Pure love
น้ำที่ไหลลงจากยอดเขา จะไหลลงสู่แม่น้ำและไหลลงสู่ทะเล ไม่มีใครเปลี่ยนชะตาเราได้
คนไม่มีวาสนา พยายามไขว่คว้าให้ได้วาสนาถึงได้เกิดเรื่องวุ่นวาย
ตอนที่15
แม่เซจินนั่งเฝ้าไข้เซจินจนกระทั่งเธอตื่น
"ลูกคนนี้หลับไปนานเชียว เมื่อกี้แม่เป็นห่วงแทบตาย กลัวว่าลูกหลับไปแล้วจะไม่ยอมตื่นขึ้นมาอีก"
"ทำไมแม่ไม่ปลุกหนูล่ะคะ ถ้าคราวหน้าหนูหลับเป็นตายอีกแม่ต้องปลุกหนูนะ ถ้าหนูไม่ยอมตื่นแม่ก็เข้ามาใกล้ๆแล้วก็ปลุกหนูตื่นก็ได้"
"เซจิน" แม่เธออ้ำอึ้งก่อนจะบอกออกไป "เซจิน แม่มีข่าวดีจะบอกลูกจะบอกลูก ต่อไปลูกรักของแม่คนนี้จะได้อยู่กับแม่อย่างแข็งแรงและมีความสุขตลอดไป ลูกมีทางรอดแล้ว มีทางรักษาแล้วนะลูก"
"แม่ แม่พูดอะไร หมายความว่ายังไง" เซจินไม่เข้าใจ
"ผลการตรวจของพี่ พี่ชายของลูก เขา " แม่เธอน้ำตาไหลพราก "ไขสันหลังของเขาเข้ากับลูกได้ เราจะใช้ไขสันหลังของเขาช่วยลูก แม่ไม่รู้จะขอบใจพี่ชายของลูกยังไงดี ต่อจากนี้ไปชั่วชีวิตของแม่จะเห็นเขาเหมือนผู้มีพระคุณ แม่จะไม่ลืมบุญคุณของเขาเลย"
เซจินไปหาหมอเพื่อสอบถามเรื่องฮุนกี
"แม่คุณเล่าให้ฟังแล้วหรอ ความจริงตอนนั้นฉันบอกให้เขาไปหาคุณแต่เขายืนกรานว่าไม่อยากพบคุณและเขายังสั่งห้ามไม่ให้ฉันบอกคุณเรื่องการผ่าตัดครั้งนี้ จริงอยู่อาจทำให้คังฮุนกีเดือดร้อนแต่คนที่ทรมานทั้งร่างกายและจิตใจที่สุดคือลีซานโซก คุณก็รู้ว่าเขาเป็นตำรวจ ในฐานะที่เขาเป็นตำรวจเขาต้องกลายเป็นคนที่น่าเวทนาเพราะคังฮุนกี เพื่อจะคุ้มครองคังฮุนกีไม่ให้ตำรวจสงสัยได้ ฉันยังอดหวาดเสียวแทนเขาไม่ได้เลยในการตัดสินใจในสิ่งที่ทำได้ยาก"ที่สน.หัวหน้าซาได้เบาะแสที่อยู่ของวอนกอนโอ จึงบุกไปจับตัว พอดีโทรศัพท์ของลูกน้องวอนกอนโอดังขึ้น จ่ายังรับสายจึงได้รู้ว่าฮุนกีถูกจับขังไว้
ซานโซกมาช่วยฮุนกีที่โกดังร้างแห่งหนึ่งและพาฮุนกีไปที่รถเขา แต่ปรากฏว่ากุญแจรถหล่นหาย ซานโซกจึงกลับเข้าไปที่โกดังคนเดียวเพื่อหากุญแจ แต่โดนคนรุมทำร้าย โชคดีที่หัวหน้าซาและพักพวกมาช่วยเขาได้ทัน
"คังฮุนกีอยู่ที่ไหน" หัวหน้าซาถาม
"ผมไม่รู้ครับ ขอโทษครับ รู้สึกว่าเขาจะหนีไปแล้ว" ซานโซกพาฮุนกีซึ่งบาดเจ็บมาส่งให้โฮกู
"ขอบคุณมากครับ ขอบคุณจริง"แล้วโฮกูก็พาฮุนกีไป ซานโซกยืนนิ่งอยู่นาน เขาปล่อยฮุนกีไปอีกแล้ว แต่คราวนี้มันคงเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่เขาตั้งใจทำ
ซานโซกกลับไปที่สน ยังดงซูหาว่าเขาปล่อยฮุนกีไป
