by ko 2000 pee

บทที่ ๒๖ ฟังธรรมตามเวลาเหมาะสม

เมื่อเวลาที่คนเรามีอารมณ์สบายเป็นสุข ได้ฟังเสียงดนตรีไพเราะ
เสียงน้ำตก เสียงนกร้องตามธรรมชาติย่อมรู้สึกชอบใจ
แต่ในเวลาที่คนเรามีความวิตกกังวล มีความฟุ้งซ่าน
มีอารมณ์ไม่เป็นที่สบาย เช่น คิดถึงบุคคลหรือทรัพย์สมบัติ
ระแวงว่าจะมีอันตรายหรือสูญหายคิดถึงเรื่องความโกรธแล้วผูกพยาบาท
ต้องการทำลายศัตรูผู้เกลียดชังให้ถึงความพินาศไป
คิดถึงความริษยาไม่อยากให้ใครได้ดี เมื่อไม่ได้ดังใจก็เกิดฟุ้งซ่าน
เมื่อเป็นเช่นนี้ เสียงใด ๆ ก็ไม่อาจระงับได้
แต่เสียงที่แสดงพระธรรมคำสอนในศาสนาบอกให้รู้ถึงความชั่วความดี
มีเหตุมีผลรับรองกัน ทำให้คนฟังสามารถใคร่ตรองเห็นตามความเป็นจริงได้
ย่อมเป็นเสียงที่ประเสริฐควรฟัง
เพราะแนะนำชี้แจงให้ได้ฟังเรื่องที่ยังไม่เคยฟัง
เรื่องที่เคยได้ฟังแล้วแต่ยังไม่เข้าใจชัด ย่อมเข้าใจในเรื่องนั้นได้ชัด
กำจัดความสงสัยให้หายไป ได้มีความเห็นถูกต้อง
แล้วสงบระงับความเศร้าหมองฟุ้งซ่านเสียได้
ประการสุดท้าย เมื่อได้ฟังแล้วใจของผู้ฟังย่อมผ่องใส
เพราะฉะนั้น การเลือกเวลาให้เหมาะสมฟังธรรม
หรือฟังธรรมตามเวลาที่เหมาะสม เป็นเหตุให้เกิดความสุข
ความเจริญแห่งชีวิตอย่างหนึ่ง