Pure love
รู้ไหมตัวเม่นรักกันยังไง
รู้สึกว่ามันจะเป็นห่วงกัน ตัวผู้เข้าใกล้ตัวเมีย
ตัวเมียกลัวตัวผู้จะบาดเจ็บ ถ้ามันถูกแทงจะทำยังไงดังนั้นพวกมันไม่สามารถเข้าใกล้คนรักของมันได้
และไม่สามารถกอกกันได้ ต้องอยู่ห่างๆกันตลอดไปด้วยเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บ
ได้แต่เฝ้ามองกันด้วยสายตา ผมว่าเม่นเป็นสัตว์ที่น่าสงสาร
ตอนที่9
เซจินนั่งอยู่หน้าบ้านกับซานโซก เธอเรียกเขาเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น เซจินจึงตัดสินใจพาซานโซกเข้าไปนอนในบ้าน เธอปลุกแม่และบอกให้แม่อย่าตกใจ
"เขาคงเมามากไปหน่อย ถ้าทิ้งไว้หน้าบ้านคงตายแน่"
"ลูกกับเขาเป็นอะไรกัน" แม่เซจินรีบถามเพราะเธอกลัวว่าเขาจะเล่าความจริงให้เซจินฟัง
"ก็แค่คนรู้จักธรรมดาค่ะแม่ ไม่มีอะไรหรอก" เซจินเห็นแม่ง่วงจึงให้แม่นอนต่อ ส่วนเธอก็นั่งเฝ้าแม่และซานโซกที่นอนหลับอยู่ในห้องนั้น เธอนึกถึงภาพวันนั้นที่หน้าสน.ตำรวจ เขาตรงเข้าทำร้ายคิมกันยิมเพื่อเธอ ทำให้เธอยังคงรู้สึกดีๆกับเขาแต่เธอก็พยายามจะไม่คิดอะไร
รุ่งเช้าซานโซกตื่นขึ้นมาเห็นเซจินนั่งหลับอยู่ เขาขยับเข้าไปมองเธอใกล้ๆ รู้สึกขอบคุณที่อย่างน้อยเธอก็ไม่ทิ้งให้เขานอนข้างนอก ซานโซกจากไปอย่างเงียบๆ เมื่อออกมาเขานึกได้ว่าลืมนัดกับดาเฮ จึงตรงไปหาดาเฮ เขาเคาะประตูอยู่ตั้งนานแต่ก็ไม่เปิด เขาโทรเข้ามือถือดาเฮก็ปิด ซานโซกตั้งใจจะกลับแต่ประตูห้องก็เปิดออกเขาจึงเข้าไป ดาเฮขว้างหมอนใส่เขา
"ขอโทษนะ เมื่อคืนฉันลืมไป"
"อะไรนะ ลืมไปหรอ เรื่องแบบนี้พี่ลืมได้ไง เราอย่าคบกันอีกเลย เพื่อนๆก็เคยเตือนฉัน รักผู้ชายต้องเลือกคนที่เขารักเรา ไม่ใช่เรารักเขา ทำแบบนี้ถึงจะมีความสุข เมื่อก่อนฉันบ้าไปเอง" ดาเฮเดินหนีไปซานโซก
"เดี๋ยวก่อนฉันมีเรื่องจะพูดด้วย"
"ให้ฉันพูดก่อน" ดาเฮหยิบอัลบัมรูปให้ซานโซก
"ผู้ชายพวกนี้เขาอยากแต่งงานกับฉันทั้งนั้น เพราะว่าฉันไม่สนใจผู้ชายคนอื่นอาถึงเฟ้นหาผู้ชายพวกนี้มาให้ พี่คงรู้แล้วนะว่าฉันรักพี่มากขนาดไหน ฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เลือกพี่ปฏิเสธผู้ชายที่มีคุณสมบัติดีๆไป พี่มีฐานะดีหรือไง มีหน้าที่การงานดีใช่ไหมหรือว่าพี่หาเงินเก่ง ตอนนี้ฉันถึงเข้าใจว่าทำไมใครๆถึงหาว่าฉันบ้า" ดาเฮพูดระบายใส่ซานโซกแต่ซานโซกก็ได้แต่นิ่ง "ทำไมไม่พูดอะไรบ้างล่ะ"