"แกปล่อยฮุนกีไปใช่ไหม แกอย่าคิดนะว่าหัวหน้าไม่รู้เรื่องนี้ เขารู้แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้เพื่อปกป้องคนอย่างแก แต่ฉันจะขอบอกแก ฉันจะทำให้คนสารเลวอย่างแกได้รับโทษ แกต้องติดตารางหัวโต ฉันรับรองด้วยเกียรติของฉัน" ยังดงซูชกซานโซกไปเต็มๆจนปากแตก ซานโซกพยายามสงบสติไม่โมโหแล้วหลบออกมา เขาพบเซจินที่หน้าสน. ทั้งสองจึงไปคุยกันที่สวนสาธารณะ
"วันนี้ไปชกต่อยกับใครที่ไหนมา"
"ทางโน้น ผมโดนต่อยที่ทางโน้น ซึ่งอยู่ไกลจากที่นี่ จริงสิ คุณเป็นคนป่วยอยู่ออกมาข้างนอกได้ยังไง หมอเจ้าของไข้ฟ้องว่าคุณไม่ยอมเชื่อฟัง นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนไข้ไม่เชื่อฟังเธอ"
"วันนี้อากาศดีจังนะ"เซจินตอบเลี่ยงๆ
"อย่าเลียนแบบผมนะ ผมไม่รู้จะแก้ตัวยังไงเลยชอบพูดแบบนี้"
"เครื่องรางนี่ รู้สึกว่าขลังจริงๆ" เซจินถอดแร็กเกตออกมา "ฉันขอคืนให้คุณ" ซานโซกสวมสร้อยคืนให้เซจิน
"อย่าเลย ตอนนี้มันเป็นของคุณแล้ว ที่นี่อากาศเย็นนะ ลุกขึ้นสิผมจะไปส่งคุณ"
"คุณคังฮุนกีอยู่ที่ไหนหรอ" เซจินถามขึ้น
"ผมก็ไม่รู้ ต่อไปอย่าถามคำถามนี้กับผมอีกนะ" เซจินนั่งนิ่งก่อนจะเอ่ยออกมา
"ขอบคุณนะคะ ฉันขอบคุณจริงๆ"
"ผมรู้"
"อีกอย่าง ฉันขอโทษด้วย"
"ผมก็รู้อีกเหมือนกัน หนาวจนริมฝีปากเขียวแล้วขืนเป็นอย่างนี้ก่อนผ่าตัดมีหวังพับแน่ ไปกันเถอะ" ซานโซกประคองเซจินให้ลุกขึ้นและเดินไปด้วยกัน เซจินเซเข้ากอดเขาไว้ น้ำตาเอ่อรอบดวงตา เธอไม่รู้จะตอบแทนเขาอย่างไรในสิ่งที่เขาทำเพื่อเธอ ซานโซกพูดออกมาเก้อๆ "อากาศดีจริงนะ"โฮกูพาฮุนกีมาทำแผล โฮซูก็เฝ้าเขาอยู่ใกล้ๆ เธอบอกว่าดีที่เขากลับมาไม่อย่างนั้นเธอจะไปคิดบัญชีกับคนพวกนั้น
"ฉันรับรอง นอกจากฉัน ซางโฮซู ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยู่กับคุณได้ ถ้าหากไม่มีความกล้าคงจะใช้ชีวิตกับคุณไม่ได้หรอก"
"โฮซู ลำบากคุณแล้ว ถึงคุณจะทิ้งผมไป ผมก็ไม่โกรธหรอก คุณก็ทำตามใจคุณเถอะ"
"ที่ฉันพูด ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นสักหน่อย ฉันหมายความว่าเราก็พอๆกัน ความจริงที่เกาหลี นอกจากคุณแล้วไม่มีใครชอบผู้หญิงอย่างฉัน ไม่ต้องพูดถึงการร่วมชีวิตด้วยหรอกนะ คนที่มีความอ่อนโยน มีเมตตา เข้าอกเข้าใจคนอื่นมีเหลือไม่กี่คน"
"ผมไม่ได้ดีอย่างที่คุณพูด ความจริงแล้วผมเป็นคนที่คิดถึงแต่ตัวเอง เป็นคนเห็นแก่ตัว ทั้งที่รู้ว่าผมทำให้ตำรวจคนนั้นเดือดร้อนและผมก็รู้ดีด้วยว่าหน้าที่เขาทำอย่างนี้ไม่ได้ แต่ผมห่วงตัวเองทำให้เขาเดือดร้อน ผมไม่ใช่คนดีหรอก" ฮันกีพูดด้วยสีหน้าเครียด
