทะเบียนรถคันนั้นแก่ยองโซกด้วย ดาเฮรีบมาหาเมื่อรู้เรื่อง เธอคิดว่าเป็นเพราะเธอซานโซกถึงต้องเป็นแบบนี้ ฮุนกีขอตัวกลับพอลงมาจากบ้านของซานโซก เขาพบรถที่เคยจอดรอเขาที่หน้าเรือนจำ ฮุนกีเดินหนีแต่รถคันนั้นก็ขับตาม เขาจึงหยิบกระถางต้นไม้ข้างทางทุ่มใส่แล้วตะคอกออกไป
"เจ้านายเคยบอกว่าถ้าฉันรับผิดแทนจะปล่อยฉันไป ถ้าต่อไปนี้ฉันเห็นหน้าพวกแกอีกฉันไม่เอาแกไว้แน่" แล้วฮุนกีก็เดินจากไปโดยไม่รู้ว่ายองโซกเห็นเหตุการณ์อยู่เซจินโมโหมากเพราะเธอโทรเข้าเครื่องตัวเองแต่ไม่มีคนรับสาย เธอจึงไปหาพ่อที่บริษัท
"ป๋าขา หนูจะให้รสจูบที่เร้าร้อนดูดดื่มที่สุดเลย แต่ต้องซื้อมือถือให้หนูก่อนนะ"
"เสียใจ ขอผิดคนแล้ว ป๋าจะไม่ให้ความช่วยเหลือเรื่องพวกนี้เด็ดขาด"
"โถ ป๋าขา" เธอทำเสียงอ้อนวอน
"ไปเมาแล้วลืมไว้ที่ไหนละมั้ง"
"ใครบอกค่ะพ่อ ก็ไอบ้านั่นเก็บมือถือหนูได้ไม่ยอมคืนแถมยังปล่อยให้หนูรอเก้ออีก"
"มือถือเท่าไหร่ละ"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ นั่นเป็นข้ออ้างที่หนูมาหาพ่อ หนูต้องเอามือถือคืนมาจากหมอนั่นให้ได้ เชื่อมือหนูสิ" เธอชูกำปั้นให้พ่อเธอดู
"ไอหนุ่มนั่นถูกฮันเซจินของพ่อจับได้ต้องซวยแน่ๆ ฟังแล้วยังสยองเลย"
"ถ้ามีใครรังแกพ่อ หนูจะแก้เผ็ดให้เองค่ะ"
"เก่งใหญ่แล้วนะ" พ่อเธอพูดอย่างเอ็นดู พอดีแม่เซจินโทรมาบอกว่ารถเสียแต่พ่อของเธอต้องไปพบลูกค้า จึงให้เซจินไปอยู่เป็นเพื่อนแม่แทน
"อู่ใกล้ๆแถวนี้มีตั้งเยอะทำไมต้องเรียกอู่ไกลๆด้วย" แม่เธอบ่นขณะรอคนซ่อมรถ
"ช่วยไม่ได้นิค่ะ เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงห้างแล้ว จำเป็นต้องขับรถหรูด้วยหรอ เป็นการทำลายเศรษฐกิจบ้านเมืองนะ" แม่เธอเดินไปปิดเพลงกล่อมเด็กสมัยเก่าที่เซจินเปิดทิ้งไว้
"ยังสาวอยู่ทำไมถึงชอบฟังเพลงโบราณ"
"อย่าออกนอกเรื่องได้ไหม"
"นี่ถ้ายังบ่นอีกละก็กลับไปก่อนเลยสิ"
"ถ้าหนูกลับไปละก็ อู้ย เซจินลูกอยู่ไหนแล้ว ร้องไห้ขี้มูกโป่งแน่เลยใช่ไหมล่ะ" เธอทำเสียงกระเซ้าล้อเลียนแม่ของเธอ พอดีช่างซ่อมรถขับรถมาจอด "มาเร็วกว่าที่คิดไว้อีก คนรู้จักกันต้องให้ส่วนลดด้วยนะ" ชายคนนั้นอึ้งไปซักพักเมื่อเห็นเธอ
"รถเป็นอะไรครับ" ฮุนกีดูเครื่องให้ "ผมคิดว่าหัวจ่ายน้ำมันคงตันและคงซ่อมตรงนี้ไม่ได้แน่ ผมจะหารถลากไปที่อู่นะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะขับไปคืนให้" เซจินเดินเข้ามามองฮุนกีใกล้ๆ
