Pure love
ฉันไม่แคร์ว่าอยู่กับฮันเซจินแล้วจะเป็นยังไง
ฉันไม่เคยคิดว่าอยู่กับเขาแล้วจะ Happy Ending ยังไง
แต่ฉันจะไม่ทิ้งเขา ฉันจะทิ้งเขาไว้ตามลำพังไม่ได้
ฉันไม่เคยเห็นแม่ร้องไห้ท้อแท้สิ้นหวัง
ถึงแม้เราจะยากจน เพียงเราสามคนแม่ลูกอยู่อย่างเข้มแข็ง
ฝ่าฟันอุปสรรค สักวันต้องมีความสุข ทุกครั้งที่เกิดเรื่องขึ้นกับเรา แม่มักจะยิ้มให้กำลังใจ
ตอนที่12
"เซจิน" ซานโซกร้องทักแต่ไกล
"จ่าลี" เซจินเรียกเขาเพื่อให้โฮซูรู้ฐานะของผู้ชายที่มาหาเธอ แล้วเธอก็พูดกับโฮซูว่า "คุณเดินไปตามถนนจะมีร้านกาแฟร้านนึง คุณไปรอฉันที่นั่นดีไหมค่ะ"
"ดีค่ะ" โฮซูรีบเดินไป
"เขาเป็นใคร" ซานโซกถามอย่างสงสัย
"เป็นเพื่อนของฉันเอง ว่าแต่คุณมีธุระอะไรกับฉันหรอ"
"ผมแวะมาเยี่ยม คุณสุขภาพไม่ดีทำไมต้องดื่มเหล้าประชดตัวเองด้วย คุณไม่เป็นไรนะ"
"ค่ะ ฉันไม่เป็นไร"
"แต่ผมไม่คิดอย่างนั้น คุณส่องกระจกดูตัวเองหรือเปล่า ตอนแรกผมคิดว่าซากศพอยู่กลางถนน ต่อไปไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร อย่าดื่มเหล้าอีกนะ" เซจินนิ่งไม่ตอบ เธอนึกถึงแต่ผู้หญิงคนนั้นที่มาหาเธอเมื่อกี้ "ทำไมคุณไม่ตอบผม คุณจะดื่มอีกหรอ ต่อไปถ้าคุณไม่ฟังผม ผมจะทำโทษคุณ คิดว่าผมไม่กล้าหรอ"
"ค่ะ ต่อไปฉันจะไม่ดื่มอีก"
"แล้วคุณได้กินยาตามเวลาหรือเปล่า" เซจินพยักหน้า "อย่าให้เขารอนานเลย คุณรีบไปเถอะ"
"คุณไปก่อนสิ" ลับหลังซานโซกไปแล้ว เซจินก็ไปหาโฮซูตามที่นัดหมายไว้ โฮซูมอบแผนที่และเบอร์โทรศัพท์บ้านเธอไว้ เพื่อให้เซจินไปหาฮุนกีวันหลัง
"น้องชายของฉันบอกว่าคุณใจไม้ใส้ระกำ นิสัยอย่างคุณคงไม่ไปเยี่ยมเขา แต่ฉันไม่คิดอย่างนั้น จริงอยู่ถึงฉันไม่มีความรู้แต่ฉันก็รู้ว่าสายเลือดเข้มข้นกว่าน้ำ แม้ทุกวันนี้สังคมจะเสื่อมทรามแต่มีคนอย่างพี่ชายคุณ ยอมเสียสละความสุขของตัวเองเพื่อน้องสาวที่ถูกทอดทิ้ง ทำให้ฉันคิดว่าโลกของเรายังมีความห่วงใยอาทรต่อกัน คุณต้องไปนะคะ ฉันจะคอยคุณ"
"คุณอย่ารอฉันเลยนะ" เซจินตอบอย่างลังเล "ฉันคงไปไม่ได้ อย่ารอฉันเลย"
"คุณอย่าดื้อเกินไปสิ ความเป็นพี่น้องไม่ควรเห็นแก่ผลประโยชน์นะ ฉันจะรอคุณ" โฮซูกล่าวก่อนจากไป เมื่อโฮซูออกจากร้าน ซานโซกก็สะกดรอยตามเธอไป แต่โฮกูเห็นพี่สาวตัวเองถูกสะกดรอยตามจึงออกมาช่วยทำให้โฮซูรู้ตัวแล้วรีบหนีไป ซานโซกจึงกลับมาที่ร้าน เซจินเห็นเขาเข้าพอดี เธอมองอย่างไม่พอใจ
