Pure love
เมื่อก่อนเธอเคยเรียกฉันว่าพ่อ
บางครั้งฉันก็ปฏิบัติกับเธอเหมือนพ่อมากกว่าลุงเสียอีก
สำหรับฉันเธอคือลูกของฉัน เธอน่ารักจริงๆ ไม่เคยลืมวันเกิดของฉันเลย
วันพ่อทุกปีเธอจะติดคาเนชั่นที่หน้าอกของฉันจำได้ไหม
ตอนที่3
ซานโซกไปสถานที่เกิดเหตุเพื่อสืบหาหลักฐาน เขาพบผู้ตายคือคนปล่อยกู้นอกระบบ มีศัตรูมากมายโฮกูพาฮุนกีและโฮซูกลับบ้านระหว่างทางโฮซูเพ้อ
"พี่คงจะฝันถึงเมจินอีกแล้ว ผมไม่คิดจะบอกว่าเจอเมจินแล้ว พี่จะได้รู้ว่าแม่เป็นห่วงพี่ยังไง เมื่อเทียบกับความเป็นห่วงของแม่ในตอนนั้น พี่ยังห่วงเมจินน้อยไปด้วยซ้ำ ผมเคยบอกพี่หรือเปล่าว่าตอนพี่สาวผมเรียนอยู่ม.5 เพราะท้องเมจินถึงได้ถูกไล่ออก"
ขณะนั้นมีการตั้งด่านตำรวจ ทั้งฮุนกีและโฮกูต่างตกใจแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฮุนกีหน้าเครียด เขาคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็น เขาไปขู่เอาเอกสารฉบับหนึ่งจากชายคนหนึ่งที่บันไดหนีไฟแล้วบอกว่าห้ามตามมาไม่งั้นจะฆ่าชายคนนั้นให้ตายแล้วเขาก็จากมา แต่ก็ได้ยินเสียงประหลาดจากบันไดหนีไฟ เขาจึงวิ่งกลับไปดู ปรากฏว่าชายคนนั้นตายแล้ว ในเวลานั้นมีแม่บ้านผ่านมาเห็นเข้าพอดี
"ผมอยากรู้ พี่บอกได้ไหม ทำไมพี่ถึงไปหาพี่สาวผม" เสียงโฮกูดังขึ้นดึงให้เขากลับสู่ปัจจุบัน
"ฉันกลัวว่าพี่สาวแกจะหาลูกไม่เจอ ฉันไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น" ฮุนกีตอบเหมือนกับสะท้อนออกมาจากความรู้สึกตัวเอง เมื่อถึงบ้านฮุนกีพบว่าเขาทำกุญแจหาย เขาจึงรีบกลับไปที่เกิดเหตุ เขาเห็นกุญแจตกอยู่ที่ซอกบันได เขากำลังจะออกไปเอา แต่ซานโซกเดินมาเขาจึงหลบ ซานโซกส่องไฟฉายกราดไปจนพบกุญแจที่ซอกบันได มันเป็นกุญแจที่มีพวงกุญแจเป็นรูปหมีไม้แกะสลัก เขาหยิบมันขึ้นมาแล้วเอากลับไปตอนเช้าเซจินขี่จักรยานจากหอกลับบ้านเพื่อไปเยี่ยมแม่ ที่หน้าบ้านคนขับรถบอกว่ามีเสื้อแจ็คเก็ตผู้ชายอยู่ในรถ เซจินคิดว่าเป็นของฮุนกีแน่ๆ เธอจึงเก็บไว้ตั้งใจจะเอาไปคืนให้ เธอหยิบมันขึ้นมาลองใส่ดู ฮุนกีที่แอบอยู่หน้าบ้านเซจิน เมื่อเขาเห็นเธอปลอดภัยเขาก็จากไป