"นั่นพี่บาดเจ็บหรอ ใครเป็นคนทำพี่นะ" ฮุนกีไม่ยอมตอบ"ขอบคุณค่ะแม่" เซจินกล่าวขอบคุณที่แม่เธอยกนมมาให้ ขณะที่เธออ่านหนังสือ
"จริงสิ ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน"
"หนูมีลูกกับเขา 2 คนแล้วค่ะ คนโตปีหน้าก็เข้าเรียนป.1แล้ว แม่ต้องพาไปมอบตัวด้วยนะคะ"
"ลูกบ้า" เซจินหัวเราะร่า
"รู้สึกว่าเขาชอบๆหนูอยู่น้า แต่เขาไม่เคยแสดงออกเลย หนูถามเขาว่าถ้าหนูแต่งานกับคนอื่นได้ไหมเขาก็บอกว่าได้ ก็แค่นั้นเอง"
"แม่ไม่เข้าใจเลย ลูกพูดอะไรอยู่ ถ้าหากกีจุนรู้เข้าจะทำยังไง"
"หนูรู้จักเขาก่อนที่จะรู้จักพี่กีจุนด้วยซ้ำไป ถ้าหากเขาไม่หายหน้าไปเมื่อ 3 ปีก่อนและพี่กีจุนไม่ปรากฎตัวขึ้นมามาหนูคิดว่าเราอาจมีสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกันก็ได้ แม่ค่ะแปลกจังเลย หนูทึ่งในตัวเขาจริงๆนะ พอหนูได้พบเขาเหมือนกับมีความใกล้ชิด เหมือนกับได้พบเพื่อนเก่า"
"เซจินเส้นประสาทลูกชัดดาวน์ไปหรือเปล่า"
"หนูว่าไม่แปลกเลยที่แม่คิดแบบนี้"ดาเฮมาเฝ้าซานโซกที่บ้านของเขาแต่อยู่ๆอาของเธอก็โผล่มา
"วันนี้คุณลุงไม่ว่างหนูเลยมาเฝ้า"
"กลับไปได้แล้ว" ซาดงฮูพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ
"เอามาฝากพี่ซานโซกหรือค่ะ อาซื้อยาจีนมาฝากเขาด้วย บางครั้งหนูไม่เข้าใจอาเลยจริงๆ อารู้ไหมที่พี่ซานโซกเป็นอย่างนี้ก็เพราะอา อาใช้งานเขาหนักทุกวัน ให้เขาทำแต่งานอันตรายทั้งนั้นเลย" อาเธอเริ่มแสดงสีหน้าไม่พอใจ แต่ดาเฮรู้ว่าอาเธอเป็นห่วงซานโซกจึงมาเยี่ยมเขา เธอจึงยอมอ่อนข้อให้
"ขอโทษค่ะอา หนูผิดไปแล้ว หนูจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยดีไหมค่ะอา"
"ก็กลับไปซะทีสิ"
"อาค่ะ หนูขาดพี่ซานโซกไม่ได้ หนูรักเขาจนหมดหัวใจ อาค่ะเขาเหมาะสมกับหนูมากที่สุด อาอย่าขัดขวางเลยนะคะ นะคะอาตกลงนะคะ" เธอรบเร้าก่อนจะยอมกลับไปแต่โดยดี ซาดงฮูเดินเข้ามาดูซานโซกในห้องนอนสักพักก็เดินออกไป ซานโซกลืมตาขึ้นเขาปาหมอนทิ้งอย่างหัวเสียที่ร้านวีดีโอ ฮุนกีมาเยี่ยมโฮกู
"อ้าวพี่ใหญ่ มายังไงเนี่ย"
"ฉันผ่านมาทางนี้เลยแวะมาหา นั่นใคร" ฮุนกีถามถึงเด็กที่นั่งอยู่ข้างๆ โฮกู
"หลานผมเอง มาจากซากสุสานที่เซอู เมจินสวัสดีคุณอาเขาสิ เขาคือคนที่อานับถือที่สุดในโลกเลย"
