• ข้อมูลทั่วไป
  • แมกนีเซียม เป็นเกลือแร่ที่จำเป็นของร่างกายซึ่งจะมีปริมาณ 0.05% ของน้ำหนักของร่างกาย และเกือบ 70% ของแมกนีเซียมในร่างกายจะพบที่กระดูก จะอยู่คู่กับแคลเซียมและฟอสฟอรัสอีก 30 % จะพบที่เนื้อเยื่ออ่อน และในของเหลวในร่างกาย
  • การดูดซึมแมกนีเซียมเข้าร่างกาย ขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายอย่างเช่น ฮอร์โมนจากต่อมพาราไทรอยด์ ปริมาณการดูดซึมของน้ำ จำนวนของแคลเซียม ฟอสฟอรัส และแลคโตส ( น้ำตาลจากนม ) ในร่างกาย
  • วิตามินดี เป็นสิ่งจำเป็นต่อการใช้แมกนีเซียมภายในร่างกายอัลดอสเตอโรนฮอร์โมนจากต่อมอะดรีนัล เป็นตัวควบคุมการขับแมกนีเซียมออกจากร่างกาย
• ประโยชน์ต่อร่างกาย
  • เป็นองค์ประกอบของกระดูกและฟัน
  • เกี่ยวข้องกับขบวนการเผาผลาญที่จำเป็นหลายขบวนการ ซึ่งส่วนมากแมกนีเซียมจะอยู่ในเซลล์และจะไปกระตุ้นน้ำย่อย โดยเป็น cofactor ของน้ำย่อยหลายชนิดซึ่งจำเป็นสำหรับการเผาผลาญคาร์โบไฮเดรตและกรดอะมิโนให้เป็นพลังงาน
  • ช่วยในการสมดุลของความเป็นกรดและด่างให้เป็นปกติ
  • เกี่ยวข้องกับการคลายตัว ( relaxation ) ของกล้ามเนื้อ
  • ช่วยส่งเสริมการดูดซึมและการเผาผลาญของแร่ธาตุต่างๆ เช่น แคลเซียม ฟอสฟอรัส โซเดียมและโปตัสเซียม
  • ช่วยร่างกายในการใช้วิตามินบีรวม วิตามินซีและอี
  • จำเป็นสำหรับการส่งสัญญาณประสาท( nerve impulse) และการหดตัวของกล้ามเนื้อ
  • มีหลักฐานว่าแมกนีเซียมเกี่ยวข้องทำให้อุณหภูมิของร่างกายเป็นไปตามปกติและเกี่ยวข้องกับการต้านทานความหนาว ในอากาศเย็นร่างกายต้องการแมกนีเซียม
  • แมกนีเซียมในปริมาณที่เพียงพอจะจำเป็นในการเปลี่ยนน้ำตาลในเลือดคือ กลูโคส ให้เป็นพลังงาน
  • จำเป็นต่อของเหลวภายนอก
  • เกี่ยวกับการสังเคราะห์ DNA และ RNA ในระหว่างที่เซลล์แบ่งตัว และการสังเคราะห์โปรตีน
• แหล่งที่พบ
  • แมกนีเซียมมีอยู่ทั่วไปในธรรมชาติ ได้แก่ เนื้อสัตว์ อาหารทะเล ปลาน้ำจืด นม โมลาส ( MOLASSES ) คือ กากน้ำตาลหรือน้ำเหลืองอ้อย ข้าว ข้าวกล้อง ข้าวสาลี ข้าวบาร์เล่ย์ ข้าวโพด จมูกข้าวสาลี เมล็ดพืช เช่น ถั่วลิสง มะม่วงหิมพานต์ อัลมอนด์ และงา ผักสีเขียวจัด และผลไม้เปลือกแข็งให้แมกนีเซียมสูง
• ปริมาณที่แนะนำ
  ความต้องการของร่างกายในแต่ละวัน
  

  เด็กทารก	6 เดือนแรก	50 มิลลิกรัม
  	หลัง 6 เดือน	40 มิลลิกรัม
  เด็กวัยรุ่น		150 - 400 มิลลิกรัม
  ผู้ใหญ่(ชาย)		350 มิลลิกรัม
  ผู้ใหญ่(หญิง)		300 มิลลิกรัม