"ที่จริงเมื่อกี้ คุณแอบตามฉันไป"
"ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร คุณเพิ่งรู้จักเธอใช่ไหม" ซานโซกคาดคั้น
"คุณหลอกให้เขาตายใจแล้วแอบตามเขา นั่นเป็นพฤติกรรมของคุณล่ะสิ" เซจินประชด
"การจับคนร้ายเป็นหน้าที่ของตำรวจและผมก็เป็นตำรวจ"
"ขอบคุณที่ช่วยเตือนสติฉัน บางครั้งฉันก็ลืมว่าคุณเป็นใครและลืมอาชีพของคุณด้วย ฉันมักลืมความจริงข้อนี้ ตอนนี้ฉันควรทำยังไง ตามคุณไปให้ปากคำที่โรงพักดีไหม" ซานโซกได้แต่ถอนหายใจด้วยความหนักใจ
"ถ้าคุณมีโอกาสพบคังฮุนกีช่วยกล่อมเขาให้มอบตัวด้วย ไม่ว่าด้วยเจตนาอะไรมันก็ผิดอยู่ดี เกลี่ยกล่อมให้เขามอบตัวซะ" ซานโซกกล่าวแล้วจากไปโฮซูกลับมาที่หมู่บ้านประมง เธอบอกฮุนกีว่า
"ฉันตั้งใจจะไปพาตัวน้องสาวคุณมาที่นี แต่ฉันไม่ได้พบเธอ คุณลืมเธอเสียเถอะนะ น้ำที่ไหลลงมาจากภูเขาจะมีบางส่วนไหลลงทะเลและบางส่วนไหลลงสู่แม่น้ำ ฉันคิดว่าคนเราก็เหมือนสายน้ำ ถูกกำหนดเส้นทางชีวิตไว้แล้ว ไม่มีใครสามารถขัดขวางหรือเปลี่ยนแปลงมันได้ ชะตาชีวิตของคุณและน้องสาวก็คงเป็นอย่างนี้ คนไม่มีวาสนามักจะไขว่คว้าให้ได้มาถึงได้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย คุณลืมเธอเสียเถอะนะคะ" โฮซูพยายามพูดให้เขาอย่าตั้งความหวังตกดึกเซจินกลับมาถึงหน้าบ้าน เธอหยิบแผนที่แผ่นนั้นขึ้นมาดูและเก็บมันกลับเข้าที่ เมื่อเธอเข้าบ้านเห็นแม่เธอเมาเหล้า เธอคิดว่าแม่แก้เผ็ดที่เธอเมาเมื่อวาน แต่แม่บอกเธอถึงเรื่องเซคิม พี่สาวเซจินที่โทรมาบอกว่าเธอจะไม่กลับมาจากต่างประเทศเพราะไม่อยากเห็นสภาพแม่จนๆที่ล้มละลาย
"เซจินแล้วลูกล่ะ ต่อไปนี้แม่คงทำอะไรเพื่อลูกไม่ได้อีกแล้ว แม่เป็นภาระให้ลูก ไม่คิดว่าแม่น่ารำคาญหรอ"
"ทำไมแม่พูดอย่างนี้ล่ะ"
"ถ้าลูกอยากไปก็ไปได้เลยนะ ขนาดลูกสาวแท้ๆของแม่ยังทิ้งแม่จนๆได้ลงคอ นับประสาอะไรกับลูกล่ะ ถ้าลูกอยากไปก็ไปได้เลยนะ" เซจินรู้สึกเสียใจที่ได้ยินแม่พูดแบบนี้
"แม่ แม่รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา"
"แม่รู้สิจ๊ะ แม่เข้าใจลูกดี จริงอยู่ลูกทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่ภายในใจลูกขัดแย้งกัน ลูกอยากเจอพ่อแม่และพี่ชายด้วยใช่ไหม"
