by ko 2000 pee

บทที่ ๓๒ มีความประพฤติประเสริฐ

ชีวิตที่มีความเจริญนั้น
ต้องดำเนินไปโดยวิธีการที่เป็นประโยชน์แก่ตน
และเป็นประโยชน์แก่คนอื่น
แต่ทั้ง ๒ อย่างนี้ก็มีความเกี่ยวเนื่องกัน
เพราะฉะนั้น การประพฤติความดีทุก ๆ อย่าง
ก็ชื่อว่าเป็นความประเสริฐในแต่ละอย่าง
แล้วแต่ใครจะประพฤติได้มากเท่าไร
ข้อที่ควรประพฤตินั้นก็คือ

มนุษยธรรม ไม่เบียดเบียนทำร้ายใคร
ไม่ยื้อแย่งเอาของ ๆ ใคร ไม่ล่วงเกินในสิ่งที่รักของใคร
ไม่หลอกลวงใคร ไม่หลงผิดมัวเมาตัวเองหรือใคร ๆ

มีเมตตาบริจาคทาน แบ่งให้วัตถุสิ่งของแก่คนอื่น
เป็นการบรรเทาความตระหนี่ของตนเอง
และสิ่งของที่ให้ก็เป็นประโยชน์แก่คนอื่น

ใช้แรงกายช่วยเหลือการงานที่สมควรของคนอื่น
ที่ไม่สามารถทำให้สำเร็จได้ด้วยคนเดียว
และช่วยให้การงานนั้นสำเร็จได้เร็ว

มีอัธยาศัยน้ำใจเอื้อเฟื้อ บอกทางแก่คนหลงทาง
เมื่อตนถูกถาม และบอกสิ่งสำคัญที่ทุกคนควรรู้แก่คนที่ยังไม่รู้
แม้มิได้ถูกถาม
เมื่อได้ประพฤติธรรมเช่นนี้ย่อมเป็นผู้ประเสริฐ