มีใจเกษม
ปกแรก l
บทนำ l
บทที่ ๑ l
บทที่ ๒ l
บทที่ ๓ l
บทที่ ๔ l
บทที่ ๕ l
บทที่ ๖ l
บทที่ ๗ l
บทที่ ๘ l
บทที่ ๙ l
บทที่ ๑๐ l
บทที่ ๑๑ l
บทที่ ๑๒ l
บทที่ ๑๓ l
บทที่ ๑๔ l
บทที่ ๑๕ l
บทที่ ๑๖ l
บทที่ ๑๗ l
บทที่ ๑๘ l
บทที่ ๑๙ l
บทที่ ๒๐ l
บทที่ ๒๑ l
บทที่ ๒๒ l
บทที่ ๒๓ l
บทที่ ๒๔ l
บทที่ ๒๕ l
บทที่ ๒๖ l
บทที่ ๒๗ l
บทที่ ๒๘ l
บทที่ ๒๙ l
บทที่ ๓๐ l
บทที่ ๓๑ l
บทที่ ๓๒ l
บทที่ ๓๓ l
บทที่ ๓๔ l
บทที่ ๓๕ l
บทที่ ๓๖ l
บทที่ ๓๗ l
บทที่ ๓๘ l
บทที่ ๓๙ l
บทที่ ๔๐ l
บทที่ ๓๘ มีใจเกษม
ความมืดโดยธรรมชาติ เป็นอุปสรรคทำให้คนมองไม่เห็นอะไร
ความมืดบอดของดวงตา ยิ่งเป็นอุปสรรคมากกว่า
เพราะแม้มีแสงสว่างภายนอกคนก็ยังมองไม่เห็นอะไร
แต่กิเลสคือ ความโลภ ความโกรธ ความหลง
เป็นความมืดที่ยิ่งใหญ่ เป็นอุปสรรคที่สุดของคน
เพราะแม้มีแสงสว่างภายนอกแล้ว มีนัยน์ตาดีแล้ว
ก็ยังมองไม่เห็นความถูกต้อง
เพราะฉะนั้น คนเราจึงควรพิจารณาเห็นโทษของความมืดใหญ่นี้ว่า
ในเวลาใดความโลภ ความโกรธ ความหลง เกิดขึ้นครอบงำคน
ย่อมทำใจให้มีความกำเริบ ทำให้มองไม่เห็นภัยอันตรายใด ๆ
ในเวลานั้น คนโลภ คนโกรธ คนหลง ย่อมไม่รู้จักเหตุ
ไม่รู้จักผล ทำกรรมที่ก่อความพินาศเสียหายไร้ประโยชน์โดยส่วนเดียว
เมื่อพิจารณาเห็นโทษแล้ว ต้องตัดต้องละต้องกำจัดให้ได้เด็ดขาด
เพราะผู้ใดปฏิบัติละได้แล้ว ความโลภ ความโกรธ ความหลง
ย่อมเสื่อมสิ้นไป เหมือนหยดน้ำตกไปจากใบบัว
เหมือนผลตาลสุกที่หลุดไปจากขั้ว และเหมือนดวงอาทิตย์
ทอแสงกำจัดความมืดให้หมดไป ผู้นั้น ย่อมมีชีวิตปราศจากภัย
ได้ความปลอดโปร่งใจ ได้ความสุขสงบตลอดไป
songkran2000@chaiyo.com