ตั้งตนไว้โดยชอบ
ปกแรก l
บทนำ l
บทที่ ๑ l
บทที่ ๒ l
บทที่ ๓ l
บทที่ ๔ l
บทที่ ๕ l
บทที่ ๖ l
บทที่ ๗ l
บทที่ ๘ l
บทที่ ๙ l
บทที่ ๑๐ l
บทที่ ๑๑ l
บทที่ ๑๒ l
บทที่ ๑๓ l
บทที่ ๑๔ l
บทที่ ๑๕ l
บทที่ ๑๖ l
บทที่ ๑๗ l
บทที่ ๑๘ l
บทที่ ๑๙ l
บทที่ ๒๐ l
บทที่ ๒๑ l
บทที่ ๒๒ l
บทที่ ๒๓ l
บทที่ ๒๔ l
บทที่ ๒๕ l
บทที่ ๒๖ l
บทที่ ๒๗ l
บทที่ ๒๘ l
บทที่ ๒๙ l
บทที่ ๓๐ l
บทที่ ๓๑ l
บทที่ ๓๒ l
บทที่ ๓๓ l
บทที่ ๓๔ l
บทที่ ๓๕ l
บทที่ ๓๖ l
บทที่ ๓๗ l
บทที่ ๓๘ l
บทที่ ๓๙ l
บทที่ ๔๐ l
บทที่ ๖ ตั้งตนไว้โดยชอบ
คนบางคนในโลกนี้ มีคบุญสมบัติไม่บริบูรณ์
ขาดมนุษย์ธรรม มีปกติประพฤติไม่ดีมักเบียดเบียนชีวิต
และทรัพย์สินของคนอื่นให้ถึงความพินาศเสียหาย
ชื่อว่าตั้งตนไว้ไม่ดี จึงไม่ได้รับความสุขเท่าที่ควรจะเป็น
ส่วนคนที่ตั้งตนไว้โดยชอบ
ด้วมีเมตตากรุณาในเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน
ประกอบอาชีพสุจริตเลี้ยงชีวิต พอใจในของรักของตัวเอง
ไม่ล่วงละเมิดในของรักของคนอื่น
มีความสัตย์สุจริต และมีสติรอบคอบอยู่ประจำตลอดเวลา
เชื่อในเรื่องผลของกรรมดีกรรมชั่ว แล้วประพฤติในความดี
ย่อมได้รับความสุขตามสมควรแก่ความประพฤติดีประพฤติชอบ
การที่จะตั้งตนไว้ได้โดยชอบนั้น ต้องอาศัยใจดีเป็นสำคัญ
เพราะใจเป็นประธานเป็นใหญ่
เป็นเบื้องต้นของความสำเร็จทั้งปวง
เมื่อตั้งไว้โดยชอบแล้วย่อมบันดาลให้ได้สมบัติทุกอย่าง
ทั้งในปัจจุบันและอนาคต มากกว่าทรัพย์มรดกที่พ่อแม่ให้
ซึ่งจะให้ได้เท่าที่มีอยู่ และให้ได้ในปัจจุบันนี้เท่านั้น
นอกจากนี้ กรรมไม่ดีใด ๆ ที่เป็นต้นเหตุ
ซึ่งจะให้ผลร้ายในปัจจุบันและอนาคต
กรรมนั้นถูกละได้ในภายหลัง
นับตั้งแต่คนตั้งตนไว้โดยชอบ โดยสุจริต
songkran2000@chaiyo.com