"งั้นก็ดีแล้ว ตอนนี้เธอได้เห็นความจริงแล้ว น่าจะฉลองกันนะ"
"อะไรนะ" ดาเฮผิดคาดที่ได้ยินซานโซกพูดแบบนี้
"โชคดีที่เธอเห็นความจริงแล้ว" ซานโซกถอนหายใจ "แต่ฉันจะทำยังไง ตอนนี้ถึงตาฉันบ้าแล้ว ฉันเหมือนพวกจิตวิปริต"ซานโซกระบายความในใจออกมาเช่นกันโฮกูมาหาฮุนกีที่นอนเมาสลบอยู่ หัวหน้าบอกว่าฮุนกีมากินเหล้ากับเขาดื่มเสียจนเมามาย ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไร พอฮุนกีตื่นมาเขาก็ถามโฮกูว่า
"รู้ไหมเซจินอยู่ที่ไหน"
"รู้ครับที่ๆเธออยู่ยังแย่กว่าบ้านผมอีก เขาว่ากันว่าเศรษฐีล้มละลายอยู่ได้อีก 3 ปีแต่เธอไม่ใช่ ผมรู้ด้วยว่าเซจินทำงานที่ไหน"
"ตอนนี้เซจินทำงานที่ไหน" ฮุนกีรีบถาม
"พี่อย่าสนใจเธอเลย ตอนนี้เธอไม่ใช่น้องสาวพี่แล้วนะ"โฮกูพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดาไม่ได้ใส่อารมณ์เหมือนตอนพูดกับเซจินเพราะเขารู้ว่าฮุนกียังห่วงใยเซจินอยู่มาก และเขาก็ไม่อยากทำร้ายจิตใจฮุนกี "เธอบอกว่าไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกับพี่ เธอบอกว่าตอนที่ถูกแม่ทอดทิ้งน้องสาวของพี่ตายไปแล้ว เธอให้ผมมาบอกกับพี่ ก็จริงอย่างที่เธอพูดนะ พี่ก็คิดว่าเธอตายไปแล้วเถอะ"แต่ฮุนกีก็ยังตัดใจไม่ได้เขาปลอมตัวมาแอบดูเซจินที่ร้านอาหารที่เธอทำงานอยู่เมจินวิ่งตามหาโฮซูซึ่งไม่ยอมกลับบ้านทั้งคืนเพราะเธอไม่อยากเจอสามีเก่า
"แม่จ๋า เรากลับบ้านกันเถอะนะ หนูจะไม่ให้พ่อทุบตีแม่อีก หนูจะหยุดเรียนเฝ้าแม่อยู่ที่บ้าน แม่ตัวร้องจี๋เลย แม่ไม่สบายใช่ไหมค่ะ"
"เมจิน" โฮซูดึงเมจินมากอด "ต่อไปลูกอย่ามีชีวิตเหมือนแม่นะ จำเอาไว้อย่าเป็นเหมือนแม่เด็ดขาดรู้ไหม" พอโฮซูกลับมาบ้านดูท่าเธอกลัวสามีมาก แต่สามีเธอก็แกล้งทำเป็นว่ามาขอโทษและบอกว่าจะอยู่กับโฮซูตลอดไปหัวหน้าแก๊งมาหาฮุนกี ฮุนกีถามอย่างรู้ทันว่าจะให้เขาทำอะไร
"มีคนในแก๊งของเราตายไปคนนึง เราจับได้ว่ามันเอาความลับไปบอกแก๊งอื่น ยังมีอีกคนที่สนิทกับคนตาย ดังนั้นเราควรจะเก็บมันก่อนที่ซานโซกจะรู้ ฮุนกี...ฉันมีเรื่องจะขอ"