"สวัสดีค่ะ" เมจินจ้องฮุนกีตาไม่กระพริบ จนฮุนกีต้องถามออกไป
"หน้าพี่เลอะอะไรหรอ"
"พี่ค่ะ พี่หล่อจังเลย" เมจินออกไปเดินเล่นกับฮุนกี เธอวิ่งนำเขาไป พอเธอเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเธอก็วิ่งกลับมาหาเขา
"หยุดนะนังตัวดี บอกให้หยุด ถ้าจับได้จะตีให้ตายเลย" หญิงคนนั้นไล่ตามเมจินแต่ไม่ทัน เธอจึงถอดรองเท้าปาใส่ เมจินแต่ไปโดนฮุนกีเข้า
"พี่ค่ะพี่ต้องช่วยหนูนะ" เมจินยืนหลบอยู่ข้างหลังฮุนกี
"ขอโทษนะคะดิฉันตั้งใจปาใส่แม่ตัวดีนั่นแต่กลับโดนคุณเข้า แม่ตัวแสบยังหลบอยู่ ข้างหลังอีก" หญิงคนนั้นตรงเข้าไปฉุดกระฉากผมของเมจิน เมจินร้อง
"คุณครับ เดี๋ยวก่อน ปล่อยเด็กก่อน ไม่ได้ยินหรือไงเด็กบอกว่าเจ็บ ผมรู้จักเด็กคนนี้ คุณเป็นใคร"
"ฉันเป็นแม่ของเด็ก ข้องใจอะไร"
"พี่ค่ะ เธอโกหก พี่คนนี้ตั้งใจจะลักพาตัวหนู พี่ต้องช่วยหนูนะ"
"เด็กอะไรโกหก กลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ" เธอฉุดเมจินเดินไป ฮุนกีคว้าแขนเธอไว้ เมจินได้โอกาสจึงวิ่งหนีไป
"คุณเป็นใครกันแน่" ฮุนกีถามอย่างสงสัย
"เชื่อเลย ฉันจะบ้าตายจริงๆ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันเป็นแม่ของเด็ก" พอดีโฮกูขี่จักรยานผ่านมาจึงทักกับพี่สาวเธอ ฮุนกีจึงได้รู้ว่าถูกเมจินหลอก โฮกูพาทั้งสองคนกลับร้าน
"ไม่มีใครโทษพี่หรอ ไม่มีใครเชื่อว่าพี่สาวผมมีลูกสาวเรียนอยู่ป.4แล้ว อายุ 18 ก็ท้องป่องแล้ว"
"ไอบ้าเอย อย่าพูดจาส่งเพ้อเจ้อสิ นี่คุณ คุณต้องไปตามลูกสาวฉันกลับมาด้วยเขาหนีไปได้ก็เพราะคุณ" ซางโฮซูโทษฮุนกี
"พี่ครับ หลานคงไปหาคังจิคงมั้ง หลานก็เหมือนกับพี่นั่นแหละ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นเมื่อก่อนนี้พี่หนีออกจากบ้านไปเพราะอยากไปดูดารา"
"หุบปากเน่าๆของแกซะ ไม่เคยสำนึกในบุญคุณที่อุตส่าห์เลี้ยงมาจนโต ลูกสาวคนนี้เหมือนผีดูดเลือด จะคอยดูดเลือดแม่ให้แห้งตาย" โฮซูบ่น
"แล้วเธอจะที่ไหนบ้าง" ฮุนกีถาม
"ที่เซอูเธอไม่รู้จักใครหรอก" โฮกูตอบ
"บ้านคังจิคงอยู่ที่ไหน แม่ตัวดีอยากเจอคังจิคง ถ้าไปที่หน้าบ้านเขาต้องเจอตัวแน่"
"ก็อยู่ใกล้ๆนี่เอง"ที่สถานีตำรวจ ซาดงฮูบอกกับทุกคนว่าซานโซกจะไม่มาเพราะเขาป่วยเป็นไข้หวัดแต่อยู่ๆซานโซกก็โผล่มา ยองโซกมาหาซานโซกที่สถานีตำรวจเพื่อเอายาให้เขา หัวหน้าซาเห็นเข้าก็ต้อนรับอย่างดี ตามซานโซกให้ แต่พอซานโซกพบพ่อเขาก็ทำเฉยเมยไม่สนใจ จนซาดงฮูต้องออกปากให้ซานโซกพาพ่อเขาเข้าไปดื่มน้ำชาข้างใน
