อยู่ในสถานที่สมควร
ปกแรก l
บทนำ l
บทที่ ๑ l
บทที่ ๒ l
บทที่ ๓ l
บทที่ ๔ l
บทที่ ๕ l
บทที่ ๖ l
บทที่ ๗ l
บทที่ ๘ l
บทที่ ๙ l
บทที่ ๑๐ l
บทที่ ๑๑ l
บทที่ ๑๒ l
บทที่ ๑๓ l
บทที่ ๑๔ l
บทที่ ๑๕ l
บทที่ ๑๖ l
บทที่ ๑๗ l
บทที่ ๑๘ l
บทที่ ๑๙ l
บทที่ ๒๐ l
บทที่ ๒๑ l
บทที่ ๒๒ l
บทที่ ๒๓ l
บทที่ ๒๔ l
บทที่ ๒๕ l
บทที่ ๒๖ l
บทที่ ๒๗ l
บทที่ ๒๘ l
บทที่ ๒๙ l
บทที่ ๓๐ l
บทที่ ๓๑ l
บทที่ ๓๒ l
บทที่ ๓๓ l
บทที่ ๓๔ l
บทที่ ๓๕ l
บทที่ ๓๖ l
บทที่ ๓๗ l
บทที่ ๓๘ l
บทที่ ๓๙ l
บทที่ ๔๐ l
บทที่ ๔ อยู่ในสถานที่สมควร
ชีวิตคนเราจะยืนยาวอยู่ได้ ก็เพราะอาศัยอยู่ในสถานที่เหมาะสม
ปราศจากภัยหรือในที่มีภัยน้อยที่สุด จากภัยธรรมชาติ
หรือภัยที่เกิดจากการกระทำของคนร้าย
บางคนชอบอยู่ในภาคกลางของประเทศ
เพราะเห็นว่ามีปัจจัยบริบูรณ์ทุกอย่าง
บางคนชอบชอบอยู่ในชนบท
เพราะเห็นว่ามีปัจจัยบริบูรณ์ทุกอย่าง
บางคนชอบอยู่ในชนบท
เพราะเห็นว่าผู้คนและสิ่งแวดล้อมหลาย ๆ อย่างดีกว่า
ด้วยเหตุดังกล่าวนี้ จึงอนุโลมได้ว่า
ใครมีความรู้ความสามารถในการเลี้ยงชีพด้วยวิธีใด
มีความสัมพันธ์กับบุคคลและสิ่งแวดล้อมใด
สามารถอำนวยประโยชน์สุขให้แก่ชีวิตมากที่สุด
ก็ควรอยู่ในสถานที่นั้น
และในสถานที่ใดมีคำสอนของพระศาสนาแพร่หลายอยู่
ที่นั้นย่อมเป็นที่ประเสริฐ เพราะได้เห็นนักบวชผู้ประพฤติชอบ
เป็นบุคคลตัวอย่างให้ประพฤติชอบตาม
ดีกว่าได้เห็นคนร้ายนอกศาสนา
ได้ฟังธรรมของนักบวช ทำใจให้ผ่องใส
ดำเนินชีวิตไปดีไม่ตกไปสู่ที่ชั่ว ดีกว่าได้ฟังเสียงอย่างอื่น
ได้มีโอกาสศึกษาปฏิบัติธรรมที่พระศาสดาตรัสสอนไว้แล้ว
ซึ่งเป็นการศึกษาที่ดีกว่าวิชาทั้งหลาย
ได้โอกาสปรนนิบัติบำรุงนักบวชผู้ประพฤติชอบ
ผู้เป็นนาบุญดีกว่าปรนนิบัติรับใช้คนอื่น
ได้โอกาสระลึกถึงพระสาวกและคำสอนของพระศาสดาเนือง ๆ
เป็นเหตุให้เกิดความเลื่อมใสปฏิบัติดีปฏิบัติชอบยิ่ง ๆ ขึ้นไป
ดีกว่าการระลึกถึงทรัพย์สมบัติสิ่งของอื่น ๆ
การเลือกอยู่ในสถานที่ปราศจากภัย
ปราศจากบุคคลไม่ดี อยู่กับคนดี
มีความประพฤติประเสริฐ
เป็นเหตุให้ได้รับความสุขในการดำเนินชีวิต
songkran2000@chaiyo.com