ฮุนกีตัดสินใจอยู่นานกว่าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรไปหาพ่อของเซจิน บอกให้ระวังผู้จัดการโรงงาน เขาต้องการให้บริษัทเสียลูกค้าจึงใส่ของคุณภาพต่ำลงไปและหวังจะซื้อกิจการในราคาต่ำ เขาอยู่เบื้องหลังพวกเงินกู้นอกระบบ ฮุนกีเตือนบอกพ่อเซจินว่าควรให้ตำรวจเป็นคนจัดการ
"คุณเป็นใครกันแน่" พ่อเซจินถาม
"ผมเผาหนังสือยินยอมทิ้งแล้วคุณไม่ต้องกังวล" แล้วฮุนกีก็วางสายทันที
"คุณค่ะใครโทรมาค่ะ" แม่เซจินถาม เธอไม่สบายนอนป่วยอยู่บนเตียงเนื่องจากเหตุการณ์ที่พวกเงินกู้นอกระบบมาก่อกวนที่บ้าน เซจินเข้ามาพอดี
"แม่คะ แม่เป็นอะไรคะ หนูได้ยินว่าแม่ไม่สบาย"
"เซจินทำไงดีลูก"
"นี่คุณ เข้มแข็งหน่อยสิ" พ่อเซจินเตือน
"หนูรู้แล้ว แม่คงจับได้ว่าพ่อมีเมียน้อยแน่ๆเลย" เธอหันมาขยิบตากับพ่อแล้วกลับไปอ้อนแม่ต่อ "แม่ไม่ต้องเสียใจไปหรอก แม่ก็ไปหาหนุ่มๆสิ แม่ว่าคุณวอนที่สนามกอล์ฟเป็นไง หรือว่าแม่ชอบคุณคิมมากกว่า อย่าร้องนะ ยิ้มหน่อยสิ"ซานโซกออกไปหาหลักฐานกับจ่ายังที่บริษัทของพวกเงินกู้นอกระบบ
"ทำไมผู้ตายถึงไม่ใช้ลิฟท์แต่กลับใช้บันไดหนีไฟที่มืดแทน" จ่ายังถามหัวหน้าบริษัท
"วันนั้นลิฟท์คงเสียมั้ง" เขาตอบปัด
"เพราะคุณซางร้านขายผลไม้ ภายในวันเดียวถูกยึดร้าน ก็เลยไปดักรออยู่ที่หน้าลิฟท์ อีกรายเป็นเจ้าของร้านเฟอร์นิเจอร์ จ่ายเงินไม่ตรงเวลาสุดท้ายไม่เพียงลูกสาวโดนจับไปแต่โดนขืนใจจนตอนนี้ต้องไปรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลบ้า ผมพูดคงไม่ผิดนะ" ซานโซกพูดใส่หน้าชายคนนั้น "ถ้าอย่างนั้นคนชั่วก็ได้รับกรรมที่ทำไว้แล้ว"
"จ่าลี" ยังดงซูเตือนเขา แต่พอลับหลัง ยังดงซูต่อว่าซานโซกอย่างแรงหาว่าเขาเป็นแกะดำ ชอบทำให้ผู้คนเกลียดตำรวจ หาว่าเขาไม่มีสมองถ้าพวกนั้นร้องเรียนขึ้นมาจะทำยังไง
"ส่วนเรื่องคนขายผลไม้กับขายเฟอร์นิเจอร์แกคงแอบสืบเงียบๆคนเดียว แกนี่มันแน่มาก ยังมีอะไรอีกไหม แกยังปิดบังหลักฐานอะไรอีกไหม" แต่ซานโซกไม่ตอบ เมื่ออยู่ต่อหน้าหัวหน้าซา จ่ายังก็รายงานเรื่องคนขายผลไม้กับเจ้าของร้านเฟอร์นิเจอร์ ทำให้ซาดงฮูชื่นชมเขาดาเฮ มาหาซานโซกที่บ้าน แต่เธอพบแต่ยองโซก