"หมายความว่าจะให้เก็บลีซานโซก" ฮุนกีพูดอย่างรู้ทัน
"แล้วฉันจะให้รางวัลตอบแทนอย่างงาม ได้ยินว่าน้องสาวแกกำลังลำบาก เงินจำนวนนี้คิดว่าน่าจะพอช่วยให้เธออยู่อย่างสุขสบายได้ เมื่อฮุนกีได้รับเงินมา เขาก็รีบไปที่บ้านเซจินแสร้งทำเป็นคนที่พ่อเซจินเคยช่วยเหลือ ทำให้เขาอยากทดแทนบุณคุณ แล้วมอบเงินก้อนนี้ไว้ให้แม่เซจิน แม่เธอบอกว่าต้องถามลูกสาวก่อนเพราะเดี๋ยวลูกจะว่าเอา ฮุนกีจึงขอร้องว่าอย่าให้ลูกสาวรู้ เก็บเงินนี้ไว้ใช้ยามจำเป็น แล้วขอตัวกลับ
เซจินกลับมาจากทำงาน เธอรู้สึกหน้ามืด โลกหมุน จึงนั่งพักอยู่ที่หน้าบ้าน พอดีที่แม่เธอออกมาส่งฮุนกีเห็นเข้า
"ลูก เป็นอะไรหรือเปล่าหน้าตาไม่ดีเลย" ฮุนกีได้ยินก็เป็นห่วง แล้วแม่ก็แนะนำเธอให้รู้จักกับฮุนกีที่ปลอมตัวมา แต่ฮุนกีรีบขอตัวกลับก่อน เซจินรู้สึกคุ้นหน้าจึงถามแม่ว่ารู้จักเขาหรอ แต่แม่เธอบอกว่าพึ่งรู้จักและผู้ชายคนนั้นยังมอบเงินจำนวนมากให้ เซจินได้ยินดังนั้นจึงรีบตามผู้ชายคนนั้นไป
"คุณค่ะอย่าพึ่งไปค่ะคุณคังฮุนกี" เซจินวิ่งตามเขาไป "คุณคังฮุนกีใช่ไหมค่ะ...คุณคือคุงฮุนกี"
ตะวันคล้อยต่ำลง แสงแดดสีส้มอ่อนสาดส่องลงมาแสดงถึงการสิ้นสุดของวันอันเหนื่อยล้า ณ ม้านั่งริมผายังมีสองพี่น้องนั่งอยู่ด้วยกันด้วยความรู้สึกเหินห่างและไม่คุ้นเคย เซจินยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้า
"เธอไม่สบายหรอ" ฮุนกีถามด้วยความห่วงใย
"ฉันไม่เป็นไร ฉันสบายดีค่ะแต่แค่รู้สึกเหนื่อยเท่านั้น"
"ไปหาหมอหรือยัง"
"ได้ยินว่าตอนฉันเกิดมาสุขภาพก็อ่อนแอแล้ว เมื่อกี้คุณได้พบกับแม่ฉันแล้ว แม่ฉันนะแค่ตากลมนิดหน่อยก็ลุกไม่ขึ้นแล้ว ดังนั้นคนที่รู้จักเราต่างพูดกันเพราะแม่ร่างกายไม่แข็งแรงลูกสาวถึงได้อ่อนแอ กรรมพันธุ์หลอกใครไม่ได้หรอกนะ แม่ของฉันเป็นคนใจดีมีเมตตาจำได้ว่ามีลูกหมาตัวนึงพัดหลงกับแม่ของมัน บาดเจ็บนอนอยู่ข้างถนน แม่ของฉันก็พามันกลับบ้านกุลีกุจอดูแลมันอย่างดี แต่ลูกหมานั่นอยู่ได้ไม่ถึงอาทิตย์ แม่เสียใจร้องไห้อยู่นานเป็นเดือนเลย ในโลกนี้ต้องมีคนอดหลับอดนอนเพื่อลูกหมาตัวนึงและร้องไห้เสียใจเพราะสงสารมันเหมือนกับแม่ แต่ตรงกันข้ามมีพ่อแม่ใจร้ายทอดทิ้งลูกไปได้ลงคอ คุณเคยได้ยินเรื่องนี้บางไหม" เซจินพูดเพื่อตอกย้ำฮุนกีแต่เขาก็ได้แต่นั่งนิ่งๆ "โลกนี้มันช่างตลกจริงๆที่ผ่านมาทำให้ฉันรู้สึกหดหู่ใจ คิดว่าโลกนี้มันช่างน่าขำ ขอโทษนะฉันต้องกลับก่อนเดี๋ยวแม่จะเป็นห่วง คุณค่ะลาก่อนค่ะ" เซจินรีบลุกไปก่อนที่ความรู้สึกที่แท้จริงในใจจะปรากฎออกเป็นหยดน้ำที่ดวงตา ฮุนกีก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมน้ำตาเริ่มไหลซึมออกมา เขาเสียใจกับเรื่องทั้งในอดีตและปัจจุบันที่เขาไม่สามารถแก้ไขได้ เซจินเดินกลับมาไกลแล้วแต่น้ำตาก็ยังคงไหลไม่เหือดหาย เธอยกมือขึ้นปาดออกแต่น้ำตาก็ยังคงไหลออกมาอีก เธอรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ได้พูดออกมาดังนั้นเธอจึงหันหลังกลับแล้ววิ่งไปที่ม้านั่งริมผา ณ ที่นั้นเธอพบแต่ความว่างเปล่า เธอนั่งหมดแรงอยู่ที่นั่นและน้ำตาก็เริ่มไหลรินอีกครั้ง (เศร้ามากๆ)พวกตำรวจได้เบาะแสว่าฮุนกีมาแถวบ้านเซจิน จ่ายังจึงรีบมาสอบสวนแม่เซจิน ซานโซกเมื่อรู้เรื่องก็รีบตามมาที่บ้านเซจินทันที
"คุณค่ะ คุณพูดอะไรอยู่ค่ะ"
"คนร้าย คังฮุนกีเป็นพี่ชายของลูกสาวคุณ พวกเงินกู้นอกระบบที่ตายก็เป็นฝีมือของคังฮุนกี นี่คุณนายไม่รู้เลยหรอ"
"ไม่ค่ะ ฉันไม่รู้เลยจริงๆ"
"ลูกสาวของคุณนายรู้แต่คุณนายกลับไม่รู้"
"เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะคะ ลูกสาวฉันรู้หรอค่ะ"แม่เซจินตกใจมากจนไม่สามารถตอบคำถามจ่ายังได้อีก "ฉันไม่รู้ว่าคังฮุนกีเป็นใครแล้วเขาก็ไม่เคยมาบ้านของเรา กรุณาออกไป กรุณาออกไปเถอะ" เซจินซึ่งแอบฟังอยู่นอกห้องจะเข้าไปหาแม่แต่ซานโซกห้ามเธอไว้และดึงเธอออกไปนอกบ้านจนไกล เซจินพยายามสะบัดมือจนหลุดแล้วตบหน้าซานโซก
"คุณแอบอยู่ไหน คุณจับตาดูเรา2แม่ลูกอยู่ที่ไหน คุณทำให้ฉันเชื่อสนิทใจแล้วค่อยจับตาดูพวกเรา ฉันคิดว่าคุณตั้งใจมาขอโทษ ฉันคิดว่าคุณละอายใจจริงๆ แต่ฉันถูกหลอกจนสนิทใจเลย จับคนร้ายแล้วคุณได้อะไรบ้าง ได้ดาวกี่ดวงบนบ่า ได้รางวัลนำจับเท่าไหร่ ถ้าจับคังฮุนกีได้คุณคงสุขสบายไปจนตายละสิ คุณคงได้เป็นใหญ่เป็นโตสินะ คุณถึงได้พยายามหลอกใช้คนที่คุณรู้จัก คุณมันเลวยิ่งกว่าเดรฉานอีก ทำเกินไปแล้ว" เซจินว่าซานโซกจนเหนื่อย แต่เขาก็ไม่โต้ตอบจนกระทั่งเธอหยุด