"แม่ แม่คงจะดื่มมากไปแล้ว"
"เด็กโง่เอ๊ย ถ้าอยากพบพวกเขาก็บอกแม่สิ พวกเขาเป็นญาติของลูกนะ" แม่เธอเริ่มร้องไห้ออกมา "หรือว่าลูกไม่คิดถึงเขาล่ะ"
"ไม่คิดถึงค่ะ หนูไม่เคยคิดถึงพวกเขา" เซจินตอบเสียงหนักแน่น "หนูไม่คิดถึงคนที่เคยทอดทิ้งหนูไป แม่เป็นญาติคนเดียวของหนู เป็นครอบครัวของหนู มีเพียงแม่คนเดียวเท่านั้น เข้าใจไหมค่ะ" เมื่อพูดออกไปแล้ว เซจินก็รู้สึกสับสนและขัดแย้งในใจตัวเอง แม่เธอตื้นตันและดีใจที่ได้ยินเซจินพูดแบบนี้ เธอดึงเซจินมากอดไว้ เซจินปลอบแม่
"วันนี้แม่คงดื่มมากไป หนูไม่โกรธหรอกที่แม่พูดเมื่อกี้นี้"ที่สน.ตำรวจ หัวหน้าซากำลังมอบหมายหน้าที่ในการคุ้มครองความปลอดภัยของเซจินให้กับจ่ายังและให้ทุกคนพยายามตามจับฮุนกีให้ได้โดยเฉพาะซานโซก เมื่ออยู่ด้วยกัน 2 คน เขาพูดถึงเรื่องการแต่งงานระหว่างซานโซกกับดาเฮ แต่ซานโซกไม่ยอม
"หัวหน้าครับ ผมจะห้ามดาเฮเอง ผมจะไม่แต่งงาน สำหรับหัวหน้าแล้วดาเฮเหมือนลูกสาว อย่าให้คนที่ไม่เอาไหนอย่างผมทำลายอนาคตดาเฮเลยครับ" ซานโซกไปหาดาเฮที่ห้องพักของเธอ ดาเฮดีใจมากเมื่อรู้ว่าซานโซกจะมา เตรียมทำอาหารที่เขาชอบไว้ต้อนรับ
"ตอนนี้ฉันกำลังเลือกดูบ้านหลังใหญ่ๆ พอเราแต่งงานแล้วก็ให้ลุงมาอยู่ด้วย ตอนนั้นเราจะ "
"ฉันบอกแล้ว ฉันเต็มใจรับโทษ" ซานโซกตัดบท
"เธออย่าทำอย่างนี้เลย"
"ฉันไปหาฮันเซจินมา" เธอกล่าวอย่างเรียบๆ "ถึงฉันจะไปจากพี่ แต่พี่กับฮันเซจินก็อยู่ด้วยกันไม่ได้ เธอบอกว่าระหว่างพี่กับเธอเป็นไปไม่ได้ ฉันว่าพี่เหมือนแมงเม่า ทั้งที่รู้ว่าบินเข้ากองไฟต้องตายแต่ก็หลับหูหลับตาบินเข้าไป ฉันจะปล่อยพี่บินเข้าไปตายไม่ได้หรอกนะ"
"ฉันคิดว่าล้มเลิกการแต่งงานเถอะ ถึงยังไงฉันก็ไม่แต่งงานกับเธอ"
"พี่ซานโซก" ดาเฮตกใจในสิ่งที่ซานโซกพูด
"ฉันไม่แคร์ว่าอยู่กับฮันเซจินแล้วจะเป็นยังไง ฉันไม่เคยคิดว่าอยู่กับเขาแล้วจะ Happy Ending ยังไง แต่ฉันจะไม่ทิ้งเขา ฉันจะทิ้งเขาไว้ตามลำพังไม่ได้ เธออย่าฝืนใจเพื่อฉันเลย ไม่คุ้มหรอกที่จะรักฉัน ฉันหวังว่าเธอจะได้สติด่าว่าฉันและลืมฉันไปซะ"
"พรุ่งนี้ฉันจะไปดูเฟอร์นิเจอร์"
"ดาเฮ"