"ลุงค่ะ นี่จะทำไปให้พี่นักเลงใช่ไหม ถ้าพี่ซานโซกรู้ต้องไม่พอใจแน่ๆ"
"คนอย่างเขาไม่ใช่นักเลงหรอก ถึงยังไงตอนนี้ก็ไม่ใช่" เสียงกริ่งดังขึ้น ดาเฮอาสาไปเปิด เธอเห็นซานโซกอยู่หน้าบ้าน ซานโซกแปลกใจที่เห็นเธอที่นี่ เธอบอกว่ามาขอกินข้าวกับยองโซก ยองโซกรู้ว่ามีคดีเกิดขึ้นและซานโซกจะไม่กลับบ้านหลายวัน เขาจึงอาสาไปจัดกระเป๋าให้ซานโซก
"ไม่ต้องผมจัดการเองได้" ซานโซกตอบอย่างไม่มีเยื่อใย
"ลุงค่ะ อย่าไปถือพี่เขาเลยนะคะ เวลามีคดีเกิดขึ้นเขาก็จะเครียด เขายังอารมณ์เสียใส่หนูอยู่บ่อยๆ เลย" ซานโซกกลับมาเก็บเสื้อผ้าที่ห้องนอนก่อนออกเขาเหลือบไปเห็นตุ๊กตาหมีไม้แกะสลัก มันเหมือนกับหมีในพวงกุญแจอันนั้นแต่ขนาดใหญ่กว่า เขาจะไปถามยองโซกแต่ยองโซกกลับไปแล้ว ดาเฮเห็นจึงตอบแทน
"มันเป็นของขวัญที่พี่นักเลงให้คุณลุง"
ซานโซกแอบเปิดดูประวัติของฮุนกี เมื่อหัวหน้าซาเอาผลพิสูจน์หลักฐานมาบอกว่าที่เกิดเหตุมีเลือดกรุ๊ป A B และ AB ซึ่งกรุ๊ป AB ตรงกับกรุ๊ปเลือดของฮุนกี เมื่อซานโซกรู้ก็รีบไปที่บ้านฮุนกีทันทีที่บ้านของฮุนกี โฮกูกำลังรีบเก็บของให้เขา
"พอเถอะไม่ต้องทำอย่างนี้หรอก"
"พี่เดินทางไปญี่ปุ่นก่อนแล้วเราค่อยติดต่อกัน"
"ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด"
"พี่บอกว่าคนทำความสะอาดเห็น ไม่มีใครเชื่อพี่หรอก พี่พึ่งพ้นโทษมา มีประวัติด้วย" ฮุนกีลุกหนีแต่โฮกูคว้าแขนเขาไว้ "ไม่มีใครเชื่อพี่หรอก ในโลกนี้นอกจากผมไม่มีใครเชื่อพี่หรอก อย่านะพี่อย่ามอบตัวนะ ถ้าพี่ถูกจับคราวนี้พี่ต้องจบแน่ นี่ไม่ใช่คดีทำร้ายร่างกายแต่เป็นคดีฆาตกรรม ไม่ใช่ติดคุกแค่ 10 20 ปี แต่ติดคุกตลอดชีวิตนะ ถ้าเป็นอย่างนี้อนาคตพี่ต้องดับแน่ๆ" โฮกูยืนขวางประตูไว้ "พี่ใหญ่เชื่อผมเถอะ" โฮกูอ้อนวอนแต่ฮุนกีดึงโฮกูออกและเปิดประตูออกมา โฮกูวิ่งตามออกมา และทั้งคู่พบยองโซกนั่งอยู่ที่หน้าประตูนั่น
ยองโซกและฮุนกี นั่งดื่มเหล้ากันที่หน้าบ้าน