"พูดจบหรือยัง ถ้าพูดจบแล้วทำให้สบายใจขึ้นไหม ถ้ายังไม่จบก็พูดต่อสิ" เซจินจ้องหน้าเขาแล้วเดินหนีไป "คุณฮันเซจิน" ซานโซกเรียก "คุณไม่คิดหรือว่าตำรวจจับตาดูคุณอยู่ คนที่อยากเป็นอัยการเรื่องง่ายๆยังไม่รู้อีก"เซจินหันกลับมาจ้องหน้าซานโซก "คุณน่าจะจำได้นะ ว่าคังฮุนกีปลอมตัวมา คุณยังเรียกชื่อเขาชัดถ้อยชัดคำตอนที่อยู่หน้าบ้านคุณ" พอดีหัวหน้าซาโทรมา ซานโซกบอกปัดไปว่าเซจินไม่รู้เรื่อง เมื่อเขาหันกลับมาก็พบว่าเซจินนอนสลบอยู่บนพื้น
"ฮันเซจิน ฮันเซจิน" ซานโซกรีบถลาเข้าไปหา และพาเธอไปส่งรพ.
"คุณหมอครับ เธอเคยเป็นลมอย่างนี้หลายครั้ง เลือดกำเดาเธอไหลบ่อยมาก เธอเป็นอะไรมากไหมครับ"
"ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ทำใจให้สบายนะ ดูคุณตอนนี้สิเหมือนโรมิโอเห็นจูเลียตดื่มยาพิษฆ่าตัวตายอย่างนั้นแหละ ถ้าดาเฮรู้ต้องหึงแน่เลย"
"ว่าไงร้ายแรงไหม" ซานโซกไม่สนใจในสิ่งที่หมอถาม
"เรื่องนี้เราต้องตรวจร่างกายให้ละเอียดก่อน"
"หมอครับเธอป่วยหนักหรือเปล่า เป็นอะไรมากไหมครับ"
"ทำไมเล่า ทำไมต้องตื่นเต้น คุณชอบผู้หญิงคนนี้หรอ" ซานโซกไม่ตอบคำถามของหมอ เขายืนเฝ้าเซจินตลอดขณะที่เธอเข้าตรวจร่างกายด้วยเครื่อง CT scanฮุนกีนั่งรถกลับมาที่หมู่บ้านประมง เมจินดีใจมากที่เห็นฮุนกีกลับมา สามีโฮซูออกมาพอดี เมจินจึงแนะนำให้ฮุนกีรู้จักพ่อของเธอแล้วจึงรีบเข้ามาตามแม่ที่นอนไม่สบายอยู่ในบ้าน พ่อเมจินสงสัยในความสัมพันธ์ของโฮซูกับฮุนกี เมื่อฮุนกีให้ของฝากแล้วจึงตัดสินใจออกจากบ้านโฮซู สามีโฮซูเห็นของฝากที่ฮุนกีซื้อมาให้เป็นเสื้อราคาแพง เขาจึงซ้อมโฮซูหาว่าคบชู้ เมจินไม่สามารถช่วยแม่ได้ เลยรีบออกมาตามฮุนกีซึ่งจากไปยังไม่นาน แต่ฮุนกีพยายามจะไม่สนใจเสียงเรียกของเมจิน
เซจินหายออกไปจากรพ.ทั้งๆที่ยังตรวจร่างกายไม่เสร็จ เมื่อซานโซกรู้จึงรีบออกมาตามเซจินที่บ้าน
"ฮันเซจิน" ซานโซกร้องเรียกขณะที่เซจินกำลังเดินเกือบจะถึงบ้าน "ทำไมคุณหนีมาแบบนี้"
"ก็ฉันเป็นห่วงแม่นิ"
"คุณยังตรวจร่างกายไม่เสร็จเลย กลับไปก่อนเถอะ"
"ไม่ต้องหรอก ฉันไม่เป็นไร" เซจินหันกลับจะเดินต่อแต่ซานโซกคว้าแขนเธอไว้
"กลับไปเถอะ คุณไม่สบายมากนะ" ซานโซกมองเธอด้วยสายตาอ้อนวอน