"นั่นสิ ได้ยินว่าเมื่อก่อนเคยทำงานอยู่ท้องที่นี้คงจะอาลัยอาวรณ์มาก เข้าไปดูสิให้พ่อแกได้ดูว่าแกทำงานยังไง" จ่ายังดงซูพูดกระแนะกระแหน ซานโซกพาพ่อเขาไปทานน้ำชาข้างใน ลียองโซกหยิบกระดาษใบหนึ่งส่งให้
"นี่เป็นทะเบียนรถที่ชนแกเมื่อวาน นี่ถ้าไม่ได้ฮุนกีแกคง "
"ขอโทษครับ ผมต้องไปทำงาน" ซานโซกพูดตัดบท
"ฉันให้เพื่อนไปสืบมาแล้ว ชื่อและที่อยู่เจ้าของรถอยู่ด้านหลัง เขาเป็นคนของแก๊งบูรพา ไอหมอนั่นเป็นคนส่งพัสดุมาให้ แล้วยังเป็นคนขับรถชนแกเมื่อวาน มันคอยจะเล่นงานแก ไอนี่มีอิทธิพลมากนะ แกอย่าไปตรวจค้นคนเดียวนะต้องบอกให้หัวหน้าซารู้ให้เขาเป็นคนจัดการ"
"ขอบคุณที่มาบอก" ซานโซกพูดอย่างเฉยเมย
เมื่อซานโซกรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของดังเฮียงฮุง เขาจึงปลอมตัวเป็นตัวการ์ตูนในสวนสนุกเข้าไปหลอกถามลูกสาวดังเฮียงฮุงว่าพ่อของเธออยู่ที่ไหน แล้วเขาก็ตามไป
"ลูกสาวแกบอกว่าแกเป็นพ่อที่ดีที่สุด ฉันประทับใจที่แกรักลูก แกรู้ว่าฉันกำลังตามล่าแต่แกก็ยังกล้าออกมาอีก ตั้งแต่ฉันเป็นตำรวจฉันรู้ดีว่าไอพวกนั้นมันบ้าบิ่น สักวันนึงมันคงไม่ปล่อยแกไว้แน่ แกไม่ห่วง ลูกสาวแกบ้างหรอ"
ฮุนกีขับรถเซจินไปส่งที่บ้านเขามองรูปครอบครัวเซจินที่วางอยู่หน้ารถอย่างมีความสุข เขาเปิดเทปเพลง
ในรถของเซจินฟัง เพลงกล่อมเด็กสมัยเก่านั้นทำให้เขานึกถึงอดีตมันเป็นเพลงเดียวกับที่แม่ร้องกล่อมให้
ฮุนจูนอนหลับโดยเขานั่งทำการบ้านอยู่ข้างๆ มันเป็นภาพที่เขาไม่อาจลืม เมื่อถึงหน้าบ้านเซจินเขาลงไป
กดกริ่ง
"สวัสดีค่ะ"เซจินทักทายฮุนกี ขณะที่เขาช่วยยกจักรยานลงมาตั้งให้เธอ
"อะไหล่ต้องสั่งจากที่อื่นเลยมาส่งช้าหน่อย"
"ไม่เป็นไร ปีหน้าค่อยเอารถมาส่งก็ได้ ซ่อมไม่ได้ยิ่งดีใหญ่ แม่จะได้ไม่ต้องเอารถไปไหนมาไหน พ่อจะได้ไม่ต้องวุ่นวายด้วย เอากุญแจให้ฉันก็ได้" เธอแบมือรับกุญแจจากเขา ฮุนกีเหลือบไปเห็นแหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายของเซจิน
"แหวนนี้มีเป็นคู่ ฉันมีคู่หมั้นแล้วนะ ... ทำไมพี่ยังเฉยอยู่อีกฉันมีคู่หมั้นแล้วนะ ไม่ตกใจเลยหรอ"
"ยินดีด้วยนะ"