"เมื่อก่อนเธอเคยเรียกฉันว่าพ่อ แต่พอติดคุกออกมาเธอก็ไม่เรียกอีก บางครั้งฉันก็ปฏิบัติกับเธอเหมือนพ่อมากกว่าลุงเสียอีก สำหรับฉันเธอคือลูกของฉัน เธอน่ารักจริงๆ ไม่เคยลืมวันเกิดของฉันเลย วันพ่อทุกปีเธอจะติดคาเนชั่นที่หน้าอกของฉันจำได้ไหม เพราะว่าฉันคิดว่าเธอเป็นลูก ฉันถึงไม่เคยปิดบังเธอ เมียฉันต้องตายเพราะฉัน ดังนั้นลูกถึงไม่นับถือฉันเป็นพ่อ ไม่ว่าเรื่องน่าอายแค่ไหนฉันก็เล่าให้เธอฟัง แล้วตอนนี้เธอมีเรื่องหนักใจอะไร ฉันรู้ตอนนี้เธอกำลังพยายามจะแก้ไขอดีตที่ผิดพลาด ฉันเข้าใจดี เธอมีความจำเป็นอะไรถึงต้องปิดบังไว้ เธอไม่รักอนาคตหรือไง"ฮุนกีได้แต่นั่งฟังนิ่งๆ สุดท้ายเขาก็ยอมเล่าความจริงออกมา "ผมเคยมีน้องสาวอยู่คนนึง มีอยู่ครั้งนึงน้องผมไม่สบายมาก แต่เพราะเราจนไม่มีเงินรักษา ได้แต่พาน้องไปทิ้งไว้หน้าบ้านเศรษฐี.............นอกจากโฮกูไม่มีใครเชื่อผม ตอนแรกผมก็คิดจะฆ่ามันเหมือนกัน"
"แล้วต่อไปเธอจะทำยังไง น้องสาวเธออยู่กับผัวเมียเศรษฐีอย่างมีความสุข แล้วเธอล่ะเป็นยังไง เธอสองคนต่างถูกทอดทิ้ง แต่ที่ผ่านมาคนที่ถูกใส่ความและลำบากที่สุดก็คือเธอ แล้วใครล่ะจะรับผิดชอบแทนเธอ" ยองโซกได้แต่เตือนสติฮุนกีอย่างนั้น
"ฉันคิดตลอดเวลา เมื่อเธอพ้นโทษ ฉันมีอะไรจะทำกับเธอมากมาย อย่างเล่นหมากรุกกับเธอ สอนเธอตกปลา..." อยู่ๆซานโซกก็โผล่มา เขาถามฮุนกีว่าเมื่อวานตอน 2 ทุ่มเขาอยู่ที่ไหน ยองโซกบอกว่าฮุนกีอยู่กับเขาแต่ซานโซกไม่ค่อยเชื่อใจพ่อตัวเองเท่าไหร่ เขาหยิบพวงกุญแจขึ้นมาถามฮุนกีว่าจำได้ไหม เขาเก็บได้ใกล้ที่เกิดเหตุ ฮุนกีบอกว่าจำได้ ยองโซกเห็นดังนั้นจึงแกล้งทำเป็นเมา จนซานโซกต้องพากลับบ้าน ระหว่างทางซานโซกเอ่ยกับยองโซกที่แกล้งหลับอยู่
"ก่อนแม่จะสิ้นใจบอกให้ผมเชื่อพ่อ ไม่ว่าคนอื่นจะเชื่อพ่อหรือไม่แต่เราก็ต้องเชื่อพ่อต่อไป แต่ว่าผมจะไม่ยอมเชื่อพ่อ ต่อให้คนทั้งโลกเชื่อพ่อแต่ผมจะไม่ยอมเชื่อพ่อ"
เย็นมากแล้วฮุนกียังยืนอยู่หน้าบ้าน โฮกูจึงออกมาคุยกับเขา
"ผมว่าลุงก็คงอยากให้พี่หนีเพราะลุงเขารู้ดี พี่ใหญ่เชื่อผมสักครั้งเถอะ แค่ครั้งเดียวก็พอ"กีจุนมาหาเซจินที่หอ พาเซจินไปกินอาหารเย็น ตอนนั้นเซจินเลือดกำเดาไหลพอดี กีจุนเตือนให้เธอไปตรวจร่างกายแต่เซจินบ่ายเบี่ยงบอกว่าไม่ชอบกลิ่นยาที่รพ.
"ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า ตอนเล็กๆใครๆก็ว่าฉันไม่รอดแน่ แต่ตอนนี้ฉันก็ยังสวยแล้วก็เซ็กซี่ด้วย สุขภาพแข็งแรง ไม่เป็นไรหรอกอาจจะเพราะฉันตั้งใจเรียนมากไป"
"รู้ไหมได้แต่งงานกับคนรวยและอายุสั้นด้วยพี่ชอบจังเลย" กีจุนแซว เซจินคีบเลือดหมูให้เขา แต่กีจุนบ่ายเบี่ยงบอกว่าไม่กินของพวกนี้ เซจินบอกว่ายังอร่อยกว่าอาหารหรูในภัตตาคารอีก
"เซจินเธอไม่ใช่ลูกนอกสมรสของพ่อเธอหรอกนะ ไม่สังเกตุหรอ เธอต่างจากแม่และพี่สาวของเธอมาก"
"ฉันก็คิดอย่างนั้น ฉันว่าแม่เป็นผู้ดีทุกกระเบียดนิ้วแต่ฉันเหมือนสาวใช้ ว่างๆฉันต้องสืบประวัติพ่อหน่อยแล้ว" พอกินเสร็จ กีจุนเดินไปส่งเซจินที่หอ ทั้งคู่คุยเล่นกันอย่างสนุกสนาน ฮุนกีที่แอบมองอยู่ได้แต่ยิ้มอย่างสุขใจตอนเช้าที่สถานีตำรวจ ได้ภาพสเก็ตคนร้ายซึ่งหน้าคล้ายฮุนกีมาก พวกตำรวจจึงบุกไปที่บ้านฮุนกีทันที แต่ฮุนกีหนีไปแล้ว ภายในบ้านพวกเขาค้นเจอรูปถ่ายผู้หญิงคนหนึ่งหลายใบ ซานโซกเมื่อเห็นภาพ เขารู้สึกคุ้นหน้าผู้หญิงคนนี้มาก
"นี่สมุดเงินฝากประจำให้ฮันเซจิน" เมื่อได้ยินชื่อนั้นเขาก็เริ่มนึกออก ซานโซกไปหายองโซกทันที
"พ่อเอาคังฮุนกีไปซ่อนไว้ที่ไหน" แต่ยองโซกบ่ายเบี่ยง ถามว่าเขาจะกินน้ำแกงไหมจะตักให้
"พ่อ เราต้องพูดกันให้รู้เรื่อง ผมสาบานว่าจะลากคอคังฮุนกีเขาคุกด้วยมือผมเอง" แล้วซานโซกก็จากไปโฮกูพาฮุนกีหนีไปที่บ้านของโฮซู ระหว่างทางฮุนกีบอกว่าลืมของสำคัญขอกลับไปเอา แต่โฮกูบอกว่า
ถ้าสำคัญจริงๆเขาจะกลับมาเอาให้เอง ทั้งโฮซูและเมจินต่างดีใจเมื่อรู้ว่าฮุนกีจะมาอยู่ด้วยพ่อของเซจินเรียกผู้จัดการเข้ามาตักเตือน
"คนเราต้องมีสำนึกกันบ้าง ผู้จัดการทำกับผมยังงี้ได้ยังไง คุณเอาของที่มีคุณภาพต่ำเข้าไปปะปนเป็นแผนการคุณใช่ไหม อีกอย่างบริษัทเงินกู้นอกระบบที่คุณแนะนำมา เขาบอกว่าเป็นพวกเดียวกับคุณ"
"เจ้านายพูดอะไรครับ ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย"
"เราทำงานร่วมกันมากกว่า 20 ปี ผมไม่อยากให้ตำรวจเข้ามาพัวพันกับเรื่องนี้"ตกดึก เซจินรีขี่จักรยานกลับบ้านแล้วกีจุนก็ตามมาสมทบที่หน้าบ้าน
"เกิดอะไรขึ้น" กีจุนถาม
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันคุยโทรศัพท์อยู่ดีๆสายก็หลุดได้ยินว่าพ่อถูกรถชน" เซจินตอบอย่างร้อนรน
"แล้วตอนนี้เป็นไงบ้าง"
"ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันไม่รู้อะไรเลย ได้ยินว่าแม่เป็นลมไปตอนรับโทรศัพท์" เซจินเริ่มกระวนกระวายอย่างหนัก เธอทุบประตูหน้าบ้านร้องเรียกแม่เสียงดัง กีจุนดึงเธอออกจากประตู เซจินล้มเซเหมือนคนหมดแรง เขาบอกให้เธอใจเย็นๆไว้ ซานโซกซึ่งแอบดูเหตุการณ์อยู่ในรถ สายตาเขาจ้องด้วยความแค้นใจ
ต้องการเสนอแนะ ติชม แนะนำข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่
thpurelove@yahoo.com
copyright@2003
