กล่าววาจาสุภาษิต
ปกแรก l
บทนำ l
บทที่ ๑ l
บทที่ ๒ l
บทที่ ๓ l
บทที่ ๔ l
บทที่ ๕ l
บทที่ ๖ l
บทที่ ๗ l
บทที่ ๘ l
บทที่ ๙ l
บทที่ ๑๐ l
บทที่ ๑๑ l
บทที่ ๑๒ l
บทที่ ๑๓ l
บทที่ ๑๔ l
บทที่ ๑๕ l
บทที่ ๑๖ l
บทที่ ๑๗ l
บทที่ ๑๘ l
บทที่ ๑๙ l
บทที่ ๒๐ l
บทที่ ๒๑ l
บทที่ ๒๒ l
บทที่ ๒๓ l
บทที่ ๒๔ l
บทที่ ๒๕ l
บทที่ ๒๖ l
บทที่ ๒๗ l
บทที่ ๒๘ l
บทที่ ๒๙ l
บทที่ ๓๐ l
บทที่ ๓๑ l
บทที่ ๓๒ l
บทที่ ๓๓ l
บทที่ ๓๔ l
บทที่ ๓๕ l
บทที่ ๓๖ l
บทที่ ๓๗ l
บทที่ ๓๘ l
บทที่ ๓๙ l
บทที่ ๔๐ l
บทที่ ๑๐ กล่าววาจาสุภาษิต
คนเรามีการติดต่อสัมพันธ์ให้เข้าใจกันได้
ก็เพราะอาศัยคำพูดที่กล่าวออกมาเป็นสำคัญ
แต่มีข้อแม้ว่า คำพูดนั้นหากกล่าวออกมาโดยมีเจตนาไม่ดี
และเป็นคำพูดที่ไม่สุภาพด้วย ย่อมเกิดผลเสียหาย
หากกล่าวออกมาด้วยเจตนาดีมีสุจริต
เป็นสัมมาวาจาคือวาจาสุภาพ เป็นสุภาษิต
ย่อมส่งเสริมให้คำพูดนั้นมีผลสำเร็จบริบูรณ์ที่สุด
วาจาที่เป็นสุภาษิตนั้น คือ
๑ กล่าวถึงเรื่องที่ต้องการนั้นให้เหมาะสมกับเวลา
๒ กล่าววาจาเป็นคำสัตย์ คำจริง มีหลักฐาน
ไม่แปรเปลี่ยนผิดเป็นอย่างอื่น
๓ กล่าววาจาอ่อนหวาน ไพเราะ เป็นที่รัก
เป็นที่เจริญใจ
๔ กล่าววาจาประกอบด้วยประโยชน์
เว้นจากโทษแม้เพียงกล่าวด้วยความลำเอียงเพราะเห็นแก่หน้ากัน
๕ กล่าวด้วยจิตประกอบด้วยเมตตา
ไม่ทำตนให้เดือดร้อนและไม่เป็นถ้อยคำเบียดเบียนคนอื่น
การกล่าวถ้อยคำออกไปให้อยู่ในลักษณะ ๕ อย่างนี้
ถือว่าเป็นวาจาสุภาษิต
songkran2000@chaiyo.com