"คุณค่ะเมื่อกี้ฉันได้ยินคุณโทรไปรพ. ทำไมคุณไม่ไปพบน้องสาวคุณ ถ้าเธอรู้ว่าคุณช่วยชีวิตเธอ เธอคงตื้นตันใจมาก" โฮซูถามฮุนกีขณะที่ออกมาเดินเล่นข้างนอก
"ผมจำคำพูดคุณได้ น้ำที่ไหลลงจากยอดเขา จะไหลลงสู่แม่น้ำและไหลลงสู่ทะเล ไม่มีใครเปลี่ยนชะตาเราได้ คนไม่มีวาสนา พยายามไขว่คว้าให้ได้วาสนาถึงได้เกิดเรื่องวุ่นวาย"
"ทั้งหมดนี้ก็เพราะมัน "โฮซูอ้ำอึ้ง
"ถูกอย่างที่คุณพูดแหละ ผมกับน้องสาวเดินคนละทาง ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยคิดถึงข้อนี้ ตอนที่ทิ้งเซจินไปวาสนาของเราก็สิ้นสุดแล้วเพียงแต่ผมไม่ทันสังเกตุ ผมตัดสินใจจะไม่พบเซจินอีก ก่อนนี้ผมทำใจไม่ได้ ไปวนเวียนอยู่ในชีวิตเธอทำให้เธอต้องเป็นทุกข์"
"พี่ใหญ่ พี่ออกมาทำไม" โฮกูถาม เขาเอาหนังสือเดินทางมาบอกให้ฮุนกีหนีไปเมืองจีนแล้วเขาจะส่งโฮซูและเมจินตามไปทีหลัง หวังว่าพวกเขา3คนจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ซานโซกกลุ้มใจมานั่งกินเหล้าคนเดียว สักพักยองโซกก็เข้ามาคุยด้วย
"ค่อยๆดื่มสิ คงจะทรมานมากสิ ยิ่งไม่มีคำตอบยิ่งทรมาน เพราะไม่มีใครรู้ว่าเป็นการถูกหรือผิด"
"ทำไมถึงไม่มีคำตอบ ความจริงเป็นความผิดของผมเอง ผมหน้ามืดตามัวขาดสติสัมปชัญญะ ถึงได้เป็นแบบนี้ พ่อ ผมขอร้อง ช่วยห้ามผมด้วย นี่เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย พ่อช่วยห้ามผมที ถ้าพ่อไม่ให้ผมเดิน ผมก็จะไม่เดิน ถ้าพ่อห้ามผมก็จะเชื่อพ่อ พ่อช่วยบอกผมทีว่าทางที่ผมเดินมันผิด ได้ไหม" ซานโซกขอร้องพ่อของเขา แต่ยองโซกได้แต่นิ่งไม่ตอบ "ถ้าอย่างนั้น ผมจะเดินต่อไป ไม่ว่าจะผิดหรือถูก แม้ว่าจะเป็นทางที่ผิด ผมก็จะก้าวเดินต่อไป" ซานโซกพูดอย่างเชื่อมั่นขึ้นเล็กน้อยเซจินมาหาโฮกูที่ร้านวีดีโอ
"คุณฮัน คงอยากรู้ใช่ไหมว่าพี่ฮุนกีอยู่ที่ไหน"โฮกูเดาใจเซจินออก "ขอโทษนะ เรื่องอื่นผมพอจะช่วยได้ แต่เรื่องนี้ผมจนใจ พี่ฮุนกีไม่ให้ผมบอกคุณ เขาไม่อยากพบคุณอีก"
"ทำไมเขาถึงไม่อยากพบฉัน"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณฮันผมมีเรื่องนึงอยากจะรบกวน อาทิตย์หน้าจะมีเรือออกไปเมืองจีน ผมอยากให้คุณช่วยเกลียกล่อมให้พี่ฮุนกีไปลงเรือ อย่าพลาดโอกาศ ผมขอร้องช่วยหว่านล้อมเขาที"
เซจินกลับมาที่รพ. เธอโทรหาฮุนกีทันที
"ฮัลโหล จากไหนครับ"