"ไม่เป็นไร พี่อยากทำอะไรก็ทำไป ฉันก็จะทำในสิ่งที่ฉันต้องการ ฉันรับรองได้ว่าพี่ต้องกลับมาหาฉัน ฉันมั่นใจว่าฉันจะทำได้ สักวันพี่ต้องกลับมาหาฉันอีก"รุ่งเช้า เซจินหยิบแผนที่ออกมาจากกระเป๋า เธอตัดสินใจอยู่นาน แต่จ่ายังก็โผล่มา เขาบอกว่าเขาจะมาคุ้มครองความปลอดภัยให้เธอ ป้องกันคนแก๊งไททานิคจะมาทำร้ายเธอ เซจินปฏิเสธ เธอไม่ต้องการให้ใครมาคุ้มครอง แต่จ่ายังก็ยืนยันและติดตามเธอตลอดเวลา ทำให้เธอโมโหและรำคาญ เธอจึงหลบเข้าห้องน้ำหญิงในที่สาธารณะแห่งหนึ่งและหนีออกทางหน้าต่าง เซจินนั่งรถประจำทางมาลงที่หมู่บ้านประมง เธอเดินหาและก็พบโฮซูซึ่งหน้าตาบอบช้ำจากการโดนสามีทำร้าย โฮซูดีใจมาก เธอพาเซจินมาที่ห้องของฮุนกีที่วัด แต่เขาไม่อยู่ เซจินจึงนั่งรออยู่ในห้อง เธอเห็นหนังสือเล่มหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ เธอหยิบมาพลิกดู เธอพบภาพจำนวนหนึ่งในรูปนั้นมีเธอ ครอบครัวของเธอ และมีรูปใบเก่าๆอยู่ใบหนึ่งในภาพนั้นมีหญิงสาวอุ้มเด็กน้อยวัย 2 ขวบอยู่ข้างๆเด็กชายวัย 5 ขวบ เธอมองดูรูปนั้นด้วยความรู้สึกเหมือนจะคุ้นเคย โฮซูตามหาฮุนกีไม่พบ จึงชวนเธอไปเดินหาริมชายหาด พอดีเสียงเม้าท์ออแกนดังขึ้น
"นั่นไงเสียงเม้าท์ออแกนของเขา เขาชอบเพลงนี้มากที่สุดเลย ถ้าว่างๆเขาจะเป่า คุณอายุยังน้อยคงไม่เคยได้ยินเพลงนี่ล่ะสิ"ทำไมเธอจะไม่รู้จักเพราะเพลงนี้ก็คือเพลงที่เธอชอบมากที่สุดเหมือนกัน โฮซูเดินมาหาฮุนกี
"หน้าคุณไปโดนอะไรมา" ฮุนกีถามอย่างเป็นห่วง
"อย่าสนใจหน้าฉันเลย ต่อไปคุณอาจไม่ได้เห็นหน้าสวยๆของฉันอีก คุณค่ะ วันนี้มีคนจากเซอูมาเยี่ยมคุณด้วย" ฮุนกีมองตามสายตาโฮซู เขาตะลึงที่เห็นเซจิน เซจินเองก็ลังเลไม่กล้าที่จะเข้าไปหาเขา ฮุนกีจึงเดินมาหา สองพี่น้องยืนคุยกันอยู่ริมทะเล
"ได้โปรดมอบตัวเถอะ" เซจินเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ "ไม่ว่าด้วยเจตนาอะไรมันก็ผิดนะ"
"เธอมาเพราะเรื่องนี้หรอ"เขาตอบนิ่งๆแต่ลึกๆก็รู้สึกเสียใจที่ได้ยิน "ตอนนี้ฉันยังมีงานต้องทำ"
"ต้องทำอะไร ฆ่าคนอีกหรอ คุณต้องกล้าเผชิญกับสิ่งที่คุณทำลงไปนะ ฉันมีรุ่นพี่เป็นทนาย ถ้าฉันช่วยได้ฉันจะช่วย"
"เสียใจด้วย ฉันไม่เคยคิดจะมอบตัว"
"คุณคังฮุนกี" เซจินเผลอเรียกชื่อเขาออกมา เธอรู้สึกเสียใจ และนั่นทำให้ฮุนกีรู้สึกว่าเซจินยังไม่ยอมรับเขา เขาจึงเล่าบางอย่างให้เซจินฟัง