"พี่ .. พี่ไม่ชอบฉันเลยหรอ ครั้งแรกที่เราพบกันตอนฉันอยู่ม.5 ฉันไม่สบายต้อง กลับบ้านก่อนเวลาแล้วก็
เป็นลมไปพี่เป็นคนพาฉันไปส่งโรงพยาบาล"
"จะไม่เอารถเข้าบ้านก่อนหรอ" ฮุนกีพูดขัด
"นับตั้งแต่นั้นมาฉันก็ชอบพี่แล้วนะ"
"ขอตัวกลับก่อนนะ" ฮุนกีกำลังจะเดินไปแต่เซจินคว้าแขนเขาไว้
"ถ้าตอนนี้ฉันเป็นเด็กสาวธรรมดาไม่ได้อยู่ที่นี่ พี่จะชอบฉันหรือเปล่า"
"ก็ไหนบอกว่าจะแต่งงานแล้วไง"
"ขอโทษนะ ฉันมีคู่หมั้นแล้วยังมารบกวนพี่อีก ต่อไปอย่าทำอย่างนี้กับผู้หญิงอื่นนะ ฉันหมายความว่าต่อไปถ้าพี่รักใครสักคน พี่ก็บอกไปเลยว่ารักเขา ฉันคิดว่าพี่เป็นคนดีคนนึงแล้วก็มีเสน่ห์ด้วย"เซจินตะโกนบอกไล่หลังขณะที่ฮุนกีเดินจากไป ฮุนกีได้แต่แอบยิ้มอยู่คนเดียว เมื่อกลับถึงร้านเขานึกได้ว่าลืมแจ๊คเก็ตไว้ในรถ เขาจึงกลับไปที่หน้าบ้านเซจิน เขาเห็นพวกเงินกู้นอกระบบบังคับให้พ่อเซจินเซ็นต์หนังสือยินยอมขายโรงงานให้ ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะจับแม่ของเซจินไปและยังขู่ว่าจะจับเซจินไปด้วย ฮุนกีเห็นดังนั้นจึงขับรถตามพวกนั้นไปที่สถานีตำรวจ ซานโซกพิสูจน์หลักฐานว่าซางเทอูไม่ใช่ฆาตกร เขาถูกบังคับและบังเอิญมีใฝที่เดียวกับดังเฮียงฮุง พอก่อคดีเสร็จดังเฮียงฮุงก็ไปตัดใฝออก หัวหน้าซาเห็นด้วยกับซานโซกและขอบคุณเขาที่ช่วยไม่ให้พวกตำรวจทำผิดมหันต์แต่พอลับหลังเขากลับโดนหัวหน้าซาต่อว่า
"แกคิดว่าแกเป็นใคร ถึงได้ทำตัวเก่งกาจแบบนี้ แกคิดว่าแน่กว่าคนอื่นใช่ไหม แกเห็นว่าลูกพี่กับหัวหน้าแกไม่มีความหมายหรือไง แกคิดว่าพวกเราไม่เอาไหนเลยหรอ แกฟังไว้นะไม่ว่าแกจะแน่สักแค่ไหนแต่ฉันไม่ต้องการคนอย่างแกหรอก ฉันไม่ชอบคนที่อวดเก่งฉายเดี่ยวดูถูกเพื่อนร่วมงานแบบนี้ แต่ไปถ้ามีเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกฉันไม่เอาแกไว้แน่" หัวหน้าซาว่าซานโซกจนเหนื่อย แต่เขาก็ยังนิ่งไม่โต้ตอบ
"แล้วทำไมไม่พูดอะไรบ้างเลย ที่แกทำแบบนี้ แกอยากตายด้วยน้ำมือพวกมันงั้นหรอ"ในที่สุดซาดงฮูก็หลุดคำที่แสดงถึงความห่วงใยที่เขามีต่อลูกน้องใจร้อนคนนี้
หัวหน้าซาพาลูกน้องไปเลี้ยงเหล้า เขาบอกว่าตอนนี้พวกเราลงเรือลำเดียวกันต้องรักและสามัคคีกัน ช่วยเหลือกันจนกว่าเรือลำนี้จะถึงฝั่ง เขาถามย้ำทั้งจ่ายังดงซูและซานโซก ทั้งคู่ก็ตอบว่าได้แต่พอลับหลังหัวหน้า จ่ายังก็พูดหาเรื่อง
"แกต้องรินให้ฉันก่อน"