"ฉัน เซจิน ฉันอยากพบคุณ มีอะไรจะพูดด้วย พรุ่งนี้ฉันต้องเข้าห้องปลอดเชื้อแล้ว มีเวลาแค่วันนี้เท่านั้น ให้ฉันไปหาคุณไหม จะไปหาคุณได้ที่ไหน"
"เสียใจด้วยวันนี้ฉันไปไปไม่ได้ ฉันมีงานต้องทำ"
"คุณไม่คิดจะพบฉันอีกงั้นหรอ" เซจินถามออกไปตรงๆ ฮุนกีก็ไม่ตอบอะไร "ฉันได้ยินซางโฮกูบอกว่าคุณเตรียมตัวหนี คุณไปเถอะนะ อย่าพลาดเรือเที่ยวนั้น สถานที่นี้สำหรับคุณคือความเจ็บปวด ถ้าเป็นอย่างนี้คุณไปอยู่ที่อื่นดีกว่า เริ่มต้นชีวิตใหม่ ฉันขอร้องอย่าเข้าเรือนจำอีก อย่าคลุกคลีกับอาชญากรอีกเลย ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ซะ เริ่มต้นชีวิตใหม่ ฉันโทรมาบอกแค่นี้แหละ" เซจินวางโทรศัพท์ลงด้วยความรู้สึกอาลัย เธอคงคิดถึงเขาแต่เธอก็อยากให้เขาได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ เซจินยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มและต้องชะงักเมื่อเห็นซานโซกอยู่ข้างหน้า
"จ่าลี"
"ที่จริงไม่ได้มอบตัวแต่คิดหนี ผมไม่แน่ใจว่าผมหูฝาดไปหรือเปล่า คุณไม่ได้บอกให้เขามอบตัวแต่กลับให้หนี"
"ใช่ค่ะ" เซจินตอบเสียงแผ่วๆ "ฉันอยากให้เขาหนีไปยังที่ที่ไม่มีใครจับเขาได้ เป็นไปได้ฉันอยากช่วยเขาด้วย ฉันไม่อยากให้เขากลับไปนรกอย่างนั้น ฉันไม่อยากให้เขาติดคุกอีกและฉันก็ไม่คิดว่าเขาทำผิดอะไรร้ายแรงด้วย"
"ท่าทางผมคงตลกมาก เซจินคุณกำลังหลอกผม"
"จ่าลีค่ะ" เซจินตกใจกับข้อหาที่เขาตั้งให้เธอ
"ผมรักษาสัญญาให้เขามอบตัว เพื่อรักษาสัญญาของเราผมได้พยายามแล้ว คุณรู้ไหมคุณทำอะไร คุณไม่บอกให้เขามอบตัวแต่กลับหาลู่ทางให้เขาหนี"
"เขาว่าเลือดเข้มข้นกว่าน้ำ คุณเคยได้ยินไหม" เมื่อตอบไปแล้วเซจินก็หลบสายตาเขา "ขอโทษค่ะ"
"ไม่ต้อง" ซานโซกตอบเสียงเรียบ "คุณไม่ได้ทำอะไรผมไม่จำเป็นต้องขอโทษ ผมต้องขอบคุณคุณด้วยซ้ำที่ทำให้ผมมีสติ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมีสติดี ที่จริงเป็นอย่างนี้นี่เอง ผมเป็นตำรวจตามล่าคนร้าย ส่วนคุณผมลืมไปว่าคือน้องสาวคนร้ายที่ผมกำลังตามล่า ตอนนี้ผมตาสว่างแล้ว เซจินถ้าผมไม่สามารถรักษาสัญญาของเราได้ คุณอย่าโกรธผมเลยนะ" พูดจบซานโซกก็จากไป เซจินน้ำตาซึมนั่งลงอยู่ตรงนั้น เธอพูดคำที่ทำร้ายจิตใจเขาไปมากมาย เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอทำมันผิดหรือถูก
ซานโซกกลับมาที่สน. เขาพบผู้หญิงสูงอายุคนหนึ่ง เธอมาหายองโซก ซานโซกจึงพาเธอไปหาพ่อทำให้เขาได้รู้ว่า ผู้หญิงคนนั้นแจ้งความเท็จจับยองโซกเข้าคุกข้อหาข่มขืนเธอเมื่อหลายสิบปีก่อน เพราะเธอแค้นใจที่สมัยยังเป็นนร.ม.ปลาย ยองโซกหนีเอาตัวรอดคนเดียวไม่ยอมช่วยเหลือเธอจากอันธพาลที่เข้ามาหาเรื่อง ทำให้เธอโดนข่มขืน แต่เวลานี้เธอมาเพื่อขอให้ยองโซกอภัยในสิ่งที่เธอทำ เมื่อหญิงคนนั้นกลับไปแล้ว ซานโซกต่อว่าพ่อ
"ทำไมพ่อไม่ยอมบอกให้เร็วกว่านี้ ถ้าพ่อบอกแม่อาจไม่ตาย ผมคงไม่ต้องทำร้ายตัวเองเพราะผมเกลียดพ่อ เรื่องนี้พ่อน่าจะรู้ดี" ซานโซกปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ที่ผ่านมาพ่อไม่ได้ทำผิดแต่เขากลับทำร้ายจิตใจพ่อครั้งแล้วครั้งเล่า
"จะให้พ่อเล่ายังไง มันเป็นเรื่องที่น่าอัปยศอดสู อย่างน้อยแกก็ดีกว่าพ่อ แกไม่เลวทรามต่ำช้าเหมือนพ่อ แกดีกว่าพ่อเยอะ"รุ่งเช้า ดาเฮมาเยี่ยมเซจินที่รพ.เมื่อเธอรู้ว่าวันนี้เซจินจะต้องเข้าห้องปลอดเชื้อ
"คุณฮัน คุณต้องหายและแข็งแรงนะ คุณต้องเห็นแกความจริงใจของพี่ซานโซก เข้มแข็งและหายดีอย่างเดิม"
"ไม่ว่าคุณหรือหัวหน้าซา ต่างก็เป็นคนดี ฉันคิดว่าสวรรค์คงลงโทษฉัน ที่ทำให้คนดีอย่างพวกคุณต้องเจ็บปวด"
"ไม่ว่าใครก็ตามอยู่ต่อหน้าความรักก็เป็นคนบาป จริงอยู่ตอนนี้เราอาจเป็นคนบาป แต่ฉันมีข้อตกลงกับพี่ซานโซก ขอเพียงคุณหายเป็นปกดิ เมื่อคุณหายไม่ต้องการให้พี่ซานโซกดูแลอีก เขาจะกลับมาหาฉันใหม่ นี่คือคำมั่นสัญญาของเรา แต่ถ้าคุณเกิดโชคร้าย เรื่องระหว่างเราไม่มีวันเป็นไปได้ ฉะนั่นถ้าคุณไม่อยากผิดต่อฉัน คุณต้องทำตัวเองให้แข็งแรงนะคะ" เซจินได้แต่ฟังด้วยความรู้สึกเจ็บปวดลึกๆที่สน. ซานโซกได้ยินยังดงซูคุยกับสายสืบว่าพบคังฮุนกีแล้ว ถึงแม้เซจินจะผิดสัญญากับเขาแต่เขาก็อดห่วงเธอไม่ได้ นึกถึงคำพูดของหมอ
"พรุ่งนี้จะดูดไขสันหลังแล้ว คังฮุนกีนัดกับฉันว่าจะมาบ่าย 3 โมง" เขาจึงรีบออกตามยังดงซูไปฮุนกีมาดูดไขสันหลังที่รพ.หมอขอให้เขาไปพบกับเซจิน อย่าดื้อรั้นที่จะไม่พบเธออีกเลย เมื่อดูดเสร็จกำลังจะกลับก็พบเซจินยืนรอเขาอยู่
"ตอนนี้คงเจ็บมาล่ะซิ"เซจินล้วงหยิบสร้อยแร็กเกตออกจากกระเป๋าแล้วใส่ไว้ในมือเขา "นี่เป็นเครื่องรางได้ยินว่าใส่ไว้แล้วจะโชคดี"
"ขอบใจนะ ฉันต้องไปแล้ว" ฮุนกีทำท่าเฉยเมยแล้วจากไป
"ขอบคุณค่ะ" เซจินพูดไล่หลังไป เธออดห่วงเขาไม่ได้จึงเดินตามดูเขาอยู่ห่างๆจนกระทั่งเขาออกจากประตูรพ.ไป
ยังดงซูมาซุมดูฮุนกีอยู่ที่หน้ารพ. เมื่อเขาเห็นฮุนกีเดินออกมาหยุดหยิบสร้อยเส้นหนึ่งขึ้นมาดู เขาจึงล้วงปืนและกำลังจะลงจากรถ อยู่ๆซานโซกก็เปิดประตูเข้ามานั่งข้างคนขับ