"แม่ของฉันเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง ต่อให้ต้องอดมื้อกินมื้อ ชีวิตแสนลำบาก แม่ต้องรับมือกับสามีที่ติดเหล้า ซ้ำต้องประคบประหงบดูแลลูกสาวที่ถูกโรคภัยไข้เจ็บเบียดเบียน แม่เหมือนตกนรกทั้งเป็น ทำงานเหนื่อยสายตัวแทบขาด แต่ฉันไม่เคยเห็นแม่ร้องไห้ท้อแท้สิ้นหวัง ถึงแม้เราจะยากจน เพียงเราสามคนแม่ลูกอยู่อย่างเข้มแข็ง ฝ่าฟันอุปสรรค สักวันต้องมีความสุข ทุกครั้งที่เกิดเรื่องขึ้นกับเรา แม่มักจะยิ้มให้กำลังใจ" ฮุนกีเล่าถึงแม่ด้วยความรู้สึกภูมิใจและคิดถึง "มีอยู่ครั้งหนึ่ง ฉันขโมยเงินคนอื่น เจ้าของบ้านวางเงินไว้ในกระเป๋าในห้องรับแขก ฉันขโมยเงินไป 100วอน เพื่อเอาไปซื้อนมผงให้น้องที่ไม่สบาย คืนนั้นแม่ของฉันเอาน้องไปทิ้งไว้ที่หน้าบ้านเศรษฐี แม่ไม่ได้ดุด่าฉันเลย กลับเอาน้องไปทิ้ง ถึงแม้แม่จะเคยพูดว่าแม้เรายากจนเพียงใดเพียงแต่เราสามคนอยู่อย่างเข้มแข็งฝ่าฟันอุปสรรคสักวันต้องมีความสุข แต่ในที่สุดแม่ก็เข้าใจว่าวันนั้นจะไม่มาถึง" น้ำตารินไหลออกมาจากดวงตาของฮุนกี "แม่ต้องยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อเราและทุกอย่างที่แม่มี ฉันคิดว่าถ้าเธอเป็นแม่ของฉัน เธอก็คงไม่มีทางเลือกเหมือนแม่" เซจินได้แต่ยืนฟังนิ่งๆ น้ำตาไหลออกมาอาบสองแก้มโดยไม่รู้ตัว
ระหว่างยืนรอรถที่ป้ายเพื่อจะกลับ เซจินสีหน้าไม่ค่อยดี แต่เธอปฏิเสธว่าไม่เป็นอะไร พอรถมา เซจินหันกลับมามองฮุนกีอีกครั้งก่อนขึ้นรถ เธอนั่งริมหน้าต่างทอดสายตามองมาที่เขาอย่างอาลัย รถค่อยๆเคลื่อนตัวช้าๆ ฮุนกีรีบวิ่งตามและก้าวขึ้นรถ เขาเดินไปนั่งที่เบาะหลังเซจิน
"ฉันจะไปด้วย ฉันจะไปส่งเธอ"แม้จะดึกแล้วแต่ซานโซกและยังดงซูยังคงเฝ้าอยู่แถวหน้าบ้านเซจิน ยังดงซูดูถูกซานโซกเรื่องที่เขารักกับเซจิน น้องสาวของคนร้ายเหมือนในนิยายน้ำเน่า ซานโซกพยายามระงับความโกรธไว้ นิ่งไม่โต้ตอบ แต่พอยังดงซูให้เขาไปซื้ออาหารให้ ซานโซกทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินหนีไปเฉยๆ
"คุณไปเถอะ ฉันกลับเองได้ คุณเสียเวลากับฉันมามากแล้ว"
"ฉันจะไปส่งเธอข้างหน้าแล้วฉันจะกลับ" ฮุนกียังคงเดินตามหลังเซจินไปเรื่อยๆ
"คุณกลับไปเถอะ ตำรวจอาจจะดักอยู่แถวนี้ก็ได้"
"เธอไหวนะ" ฮุนกีถามอย่างเป็นห่วง
"ไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้ว" ฮุนกีกำลังจะแยกไป แต่มีแสงไฟรถสาดเข้ามาและมีกลุ่มชายหลายคนเดินตรงเข้ามา ฮุนกีรีบปกป้อง ยืนบังเซจินไว้ คนเหล่านั้นคือลูกน้องของวอนกอนโอ ฮุนกีขอร้องให้ปล่อยเซจินไป มีเรื่องอะไรให้เคลียร์กับเขาคนเดียว แต่พวกเขาไม่ยอม ฮุนกีก็ไม่ยอมให้เขาจับตัวเซจินเช่นกัน จึงเกิดการต่อสู้ขึ้นแต่คนของเขามากกว่าฮุนกีจึงถูกรุมสู้ไม่ได้ เซจินตกใจวิ่งถลาเข้าไปหาฮุนกีที่อยู่กลางวงล้อม
"พอแล้วอย่าทำเขาเลย อย่าทำเขา" เสียงร้องของเซจินไม่ได้ช่วยอะไรได้เลย ฮุนกีกลัวเซจินจะบาดเจ็บจึงเอาตัวคร่อมบังเซจินไว้ทำให้เขาถูกรุมซ้อม เซจินทำอะไรไม่ได้เลย เธอได้แต่นั่งร้องไห้ภายใต้ร่างฮุนกีที่ถูกซ้อม
"พวกแกทำอะไร" เซจินหันไปตามเสียงนั้น เธอทั้งดีใจและตกใจที่เห็นซานโซก เขาเข้าช่วยฮุนกี เขาก็ถูกรุมซ้อมเช่นกันในตอนแรกแต่คนเหล่านั้นไม่อยากมีเรื่องกับตำรวจจึงปล่อยเขาไป เซจินค่อยๆลุกขึ้นเธอไม่รู้จะเข้าไปช่วยใครดี ซานโซกหยิบกุญแจมือออกมา เซจินรีบถลาเข้าไปขวางเขาไว้ เธอมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน ซานโซกรู้ดีแก่ใจว่าการจับฮุนกีคือหน้าที่ของเขา แต่เขาก็ไม่อาจจะทำร้ายจิตใจเซจินได้ เซจินเองก็รู้ว่าซานโซกเป็นตำรวจ การจับคนร้ายคือหน้าที่ของเขา แต่เธอก็ไม่อาจให้พี่ชายของตัวเองถูกจับได้ ฮุนกีได้แต่นิ่ง เขาไม่คิดหนีเพราะไม่อยากให้เซจินลำบากใจ ซานโซกทำท่าจะขยับตัวเข้าหาฮุนกี เซจินก็ขวางเขาไว้อีก เธอหันไปมองฮุนกีและพยายามส่งสายตาบอกให้เขาหนีไป ฮุนกีจึงหันหลังและค่อยๆเดินจากไป ซานโซกได้แต่มองตาม พอดียังดงซูเข้ามาเห็นจึงรีบวิ่งตามฮุนกีไป ทั้งคู่ต่อสู้กัน แต่ยังดงซูสู้ไม่ได้ฮุนกีจึงหนีไปได้ พอฮุนกีไปแล้ว เซจินก็ทรุดนั่งลงกับพื้น เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำมันผิดหรือถูก แต่มันทำให้ซานโซกต้องหนักใจมาก ซานโซกเดินตามยังดงซูไป เขาเห็นยังดงซู บอบช้ำนั่งอยู่ริมทางจึงเดินเข้าไปช่วยพยุง ยังดงซูไม่รับน้ำใจจากเขาและชกเขาไปหมัดหนึ่งแต่ซานโซกรับหมัดไว้ได้ เขาไม่โกรธเพราะรู้ดีว่าสิ่งที่เขาทำมันผิดวิสัยของตำรวจ ซานโซกเดินกลับมาหาเซจิน เขาเห็นเธอนั่งซึม
"เซจินไหวหรือเปล่า" เขาถามอย่างเป็นห่วงและประคองเธอลุกขึ้น พอยืนขึ้นเซจินเป็นลมล้มลงในอ้อมแขนของเขา น้ำตาที่ขังอยู่ในดวงตาเธอก็ไหลออกมา