"ร้ายแรงมากหรอ" เซจินถามด้วยเสียงเรียบเฉยเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา "งั้นก็ดีแล้ว ฉันไม่มีอะไรต้องอาลัยอีกแล้ว ไม่เห็นเป็นไรเลย"
"ถ้าคุณอยากแก้แค้นก็ใช้วิธีอื่นสิ ถ้าอยากให้ผมคิดว่าผมเป็นคนบาป ให้ผมเจ็บปวดชั่วชีวิต ก็มีอีกตั้งหลายวิธี ถ้าคิดจะทำร้ายคนอื่นโดยทำร้ายตัวเอง ไม่ใช่วิธีที่ฉลาดเลย"
"ก็ฉันไม่ได้คิดแก้แค้นคุณนิ" เซจินมองซานโซกด้วยสายตาอาทรก่อนจะเดินหนี
"ฮันเซจิน" ซานโซกเรียกเธอไว้
"คุณอย่าทำนี้เลย"เซจินพยายามจะพูดให้ซานโซกเข้าใจ "ถ้าคุณทำแบบนี้ฉันอาจจะเข้าใจผิดได้ ฉันอาจจะคิดว่าคนๆนั้นรักฉันจริงๆ เขาอาจจะไม่ได้หลอกใช้ฉัน เขาอาจจะสงสารฉันถึงได้ห่วยใยฉัน กรุณาอย่าทำอย่างนี้เลย ฉันจะเข้าใจผิดได้ง่ายๆ ต่อไปอย่าดีกับฉันอีก แล้วอย่าให้ฉันเห็นหน้าคุณอีก ถ้าคุณจะจับตาดูฉัน คุณก็ส่งตำรวจคนอื่นมาก็ได้ " สิ่งที่เซจินพูดยิ่งตอกย้ำความรู้สึกผิดที่เขามี แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาเคยกระทำและความรู้สึกที่แท้จริงในใจ มันไม่ได้สวนทางกันอีกต่อไป ซานโซกดึงเซจินมากอดไว้ เขาอยากให้เธอรับรู้ถึงความรู้สึกของเขาที่เปลี่ยนไป
"รู้ไหมตัวเม่นรักกันยังไง" เซจินหันมามองหน้าซานโซกด้วยไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด "รู้สึกว่ามันจะเป็นห่วงกัน ตัวผู้เข้าใกล้ตัวเมีย ตัวเมียกลัวตัวผู้จะบาดเจ็บ ถ้ามันถูกแทงจะทำยังไงดังนั้นพวกมันไม่สามารถเข้าใกล้คนรักของมันได้และไม่สามารถกอกกันได้ ต้องอยู่ห่างๆกันตลอดไปด้วยเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บ ได้แต่เฝ้ามองกันด้วยสายตา ผมว่าเม่นเป็นสัตว์ที่น่าสงสาร พรุ่งนี้เช้าผมจะมารับไปตรวจร่างกายที่รพ.นะ" ซานโซกส่งยิ้มให้เซจิน
เมื่อซานโซกกลับถึงบ้าน พ่อของเขาบอกว่า เขาสามารถจับฆาตกรตัวจริงที่ฆ่าพวกเงินกู้นอกระบบได้แล้ว คือคนขายเฟอร์นิเจอร์ที่ลูกสาวเขาถูกข่มขืน คำที่เขาให้การและพยานเป็นคำเท็จ เขาขอร้องให้ซานโซกช่วยเพราะเขาไม่ใช่ตำรวจจะทำอะไรก็ไม่สะดวก ซานโซกถึงกับพูดอะไรไม่ถูก สิ่งที่เขามั่นใจมาตลอดมันไม่ใช่หรือนี่ อยู่ๆโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นและคนที่โทรมาคือคังฮุนกี คังฮุนกีนัดเขาไปพบตอนนี้ ซานโซกไปหาฮุนกีที่ท่าน้ำ ฮุนกีบอกให้ซานโซกรู้ว่า