"จ่าพูดอะไรผมไม่เข้าใจ เมื่อกี้หัวหน้าบอกว่าพวกเราลงเรือลำเดียวกันเพื่อไปให้ถึงจุดหมายต้องสามัคคีกัน แล้วทำไมจ่าพูดแบบนี้" ซานโซกไม่สนใจคำพูดจ่ายัง เขายกเหล้าขึ้นซดแล้วยื่นให้ จ่ายังปัดแก้วนั้นทิ้ง
"อย่าทำเป็นอวดดี คิดว่าตัวเองแน่"
"จ่าเอาเรื่องพ่อมากระแนะกระแหนผมหรือไง จ่าหมายถึงตำรวจที่ถูกกล่าวหาว่าขืนใจเมียชาวบ้าน จนถูกไล่ออก จ่าไม่อาจลงเรือลำเดียวกับลูกชายของเขาคนที่เป็นตำรวจ"
"แกไม่คิดบ้างหรือว่าพ่อแกเป็นคนที่น่าทุเรศที่สุด ฉันไม่เข้าใจเลยเขาคิดยังไงถึงได้ให้ลูกชายเจริญรอยตามตัวเอง หรือจะคิดว่าหมูหมากาไก่ก็เป็นตำรวจได้" ซานโซกได้ยินเช่นนั้นถึงกับโกรธจัด
"ผมไม่เหมือนกับพ่อผม ผมคือผม พ่อก็คือพ่อ" เขาตะคอกใส่
"งั้นหรอดูจากผลงานและสารรูปของแกฉันไม่คิดอย่างนั้น ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นหรอก ฉันจะไม่ยอมให้ปลาเน่าตัวเดียวต้องเหม็นไปทั้งบ่อหรอก"
"จ่าทำไปเพื่อรักษาหน้าตัวเอง พ่อจ่าปฎิบัติหน้าที่ได้รับคำชมเชย ตัวจ่ากลับถูกอดีตตำรวจชื่อเหม็นแย่งความดีความชอบไป ผมไม่อยากลงเรือลำเดียวกับจ่า ไม่ว่ามรสุมร้ายแค่ไหนผมจะต่อสู้ให้ถึงนาทีสุดท้าย ถ้าอยากจะลงเรืองั้นจ่าลงไปคนเดียวเถอะ" ซานโซกโมโหมากเขาพูดทิ้งท้ายก่อนเดินออกจากร้านไปขึ้นแท็กซี่ ขณะนั่งรถเขาเปิดหน้าปล่อยให้สายลมพัดเข้ามา เขาปล่อยใจของตัวเองกลับไปหาอดีต
"แม่อย่ารับนะ คงเป็นโทรศัพท์ที่โทรมาด่าพ่อ แม่อย่ารับนะ" เด็กชายวัยสิบขวบต้นๆร้องบอกแม่ตัวเอง แต่เธอก็ยังพยายามลุกมารับทั้งๆที่เธอไม่สบาย
"สวัสดีค่ะ ใช่ค่ะฉันเป็นภรรยาของเขาเอง นี่คุณค่ะกรุณาอย่าพูดส่งเดช พ่อของลูกชายฉันเขาไม่ใช่คนอย่างนั้น ต่อให้ฟ้าถล่มเขาก็ไม่ทำอย่างนั้นแน่" แม่ของเขาหัวใจวายไปคาโทรศัพท์ ในงานศพที่แสนเรียบง่ายภายในบ้านมีเพียงเด็กชายที่นั่งเฝ้ารูปถ่ายของแม่ สักพักพ่อของเขาก็เข้ามาแต่เขากลับไล่ชายคนนั้นไปอย่างไม่ใยดี
"ออกไปนะ ออกไป ผมไม่อยากเห็นพ่อ จะเรียกยังไงแม่ก็ไม่ฟื้นแล้ว รู้ไหมทำไมแม่ถึงตาย พ่อรู้ไหม พ่อบอกผมมาตามตรงเถอะพ่อเคยคิดถึงแม่บ้างไหม เคยคิดถึงหัวออกแม่บ้างไหม"
ซานโซกไปหาดาเฮที่ที่ทำงานของเธอ ดาเฮแปลกใจมากแต่ก็ดีใจมากเช่นกัน อยู่ๆก็มี โทรศัพท์ดังขึ้น ซานโซก จึงรับสาย
"ฮัลโหล"