ซานโซกรีบพาเซจินไปรพ. หมอต่อว่าและบอกว่าตอนนี้เซจินอาการหนักมาก ซานโซกเฝ้าเซจินทั้งคืน พอเซจินตื่น เธอก็เห็นเขานอนเฝ้าเธออยู่ข้างๆ โดยมือของเขายังกุมมือเธอไว้ฮุนกีกลับไปที่หมู่บ้านประมง โฮซูบอกให้เขาพักผ่อนเพราะเห็นเขาเหนื่อย
"โฮซู ผมไม่อยากกลับไปที่นั่นอีก ผมขอตายอยู่ที่นี่ ผมไม่อยากกลับไปอยู่ในคุกอีก" โฮซูแปลกใจที่ได้ยินเขาพูดแบบนี้
"ถ้าหากผมคิดจะหนีและที่ผมไปอาจจะเป็นนรก คุณจะไปกับผมไหม"ซานโซกตื่นขึ้นมาไม่พบเซจินจึงออกตามหา เซจินไปพบหมอถามถึงอาการป่วยของเธอ เธอบอกว่าขอให้บอกเธอ ไม่ว่าจะเป็นอะไรเธอก็ทำใจได้
"เรื่องนี้ซานโซกขอร้องหมอไม่ให้บอกคุณ แต่คนฉลาดอย่างคุณ สักวันก็ต้องรู้อยู่ดี คุณเป็นโรคที่ไม่ค่อยมีคนเป็นกัน" "แล้วฉันจะตายหรือเปล่าค่ะ"
"อาจจะตายหรือไม่ก็ได้ แต่ที่สำคัญ คุณต้องมีกำลังใจที่จะอยู่ต่อไป โรคของคุณมีวิธีเดียวที่จะรักษาได้คือการเปลี่ยนถ่ายไขกระดูก เพียงแต่เราพบพี่ชายคุณการรักษาก็จะง่ายขึ้น แปลกที่โรคนี้จะใช้ไขกระดูกได้แต่เฉพาะของพี่น้องเท่านั้น โชคดีที่คุณยังมีพี่ชายอีกคน แม้ว่าจะยังไม่รู้ว่าเม็ดเลือดขาวของพี่ชายคุณจะเข้ากับคุณได้หรือเปล่า แต่หมอหวังว่าคุณจะไม่สิ้นหวังเสียก่อนนะ" เมื่อรู้เรื่องทั้งหมด เซจินมานั่งซึมอยู่ในสวนของรพ. สมองมันสับสนวุ่นวายไปหมด ซานโซกเห็นจึงเดินเข้ามาหาเธอ
"หมอบอกความจริงกับคุณแล้ว หมอนี่ไม่ไหวจริงๆเลย คุณอย่าเสียใจไปเลยนะ ผมสัญญาว่าจะรักษาคุณไห้ได้ ผมต้องรักษาคุณได้ ผมพูดแล้วต้องทำได้"
"ไม่เป็นไร ฉันยอมตายดีกว่า ทุกอย่างจะได้สิ้นสุดเสียที อย่าตามหาคังฮุนกีเลยนะ ฉันขอร้อง อย่าไปหาเขาอีก อย่าไปหาเขาเพื่อฉันอีกเลย" เซจินตาแดงก่ำ
"เซจิน"
"ฉันไม่อยากรักษาแล้ว" เธอลุกขึ้นเตรียมจะเดินไป "ฉันไม่อยากเล่นเกมส์ที่ไม่มั่นใจว่าจะชนะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง" เซจินหันหลังจะเดินไปแต่ซานโซกคว้าแขนเธอไว้ เซจินหันกลับมามองเขาและยิ้มให้ ก่อนหันหลังกลับ ซานโซกคว้าแขนเธอไว้อีกและรั้งร่างเธอเข้ามาจูบ เซจินหลับตาและปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา
ต้องการเสนอแนะ ติชม แนะนำข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่
thpurelove@yahoo.com
copyright@2003