• ผลของการขาด
  • ถ้าระดับแมกนีเซียมในกล้ามเนื้อลดต่ำลงจะทำให้เกิดตะคริวหรือกล้ามเนื้ออ่อนแรงเรื้อรัง การขาดแมกนีเซียมจะเกิดในคนไข้ที่เป็นเบาหวาน ตับอ่อนอักเสบ ( pancreatitis) พิษสุราเรื้อรัง ควาชิออร์กอร์ ไตพิการ บริโภคอาหารที่มีคาร์โบไฮเดรตสูง หรือการดูดซึมผิดปกติอย่างร้ายแรง เนื่องจากท้องเดินเรื้อรังหรืออาเจียน
  • การขาดแมกนีเซียมจะเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับ โรคหัวใจขาดเลือด ( coronary heart disease ) การได้รับแมกนีเซียมไม่เพียงพอจะมีผลทำให้เกิดการอุดตันในหัวใจและสอง และมีส่วนช่วยทำให้แคลเซียมไปจับเกาะที่ไต เส้นเลือด และหัวใจ
  • อาการของการขาดแมกนีเซียมคือ กล้ามเนื้อจะบิด สั่น สับสน ไม่สามารถจดจำสถานที่หรือเพื่อนฝูงได้ ( disorientation ) ขั้นแรกของการรักษาโดยเฉพาะในเด็ก คือไม่ให้ดื่มนมเพราะ แคลซีฟีรอล ( calcifeerol , vitamin D2 ) ซึ่งมีมากในนม จะไปรวมกับแมกนีเซียมและขับออกนอกร่างกาย ทำให้การขาดเกิดขึ้น ต่อจากนั้นก็ให้อาหารเสริมคือให้น้ำมันตับปลา เพราะวิตามินดีในน้ำมันตับปลาจะมีประสิทธิภาพในการรวมตัวกับแมกนีเซียมต่ำกว่า แคลซีฟีรอล ในนม 10 เท่า
• ผลของการได้รับมากไป
  • ถ้ารับประทานในปริมาณมากจะเป็นพิษ โดยเฉพาะถ้าบริโภคแคลเซียมและฟอสฟอรัสสูง ตามปกติถ้าร่างกายได้รับแมกนีเซียมมากจะถูกขับออกพอเพียง แต่ถ้าในกรณีที่ไตชำรุดจะเป็นอันตรายมากเพราะอัตราการขับออกจะต่ำ
• ข้อมูลอื่นๆ
  • การดูดซึม
    • โดยเฉลี่ยแมกนีเซียมที่บริโภคเข้าไปในแต่ละวัน จะถูกดูดซึมประมาณร้อยละ 50 ที่ลำไส้เล็กตอนต้นโดยแข่งกับแคลเซียมและฟอสฟอรัสในการแย่งจับกับโปรตีนช่วยพา ปัจจัยที่ช่วยการดูดซึมและขัดขวางการดูดซึมแคลเซียมกับฟอสฟอรัส เชื่อว่ามีการดูดซึมและขัดขวางการดูดซึมแมกนีเซียมเช่นเดียวกัน นอกจากนี้การดูดซึมยังขึ้นกับปริมาณไฟเตต ซึ่งขัดขวางการดูดซึมแมกนีเซียมด้วย การดูดซึมของแมกนีเซียมจะเป็นสัดส่วนกลับกับแมกนีเซียมที่บริโภคเข้าไปคือ เมื่อบริโภคแมกนีเซียมในปริมาณต่ำ อัตราการดูดซึมสูงถึงร้อยละ 75 แต่ถ้าบริโภคแมกนีเซียมมาก อัตราการดูดซึมอาจจะต่ำเพียงแค่ร้อยละ 25 แมกนีเซียมที่ร่างกายไม่ได้ใช้ส่วนใหญ่ขับออกทางปัสสาวะ
    • อัลโดสเทอโรน ซึ่งเป็นฮอร์โมนที่ถูกขับออกมาจากต่อมหมวกไต จะช่วยทำให้อัตราการขับแมกนีเซียมออกผ่านไตไปตามปกติ การสูญเสียแมกนีเซียมจะเพิ่มขึ้นถ้าใช้ยาขับปัสสาวะ ( diuretic ) และดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ การอาเจียนทำให้สูญเยียแมกนีเซียมมาก เพราะน้ำย่อยในกระเพราะมีแมกนีเซียมมาก