"ช่างเถอะ เก็บไว้เลยคิดว่าฉันให้ ถ้าคุณอย่าได้มือถือของฉันก็เก็บไว้เลยไอคนเลว ถามหน่อยเถอะว่าแม่คุณรู้หรือเปล่าว่าคุณเป็นคนที่ชั่วช้าต่ำทรามที่สุดเลย"เสียงนั้น ดังมาจากโทรศัพท์ทันทีที่เขารับ เขาได้ยินดังนั้นก็เริ่มโมโห
"งั้นเดี๋ยวเราเจอกันนะ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ผมจะไปพบคุณได้ที่ไหน เอาล่ะผมรู้ แล้วคุณชื่ออะไรนะ ฮันเซจิน"
เขาพูดทวนคำ
"แล้วคุณชื่ออะไร" เซจินถามแต่อีกฝ่ายวางหูไปแล้วเธอจึงรำพึงกับตัวเอง "ดีนะ ไอหมอนี่ชอบไม้แข็งไม่ชอบไม้อ่อน เดี๋ยวน่าดู" ซานโซกมารอเซจินตามสถานที่นัดพบ เขานั่งมองออกไปนอกหน้าต่างตรงทางม้าลาย เขาสะดุดตากับผู้หญิงมาดห้าว แต่งตัวเซอๆคนหนึ่ง แต่โทรศัพท์เขาดังขึ้นตามตัวเขาไป พราะมีคดีฆ่าชิงทรัพย์ เขาจึงวางโทรศัพท์เซจินไว้ที่โต๊ะแล้วลุกออกไป ที่หน้าร้านเขาสวนกับหญิงสาวคนนั้นที่เขามองอยู่แต่เธอไม่ได้สนใจเขาเลย เมื่อเซจินเขาไปในร้านเขาไม่พบผู้ชายที่นัดเธอออกมาเห็นแต่โทรศัพท์ของเธอวางอยู่บนโต๊ะ
ฮุนกีเดินเลื่อนลอยอย่างคนหมดแรงไปตามทาง เขาคิดถึงภาพที่เกิดขึ้นเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน สักพักเขาก็มาหยุดอยู่หน้าบ้านดาราคังจิคง ซางโฮซูมาแจกขนมเด็กๆที่เป็นแฟนคลับของคังจิคงเหมือนลูกสาวของเธอ เธอคิดว่าเด็กพวกนี้มีความคิดเป็นของตัวเองและไม่ได้ดื้ออย่างที่เธอคิดไว้ อยู่ๆเธอก็เห็นฮุนกี
"ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ล่ะ" ซางโฮซูแปลกใจ
"ผมห่วงเมจิน จนป่านนี้ยังไม่พบเมจินเลย" เขาตอบอย่างเลื่อนลอย
"คุณเป็นอะไรวันนี้ดูแปลกจังเลย" ฮุนกีนั่งลงข้างๆเธอแล้วพิงศีรษะบนไหล่เธอ นั่นยิ่งทำให้โฮซูแปลกใจมากแต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรเขาอีก จนดึกโฮกูขับรถมารับตัวพี่สาวเขา
"พี่สาวนายเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว" ฮุนกีบอกอย่างเลื่อนลอยเช่นเดิม
"ผมจะมาบอกว่าเราเจอตัวเมจินแล้ว"
"ขอบุหรี่ตัวสิ" เขารับบุหรี่จากโฮกูแล้วใส่เข้าปากกลับด้าน โฮกูจึงดึงออกจากปากแล้วกลับทิศให้ใหม่
"พี่ใหญ่เป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้นหรอ บอกผมสิ เกิดอะไรขึ้นพี่ใหญ่" โฮกูถามย้ำ
"มีคนตายไปคนนึงแล้ว"
ต้องการเสนอแนะ ติชม แนะนำข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่
thpurelove@yahoo.com
copyright@2003