"พรุ่งนี้ 5 ทุ่มตรงจะมีการฆาตกรรมเกิดขึ้นที่นี่ ผมคิดจะก่อคดีใหญ่ คุณต้องมาถึงที่นี่ก่อนเวลา อย่ามาช้านะ ไม่งั้นอาจต้องสูญเสียชีวิตที่มีค่าไป"
"คุณพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง"
"ผมบอกว่าพรุ่งนี้ผมจะก่อคดี คุณต้องมาถึงก่อนเวลาเพื่อจับผมในที่เกิดเหตุ ดูสีหน้าคุณไม่เชื่อผมเลย ไว้พรุ่งนี้มาพิสูจน์เองแล้วกัน"
"เพราะอะไรคุณถึงทำแบบนี้"
"ผมไม่สนใจโลกใบนี้แล้ว ชีวิตผมไม่มีความหมาย"
"ใครเป็นผู้บงการ ใครอยู่เบื้องหลังคุณ"
"อย่าถามผมแบบนี้เลย ผมอยากแก้ไขในขอบเขตที่ผมทำได้ ผมถึงได้บอกคุณ"
"ทำไมต้องเป็นผม คุณน่าจะเกลียดผมนะ"
"คุณอาจดูถูกเด็กกำพร้าก่อคดี แต่ตอนนั้นคนที่จริงใจกับผมที่สุดคือคุณลุง ไม่ให้ผมทำผิดกฏหมาย เด็กกำพร้าถูกพ่อแม่ทอดทิ้งไม่เคยมีชีวิตอย่างคุณ คุณอย่าโทษสังคมเลย ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหนก็ต้องสู้ คุณลุงต้องเจ็บปวดกับชีวิตของผม แนะนำสั่งสอนให้ผมเดินไปในทางที่ถูก เสียดายไม่รู้ว่าชาติหน้าผมจะได้ทดแทนคุณหรือเปล่า ดึกมาแล้ว พรุ่งนี้เจอกัน" ฮุนกีกลับไปโดยไม่รู้ว่ามีคนแอบดูอยู่ดาเฮรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงของซานโซก เธอบอกซาดงอูอย่างซึมๆว่า ตอนนี้ซานโซกเป็นห่วงผู้หญิงคนนึง ไม่เป็นอันกินอันนอนต่อไปซานโซกจะทำยังไง
รุ่งเช้าเซจินกำลังจะไปทำงาน แม่ยกน้ำแกงออกมาให้เธอดื่ม เพราะเธอยังไม่ได้ทานอาหารเช้าเลย
"ในโลกกว้างใหญ่ไพศาลนี้ ดวงใจของแม่ก็คือลูกคนเดียว ฉะนั้น ลูกต้องดูแลรักษาสุขภาพให้ดีรู้ไหม"
"ในโลกกว้างใหญ่ไพศาลนี้ ดวงใจของเซจินก็คือแม่คนเดียวเท่านั้น ฉะนั้น แม่ต้องดูแลรักษาสุขภาพให้ดีด้วย"เธอส่งยิ้มให้แม่ก่อนออกไปทำงาน เมื่อเดินมาถึงหัวมุมถนน มีรถคันหนึ่งวิ่งมาจอดแล้วจับตัวเธอไป เซจินต่อสู้จนโทรศัพท์มือถือหล่น ซานโซกซึ่งขับรถสวนเข้ามาเพื่อรับเซจิน รู้สึกว่ารถคันนั้นทีพิรุธแต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร
ต้องการเสนอแนะ ติชม แนะนำข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่
thpurelove@yahoo.com
copyright@2003