  • สารหรืออาหารเสริมฤทธิ์
    • วิตามินบี 6
    • วิตามินซี
    • วิตามินดี
    • แคลเซียม – แมกนีเซียม 1 ส่วนต่อ แคลเซียม 2 ส่วน
    • ฟอสฟอรัส
    • โปรตีน
  • สารหรืออาหารต้านฤทธิ์
    • สุรา
    • ยาพวกคอร์ติโคสเตอรอยด์ ( CORTICOSTEROID DRUGS )
    • ยาขับปัสสาวะ
  • การประเมิน
    • การประเมินภาวะโภชนาการของแมกนีเซียมในร่างกายเป็นเรื่องที่ทำได้ยากเนื่องจากแมกนีเซียมเป็นแร่ธาตุที่อยู่ภายในเซลล์ การวัดปริมาณแมกนีเซียมในซีรัมจะไม่เป็นดัชนีบ่งชี้ที่ดีของแมกนีเซียม นอกจากนั้นแมกนีเซียมยังเคลื่อนไหวไปมาได้อย่างรวดเร็วในเนื้อเยื่อต่างๆ จากผลการศึกษาทางระบาดวิทยาในเบื้องต้น ยังไม่พบความสัมพันธ์ระหว่างปริมาณแมกนีเซียมในอาหารที่บริโภคกับการเกิดโรคหัวใจ การขาดแมกนีเซียมในคนปกติทั่วๆไปจะไม่ปรากฏ ยกเว้นในโรคต่างๆเช่น เบาหวาน โรคไต โรคพิษสุราเรื้อรัง โรคความดันโลหิต โรคขาดสารอาหารที่ซึ่งอาจเนื่องมาจาก ความผิดปกติของการดูดซึมในลำไส้
    • ปริมาณแมกนีเซียมในปัสสาวะจะเป็นดัชนีบ่งชี้ที่ดีในกรณีที่มีแมกนีเซียมในเลือดต่ำ เมื่อพบภาวะที่มีแมกนีเซียมในปัสสาวะต่ำด้วย จะบอกได้ว่ามี malabsortion หรือถ้ามีระดับแมกนีเซียมสูงในปัสสาวะ แสดงว่าไตไม่ทำงานอาจจะมีความผิดปกติของไต จากการศึกษาทางระบาดวิทยาพบว่า ในภาวะที่มีการขาดแมกนีเซียมในร่างกาย จะมีความสัมพันธ์กันกับโรคความดันโลหิตสูง และโรคหัวใจ
    • วิธีการวัดปริมาณแมกนีเซียมในเลือดและปัสสาวะ จะใช้เครื่องมือ atomic absorption spectrophotometer นอกจากนั้นยังมีวิธีการวัดปริมาณแมกนีเซียม (Mg2+) ในลักษณะที่เป็นไอออน intracellular fluid ที่อยู่ใน bound form โดยใช้เครื่องมือ magnetic resonance imaging (MRI )
    • วิธีการวัดปริมาณแมกนีเซียมอีกวิธีการหนึ่งที่ใช้ได้ง่าย คือการวัดแมกนีเซียมไอออน (Mg 2+) โดยใช้ ion selective microelectrod ซึ่งเป็นวิธีการวัดขึ้นอยู่กับความเข้มข้นของ K+ และ Na+ ในน้ำยาจะต้อง calibrate ให้ดี เพื่อลดค่าความผิดพลาดให้มีน้อยที่สุด
    • วิธีการที่ใช้ติดตามการดูดซึม หรือการกระจายของแมกนีเซียมในร่างกาย โดยการใช้สารรังสี magnesium isotope ( Mg ) เป็น biologic tracer ในการศึกษาในคนซึ่งสารกัมมันตภาพรังสีแมกนีเซียม ( Mg ) มี half life สั้นประมาณ 21.3 ชั่วโมง