"รุ่นพี่ผมจะเกลี่ยกล่อมให้เขามอบตัว"
"แกคิดจะทำอะไรของแก"
"ผมขอร้องให้โอกาสเขามอบตัวได้ไหม คังฮุนกีเพิ่งดูดไขสันหลังมาเขาอ่อนแอมาก" แต่ทำขอร้องของซานโซกไม่เป็นผล ยังดงซูพยายามจะไปจับฮุนกี ซานโซกจึงคว้าปืนของตัวเองมาจ่อขมับยังดงซู
"ผมแค่หวังว่าให้โอกาสเขามอบตัว" ซานโซกตัวเกร็งไปหมด ทำไมเหตุการณ์ถึงเป็นแบบนี้ เขาจ่อปืนนานจนกระทั่งฮุนกีนั่งรถแท็กซี่ออกไป เขาจึงลดปืนลงด้วยความรู้สึกผิดอย่างมาก ซานโซกถูกยังดงซูฟ้องและถูกควบคุมตัวไว้ เมื่อหัวหน้ารู้เรื่อง เขาเป็นห่วงซานโซกมากจึงพายองโซกมาเยี่ยมซานโซก เมื่อยองโซกมาเห็นสภาพลูกชาย เขารู้สึกเสียใจ
"พ่อควรจะห้ามลูกใช่ไหม พ่อควรจะบอกลูกว่านั่นเป็นทางที่ผิดไม่ควรเดินต่อ"
"ไม่ครับ" ซานโซกตอบเสียงหนักแน่น "ผมเดินมาถึงตรงนี้แล้ว ผมรู้ ผมควรเดินเส้นทางไหน ผมคิดว่าผมไม่ได้เดินทางผิด ถ้าให้ผมเลือกเดินทางใหม่ ผมก็คงเลือกเส้นทางเดินนี้" ซานโซกยิ้มปลอบใจพ่อ ยองโซกแตะไหล่ให้กำลังใจเขาเช่นกัน"โทรศัพท์หาซานโซกหรอ" หมอเดินมาทักเซจิน "เห็นเบอร์ที่คุณกดรู้สึกว่าจะเป็นเบอร์ซานโซก"
"ใช่ค่ะ ฉันมีเรื่องอยากคุยกับเขา"
"ตอนนี้ติดต่อเขาไม่ได้หรอก โทรยังไงก็ไม่ติดไปพักผ่อนเถอะ"
"ทำไมล่ะคะ"
"คุณคงได้ยินพยาบาลพูดนะ วันนี้มีเหตุขัดข้องนิดหน่อยคุณคงยังเข้าห้องปลอดเชื้อไม่ได้คงต้องเป็นพรุ่งนี้ คุณไปพักผ่อนเถอะ"
"เดี๋ยวฉันจะลองโทรอีกครั้ง" เซจินยังคงดื้อ "ฉันมีอยู่เรื่องนึงอยากจะบอกเขา หมอไปก่อนได้ไหมค่ะ"
"เกิดเรื่องกับซานโซก ตอนนี้เขาไม่สามารถรับโทรศัพท์ของใครได้ คุณไปพักผ่อนเถอะ"
"เกิดอะไรขึ้นกับเขาหรอ"ซานโซกถูกพาตัวจากสน.ที่เขาทำงานไปคุมตัวยังที่อื่น เมื่อเขาเดินผ่านซาดงอู เขาหยุดและคำนับ
"ขอโทษนะครับที่ทำให้เป็นห่วง"แล้วเขาก็จากไป ซานโซกถูกพาตัวขึ้นรถและขับออกไป ที่หน้าสน. ซานโซกต้องตะลึงเมื่อเขาเห็นเซจินยืนมองมาทางเขาอยู่ รถค่อยๆเลื่อนตัวช้าๆขับผ่านเซจินไป ซานโซกเหลียวหลังหันกลับมามองเธอ เขาเห็นเซจินฟุบล้มลง
"ขอให้ผมลงไปเดี๋ยว ให้ผมลงไปเดี๋ยว กรุณาเถอะ ให้ผมลงไปก่อนได้ไหม" ซานโซกขอร้องอย่างร้อนรน "เซจิน เซจิน" เขาวิ่งตรงเข้ามาหาเธอ ประคองเธอขึ้นและกอดไว้ น้ำตาไหลออกมา ปากก็พร่ำเรียกเซจิน
ต้องการเสนอแนะ ติชม แนะนำข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่
thpurelove@yahoo.com
copyright@2003